Paradise lost{+Ravenheart}

De tranen prikten nog in haar ogen. Als regen die over haar gelaat viel, bleven de tranen als druppels naar beneden rollen. Haar gezicht was alweer wat rood aangelopen, maar dat was ze zo onderhand al gewoon. De maan stond nog hoog aan de hemel als ze zich buiten de Warriorsden waagde. Ja ze had het aan Daunt en Hidden beloofd om haar rust te nemen 's nachts, maar iets wat zelden gebeurde leerde je ook niet gauw af. Met temeer geslagen blik sjokte ze verder totdat ze de Carrionplace bereikte. Haar blik ging een eind de lucht in om vervolgens een traantje weg te pinken, en zich met een zucht in het lange gras liet vallen. De kraaien achter haar die krijsten schonk ze even gewoon geen aandacht aan. Ze genoot van de stilte die de nacht bood, en kalmerend over haar heen viel.

Ravenheart liep rustig door het kamp heen. Hij had net gegeten en was nu onderweg naar de warriors den om te gaan slapen. Hij plofte zich neer in een nest achterin, vanuit waar hij Slenderstep nog kon zien liggen. Hij was de afgelopen dagen stil geweest tegen iedereen om zich heen. Zelfs tegen zijn apprentice was hij nogal stilletjes geweest.
Blauwe ogen schoten open. Het was midden in de nacht. Snel keek hij de den rond en zoals vermoedde miste er 1 kat uit haar nest. Ravenheart was de enige die wakker was nu, dus hij ging er achter aan. Hij volgde Slender haar geur het kamp uit. Er was haar zovaak gezegd dat ze rust moest nemen, iets wat ze steeds niet leek te doen. Hij kon het haar niet kwalijk nemen. Ze had vreselijke dingen gezien, net als hij. Langzaam aan kwam Ravenheart aan bij Carrionplace, waar hij Slender zag liggen. Hij zei niets, ging alleen naar haar zitten en staart over haar rug heen legde, als een troostend gebaar. "Het slapen gaat niet, of wel?" vroeg hij toen maar en liet zijn blauwe ogen naar beneden kijken, naar Slenderstep.

Het verbaasde haar niet dat Ravenheart de eerste was die haar afwezigheid als eerste was opgevallen. Slender keek op vanuit haar positie waarbij ze een verwelkomend kopje gaf. Onmiddellijk sloegen haar ogen zich terug naar de grond. Ze knikte zacht op zijn vraag en zuchtte. "Jij? Ik neem maar aan dat je gewoon achter me aan kwam?" Ze kon een kleine glimlach niet onderdrukken toen ze hem aankeek. Voorzichtig legde ze haar poot over de zijne heen waarbij ze lief glimlachte. Hoewel ze liever alleen was op dit moment, was zijn gezelschap aardig welkom op dit moment.

Hij mocht toch nog een kopje ontvangen van de poes naast hem. Ravenheart was iets rustiger daardoor. Dat betekende gelukkig dat ze het niet erg vond dat hij er nu ook was. "Jij? Ik neem maar aan dat je gewoon achter me aan kwam?" Hij zuchtte en plofte toen naast haar naar. "Nee. Ik blijf maar steeds wakker worden zonder te herinneren wat ik droomde." legde hij uit aan haar. Het was minder erg dan nachtmerries hebben zoals Slender, maar nog steeds knap lastig als hij ook nog overdag full-time warrior was.
"Gaat alles wel goed met je?" vroeg hij toen maar. Hij maakte zich zorgen om Slender, ondanks haar afwijzing die nog in zijn geheugen geslagen stond. Maar daar kon hij zich niet eeuwig druk over maken, het was gebeurd. Klaar. Hij kon niet zorgen dat Slenderstep magisch van hem hield zoals hij van haar en daar moest hij zich nog bij neerleggen. Dat proces duurde altijd wat langer bij hem. "Ik maak me zorgen namelijk.."

Ze was blij met het beetje gezelschap van de kater. Maar om het nu te uiten was ze veel te vermoeid voor. De poes knipperde enkele keren om de slaap uit haar ogen te krijgen. Ze keek ietwat vermoeid op toen de kater iets zei. "We weten allebei jammerlijk genoeg hoe zwaar het is." Ze snoof even wat frisse lucht in haar longen. "Het is... Niets bijzonders." Ze wilde hem niet met de problemen ermee opzadelen dat ze misschien wel eens een trauma had opgelopen aan de Thunderclanner of enkele Rogue's. Tot slot moest ze het onder ogen zien. Als ze haar familie nog wilde terug zien, zou ze dit zeker achterwege moeten laten. Ze zuchtte waarbij ze haar kop in Ravenheart's nek liet rusten. "Ik haat de ochtend. Altijd maar weer nachtmerries." Ze keek hem recht in zijn ogen. Zou hij dezelfde mening delen?

"Het is... Niets bijzonders." Niks bijzonders? Maar toch hield het haar wakker. Ravenheart schudde zijn kop en lachte een beetje. "Maar het houd je wakker. Dat is niet niks denk ik toch?" stelde hij toen maar. De serieuze modes ging weer aan. "Je weet toch dat je me alles kan vertellen?" Toch maar even checken. Ravenheart wou graag dat Slenderstep haar problemen niet ophoopte maar gewoon vertelde. "Als je alles voor jezelf houd ontplof je op een gegeven moment. Dat heb ik ook geleerd." Dan wel op de harde manier.
"Ik haat de ochtend. Altijd maar weer nachtmerries." Hij liet zijn staart over haar rug haan en drukte zijn kop wat meer tegen die van haar. "Ik weet het.. maar je moet alles wat gebeurd is je niet de baas laten worden. Je bent een hele sterke poes, Slenderstep."

Er was enige onzekerheid in haar blik te bespeuren. Haar blik sloeg zich naar haar poten waarna ze zuchtte. 'Maar het houd je wakker. Dat is niet niks denk ik toch?' Ze keek de kater even aan waarna ze zuchtte en haar kop schudde. "Ik weet het, Raven. Het is alleen moeilijk... Om er over te praten." Haar poot maakte cirkeltjes in de grond. Haar blik werd er door aangetrokken waardoor ze onmiddellijk stopte. "Je moet weten, dat... m'n broer en zus Rogues zijn." Ze zuchtte en keek toen lichtelijk op in zijn blauwe ogen. "He...Het valt zwaar om te zeggen, maar ze hebben onze ouders,..." Even slikte ze. "Vermoord." Ze keek hem aan voor enige blijk van medeleven. "Nu willen ze Forest en mij gaan aanvallen." Ze liet haar poot weer bewegingen over de grond maken. Dit kostte meer moeite en pijn dan ze had durven hopen.

Urgh where's my inspi

Slenderstep legde uit dat het moeilijk was om over te praten, en dat kon hij ook wel begrijpen. Sommige dingen waren heel moeilijk om over te praten. "Je moet weten, dat... m'n broer en zus Rogues zijn." Rogues dus? Dat was nog niet zo heel erg op zich. Er waren wel meer katten die rogues waren of familie hadden die dat was. "He...Het valt zwaar om te zeggen, maar ze hebben onze ouders,..." Het duurde eventjes voordat eruit kwam dat haar ouders vermoord waren. "Dat spijt me.." Ookal kon hij er niks aan doen. Ravenheart keek Slenderstep aan. "Nu willen ze Forest en mij gaan aanvallen." Meteen schoot de kater overeind. Klaar om alles om zich heen te verwoesten. "Dat moeten ze is proberen. Dan krijgen ze met heel Shadowclan te maken!" Ravenheart kalmeerde en drukte zich tegen haar aan. "Je bent deel van een clan. Ik zou je nooit wat laten overkomen." vertelde hij haar.

'Dat spijt me..' Antwoorde hij. Ze kon een klein glimlachje niet onderdrukken toen ze lichtelijk haar kop schudde. "Het is niet jou schuld. Ik kies er zelf voor om het te vertellen," Miauwde ze. Ze moest grijnzen waarbij er een blos op haar wangen verscheen bij zijn reactie op het feit dat haar familie hen misschien wel wil doden. "Hé rustig driftkikker. Wij Shadowclanners laten ons niet gauw doen door een stelletje Rogues hoor." Ze lachte hem nog lief na en legde opnieuw haar poot over de zijne als 'ie weer gekalmeerd was. Haar kop bracht zich tot naast de zijne waarbij ze hem een speelse lik over zijn wang gaf. "Ik weet dat ik je gekwetst had toen. Maar je bent te bijzonder om zomaar af te wijzen. Vanwege wat stommiteiten..." Haar mondhoeken krulden wat op bij het eind van de zin. "Wil je mijn partner zijn?" Haar ogen fonkelden nieuwsgierig. Het was het perfecte moment. Hier ging ze geen spijt meer krijgen van haar woorden. Althans dat hield ze zichzelf voor.

"Hé rustig driftkikker. Wij Shadowclanners laten ons niet gauw doen door een stelletje Rogues hoor." Ravenheart keek haar aan, ze had wel gelijk. Slenderstep bracht haar kop tot aan die van hem, hij voelde zich rustiger nu. Het duurde niet lang voordat hij een lik kreeg. Gemixte signalen schoten door zijn lichaam heen. Wat was Slenderstep nou van hem? "Ik weet dat ik je gekwetst had toen. Maar je bent te bijzonder om zomaar af te wijzen. Vanwege wat stommiteiten..." Was dit echt aan het gebeuren? Ravenheart geloofde zijn eigen oren niet op dit moment. "Wil je mijn partner zijn?" Hij keek met grote blauwe ogen naar de zwarte poes naast hem. Nog steeds drong het niet door wat er was gebeurd. Toen hij weer in de realiteit schoot leek hij wakker te schrikken. "Uhm wow. Ik was even ergens anders," biechtte hij op. "Maar ik wil dolgraag je partner zijn. Niets liever." Het was alsof een das aan zorgen van hem af viel. Slenderstep was zijn partner nu.

In haar gedachten telde ze tijd die hij nodig had om dat ene simpele antwoord te geven. Toen het nogal lang aanhield zonder dat er een woord weerklonk begon ze zenuwachtig met haar poot over de grond te wrijven. 'Uhm wow. Ik was even ergens anders,' Onmiddellijk keek de poes terug op en lachte liefjes. 'Maar ik wil dolgraag je partner zijn. Niets liever.' Ze voelde haar hart een sprongetje maken en wilde in de lucht springen, maar deed het niet. Daarentegen gaf ze hem een knuffel en begon te spinnen. "Ik wist wel dat je dat zou antwoorden," Grapte ze. Ze keek hem aan in zijn blauwe ogen en gaf hem een lik over zijn wang. "I love you." Het was alsof ze alles om hun heen even leek te vergeten. Alleen hij, zij, en hun samen deden er nog toe. Langzaam sloten haar ogen zich en legde ze haar kop in zijn nek om te rusten.

"Ik wist wel dat je dat zou antwoorden," Ravenheart keek haar eventjes droog aan. Het was niet alsof hij elke keer zo met zich liet spelen. Het was gewoon dat hij heel veel van haar hield, en hij goed kon snappen dat ze door omstandigheden misschien overhaast had geantwoord en misschien de foute keuze had gemaakt. "I love you." Een warm gevoel rommelde door de zwarte kater heen.
"I love you too." zei hij tegen haar en likte over haar neus heen. Het was alleen hun nu. Voor de rest maakte alles niks meer uit. "Ik ben zo blij dat je uiteindelijk toch mijn partner wilt zijn. Je doet het toch niet om mij een plezier te doen hé?" Ravenheart was daar heel onzeker over, zeker nadat hij eerst was afgewezen. Hij wou natuurlijk niet dat Slender dingen deed zonder dat ze dat ook echt wou.

'I love you too.' Slender keek op en lachte lief waarbij ze zacht begon te spinnen. 'Ik ben zo blij dat je uiteindelijk toch mijn partner wilt zijn. Je doet het toch niet om mij een plezier te doen hé?' Bij deze zin keek ze hem vragend aan. Ze liet even haar staart over de grond slaan en schudde uiteindelijk haar kop. "N..Neen Raven. Ik hou echt van je..." Ze liet even een geforceerd lachje zien. "Je betekent teveel voor me." Ze gaf hem een lik over zijn neus en geeuwde. Ze legde haar kop in zijn nek en sloot haar ogen. Zolang hij in haar buurt was zou het vast lukken om te slapen.

I'm sorry I gtg, failpost ;3