No! {Burnedpaw}

De vlammen gleden langs haar. De hitte leek door haar huid te branden. Het as leek zich op te hopen in haar longen. De zwarte poes rende schreeuwend door het kamp. Het deed pijn. Ze zag haar kamp branden en iedereen die ze kende. Er kwam geen einde aan de vlammenzee en de pijn. Een klein plasje water lag tussen de vlammen, wanhopig duwde ze haar gezicht erin om de pijn te verlichten. Het werkte niet en toen ze naar haar reflectie keek zag ze de lelijke poes met een grote brandwond op de linkerkant van haar gezicht.

Met schokkende poten werd ze wakker. Ze ademde snel en ze lag in het zweet. Schokken van angst gingen nog door haar lijf. Bij het zien van haar omgeving ontspande ze wat. Alweer een nachtmerrie over precies hetzelfde als altijd. Voorzichtig stond ze op en liep naar het meertje. Haar reflectie was bijna hetzelfde. De brandwond was dicht, maar nog wel duidelijk te zien. Boos keek ze naar zichzelf. Haar poot hield ze voor het water op de plek van haar brandwond zat alsof het er niet zat. Een kleine glimlach ging ton naar zichzelf, maar toen ze haar poot weghaalde zag ze dezelfde poes. Haar zij poten zaten onder de modder, ze probeerde voorzichtig haar pootjes schoon te maken in het water. Zonder succes. Een geur kwam bij haar binnen. Ze zuchtte, meestal kwam hier niemand en kon ze haar rust hebben. In een boom zag ze de grijs witte kater Lurkingpaw zitten. Even keek ze hem streng aan, maar negeerde hem daarna compleet. Meeste katten waren nooit aardig tegen haar, waarom zij dan wel tegen hen?

Lurkingpaw keek weg. Dankbaar keek ze hem aan en ze knikte. Een zucht ontsnapte uit haar mond. Of hij gezien had hoe ze had geslapen wist ze niet, maar veel maakte het haar ook niet meer uit. Het leek niet of Lurkingpaw haar kende wat niet zo raar was. De zwarte poes kende veel namen, nou vooral de apprentices van de Shadowclan. Ze ving de namen op bij de ceremonies en gesprekken om haar heen. De mond van de zwarte poes ging open voor een grote gaap, een piep geluidje kwam daarbij uit haar mond. Met slaperige ogen liep ze terug naar haar plekje. Ze keek naar het kleine stukje gras waar ze op gelegen had. Er lag helemaal niks. Geschrokken keek ze om zich heen. Ze had een muis van de prooistapel gepakt, als ze zouden zien dat er een dode muis die deels opgegeten was gewoon lag te rotten zouden ze boos worden. Ze keek om zich heen, en een eindje verderop zag ze hem liggen. Hoe hij daar was gekomen maakte haar niks uit. Met een drafje liep ze er heen. Naast de muis plofte ze neer. Toen ze opzij keek zag ze uit haar schrik een boom, en zoals ze verwacht had, zat Lurkingpaw boven haar in die boom.

Lurkingpaw liet zijn blik op haar vallen, wat haar nerveus maakte. Haar hoofdje duwde ze een beetje in haar vacht op de brandwonden te verstoppen. Dit lukte natuurlijk niet helemaal. Ze liet een diepe zucht horen en probeerde door te eten zonder iets te laten merken. Bij het zien van haar modderige natte poten schrok ze. Lurkingpaw had ze zitten schoonmaken, wat best slim was. De muis gooide ze achterover en ging heelhuids haar keel in. Kort keek ze om zich heen. De lucht was mooi en het modder leek ineens heel wat minder vies. Een deel van haar hoofd wou wat zeggen tegen Lurkingpaw, maar haar dominante kant won. Dus bleef ze stil. Een gaap klonk en een korte piep erachteraan. In haar rug voelde ze de aanwezigheid van iemand anders, en het voelde niet goed."Hallo"zei ze. Geschrokken dook ze in elkaar. In haar klein hol van vacht hoorde ze haar ademhaling, en bang wachtte ze op antwoord.