You couldn't just wait one day? [&Raza]

Haar groene ogen schoten open terwijl het zwartwitte poesje opstond en zich half uitrekte. De diepe wonden deden een pijnscheut opkomen en ze piepte half. Waarom had Raza haar nu tot zo ver moeten toetakelen, nu moest ze eerst weer herstellen voor ze verder kon. Even dacht ze terug aan de vorige dag en slikte, ze had nooit van zichzelf verwacht dat ze toch nog ergens lef had zitten om te spreken. Ze had wel geslapen op een plek weg van de rest, zich absoluut niet op haar gemak voelend. Terwijl de jonge poes zich op haar poten hees sloot ze haar ogen weer, herhalend wat er van haar verwacht werd. Maar ze verwachtte ook wat van hen, ze hoopte dat zodra Raza met haar klaar was, ze een kat was die niet meer bang was voor alles om zich heen. Haar nieuwe naam begon steeds beter te klinken naarmate ze hem herhaalde in haar hoofd. Lucretia, Raza had de naam dan wel bedacht maar hij was eigenlijk best wel mooi. Ze opende haar groene ogen weer en keek om zich heen terwijl ze ging zitten en probeerde te ontspannen. Maar het duurde niet lang of er drong een geur haar neusgaten binnen die ze herkende. Langzaam draaide ze haar kop in de richting van de geur en tikte bijna nerveus met haar staartpunt tegen de grond. ''Raza...'' Zei ze zacht maar keek niet weg.

Ze was eerder wakker dan dauw die dag, ze kon niet slapen door het gedoe met Lucretia. Ze was nog steeds niet zeker waarom ze haar in de clan had gekregen, hoewel ze er nog niet officieel in zat. En tot ze daar achter zou komen zou ze haar hard aanpakken, maar dan ook echt hard. Ze had besloten haar wel genoeg slaap te geven, de wonden die ze had heelden niet snel. De training zou ook niet te lang duren maar waarschijnlijk wel pijnlijk voor haar zijn, en dat was maar goed ook. Als Elite warrior moest ze daar maar vast aan wennen, pijn, en niet zeuren over elk klein ding dat pijn dééd. Toen de zon al een tijd op was liep ze naar waar de poes toe liep toen ze ging slapen, ze had haar zien lopen en wist dat ze afstand hield van de andere Elite katten. Ze hoorde haar haar naam zeggen, hoewel het echt heel zacht was. "Slaap je altijd zo alleen?" Vroeg ze bot.

Omg eigenlijk zijn Lucretia en Raza soortvan Levi en Eren x'D ;w;

Haar oren waren zo onderhand iets weggezakt, geen zin hebbend in gezelschap nu. Het enige wat ze wilde was herstellen zodat ze zich volledig kon inzetten. Maar de botte vraag van de bruine poes deed Lucretia haar kop afwenden. ''Maakt het veel uit?'' Vroeg ze zelf en haalde half haar schouders op. ''Waarom zou ik iemand hier vertrouwen en hen op een kwetsbaar moment te dicht bij laten komen?'' Mompelde ze zacht verder, niet wetend hoe de poes daarop zou reageren. Maar het was de harde waarheid, ze vertrouwde hier absoluut niemand op het moment. Ze konden zich allemaal in een keer tegen haar keren en dan was haar leven tot een eind. En dat was iets wat ze nu juist had willen vermijden door vrijwillig mee te komen met Raza. En toch voelde ze een vreemde sensatie over zich heen komen zodra de poes in de buurt was. Ze voelde het de dag ervoor al maar haar karakter had nu al een lichte wending genomen.

True alleen heeft Lucretia geen obsessie over het slopen van Gevaren

Ze moest lachen om de poes, waarschijnlijk dacht ze dat ze bot bezig was maar het klonk zo zwak. "Je zet het in verkeerde woorden Lucretia. Je bent gewoon bang, bang voor de dood. Maar wij zijn dat hier niet, en daarom wil ik je over een paar minuten zien bij de huisnummer vier om je eerste training te beginnen. Bereid je maar vast voor." Ze grinnikte en sprong lenig weg van de zwakkeling om naar huisnummer vier te gaan. Ze koos voor dit nummer omdat ze een fijne schutting hadden waar ze vaak op zat maar die niet makkelijk te beklimmen was. Misschien had ze wel klim kwaliteiten, want toen ze probeerde te vluchten sprong ze ook best goed van boom naar boom.

Het feit dat Raza lachtte maakte haar eigenlijk boos, alsof die poes zou begrijpen wat zij had meegemaakt. Alsof ze er geen reden voor had om alleen te willen slapen. Maar de woorden van de bruine poes waren deels waar. Ze was niet bang te sterven, ze wilde het simpelweg gewoon nog niet. Ze ging niet in op de woorden van de poes, ergens voelend dat het niet zoveel zin had om tegen te spreken. Maar de laatste woorden deden haar geschrokken opkijken. ''Wat!'' Wist de kleine poes uit te brengen en slikte, haar wonden waren ver van geheeld. Hoe kon zij in Starclan's naam nu al gaan trainen. Twijfelend bleef de poes staan maar slikte voor ze haar poten achter Raza aan sleepte. Eigenlijk wilde ze nu schreeuwen dat de poes gestoord was maar met de wonden die ze al had nam ze niet het risico om haar lot erger te maken. Ze kwam bij Raza aan en keek naar de schutting, iets wat voor haar in een normale staat een makkie zou zijn om te beklimmen. Haar voorouders hadden het doorgegeven aan haar en dat was bij elk nog te zien in de krachtige achterhand die ze hadden.

"Dus, ik heb wel meegekregen dat je een goede klimmer bent tijdens jou laten we zeggen vlucht, maar ik weet niet of je evenwicht al perfect is. Ik wil dat je deze schutting beklimt en drie sprongen naar voren maakt en vijf sprongen achteruit. Dit doe je tot het je lukt, ik heb namelijk alle tijd hoewel ik dit snel wil afronden. Daarna gaan we jagen en dan zit het erop voor vandaag, ik weet dat je wonden niet zijn geheeld maar je conditie moet perfect zijn." Ze glimlachte, eigenlijk alleen maar om de kat bozer te maken, misschien zou dat haar helpen bij de jacht. Ze wist dat ze al pissig was, wat logisch was. Maar ze kon niet tegenwerken, dat zou niet helpen.

De poes leek zich niks aan te trekken van haar protest en het liet het kleine poesje snuiven. Haar woorden deden Lucretia opkijken met een bijna spottende blik. Wat dacht de poes wel niet, ze was getraind om te klimmen, prooi uit de lucht te halen en aan te vallen vanuit de lucht. Een simpele schutting zoals deze was niks voor haar, al zou de wond haar flink dwars zitten straks. ''Fine.'' Mompelde ze en liep mank op de schutting af voor ze haar krachtige achterhand opspande en even wachtte. De afstand leek groot maar met de juiste sprong zou ze het zonder teveel krabbelen moeten redden. De poes nam een grote hap lucht voor ze zich afzette en zich met haar voorpoten het laatste stuk optrok, waardoor de wond op haar schouder openschoot. Het kleine poesje siste zacht maar zodra ze bovenop was stond ze in perfecte balans op het dunne randje voor ze zich omdraaide zodat haar poten weer achter elkaar stonden. Dit was een simpele taak, al brandde haar schouder en haar vacht werd nat van het bloed dat opwelde vanuit de wond.
Haar oren schoten plat op haar kop terwijl ze zich met kleine sprongetjes voortbewoog, maar haar schouder maakte het landen op haar voorpoten bijna onmogelijk. Ze moest het twee keer over doen alleen om het vooruit springen. Haar klauwen brandde tegen de tijd dat ze de drie sprongen vooruit had gemaakt. Nu moest ze nog achteruit maar dat lukte haar veel makkelijker, in een keer zelfs. Haar sprongen waren dan wel niet gigantisch omdat ze te weinig kracht kon zetten maar na de vijfde bleef ze doodstil en in perfecte balans staan. Toch probeerde ze het gewicht van haar bloedende schouder af te houden om deze iets van rust te gunnen. Wat ze nog niet had bedacht was hoe ze ooit naar beneden zou kunnen komen zonder teveel pijn.

Ze zag hoe de wond openging en wou het bloed bijna proeven, bloed was misschien toch wel een zwakte. Maar geen grootte, dus hij telde niet! Haar sprongen waren niet perfect maar wel vlekkenloos, het leek wel alsof er Skyclan bloed in zat. Gespannen keek ze naar de kat, als dat zo was moest Litill daar maar niet achterkomen. Hij is al boos genoeg als er ex clankatten komen, laat staan als die kat twee clans in zijn geschiedenis had liggen. Raza begon zich weer te focussen op de kleine sprongetjes, blijkbaar had ze dus redelijk veel pijn. Toen ze klaar was begon ze weer gek te glimlachen, dit ging pijn doen en dat wist ze al te goed. "Oke... Kom maar naar beneden." Sprak ze kalm, zonder enige emotie meer op haar gezicht.

De pijn in haar schouder was echt een martelwerktuig aan het worden voor haar en het bloed deed haar pels aan haar huid vastplakken. Zou de bruine poes nu doorhebben dat de opdracht die ze gekregen had totaal geen uitdaging was voor de kleine poes? Ze hoopte van niet, ze vond dit wel genoeg geweest al was het niet zo heel veel. Haar groene ogen vlogen naar de poes beneden en haar oren zakte plat op haar kop bij die woorden. Er was geen andere manier om beneden te komen dan loodrecht. ''Geweldig.'' Mompelde ze zacht maar liet zich eerst iets zakken door haar achterpoten voor ze zich in een klap liet vallen. Alleen in plaats van eerst op haar voorpoten te landen strekte ze haar achterpoten uit om daar eerst de klap op te vangen voor ze zich op haar voorpoten liet zakken. ''En nu?'' Vroeg ze, haar stem nog altijd zacht zoals hij altijd was, maar er lag een vreemde toon in, alsof met simpelweg een andere naam ze nu al begon te veranderen.

De sprong naar beneden was slim, eerst op haar achterbenen en daarna op haar voorpoten. Misschien was deze poes niet zó dom als ze dacht toen ze bijna een eind aan haar leven had gebracht. "Wat ruik je." Sprak ze, alsof ze net apprentice was geworden. Ze wou leven als een Elite moest ze jagen als een Elite.

Er kwam geen reactie op haar sprong naar beneden dus ze ging ervan uit dat ze niks te klagen had voor nu. Maar wat de poes zei irriteerde haar lichtelijk. Wat dacht ze wel niet dat ze was? Ze gaf de wond op haar schouder even een korte lik zonder te antwoorden. De poes rook meer dan genoeg maar was niet van plan zich te haasten met antwoorden. ''Wat ik ruik? Behalve bloed en afval, een eekhoorn en een muis. En natuurlijk de Kittypet die op dit moment binnen zit.'' Zei ze zonder op te kijken van haar bezigheid. Ze wilde eigenlijk een brutale opmerking maken maar wist niet hoe de poes dat zou opvatten van haar dus ze hield hem in. Een kleine grijns ontstond op het gezicht van de poes, beseffend dat ze na een dag al anders was dan voorheen. Na alle manen in stress en angst te hebben gezeten, begon ze nu al steviger op haar poten te staan.

Haar gezicht bleef neutraal staan, hoewel ze wist hoe geïrriteerd het de poes zou maken. En dat was precies waar ze voor ging, irritatie, woede. Ze trok een glimlach bij de woorden van de poes. Juist, kittypet. "Juist. En voor welke van de drie gaan we nu?" De kat had nog geen training gehad maar ze kon het toch proberen? Dit zou haar training zijn. Ze was gewond, maar ze hoefde er nog geen te doden. Zonder meer schrammen ervan af komen was op dit moment genoeg.

Ergens dreef er meer dan woede omhoog in het kleine poesje maar ze hield zich in, wetend dat ze de strijd nu niet aan kon gaan met de bruine poes. Ze draaide haar halve oor weg en zuchtte langzaam. ''Ik ga voor de prooi gezien ik dat huis niet binnen kom.'' Antwoordde ze monotoon, haar blik die van de bruine poes ontmoetend. Bovendien zou ze in een gevecht niet ver komen met die schouder van haar die nog altijd bloedde. Ze draaide haar kop iets om de wond te wassen maar snoof zodra het alsnog niet stopte met bloeden. Waar was een Medicine cat als je die nodig had? Ja ze wist zelf ook wel wat ze kon doen maar ze had daar meerdere poten voor nodig en ze ging er niet van uit dat Raza haar zou helpen. ''Problemen mee?'' mompelde ze nog wel even voor ze de poes weer aankeek, haar nog net niet uitdagend aanstarend.

Haar antwoord was zwak, wat haar wat pissig maakte. Ze wou nog even wachten met antwoorden, kijkend of de poes nog wat te zeggen had. Haar ogen gingen wijd open staan toen ze brutaal deed, sure, het was goed. Maar tegen haar? Dat was niet de bedoeling. "Pardon? Je kan nu dan wel een zogenaamde Elite kat zijn die de ballen er niet voor heeft een kittypet te doden, maar brutaal tegen je mentor doen is niet zo erg de bedoeling. Maar, ik spaar je, ik moord je niet hoor. Zoek het maar uit, leven in de Bloodclan. Schoft." Met een ruk draaide ze zich om en zwiepte nog met haar staart voor ze met stevige passen wegliep.

Ze had geen idee hoe de poes zou reageren op haar woorden maar ze haalde mentaal haar schouders op en wachtte af. Haar schouder brandde enorm en haar vacht begon aan haar huid te plakken door het bloed wat erin was gekropen. ''Ik heb wel wat anders op mijn lijstje staan dan proberen ergens naar binnen te komen om wat te doen waar ik nu de kracht niet voor heb.'' Kaatste ze terug en trok haar lip op voor ze snoof. ''Moet jij zeggen!'' Riep ze haar achterna, ergens heel erg betwijfelend of dat wel zo een slim idee was geweest maar ze was toch al te ver gegaan nu. Met haar staart hoog in de lucht draaide het kleine zwartwitte poesje zich om en hinkte weg richting de begroeiing, ze had honger en het werd toch echt tijd om wat te eten. Haar schouder lag toch al open dus het kon haar niks schelen. Ze liep langzaam verder voor ze haar aandacht op de jacht zette en al snel een vogeltje hoorde die verderop zat maar een eekhoorn die dichterbij zat, waar ze toch besloot voor te gaan. Met opzet stapte ze op een blaadje om het dier richting de boom te jagen waar ze niet ver vanaf stond zodat ze naar de stam kon sprinten. Zonder er over na te denken zette ze zich af met haar achterpoten en greep het achterlijfje van het dier om het naar beneden te trekken en in een beet te doden. Haar groene ogen schoten even in het rond voor ze haar voorouders in stilte even bedankte voor haar maaltijd. De poes besloot maar te blijven zitten en daar aan haar eten te beginnen.

Onderwerp: Re: You couldn't just wait one day? [&Raza]