I don't recognize you? I don't recognize any of this!

Hij rolde zich nog één keer om toen hij van de gigantische strobaal afrolde en op de grond terecht kwam. Met een beetje geluk was hij toch nog op zijn pootjes terechtgekomen en met wijd opengesperde ogen keek de kater voor zich uit. De ene verassing na de andere volgde. Hij was niet waar hij hoorde te zijn, hij was in een vreemde schuur. Waarom was hij hier wakker geworden en niet in de wilg waar hij normaal sliep? Alert liep de kater verder en snoof de lucht op, geen spoor van andere katten. Met een gerust hart verliet Phil de schuur en bekeek de plaats om hem heen. Het zachte gras onder zijn poten liet hem beseffen dat hij ver weg was van zijn wilg, aangezien die zich aan de rand van een Twoleg pad bevond en aan de andere kant een kleine rivier waar vaak Twoleg kittens kwamen om de eenden te voeren. Als hij een van de eenden zou zijn geweest, zou hij het eten voor geen goud aannemen, wie weet wat die kittens erin hadden gedaan. Phil schudde zijn hoofd voor hij weer afdwaalde, waar was hij?

-Venice

Met haar kop trots omhoog en haar staart fier zwaaiend door de lucht, beende ze langs de grenzen van haar territorium. Haar prachtige vacht glom in het zonlicht waardoor ze nóg mooier leek, wat bijna onmogelijk was. Haar felle blauwe ogen speurden de omgeving af toen ze een kater zag ronddwalen. In háár territorium. Vond ze niet erg, maar hij moest er wel een klein prijsje voor betalen. Sierlijk draafde ze richting de kater, haar halflange vacht zwierde in de wind, waardoor haar perfecte lichaam nog perfecter leek. Maar niets was perfecter dan perfect. Oh well, behalve zij dan. Ze kwam na een tijdje aan bij de kater, die ze giechelend aankeek. Zodra ze dichtbij hem was, schuurde ze haar flank tegen de zijne aan en draaide haar staart om de zijne, en gaf hem een zacht kopje. "Hello," Giechelde ze zachtjes, terwijl ze zich zogenaamd verlegen verborg in haar zachte zwartwitte vacht.

Hij voelde zich net een hulpeloze kitten, waar was hij nou weer beland? Hij herinnerde zich weinig van de vorige avond, behalve dat hij moe was en naar huis wilde. Huis? Schuur, in huizen was hij niet erg welkom. Met een zucht keek de kater opnieuw rond, toen hij ineens in aanraking kwam met iemand anders. Hij schrok enorm en wilde het liefst wegspringen, maar dat was onbeleefd. Hij keek recht in twee felblauwe ogen en hij hoorde een zachte giechel. "Hello," zei de kattin. Hij wachtte even tot hij antwoord gaf, niet wetend of ze wel echt was of dat hij hallucineerde. 'Hallo, miss.' zei hij. Ze verdween niet, dus het was een vreemde kattin die hem gevonden had?

De kater leek te schrikken, good. Ze kuchte even kort, waarna ze dichtbij hem kwam staan, en hem met een grijns aankeek. "Is er iets?" Vroeg ze maar, aangezien hij was geschrokken van haar. Wat verwacht je dan wel niet, hij stond midden ergens in een territorium, dat niemand hem zou zien? De andere katten, die chagrijnige, hadden hem nu waarschijnlijk al gewurgd of zijn nek omgedraaid. "I won't do anything, don't you worry." Gelukkig was dit geen clanner, die had ze wél de nek mgedraaid als die hier stond zonder reden plus een grote bek. Deze kater had alleen hallo gezegd, dus kon ze niet vertellen hoe hij was en of hij een grote bek zou hebben. "How are things?" Vroeg ze, heel aardig. Maybe konden ze vrienden worden. Maybe.