Just here

Met een sierlijke sprong, sprong hij van boom naar boom. De wind waaide door zijn vacht en zijn staart hing hoog in de lucht. Het was een prachtige dag. Onmogelijk dat het ging regenen. Even snoof hij. Hij was toch wel nieuwschierig naar al die rogues en hun gebieden. Met een soepele sprong sprong hij uit de boom en belandde in het lange gras. Weer snoof hij. Hij ging het doen. Hij was geen mietje die hier maar bleef rondhangen. Hij ging eens een kijkje nemen bij de rogues. De katten die hun leven zouden verpesten. Naja, Misschien waren sommigen wel vriendelijk. Met een rustige pas liep hij richting de grens. Hij ging het echt doen. Vandaag werd een andere dag. Een dag tussen de rogues. Even weg van deze plek. Even rust. Met een versnelde pas liep hij de grens over. Haastig keek hij even achter zich. Niemand had hem gezien, Hij kon nu rustig doorgaan zonder gestoord te worden door een van de andere leden van de clan. Hij sprong het bos in en kwam meteen terecht op een open plek. Even keek hij nadenkend om zich heen. Terug gaan? Nee dat was geen mogelijkheid. Hij was er nu en moest nu ook doorzetten en verder gaan. Hij moest wel uitkijken dat er geen kwade rogues op hem afkwamen. Hij was tenslotte in zijn eentje. Weer snoof hij. Hij liep verder het bos in en keek af en toe om zich heen. Het was hier prachtig. En vooral erg rustig. Hier kon hij even nadenken over zijn leven in de Skyclan. Hij zou Naturepaw vooral goed opleiden en niet in de steek laten. Hij zou Duststar altijd trouw blijven en nooit iets verkeerds niet. Was dit eigenlijk tegen de regels? Ach ja, 1x een regel verbreken is niet erg..of toch wel? Nu niet aan denken. Hij sprong over enkele stenen heen en belandde toen met vier poten weer op de grond. Zijn oren gingen alle kanten op. Geen enkel geluid zou hij niet horen. In het midden van een open plek ging hij liggen. Even uitrusten. Dat was zijn plan. Hij ging even rusten en genieten van zijn leven. Even geen Warrior zijn maar een kat die voor zichzelf zorgde. Even iets anders zijn. Gewoon..voor een dagje.

De zon scheen fel op Rains grijze vacht. Het was een warme dag, de lucht was helemaal blauw en er was geen wolkje te zien. Rain lag rustig in de zon, op het grasveldje voor het verlaten hutje. Vandaag zou ze geen lange, gevaarlijke tochten door de bossen gaan maken. Even geen spanning, maar gewoon lui liggen in de zon. Alles om haar heen was groen. De bomen hadden hun bladeren teruggekregen en zo groen als het gras was, had Rain nog bijna nóóit gezien. Ja, het was werkelijk de prachtigste dag van het hele seizoen, vond ze.
Nadat ze nog een hele tijd in het gras had liggen zonnen, besloot ze tóch om iets te gaan doen. Niet iets heel spectaculairs, maar gewoon even een wandelingetje door het bos. Ze stond op en rende tussen de bomen door. Toen ze haar eigen geurmarkeringen passeerde, ververste ze ze even (xD) en liep weer verder. Boven haar in de bomen klonk het gezang van een vogel. Even bleef ze staan. Zingende vogels waren geen prooi voor haar, die waren er om het bos op te vrolijken. Daardoor at ze gedurende Nieuwblad tamelijk weinig vogels. Meer muizen en waterdieren.
Rain kwam aan bij een open plek. Hier moest ze altijd uitkijken, er konden nog wel eens andere Rogue's zitten. Behoedzaam sloop ze langs een struik. Aan de rand van de open plek bleef ze staan en keek om zich heen. Schrik bekroop haar. Er zat nog een andere kat op de open plek! De kat zag met zijn rug naar Rain toe, dus kon hij haar nog niet zien. Besluitloos bleef ze ineengedoken zitten. Wegrennen of blijven? vroeg ze in gedachte aan zichzelf. Er waaide een briesje Rains kant op. Dat was net genoeg om de geur van de onbekende kat op te vangen. Tot Rains grootste verbazing was de kater een Clankat! Wat deden Clankatten op Rogue-terrein? Ze horen in hun eigen territorium te blijven, dacht ze woedend. Zwijgend keek ze naar de rug van de kat. Iets in haar zei dat ze deze kater al een keer eerder had gezien.. Wáár kon ze zich even niet meer herinneren. Of toch... Ja! Ze wist het weer! Rain was ooit verdwaalt op het SkyClanterritorium en toen had deze kater haar teruggebracht naar de grens. Zijn naam was ze vergeten, maar dat deed er niet toe. Rain stond op en stapte de open plek op. Ze was nog steeds op haar hoede, misschien zou de kater haar niet meer herkennen en zou hij haar aanvallen. 'Hallo, hebben wij elkaar niet al een keer eerder ontmoet?' vroeg ze zo vriendelijk mogelijk. Áls de kat haar niet zou herkennen, kon ze tenminste wel gewoon vriendelijk zijn.

Hij snoof in de lucht en rook de geur van een andere kat. Hij verroerde zich niet en bleef gewoon stil naar voren staren. Waarom omkijken als je toch wist dat het niet boeide als je werd aangevallen? Hij kon toch vechten, dus. De geur kwam hem eigenlijk wel bekend voor, maar wie het was, hij had geen idee. Plots hoorde hij een stem. Wacht eens even. Deze stem kende hij! Dat was die stem van die poes die hij eerder deze week uit het skyclan gebied had geholpen. Hij keek opzij en glimlachte. "Ja, wij kennen elkaar." Hij stond op en keek de poes vriendelijk aan. "Ik ben die kater die zo vriendelijk is geweest jou uit het skyclan gebied te helpen" Hij grinnikte en zwaaide vriendschappelijk met zijn staart. "Paintedclaw is de naam" Hij bekeek de poes even. Ze had een vriendelijke uitdrukkig, dus was niet van plan om aan te vallen. Hij had eerlijk gezegd ook geen zin om te vechten. Dit was een moment om even te rusten, om even weg te zijn van die ruwe gedachtes, die je hersenen gewoon weg sloopten. Wat was ookal weer de naam van deze poes..ach ja, dat kwam hij snel te weten. Hij keek even om zich heen. De vogeltjes bleven maar fluiten, op dezelfde melodie. Het klonk heerlijk. Een zacht briesje ging door zijn vacht, wat ook lekker aanvoelde. Hij sloot zijn ogen en genoot van alles om zich heen. Paintedclaw keek weer terug naar Rain. "Euh..Rain was het toch he?" Na even nadenken wist hij het, het was Rain die nu voor hem stond. Dat was háár naam. Gelukkig dat hij er nu bij kwam. Anders had hij later er een hele tijd over moeten denken. Hij keek even naar zijn poten en begon er ritmisch aan te likken. Daarna ging zijn tong even over zijn borst, Paintedclaw keek weer terug naar de poes voor hem. Wachtend op een antwoord van haar. "Hoe gaat het ermee?" Vroeg hij aan haar, heel vriendelijk. Netals een gentleman zou doen.

"Ik ben die kater die zo vriendelijk is geweest jou uit het skyclan gebied te helpen," antwoordde de kat. Rain keek even kort beschaamd naar haar poten, maar herstelde zich vlug. Zo kon ze zich niet vertonen tegenover een clankat, al was ze hem nog steeds dankbaar dat hij haar de weg had gewezen naar de Skyclan-grens en niet had uitgeleverd aan zijn leider. De kater stelde zich voor als Paintedclaw, waarna hij een moment lang tevreden zijn ogen sloot. "Euh.. Rain was het toch he?" vroeg hij daarna, "Hoe gaat het ermee?" Rain glimlachte en ging zitten met haar staart om haar poten gekruld. "Met mij gaat het goed hoor," antwoordde ze. Voor het eerst pas realiseerde ze dat dat echt zo was. Nieuwblad was begonnen, de zon scheen, het bos zat vol met prooi en eindelijk hoefde ze niet meer om te komen van de honger. Ze kreeg acuut zin om te gaan jagen, maar besloot om eerst nog even met Paintedclaw te blijven praten, ze kwam immers bijna nooit een vriendelijke clankat tegen die haar niet meteen aan stukken wilde scheuren. "Hoe gaat het in jouw clan?" vroeg ze, en kneep haar ogen halfdicht om niet verblind te worden door de felle zon. Haar vacht was onderhand opgewarmd en ze voelde zich steeds vrolijker worden. Om te onderdrukken dat ze niet idioot rond ging huppelen, zwaaide ze een beetje met haar staart en gaf ze haar vacht een vlugge wasbeurt Opeens zag Rain in haar ooghoek een klein, grijs diertje door de struiken bewegen. Instinctief zakte ze door haar poten en schoot de struiken in, waar het konijntje zich bevond. Nog voor het arme dier het door had, drukte de poes 'm tegen de grond en maakte hem dood. Eventjes liet ze tevreden de geur van vers vlees haar neus binnendringen, maar pakte daarna vlug het konijn bij zijn nekvel en draafde terug naar de open plek, waar Paintedclaw nog zat. "Sorry, ik heb vanochtend niets gegeten, het ging vanzelf," nadat ze dat had gezegd, besefte ze dat het een stom excuus was en zei snel: "wil je ook wat?" Rain legde het konijn ongeveer in het midden van het grasveldje en ging er zelf een staartlengte vanaf zitten. Ze keek de kater verwachtingsvol aan, terwijl ze nogmaals genoot van de zon op haar vacht en de vogeltjes die vloten.