Tнιѕ ιѕ ησт му ∂єѕтιηу{Slenderstep}

We all fall down

Ashes to ashes, bones to paste
You whither away in your resting place

De jacht moest gaan beginnen...De jacht,bij de gedachte eraan snoof Blazemask eventjes,zij hoorde niet te gaan jagen! Toch ging ze op pad,met de duidelijke tekens van weerzin. Och,ze was niet bang om te doden,dat was zeer zeker niet haar probleem. Maar waarom werd Shrewstar het niet duidelijk wat haar ware bestemming was? Ze had niet voor niks zo goed haar best gedaan,de afgelopen vele maanden en toch hield ze Littlestream. Die kleine grijze zielenpoot,die enkel door zwakte benoemd was. Zwakte. Blaze grauwde bij dat woord,zij kende dat niet. Zwakte was jammeren bij alles,bang zijn voor een dode muis. De Flame Point ondersteunde haar gedachte met een krachtige zwiep van haar staart en liep door de dampende moerassen heen. Ze kende het pad inmiddels en ze lette dan ook niet meer specifiek op waar ze liep. Marshlands was haar nog goed van pad gekomen. Erg goed. Bij een plons keek ze pas op,voor haar in het net zichtbare water kringelde het water. Waarschijnlijk een kikker. Blaze had echter geen zin in een nat pak,dus dook ze hem niet achterna. Het liefst zwierf Blaze tijden rond,om vervolgens met een enkele kikker terug te komen en veel kruiden. Die ze dan vervolgens,met de nodige afschuw,naar Littlestream bracht. Och,ze had er alles voor over om Shrewstar te laten zien. Echt alles. Blazemask boze gezicht sierde om in een uitdrukking met blijdschap,maar niet de blijdschap die andere blij zou maken. Haar blauwe ogen werden plotseling donker en een rij witte tanden waren zichtbaar toen ze haar bovenlip optrok en zachtjes twee woorden fluisterde:"My Destiny". Nu moest ze gaan jagen en er voor zorgen dat ze zoveel prooi liet ontsnappen. Ze sprong op het droge stuk waar ze wel vaker joeg en liet alle geluiden en geuren tot haar komen. Wat ze echter hoorde en rook zou ze niet aan een prooi toeschrijven. Eerder aan een aankomende kat,die de naam Slenderstep droeg. Fijn. Wel,dan had ze tenminste een reden om niet te jagen. Blazemask draaide zich om en wachtte tot de poes tevoorschijn zou komen.

Het had weer eens geregend die nacht. Voorzichtig tikte de poes met haar pootje een plas voor de den aan maar trok hem toen gauw weer terug. Het water kringelde nog voort terwijl ze een sprong nam en over de plas heen vloog voor een moment. Haar gezicht keerde zich naar de maan die nog aan de hemel stond, hoewel het allang geen nacht meer was. De tranen en zweetdruppels van deze nacht waren allang opgedroogd en lieten een soort spoor van verdriet na over haar gelaat. De poes zuchtte en stapte het kamp uit. Haar kop neerbuigend. Haar poot bracht zich naar haar tong waarbij ze die gauw enkele likken gaf om de overeind staande haren plat te strijken. Vervolgens liep ze het territorium in. Het maakte haar niet uit waar ze heen liep zolang ze maar weer niet bij het Thunderpath terecht kwam. De gedachte aan de gebeurtenis liet haar huiveren. Haar blik richtte zich terug naar de grond toen in de verte een gedaante zichtbaar werd en haar liet opkijken. "Hoi Blazemask," Miauwde ze terwijl ze de poes een begroetend kopje gaf. "Hows your day?"

We all fall down

Ashes to ashes, bones to paste
You whither away in your resting place

De zware poes had haar ontdekt en begroette haar,Blazemask snoof eventjes,"Just a day like always"beantwoordde ze in haar ogen overbodige vraag,niemand hoefde te weten wat voor dag ze had,tenzij het haar kon helpen. Ze keek de poes ongeduldig aan en vroeg zich af hoe lang dit ging duren. Naast jagen was ze ook niet van de lange gesprekken,dan verveelde ze zich en kon ze vervelend toen. Erg vervelend. "Ga je jagen?"spoorde ze de poes stilletjes aan. Er moest een manier komen om haar weer weg te krijgen.