Whatever happens here, we remain [ B I R T H ]

De langharige, witte kattin lag op haar rug. Haar dikke staart piepte onder haar rug vandaan en wreef voorzichtig over haar buik. Deze was gezwollen, en dat was gebeurd op een manier die nooit had mogen plaatsvinden. Shademind had haar zwanger gemaakt. Misschien was het zwanger worden dan nog helemaal niet zo erg. Geen probleem voor haar, nee hoor. Maar het probleem was Shademind. Was híj dan zo erg? Nee, daar ging het helemaal niet om. Hij was van WindClan, zij was van RiverClan. Er was een relatie ontstaan die nooit had mogen ontstaan tussen haar en hem. En nu vewachtte ze kits van hem. Maar ze moest sterk zijn. Verantwoordelijkheid nemen voor de fouten die ze had gemaakt. Zelfs als dat betekende dat ze zou liegen tegen haar Clan, en tegen haar eigen kittens. Ze zou het ze later misschien vertellen. Als ze levend ter wereld kwamen... Misschien had ze alles fout gedaan. Had ze de verkeerde genen. Of had ze te wild gedaan, ze was immers wel naar Shademind gegaan toen ze het wist. Maar... Er moest toch íéts blijven leven. Het leken er meer dan één, sowieso... Er zou vast wel iets leven daarbinnen. Sprankeltjes hoop wakkerden aan, maar doofden meteen weer. Leven zou betekenen dat ze moest liegen tegen haar kits. Dood zou betekenen dat dat haar zou breken, zeker. Beiden zouden zoveel verdriet opleveren.

Een schok haalde haar uit de gedachten. Niet een schok van de aarde of hun kamp, maar een schok in haar eigen lichaam. De kits. Het schoot gelijk door haar kop. Ze kwamen. Eerst had ze de neiging tot het roepen van Nightstream, desnoods Honeypaw. Maar ze was dom - waar ze zelf natuurlijk geen besef van had - en besloot dat deze pijn ook bij haar eigen verantwoordelijkheid hoorde. Ze kon niet roepen. Ze mocht niet om hulp roepen, ze moest het zelf oplossen. De schokken, of weeën, zoals ze officieël genoemd werden, werden harder en lieten haar hele lijf in elkaar krimpen. Elke wee nam ze in zich op. Ze zou dit waarschijnlijk wel vaker meemaken, vanochtend in ieder geval. De schokken vormden zich langzaam tot andere soort gevoelens. Er kwam een kitten aan. Hij of zij was dichtbij de uitgang. Een klein beetje verder... Een klein dingetje, met een vreemde vorm lag naast haar. Het viel haar eigenlijk nu pas op. Of... Dat was... van haarzelf! Een kitten! Ze moest het helpen. Ze zette, naast de kracht die ze gebruikte om zichzelf te verdedigen tegen de pijnscheuten, een beetje energie in om het beestje te pakken. Ze beet het vliesje stuk, en begon te likken, tot de lelijke kleur van bloed het vel verlaten had. Het was een mooie kitten. Zijn crèmekleurige velletje had een paar rossige vlekken. Of strepen? Het was niet zo goed te zien, vooral niet omdat zijn vacht door elkaar alle zijden uit stond, en ook omdat zij de hele tijd bewoog. Dat was niet haar schuld. Er waren meer kits om te komen. Hoeveel kits, dat wist ze zelf ook niet. Na de eerste keer had ze het niet meer aangedurfd om nog naar de medicine cat te gaan. Ze was dus volledig afhankelijk van haar eigen lichaam en wat er allemaal kon gebeuren. Ze was bang, maar het moest op zich kunnen, toch? Nieuwe schokken kwamen binnen en ze wist dat er een tweede onderweg was. Ze wist niet of deze het wel zou overleven, zoals ze over de andere ook onzeker was geweest. Dat was ze natuurlijk nog steeds. Jonge kittens waren het best vatbaar voor ziektes, en ze konden vermoord worden door vossen of dassen. Maar als het zover zou komen, dan zou ze beide beschermen met haar eigen leven. Beide? Ja, er was ondertussen een tweede uit komen zetten. Deze keer maakte ze van een afstandje het vliesje kapot, en nam het vachtbolletje bij het nekvelletje. Grijs. Dat was de kleur die onder het laagje van vlies en bloed vandaan verscheen. Deze kitten was grijs. Een poes? Of kater? Nee, het was een poesje. Ze begon het voorzichtig af te nemen met haar tong. Toen bracht ze haar naar haar buik, en zette haar naast haar broertje. Dat was het moment waarop weer nieuwe weeën begonnen. Hoeveel moest ze nog? Ze wilde terug. Terug naar hoe het was. Maar ze besefte dat ze dat óók niet wilde. Ze had toen niemand. Helemaal niemand. Ze had de dode schimmen van haar moeder en vader, die ze niet eens om zich heen had willen hebben. Ze had helemaal niemand in die tijd. Toen was ze alleen. Nu had ze Shademind, die ze niet mocht hebben, en haar kittens, waarvan ze niet eens wist of deze wel van haar hielden, en die ze ook niet mocht hebben. Wat wilde ze? De kattin duwde tegen haar gevoelens en worstelde met de pijn die haar lichaam nog altijd teisterde. Waar bleef hij of zij? Daar. Duidelijk, daar. Het werd een routine nu, bij deze derde kitten. Ze hoefde er niet over na te denken. Vliesje scheuren, likken, bij haar buik leggen. Het was een poesje. Een soort grijze vlekken in een tabby en wit patroon. Zoals Shade. Misschien zou deze kitten haar verraden! Hoewel... Er waren meer grijze tabbies, ook in hun kamp. En deze kitten leek altijd nog een lange vacht te hebben. Zoals RiverClankatten dat behoren te hebben. Nu ze beter keek leek het meer bruin te zijn. Ze glimlachte nu. Ze raakte gewend aan het gevoel, hoe naar het ook was, en wende ook aan de geur van bloed die de zoete geuren van melk en mos in de nursery verdrong. Schokken bleven zich opdienen, en ze bleef ze aannemen, al deden ze pijn. Ze zou de kits beschermen. Ze zou ze opvoeden, ze zou voor ze zorgen. Deze kittens hadden haar nodig en dat vond ze geen probleem meer. Want ze zou er zijn. Een nieuw pakketje belandde in het al bebloedde mos voor haar buik. Zucht. Haar voorpoten scheurden voorzichtig het vliesje weg. Een wit en rood vachtje kwam tevoorschijn. Rood kwam door het bloed. Na dit ook weg te hebben gelikt bleek het een wit poesje. Met een aanzicht op al haar kittens glimlachte Lucentstray even. Toen neusde ze om de beurten even in hun vachtjes, terwijl ze ze hun namen gaf, op volgorde van leeftijd. Dus begon ze met het eerste katertje, ging door met de grijze poes, naar de tabby naar de witte poes. "Riverkit, om je jonge hart... Welke niet alleen WindClan, maar ook RiverClan zal beschermen, zeker..." Ze spinde even. De schokken waren opgehouden. "Timekit, je tijd is aangebroken, meisje... Laat het zien... En Sparrowkit, om je bruine pelsje, zoals de kleur die een spreeuw ook in zijn verenkleed draagt..." Weer zuchtte ze, voor ze zich tot de laatste kit wendde. "En jij zal Littlekit heten, om-" Een kermend geluid onderbrak haar warme en lieve stem. Het was haar eigen gekerm. De schokken begonnen weer! De geur van bloed kwam heviger op dan eerst. Wat gebeurde er? Ging ze dood? Het speet haar zo dat haar kittens hieronder leden. Met elke beweging van haar lichaam bewogen zij mee. Ze concentreerde zich op stilliggen, maar het deed pijn. Waarom? Wat was er aan de hand? Ze kon zichzelf niet in de hand - eh, poot - houden. "Nightstream, Honeypaw!" Het was allemaal goed gegaan, maar dit kon ze niet aan. Ze zag een stukje komen, en wist dat deze gevolgd zou worden door een lichaam. Dat deed het, het balletje lag dichtbij genoeg, maar de kleine kattin kwam kracht tekort. Ze wist dat ze sterk moest zijn, voor dit laatste kitje. Zwaar hijgend voerde ze haar 'routine,' uit. Maar voor ze de eveneens witte poes bij de rest plaatste voelde ze aan het lichaampje. Zo klein... Het hartje... Het klopte, maar zwak. Zou ze het wel overleven? Even raakte ze in de stress. Wat als geen enkele van de vijf het zou overleven?
OOC;; Le 1318 woorden ;3. Kittens hoeven niet in volgorde te posten.

De wereld rondom haar voelde warm en vochtig aan. Licht bestond hier niet. Angst overspoelde haar toen de ruimte weer bewoog. Er was iets mis, dat voelde ze. De ruimte was de laatste tijd veranderd. Haar broertjes en zusjes leken steeds groter te worden waardoor het soms leek alsof ze plat gedrukt werd. Het leek wel of de kitten naar beneden werd getrokken, een vreemd gevoel. Daarvoor had ze nog nooit met zwaartekracht te maken gehad. In paniek bewoog ze haar poten, opzoek naar iets om zich aan vast te houden, ze wilde niet weg, ze wilde in de warme, geruststellende ruimte blijven. Maar het was nutteloos. De druk leek steeds erger te worden en de ruimte steeds kleiner. Een ijskoude wind gleed over haar natte, met bloed bedekte vacht. Vermoeid bleef ze even liggen terwijl ze een aantal hoge piepjes liet horen. "En Sparrowkit, om je bruine pelsje, zoals de kleur die een spreeuw ook in zijn verenkleed draagt...", Sparrowkit? Was dat haar naam? De jonge poes haalde piepend adem, terwijl ze haar neusje tussen de warme vacht van haar moeder begroef.