The Edge of Night [Skinny Love]

Alle heisa om de ceremonie was weer gedaald en ergens baalde ze er best wel van dat Shrewstar haar geen nieuwe mentor had gegeven. Flamesoul was redelijk ok, maar hij was er gewoon niet zo vaak, of het leek hem in ieder geval niet veel te deren wat zijn apprentice allemaal uitspookte. Stormpaw had genoeg lessen gehad om zich te kunnen verdedigen en ze had zichzelf haar jaagtechnieken verscherpt, maar toch had ze wel eens feedback willen krijgen. Zuchtend was de langharige Birmees gaan zitten en keek om zich heen. De grenzen van Shadowclan begonnen beklemmend aan te voelen en het liefst wilde ze wegwezen hier. Ze voelde zich de laatste tijd eenzamer dan ooit, al wist ze dat dat deels door haarzelf kwam. Ze had zich zo gefocust op haar eigen trainingen dat ze geen contact meer had gezocht met andere katten. Ook haar vriendschap met Tallshadow had daaronder geleden. Ze zuchtte zachtjes en keek opeens op, haar snorharen trilde, er zat een muis in de buurt!

"Hey, stop, kom terug," miauwde ze achter de muis aan, die haar al had opgemerkt en ervandoor ging. Ze zag hoe het diertje de grens over dook en eventjes wachtte ze, maar haar knorrende maag nam het al snel over en ze sprintte de grens over, achter de muis aan. Sneller en sneller ging ze rennen, maar ze leek maar niet in de buurt van de muis te komen. Stomme beesten ook, konden veel te snel rennen. Uiteindelijk staakte ze haar poging om het diertje te pakken te nemen en remde af. Nieuwsgierig keek ze om zich heen, ze had geen idee waar ze nu weer was. Stormpaw opende haar bek ietsjes en proefde de lucht om tot de conclusie te komen dat er geen clangeuren was. Zou dit dan het tweebeen gebied zijn waar Flamesoul haar voor had gewaarschuwd? Ze had hier nooit mogen komen, maar om eerlijk te zijn, had ze ook geen idee hoe ze terug moest komen in Shadowclan gebied. Daarom nam ze het zekere voor het onzekere en wandelde dieper het gebied in. Misschien vond ze wel iemand die haar de weg terug wilde wijzen.

Ze stak haar kop door het kattenluik en liet zichzelf toen naar buiten glijden. Meteen verliet een ademwolkje haar bek en ze staarde er even gefrustreerd naar. Niet dat dat zin had, ze wist dat het steeds kouder zou worden. Ze vond het vervelend dat er dan veel minder prooi voor het grijpen was en dat ze dan meer het vlees van de twolegs moest eten. Ze mocht niet klagen, dat wist ze zelf ook wel, maar toch deed ze het. Zij zou altijd wat kunnen eten, ook al vond ze het niet lekker, het was beter dan niets. Ze liep haar territorium uit naar de rand van twoleg place. De blik in haar gifgele ogen hield alles scherp in de gaten terwijl ze zich voortbewoog. Toen de geur van muis haar zintuigen prikkelde stond ze meteen stil. De geur van de muis was vermengt met angst en haast en het diertje kwam haar kant op. Zat er iemand achter een muis aan, dat leek wel zo. Ze dook iets in elkaar en wachtte af, de muis zou wel al uitgeput zijn dus als de muis deze koers bleef volgen rende het dier zo haar poten in. Het gebeurde precies zoals ze uitgestippeld had, ze hoefde alleen maar een stapje opzij te doen en greep de muis in haar bek, waarbij ze hem meteen doodbeet. Ze liet de muis tussen haar voorpoten vallen en deed haar bek weer open, Shadowclan. Ah, dat verklaarde het. Ze pakte de muis tussen haar kaken en verdween onder een bosje. Toen de jonge poes voor haar verscheen stapte ze uit de bosjes vlak voor de Shadowclan poes. “Zocht je deze?” Vroeg ze kalm terwijl ze de muis precies tussen de poten van de jonge kat slingerde. “Jij bent ver van huis liefje.” Vervolgde ze droogjes en iets wat nieuwsgierig. Ze nam de andere poes peilend en afwachtend op terwijl ze soms een fractie haar oren wat draaide.

Haar blauwe ogen stonden nieuwsgierig en haar oren waren naar voren gedraaid terwijl ze opzoek ging naar een herkenningspunt. Jammer genoeg leek alles hier op elkaar en maakte het haar alleen maar warriger. Misschien had ze naar Flamesoul moeten luisteren en niet over de grens moeten gaan. Een huivering ging over haar rug heen en ze slaakte een zucht. Heerlijk, ze bracht zichzelf altijd weer in de problemen. Het zou ook niet anders. De geur van de muis was ze allang verloren, maar het maakte haar ook niet zo veel uit. Ze moest eerst terug naar huis, dan zou ze binnen het territorium nog wel wat gaan jagen.
Ze schrok meer dan nodig was toen er opeens een kat uit het bosje kwam gestapt en direct herkende ze de muis die ze hier naar toe had opgejaagd. De kattin trok echter meer haar aandacht. Ze was ... kaal!? Dat zag je ook niet vaak, zou dat niet koud zijn in leafbare? Nou ja, het zou waarschijnlijk onbeleefd zijn om te vragen, dus hielt ze het maar voor zich. De kattin vroeg of ze het muisje zocht en mikte deze precies tussen haar poten. Haar blauwe ogen gleden er eventjes naar toe en ze besloot om de prooi maar af te staan, het was geen Shadowclan prooi meer en ze wilde het niet van de oudere kattin afpakken. "U mag 'm hebben, ik jaag straks nog wel een keer," mompelde ze, terwijl ze de muis met haar snuitje terug duwde naar de kattin. Een schaapachtige glimlach kwam op haar gezicht toen er werd gezegd dat ze ver van huis was. "Ik ben een beetje verdwaald ben ik bang," gaf ze wat verlegen toe, terwijl ze haar oren nieuwsgierig naar voren draaide. "Mijn naam is Stormpaw, wie bent u?" vroeg ze daarna nieuwsgierig, maar formeel.

Toen de Shadowcan poes de prooi naar haar terug schoof, bewogen haar mondhoeken iets omhoog. Het was niet te zien wanneer je er niet op lette, dat was een hele goede actie van de jonge kattin. Ze had het niet erg gevonden als ze het niet gedaan had, maar het toonde wel haar respect voor haar. “Nou dankjewel dan,” ze wist dat het niet logisch was als ze nou de muis weer terug schoof naar haar, dan kregen ze een schuif spelletje. De jonge poes had haar de muis gegeven, dus zou het van haar kant onbeleefd zijn om hem opnieuw terug te schuiven. Ze wist dat de Shadowclan de muis veel harder nodig was dan dan dat zij dat was, maar ze wist ook dat ze haar niet kon dwingen om de muis mee te nemen. Ze besloot hem nog niet op te eten, voor het geval ze nog van gedachten veranderde. Ze pakte de muis tussen haar kaken en schoof hem onder het bosje, zodat hij niet in het zicht lag, daarna draaide ze weer om naar de Shadowclan poes. Ze ging zitten en draaide haar oren naar voren. “Je bent verdwaald, hoe komt dat zo?” Ze klonk niet verwijtend of vriendelijk, gewoon neutraal. Ze kende het Shadowclan territorium net zo goed als twoleg place en het rogue gebied, maar dat ging ze niet hardop zeggen. Ze zou haar zo terug naar huis kunnen leiden, maar dat moest de kattin dan eerst wel verdienen. Al had ze al hele grote sprongen vooruit gemaakt in haar achting, helemaal toen ze haar ook met u aansprak. “Aangenaam Stormpaw, je wordt zeker een goede warrior.” Die conclusie had ze getrokken uit de manier waarop ze tegen haar deed. Ze was slim, dat zou haar helpen. “Mijn naam is Skinny Love.” Stelde ze zichzelf daarna voor.

Stormpaw wist niet zeker wat ze ervan moest denken, die kattin die voor haar stond. Sowieso vond ze haar er een beetje vreemd uit zien, een kat zonder vacht, dat moest vast vervelend zijn. Of zou ze er zo aan gewend zijn dat het d'r niets meer uitmaakte? De grijze kattin merkte dat ze weer eens in dagdromen begon weg te zakken en schudde dr kop om erbij te blijven. "Je bent verdwaald, hoe komt dat zo?" De Birmees legde haar oortjes in d'r nek en slaakte een zachte zucht. "Ik was die muis achterna gegaan, maar hij stak de Shadowclan grens over. Zonder erg ben ik erachter aan gegaan, maar ik ben nog niet zo bekend met het twoleg gebied, vandaar dat ik hier nu een beetje hopeloos rond loop," gaf ze zachtjes toe. Ze haatte het om toe te moeten geven dat ze ergens niet goed in was. Ze wilde zo graag ook ergens in kunnen uitblinken, maar er waren altijd katten die beter waren dan haar, die beter konden jagen, beter konden vechten. Alles. Ze zuchtte zachtjes, maar al snel liet ze weer een slappe glimlach op dr gezicht verschijnen. "Dank u," miauwde ze zachtjes toen ze het compliment van de oudere kattin hoorde. "Aangenaam kennis te maken, Skinny Love," miauwde ze daarna, terwijl ze de kattin een respectvol knikje gaf. Dat was er al sinds jongs af aan in gestampt bij haar. Respect hebben voor je oudere.

Ze knikte begrijpelijk toen Stormpaw uitlegde hoe ze verdwaald was geraakt. “Dat kan ik begrijpen. Prooi is ook erg belangrijk in deze tijd van het jaar.” Ze knikte naar het bosje waar ze de muis onder gelegd had. “Jullie zijn die muis veel harder nodig dan ik dat ben. Daarnaast heb je mij flink geholpen door die muis recht in mijn poten te jagen. Dus ik heb liever dat jij hem straks meeneemt.” Er ontstond een kalm glimlachje om haar lippen. Met haar staart wees ze in de richting van het Shadowclan gebied. “Wanneer je je bek goed open doet kun je je eigen geur het beste volgen. Nou hij nog vers is is die het scherpst. Zo kun je altijd je weg terug vinden, je eigen geur ken je nou eenmaal het beste.” Ze stond op en knikte naar het bosje. “Kom pak die muis, dan zal ik je terug naar Shadowclan gebied begeleiden.” Ja, deze apprentice was slim en ze wist hoe ze haar moest behandelen. Dan zou zij haar met alle liefde helpen, want wanneer je haar met respect behandelde was ze meegaand en net zo respectvol terug.

Onderwerp: Re: The Edge of Night [Skinny Love]