~Early morning~

Het gerinkel van een bandje om de pols van haar tweebeen wekte haar. Ze lag opgekruld in haar mand en knipperde slaperig met haar gele ogen. Haar blik gleed naar het raam, het was nog donker buiten. De tweebeen deed het koude hol open en haalde er water met een smaakje uit. Zo noemde Skinny Love het maar, het leek op water maar dan met allemaal verschillende smaakjes. Skinny Love vond het maar niks, gaf haar maar helder water uit een rivier of meer. Kraanwater vond ze ook niet geweldig, maar soms dronk ze het wel omdat ze anders zo’n eind moest lopen. De tweebeen glimlachte naar haar, gaf een aai over haar kop en liep weer naar boven. Skinny Love rekte zich uit en stapte uit haar mand. Het was nog heel vroeg, maar dan had ze mooi de tijd om een eind van de holen van de tweebeners weg te lopen en misschien een prooi te vangen, daar had ze echt weer zin in. Ze at niet vaak het eten die de tweebeners haar voorschotelde. Ze vond het nergens naar smaken. Ze ving liever haar eigen prooi. Dat zorgde er wel voor dat de tweebeners van alles uitprobeerde om haar aan het eten te krijgen. Ze at wel het vlees wat ze soms in haar voerbakje deden. Ze trippelde naar het kattenluik en ging naar buiten. Het was niet zo heel koud, het was lekker buiten. Ze sprong over het hek en liep in de richting van de boerderijen. Toen de holen van de tweebeners verder uit elkaar kwamen te staan begonnen ook de weilanden. Skinny Love glipte een weiland in en maakte zich klein terwijl ze tussen het gras doorsloop. Na een tijdje pikte ze de geur van een muis op. Ze volgde het spoor en vond het diertje iets verder op, die nietsvermoedend op een nootje zat te knagen. Ze verplaatste haar gewicht naar haar achterpoten en sprong op boven op de muis. Ze beet hem meteen dood terwijl er een grijnsje om haar lippen verscheen. De smaak van vers bloed vulde haar bek. Ze liep met de muis naar de rand van het weiland en ging daar liggen. Ze legde de muis tussen haar voorpoten en spitste haar oren toen ze dacht iets te horen.

[First Dice]

Toen rook ze het, een Rogue geur vulde haar neus. Eigenlijk had ze dat al verwacht. Ze had het raar gevonden als er helemaal geen kat was komen kijken wat zei daar deed. Kalm nam ze een hapje van de muis terwijl haar blik zich op de zwarte kater richtte die haar kant op kwam. Ze at de andere helft van de muis op en slikte het diertje door. Aan zijn houding kon ze zien dat hij niet van plan was om haar aan te vallen, tenminste nog niet. Dus duwde ze haar voorpoten voor haar uit, zodat ze in een zittende positie terecht kwam. Ze tilde haar rechtervoorpoot op en likte die schoon, daarna deed ze de andere. Tegen de tijd dat ze klaar was was de kat al vlakbij. 'Wat doet een leuke poes zoals jij hier?' Ze kon er niks aan doen, maar een zachte sarcastische grinnik verliet haar bek. “Lieve schat, dat helpt niet bij mij.” De blik in haar gifgele ogen boorde zich in die van hem. “Je kunt mij niet zomaar iets wijs maken.” Ze gaf nog een lik over haar poot en vond toen dat ze schoon  genoeg waren. “Zeker niet dat je een kale oude poes leuk vind.” Ze straalde een kalmte en zekerheid uit die Skinny Love altijd over haar heen had. “Met wie heb ik het genoegen?” Vroeg ze toen rustig. Ze had geen antwoord gegeven op zijn vraag en dat was ook de bedoeling geweest. Ze testte hem uit, opzoek naar zijn reactie, naar zijn grens. In haar ogen lag alleen maar een geamuseerde blik, emoties waren niet te zien in haar ogen tenzij ze dat zelf wilde.

Ze ontspande helemaal toen ze doorkreeg dat hij niet van plan was om haar iets aan te doen. Natuurlijk bleef ze er alert op, maar ze hoefde er niet te veel energie in te steken. Net genoeg dat ze er klaar voor was als hij toch opeens zou aanvallen. Ze zorgde er altijd voor dat ze haar energie goed verdeelde, zeker nadat ze ziek was geweest. Toen had ze dat nog extra ontwikkeld, omdat het toen ook echt nodig was. Nou was haar energiepijl weer helemaal zoals het hoorde te zijn, tenminste voor haar leeftijd. 'je bent goed zoals je bent.' Die opmerking verraste haar en als ze zichzelf niet zo goed in de hand had gehad was haar bek zeker opengevallen. Nou trok ze alleen even met haar snorharen, waaraan je kon zien dat hij haar verrast had. Dan moest hij alleen wel heel erg goed opletten wilde hem dat opvallen. “Jij bent echt een van de eerste die dat tegen mij durft te zeggen.” Het grijnsje verscheen weer om haar lippen. “Nou weet ik natuurlijk niet of je het meent.” Vervolgde ze kalmpjes. Ze geloofde eigenlijk niet dat hij het meende, maar ze had niet het idee dat hij het gemeen bedoelde. Daarom schonk ze er verder ook geen aandacht aan. Ze knikte naar hem toen hij zijn naam vertelde. “Aangenaam Dice, mijn naam is Skinny Love.” Daarna keek ze even bedenkelijk. “En als katten mij er vriendelijk uit vinden gaan zien moet ik toch iets aan mijn houding gaan doen.” Vervolgde ze toen droogjes. “Misschien wordt ik nu echt oud.” Ze schudde grinnikend haar kop. Ja, misschien mocht ze deze kater wel. Dat kwam niet vaak voor, zelden eigenlijk. Toch reageerde hij heel anders dan dat ze verwachtte. Ze zag zijn opmerkingen niet aankomen en dat maakte haar nieuwsgierig naar hem. “Je ruikt naar muis, was je aan het jagen?” vroeg ze toen rustig.

Ze schoot in de lach toen hij zei dat niemand ooit tegen hem gezegd had dat het aangenaam was om hem te ontmoeten. Het was geen lach om hem uit te lachen, maar het klonk hartelijk. Het was lang geleden dat iemand haar aan het lachen gekregen had. Normaal was ze kalm en afstandelijk en dat schemerde nog steeds wel in haar door, maar ze kon niet ontkennen dat ze zijn gezelschap leuk vond. “Dan hebben wij vandaag allebei iets gehoord wat ons verrast, maar daar leer je van. Dan kom je er achter hoe anders iedereen is en hoe raar een ontmoeting soms kan lopen.” Er verscheen een klein glimlachje om haar lippen, opnieuw een zeldzaamheid. Het was geen glimlachje om sarcasme, maar een echt glimlachje, eentje die oprecht was. “Ik wist trouwens niet dat iemand mij ooit nog aan het lachen zou krijgen en ja dat mag je opvatten als een compliment.” Ze gaf hem een knipoog. Toen hij zijn prooi opraapte schudde ze al haar kop. “Nee, die heb je zelf gevangen. Ik heb net al gegeten, eet maar lekker zelf op.” Ze schoof de muis weer terug naar hem toe. 'Het verbaast me dat je die geur zo goed kent. Ik dacht dat Kittypet's alleen eten aten wat van hun baasjes afkomstig is.' Voor het eerst irriteerde die vraag haar niet. Meestal negeerde ze de vraag dan gewoon of gaf een mat antwoord, maar ze wist dat het bij hem niet bedoeld was als pesterij of om haar te kleineren. “Ik hou niet van het eten van de Twolegs. Ik eet het ook echt alleen als ik honger heb, anders vang ik liever mijn eigen prooi.” Zei ze toen. 'Ben jij tevreden met je naam?' Ze fronste even om er over na te denken, eigenlijk had ze daar nooit zo bij stil gestaan. “Ik draag al een hele tijd deze naam en ja ik denk dat ik dit toch de fijnste vind. Misschien komt dat wel omdat het vertrouwd is, maar misschien vindt ik het ook wel een mooie naam. En jij, ben jij tevreden met jouw naam?” Vroeg ze geïnteresseerd.

Ze had waardering voor deze kater. Door het respect en de goedkeuring die hij naar haar uitstraalde. Zo werd ze niet vaak behandeld. Meestal werd ze getreiterd en gekleineerd en dan dwong ze dat respect wel af, maar bij hem hoefde ze daar geen moeite voor te doen. Hij deed het uit zichzelf en teken dat hij geleerd had hoe de wereld in elkaar stak. Dat maakte dat ze zich op haar gemak bij hem voelde. Ze kon ontspannen met hem praten zonder hem steeds terecht te wijzen, dat was ook wel eens lekker. Dice had meer sociale vaardigheden dan hij waarschijnlijk zelf doorhad. Haar gedachten waren even afgedwaald, dat zou ze ook alleen maar doen als ze zich op haar gemak voelde. Ze veegde kalm met haar staart over het gras toen Dice haar terug naar de werkelijkheid bracht, door te beginnen over dat hij ook bij Twolegs had gewoond. Eigenlijk had ze dat niet zien aankomen, maar zo raar was dat natuurlijk niet. Bij Clankatten zou het onmogelijk zijn maar bij Rogue katten kon dat natuurlijk wel. 'Alleen...' Meteen spitste ze haar oren en keek ze hem aan. Ze lette op door de manier waarop hij dat gezegd had, de kater zat ergens mee. 'Ik mis hem,' Ze knikte begrijpelijk, daarna schudde ze verdrietig haar kop toen hij verder ging. “Ik snap nooit waarom katten vermoord moeten worden zonder goede reden. Ja, soms moet je iemand pijn doen om iets duidelijk te maken en als iemand het verdiend om te sterven dan kan het, maar gewoon een andere kat vermoorden daar kan ik mij echt kwaad om maken.” Haar blik gleed even naar de omheining van het weiland en er lag plots een aarzeling in haar ogen. Toen keek ze hem weer aan, de aarzeling was weer uit haar ogen verdwenen. Ze zou het hem vertellen. “Ik ken dat gemis Dice.” Zei ze toen zacht. “Ik heb vele nestjes kittens op de wereld gezet, van katten die ik eigenlijk amper tot niet kende. Ik heb nooit echt liefde gekend en ik zorgde daar ook altijd wel voor dat dat ook niet gebeurde, zeker niet bij mijn kittens. Ze werden altijd al veel te vroeg bij mij weggehaald, zelf toen ze nog melk nodig hadden. Mijn Twolegs dachten dat dat de juiste manier was. Ik heb ze nooit kunnen zien opgroeien of ze dingen kunnen leren.” Ze zuchtte even zacht en schudde het toen van haar af. “Maar daar moet je mee leren leven. Je moet er voor zorgen dat dat gemis jou niet gaat beheersen, want dan wordt je langzaam gek.” Plots grinnikte ze. “Nou wil ik niet zeggen dat ik normaal ben, maar ik denk dat je wel begrijpt wat ik bedoel.” Een waterig glimlachje sierde haar lippen en ze keek hem begripvol aan. “Probeer er mee te leven Dice.” Vervolgde ze toen rustig.

Ze zag zijn opluchting en zijn dankbaarheid naar haar toe en dat voelde goed voor haar. Normaal gesprokken zou ze zich daar niks van aantrekken, maar bij hem voelde het goed. Ze respecteerde de kater en ze was daarom blij dat ze iets voor hem kon betekenen. Ook al was het zoiets simpels als een luisterend oor. Vaak was dat ook al genoeg. Het zou niet wegnemen wat er gebeurd was, maar om je verhaal kwijt te kunnen luchtte op en kon je al beter laten voelen. Ze had het idee dat dat bij Dice het geval was. Ze wist natuurlijk niet hoe hij onder het verlies van zijn broer was. Ze kende hem eigenlijk helemaal niet, maar ze wilde hem wel beter leren kennen. Ze wist nu al dat ze de kater vaker ging opzoeken, gewoon al om te zien hoe het met hem ging. Ze vond het moeilijk om om andere katten te geven en daar ging ze ook niet zo ver in. Ze had altijd in haar achterhoofd dat iemand haar kon kwetsen of dat ze diegene kwijt kon raken, maar ze kon het wel, op haar eigen manier. Ze keek hem aan toen hij verder ging met zijn verhaal en vertelde dat zijn broer ook kittens had gewild. “Ik heb nooit zo goed geweten of ik het wel leuk vond om kittens te hebben. Ze kunnen mij altijd flink op de zenuwen werken, maar hun rooskleurige kijk op de wereld is prachtig.” Ze keek ernstig toen hij zei dat de vriendin van zijn broer was gestorven voordat ze de kittens op de wereld had kunnen zetten. “Geef jezelf daar niet de schuld van Dice.” Ze wist uit ervaring dat elke kat zichzelf daar de schuld van zou geven en ze ging er van uit dat hij dat ook deed. “Jij kon daar niks aan doen.” Vervolgde ze duidelijk. Ze wilde dat hij dat wist. Ze kon natuurlijk niet weten of hij er iets mee ging doen, maar dan had ze het in ieder geval geprobeerd.'Ik denk dat we er inderdaad mee moeten leren leven,' Ze knikte ernstig. “Inderdaad.” Zei ze toen. Ze glimlachte toen hij zei dat hij nooit gedacht had dat ze het goed zouden kunnen vinden. “Eerlijk gezegd dacht ik dat ook niet, maar zo zie je maar weer.” Ze bewoog met haar oren toen hij verder ging. 'ik denk dat ik soms gewoon vergeet ik dat ik wel degelijk iemand ben die ook....' Ze glimlachte om die opmerking. “Ik heb niet veel vrienden op deze wereld, bijna geen. De meesten vinden mij maar een oude mokkende poes. Er zouden meer katten zoals jou op de wereld moeten zijn. Je hebt iets met mij gedaan waardoor ik jou aardig vind en dat is behoorlijk knap.” Ze grinnikte even en er verscheen een warme blik in haar ogen toen ze hem weer aankeek. “Je hebt mijn vertrouwen jonge kater verpruts het niet.” Ze gaf hem een knipoog want het was als plagerijtje bedoeld, maar er zat wel degelijk een kern van waarheid in.

'Jij hebt ook de mijne,' Bij die woorden brak er weer een glimlach op haar gezicht door. “Dankjewel Dice, dat waardeer ik heel erg.” Het deed haar goed dat hij dat zei, dat betekende dat het wederzijds was. Dan kreeg ze er ook meer vertrouwen in dat hij het niet zou schaden. Dat idee had ze sowieso niet bij hem. Het leek haar een redelijke kater die zich aan zijn belofte zou houden. Zo stelde hij zich tegenover haar op tenminste. Hoe hij tegen andere katten deed wist ze natuurlijk niet en eigenlijk maakte dat haar ook niet uit. Hoe hij tegen haar deed was voor haar het belangrijkst, daar had ze wat aan. Hoe hij tegen andere deed daar had ze simpelweg niks mee te maken en dat interesseerde haar ook niet, dat moest hij allemaal zelf weten. Als hij tegenover haar maar redelijk was. 'Wanneer mag je eigenlijk van je baasjes naar buiten?' Hij had haar aandacht weer en ze grijnsde. “Ik kan staan en gaan waar ik wil. Ze zullen ook echt niet proberen mij tegen te houden. Ik heb mijn eigen uitgang uit het hol van de Twolegs.” Legde ze daarna uit. 'Als ik je eens wil opzoeken, kan ik maar beter weten wanneer je er ongeveer bent, niet waar?' Ze lachte daar hartelijk om. “Ik ben niet vaak bij het hol van de Twolegs, alleen als ik rust wil. Voor de rest loop ik altijd wel ergens buiten rond. Je hoeft alleen maar mijn geur te volgen, dan vind je mij vanzelf. Ik zal jou ook wel eens opzoeken hoor Dice, dus dat komt helemaal goed.” Ze knikte in de richting van het Twoleg gebied. “Het hol van mijn Twolegs staat tussen een aantal andere holen in, maar mijn tuin is niet moeilijk te vinden die ruikt helemaal naar mij. Als je het toch niet kunt vinden kun je het altijd vragen. Ze kennen mij wel daar.” Ze grijnsde opnieuw. “En waar woon jij?” vroeg ze daarna nieuwsgierig.

Ze schoot in de lach door de arrogante blik in zijn ogen toen hij zei dat hij het zelf wel vond. “Ooh, heerlijk.” Ze stopte met lachen en er verscheen een grijnsje om haar lippen. “Wat ben jij een heerlijke kater Dice. Dan zie ik je vast wel een keer verschijnen.” Ze knikte hem even toe, omdat ze hoopte dat hij dat zou doen. Ze mocht deze kater en het zou haar goed doen om hem vaker te zien. Ze kende niet veel katten waar ze echt haarzelf kon zijn, eigenlijk geen één. Bij hem kon ze dat wel. Ze zag aan hem dat hij aarzelde toen ze vroeg waar hij woonde. 'Wel, het is niet echt een paradijs,' Ze trok met haar snorharen en glimlachte naar hem. “Als jij je er gelukkig voelt dan is dat toch genoeg? Dan is het jouw eigen paradijsje, wat anderen daar van vinden moeten ze zelf weten.” Zei ze simpel. “Maar ik weet zeker dat het meer is dan je denkt. Ik heb katten meegemaakt die helemaal niets hadden en dan kun je zien wat het met je doet als je helemaal geen thuis hebt.” Ze fronste even, maar haar gelaatsuitdrukking werd weer normaal toen ze zag dat hij haar opnam. Afwachtend veegde ze met haar staart over het gras benieuwd wat er in zijn kop omging. 'Ik kan je mijn territorium wel even laten zien, als je wilt?' Ze stond meteen op. “Graag, lijkt mij leuk.” Zei ze meteen. Ze liep wat dichter naar hem toe toen hij vertelde dat ze ook wel een middagmaal konden vangen. “Dat sla ik natuurlijk helemaal niet af.” Ze grijnsde naar hem en knikte voor haar. “Ga je gang ik volg wel.” Ze wachtte totdat hij het voortouw zou nemen en ze hem kon volgen.

Ze liep kalm achter hem aan. Ze vond het aardig van hem dat hij alert bleef op andere Rogues. Hij probeerde haar te beschermen en ook al was ze dat niet nodig, ze vond het wel aardig. Ze had altijd prima voor zichzelf kunnen zorgen en had nooit problemen ondervonden als ze tegenover andere katten kwam te staan. Natuurlijk had ze verschillende dingen meegemaakt, daar waren de littekens op haar huid het gevolg van. Toch leefde ze nog steeds, dus dat betekende voor haar dat ze het goed deed, anders was ze al lang dood geweest. Misschien was ze wel een beetje gestoord, maar daardoor leefde ze nog steeds. Ze rook dat ze meerdere territoriums passeerde voordat ze in de zijne kwamen. Ze had haar bek een beetje open waardoor ze meteen doorhad toen ze zijn territorium binnen kwamen, zijn geur hing overal.  “Ziet er goed uit.” Zei ze terwijl ze rond keek. Ze liep achter hem aan in de richting van de schuur. Ze grijnsde toen hij zei waar de dikste muizen zaten, want dat liet ze zich geen twee keer zeggen. Ze deed haar bek nog wat verder open om de muizen goed te kunnen lokaliseren en sloop toen naar de hoek.  Ze deed dit verbazend lenig en geruisloos voor haar leeftijd. Veel katten dachten dat ze dat niet meer kon, maar dat was een domme gedachten, een gedachten die hun een hoop narigheid kon geven. De blik in haar gele ogen viel op een muis die in de hoek zat te snuffelen. Ze sloop dichterbij en sprong toen omhoog. Het diertje kreeg haar door, maar toen was het al te laat. Ze belande boven op de muis en beet de muis dood. Ze pakte het dier tussen haar kaken en nam het mee naar Dice. Ze legde de muis voor haar poten en likte haar lippen af. “Ja, je hebt gelijk. Daar zitten echt dikke muizen. Wil jij deze? Het is jouw schuur.” Ze keek hem vragen aan terwijl ze haar poten schoon begon te likken.

Ze grijnsde naar hem toen hij de muis weer naar haar schoof. “Om een welles nietes spelletje te voorkomen zal ik hem opeten.” Grinnikte ze. Ze wilde de muis tussen haar kaken pakken toen hij opeens zei dat hij haar toestemming gaf om op zijn territorium te jagen. Dit was al de zoveelste keer dat hij haar verraste. “Ik weet niet wat ik moet zeggen Dice.” Er stond diep respect in haar ogen te lezen. “Ik kan je alleen maar bedanken en zeggen hoe geland ik dat vind. Je hebt een oude poes heel erg blij gemaakt.” Er verscheen een dankbaar glimlachje om haar lippen. “Maar weet dat ik er zeker gebruik van ga maken.” De glimlach ging over in een uitdagend grijnsje. Toen pakte ze de muis tussen haar kaken en ging liggen, ze legde haar voedsel tussen haar poten neer.'Je mag de nacht hier ook blijven rusten als je wilt, maar ik weet niet of je baasjes je dan gaan missen,' Ze keek even naar buiten. De dag begon al ten einde te lopen, doordat ze het zo gezellig hadden samen had ze het helemaal niet in de gaten gehouden. Niet dat dat wat uitmaakte, de Twolegs zouden haar missen maar ze waren het wel gewend. Ze bleef wel vaker een nacht weg, al gebeurde dat de laatste moons niet vaak meer. “Ik neem ook dat aanbod graag aan Dice.” Zei ze toen. “En ja ze zullen mij missen, maar ze zijn wel wat gewend. Ze zullen er niet al te bezorgd onder zijn, daarnaast sta en ga ik waar ik wil en dat weten ze.” Ze begon van haar muis te puizelen, die echt heel erg lekker was. Ze deed er extra lang over om er van te kunnen genieten, daarna likte ze haar poten schoon. “Ga jij er ook nog eentje vangen?” vroeg ze toen kalm.