Half of my heart [ Shademind ]

De ijswitte kattin liep onrustig heen en weer langs de grens. Hij moest komen, toch? Hij zou toch heus eens per dag overal langs komen? Dan zou hij toch vast hier ook komen? En misschien niet. Wel, dan kwam ze morgen terug. Hij moest het weten. Híj was medeverantwoordelijk. De enige kater waarvan ze wist dat ze die haar hart kon toevertrouwen als ze zou willen. Ze deed het. Ze vertrouwde hem toe wat zelfs haar Clan niet van haar kreeg. Die kregen haar loyaliteit, haar vechtkunst. Maar Shade, die kreeg haar stem, haar vriendschap. Haar liefde. En haar kits! Dat was precies wat ze hem zou gaan vertellen. Dat was precies haar reden om hier al zo lang rond de wandelen, haar buik vol met de waarschijnlijk kleine en pluizige bolletjes vacht. Zo hard was deze ook weer niet gegroeid, maar veranderingen waren wel opgemerkt. Ze was er zelfs een beetje ziek van geweest, eergisteren. Ze wst dat dit wel vaker voor zou komen. Maar het maakte niets uit. Ze droeg zijn kits!

De grijze kater haalde diep adem. De zon scheen zwakjes over de vlaktes en het leek met de dag kouder te worden. Leaf - bare zat er aan te komen, dat was elke kat al pijnlijk duidelijk geworden. Hij voelde zijn hart een sprongetje maken wanneer de geur van Lucenstray zijn neus binnendrong. De witte poes had een zachte, geruststellende en bovenal zoete geur die Shademind waarschijnlijk nooit zou vergeten. Hij hield van haar, en zij hield van hem. "L-lucentstray", stotterde de jonge kater wanneer zijn ogen de hare ontmoette.

Eindelijk! Hij was gekomen, hij was er! Vanaf het moment dat zijn geur bij haar binnendrong had ze rechtop gezeten en haar oren gespitst. Bleekgroen ving diepblauw. Deze blik zou ze altijd onthouden, tot in StarClan aan toe. "L-Lucentstray," Oh, hij was zo lief als hij zo stotterde! Ze was er inmiddels aan gewend en hield van de manier waarop hij altijd sprak. Maar ze had hem nu belangrijk nieuws te vertellen. Toen ze opsprak hijgde ze alsof ze een heel eind gerend had. "Shade," zuchtte ze, terwijl een brede glimlach zichzelf op haar snuitje toverde en er sprankels in haar ogen vormden. Het was allemaal zo spannend, ze waren nog jong! Er kon veel misgaan... Maar ze hield zo van hem! "Shade, er... er is iets belangrijks wat je moet weten... We... we hebben een geweldige fout gemaakt," Bij de volgende glimlach werden haar witte tanden even zichtbaar, ze kon het niet helpen. "Shade... Ik... ik krijg kits... van jou!"

"Shade", zuchte de witte poes. Er was iets mis. Toch? Dat vermoede Shade anders toch. "Shade, er... er is iets belangrijks wat je moet weten... We... we hebben een geweldige fout gemaakt", Een grote fout? Wat voor fout? Was iemand er achter gekomen? Ondanks de fout die ze gemaakt hadden, wist Lucentstray toch te glimlachen. "Shade... Ik... ik krijg kits... van jou!", De gestreepte kater wist niet precies welke woorden hij moest gebruiken. Lanks de ene kant voelde het alsof zijn wereld ineen storte, maar lanks de andere kant vond hij het fantastisch. "D-dat is fantast-tisch...m-m-maar...", Wat moest hij doen? Het waren zijn kittens, dus voelde hij zich wel verantwoordelijk voor hen, maar zij zouden in Riverclan opgroeien, en iedereen zou weten dat hij en Lucent hun clan hadden verranden. Nee, wat hij voelde was belangrijker dan zijn clan, ze konden wel zonder hem. "M-misschien k-kunnen we samen...als r-rogue gaan leven, d-dan k-k-kunnen w-we altijd s-samen zijn?", pas wanneer de woorden over zijn lippen waren gekomen, besefte hij hoe idioot het idee wel niet was.

Ze had het gezegd, en terwijl ze wachtte op antwoord kon ze zichzelf wel slaan. Ze was blij omdat ze kits kreeg. Natuurlijk, bijna elke queen is daar blij mee. Maar kits van een kat uit een andere Clan? Wat had ze gedaan?! "D-Dat is fantast-tisch... m-m-maar..." Ze was bijna bang voor wat deze 'maar,' op zou volgen. Wat zou hij zeggen? Vinden? Zou hij boos worden? Nee, daar leek het niet op. Maar het was geen echte triomf, dat wat hij uitstraalde. Hij leek eigenlijk gewoon verstrikt met zichzelf, niet goed wetende wat te doen of te zeggen. Toen nam hij opeens een besluit. Een besluit waarvan het totaal onverwachts voor haar kwam. Een besluit om haar iets te vragen waarmee ze nooit in zou kunnen stemmen, behalve misschien voor hem. Maar nee. "M-misschien k-kunnen we samen... als r-rogue gaan leven, d-dan k-k-kunnen w-we altijd s-samen zijn?" Het was zo lief, en zo onzeker, en zo goed bedoeld. Maar ze kon er niets aan doen, haar bek viel gewoon open van verbazing. "Wat?" vroeg ze, een beetje gedesoriënteerd. "Weggaan? Shade..." Hoe ging ze dit zeggen? Ze wilde hem geen pijn doen... "Ik... Dat kan ik niet... Mijn Clan... Ze- Ze hebben me nodig!"
OOC;; Ik moet naar bed (;

"Wat?", miauwde de witte poes, Shade vond het moeilijk om haar aan te kijken en richte zijn blik dus maar op de grond. "Weggaan? Shade...", Lucentstray maakte haar zin niet af. Nog niet, althans. Maar haar antwoord was hem al duidelijk. "Ik... Dat kan ik niet... Mijn Clan... Ze- Ze hebben me nodig!", Shademind knikte. 'Mijn clan heefd me nodig'. De grijze tabby wist best dat het niet helemaal klopte. Riverclan zou best af kunnen zonder haar, net zoals zijn clan hem best kon missen. Eigenlijk hoorde hij er niet eens te zijn, hij was halfclan. Net zoals zijn kittens zouden zijn. "D-d-dat b-begrijp ik", miauwde Shademind, ookal begreep hij het eigenlijk niet. "Ik wil g-gew-woon het b-b-b-beste voor d-d-de k-kittens",

Hij leek het bijna niet te geloven. Ofzoiets. Er woedde iets in zijn gedachten, maar het was vaag voor haar. Shademind, dacht ze. Shademind. "D-d-dat b-begrijp ik," Hij snapte het niet. Hij vond het belachelijk. "Ik wil g-gew-woon het b-b-b-beste voor d-d-de k-kittens." miauwde hij. Luce sloot haar ogen. Het beste voor de kittens... Hij had gelijk. Maar haar Clan verlaten... Dat kon ze echt niet. En dat kon hij ook niet maken. "Ik... Ik snap het, echt! Maar... jouw Clan, die heeft jou toch ook nodig? Ik kan... Ik kan het niet. Het is mijn schuld, en... dan moet ik zelf de last dragen. Daar moet jij me niet bij helpen." Het was een zin, goed doordacht, maar wel ter plekke bedacht. Het was een zin die ze sowieso niet snel zou vergeten, een belangrijke zin in hun geschiedenis.

"Ik... Ik snap het, echt! Maar... jouw Clan, die heeft jou toch ook nodig? Ik kan... Ik kan het niet. Het is mijn schuld, en... dan moet ik zelf de last dragen. Daar moet jij me niet bij helpen.", Miauwde de witte riverclanner. Shademind haalde diep adem. Hij stond op het punt om vader te worden en mocht niet eens voor zijn kittens zorgen. "Ik b-ben vrij z-zek-ker d-dat mijn c-c-clan mij b-best wel k-kan m-m-missen", De gestreepte windclan kater vond het best vreemd hoeveel hij met zijn ouders gemeen had.