Broken mirrors {Forestrain}

Ze moest echt hoognodig eens met haar broer praten. Sinds ze elkaar voor het laatst zagen hebben ze geen woord meer tegen elkaar gezegd. Ze had er geen spijt van dat ze kwaad op hem was, wat hij gedaan had kon ook niet door de vingers gezien worden. Maar ze moest het wel eens met hem er over hebben. Ze bleef nog even buiten de den wachten. Uitkijkend wanneer hij terug kwam naar de den.

{Alleen met toestemming}

Het knaagde aan hem, en hard. Met rattentanden die hij nog nooit had gevoeld, maar nu toch echt voelde. Het voelde als een schaafwond. Het was geen probleem waarvoor het van levensbelang was om te worden opgelost, maar het brandde en trok steeds aandacht. Ruzie? Dat kon hij wel hebben. Maar met zijn enige DNA-connectie in de Clan? Slenderstep? Hij wist niet of hij het fijn vond. Hij hield van haar. Hij had gewoon niet moeten zeggen dat Honey zijn mate was. Hoewel, dat had hij niet letterlijk gezegd. Maar, Slender de loyale kennende, verbaasde het hem dat hij nog niet uit de Clan was geschopt door Innerghost en Shrewstar. Hij wandelde het kamp in. Hij schudde eventjes zijn zwarte pels, voor zijn groene blik het kamp even afscande. Daar. Slenderstep zat voor de warrior den. Het leek alsof ze wachtte op iemand. Forest wist dat hij haar niet eeuwig kon ontwijken en hij besloot op haar af te gaan. "Slender," groette hij, op neutrale toon. Hij zou geen vrolijkheid tonen als zij dat misschien niet zou doen.

Het duurde niet lang voor hij er was. De poes kon even kuchen toen de kater al vlak voor haar stond. Ze keek op naar zijn groene kijkers en ging toen overeind staan. Leaffall was al begonnen en eens opnieuw begon ze magerder te staan. Maar dat maakte haar niet zoveel uit. Ze moest eerst dit opgelost krijgen. "Forest." Ze draaide haar kop om te kijken als er geen luistervinken waren. Maar uiteindelijk was dit maar een doodgewoon gesprek. "We moeten praten. Kom je?" Ze wenkte hem naar de kampuitgang. Tijdens een wandeling konden vele dingen uitgeklaard worden. Dat was ook haar bedoeling. Dat deze ruzie eindelijk ophield.

Hij spitste zijn oren toen ze reageerde. "Forest," zei ze. Neutrale toon, zoals hij ook had gesproken. Goed. Het werd dus niet vijandig, en het kon misschien nog goed komen. Vast wel. In ieder geval was hij heel blij toen ze het initiatief nam om een gesprek te beginnen. "We moeten praten, kom je?" klonk de vraag. Hij liet de punt van zijn neus een stukje zakken als zijn teken van instemming, maar antwoord geven, dat zat er even niet in. Hij wilde wachten op waar ze zouden beginnen en wat ze zou zeggen nu ze compleet rustig was, en hij eigenlijk ook. Het was een gigantische chaos geweest, toen op het rogue territory. Dat moest hij zeker toegeven. Nu zou het vast anders gaan. Hoopte hij tenminste. De zwarte kater stapte achter zijn zus aan het kamp uit. Dus ze gingen het kamp uit. Nou ja, misschien maar beter ook. Hij zou niet willen dat, áls er dan toch nog niks mee was gebeurd, de info over zijn mate zich niet verder zou verspreiden. Hij had Honey al zo lang niet meer gezien... Hield ze nog wel van hem? Leefde ze nog? Hij wenste, hij hoopte zo van wel. En aan de andere kant was het maar beter. Misschien.
Hij haalde zijn zus in. Hij moest zijn excuses aanbieden, en dat wist hij. Nogmaals neeg hij zijn kop even. "Het spijt me, Slender. Ik weet dat ik niet het juiste moment heb gezocht om het je te vertellen, en het is verkeerd, dat weet ik ook," Daar zou hij maar mee beginnen. Hij wist dat het niet mocht, en dat mocht zij ook best wel weten.

Het bleef even stil tussen hen. Terwijl haar ogen zich half sloten en genoot van de stilte van de natuur stapte ze het kamp uit en bleef even wachten op Forest. 'Het spijt me, Slender. Ik weet dat ik niet het juiste moment heb gezocht om het je te vertellen, en het is verkeerd, dat weet ik ook,' De poes draaide zich om en keek haar broer in zijn ogen. Misnoegd schuddend met haar kop. Ze keek weer voor haar en stopte. Dit was ver genoeg uit het kamp, zonder dat iemand hen zou horen. Daarbij had ze opzettelijk gekozen om naar een open landschap te gaan. Zo wisten ze zeker dat niemand hen afluisterde. Slender nam plaats op de grond waarbij ze Forest aankeek. "Ik ben blij dat je het beseft," Haar stem klonk diep door. Er lag dan ook nog wat verdriet in verscholen. "Maar ik kan niet eeuwig kwaad blijven," Ze gaf haar broer een por tegen zijn schouder waarbij haar mondhoeken zich opkrulden tot een lachje. Het moest wel goed komen, ze miste hem teveel naast haar zijde om kwaad op hem te blijven.

Ze keek hem aan, en schudde haar kop. Hij bleef lopen, zelfs toen zij stopte, en ging naast haar zitten, dus iets verder van het kamp. Niet dat het veel uitmaakte. Toch deed hij het, zij het onbewust. "Ik ben blij dat je het beseft," De diepe doordringende stem van Slender kende hij wel. Hij hoorde het verdriet wel. Maar ze klaarde een beetje op bij haar opeenvolgende woorden. "Maar ik kan niet eeuwig kwaad blijven." Hij kreeg een zachte por tegen zijn schouder, en wist dat het over was. De vijandigheid was verdwenen. Het was enkel nog zij, en hun siblingliefde die ze al deelden sinds ze jonge kittens waren geweest. Ze... Ze was belangrijk, besefte hij. Veel belangrijker dan wat dan ook. Want hij hield niet alleen van haar, hij had haar ook nodig. Ze glimlachte, en dus liet hij zijn mondhoeken ook omhoog trekken. Toen porde hij haar terug, als wraak, maar niet omdat hij boos was. Gewoon, voor de lol, zoals ze dat al jarenlang deden.