We got a problem

Tranen stroomden over zijn kaken heen, zijn ribben staken gevaarlijk uit. De laatste weken was hij zo depressief geworden. Hij voelde zich slecht, zag er slecht uit en voelde zich met de dag verder in het zwarte wegzakken. Maar vandaag leken de tranen hem kracht te geven om door te zetten. Strompelend liep de gevlekte kater verder. Hij keek niet om, hij stopte niet, dat zou hij nooit doen voor haar. Zijn hart ging als een gek tekeer van de inspanning die zijn zwakke lichaam leverde. Hij wist dat als hij bij de grens was en bij haar zou zijn en ze samen weg konden, hij zich beter zou voelen en dan zou hij zeker nieuwe energie krijgen. Donkere vlekken trokken voor zijn zicht, maar hij negeerde ze. Tot er opeens een rode aan hem voorbij ging. Trillend trok hij zijn mondhoeken op, de tranen kwamen sneller en sneller, maar voor het eerst waren ze van geluk niet van verdriet. Hij sprong wat onhandig en wankel naar haar toe en duwde zijn kopje zwakjes tegen de hare. "Het spijt me zo," zei hij met schorre stem tegen haar.

Haar zachte kopje kwam zo teder aan dat hij een zawk gesnor kon overbrengen, zo zacht dat het amper hoorbaar was. "W-wat is er.." Hij likte haar kopje kort en snoof haar geur even op voordat hij zijn ogen sloot. "Lake ik heb je nodig," Hij opende zijn doffe oranje ogen en neeg zijn kop zodat hij haar kon aankijken. "Lake blijf bij me, hier," Voordat hij iets kon zeggen drukte ze haar kopje tegen hem, hij was sprakeloos, te moe om nog iets te doen. Hij was op. Op van alle pijn, al het verlies... Alles. "Ik moet je iets zeggen, ik moet je iets zeggen casanova," Hij trilde even kort toen hij zachtjes zuchtte en zijn zwakke spieren dwongen hem te gaan liggen en dat deed hij ook. Hij was zo zwak, te verdrietig nog iets te doen. "Zeg maar," zuchtte hij zachtjes met een zacht lachje op zijn lippen, voor haar alles.

Ze was even stil, aslof ze iets verwerkte, maar haar woorden kwamen snel en dat was iets dat hem goed deed, te goed, hij was zo blij haar stem nog een keer te horen dat het niet veel uitmaakte wat het was dat ze zei. "Ehm.." zei ze, was ze onzeker? Nee toch. Toch niet bang? Was ze ziek? Paniek greep hem bij de keel, hij was bang, heel bang, te bang... Het besef dat hij haar hier kon verliezen was iets dat nu in zijn gedachten doemde. "Ik ben zwanger," Hij hapte even naar adem en keek haar ongelovig aan met grote oranje ogen... wat?

Het bleef stil... nee hij bleef stil, want hij geloofde dit niet. Langzaam drong het door zich door, heel langzaam, want ook heel langzaam krulden zijn lippen naar boven, voor het eerst in moons verscheen een lach op zijn lipjes. "Gast, let op," Hij keek haar aan met grote ogen. Zijn warme oranje ogen waren terug zo zacht als eerst, vol van warmte en liefde zoals ze vroeger altijd stonden. "je wordt vader," Hij lachte zachtjes en duwde zijn kopje tegen de hare. Langzaam ontsprong een traan in zijn ooghoek en rolde deze van zijn wang. Hij was zo gelukkig, dat woorden zelfs zijn emoties nu niet konden beschrijven, nu niet, nooit niet...

Toen zijn lach eenmaal op zijn gezicht lag, kreeg hij een lach terug, die hem in het diepste van zijn hart verwarmde. Een lik zorgde er alleen maar voor dat hij zich nog beter voelde. Hij snorde even zwakjes als antwoord. "Jij kan er een paar en ik, en dan kunnen we later, als ze groot genoeg zijn ze aan elkaar voorstellen," Hij lachte en knikte. "Dat is een goed idee," zei hij zachtjes waarna hij langzaam de traan van zijn wang haalde, om vervolgens in zijn ogen te wrijven. Hij grinnikte even zachtjes. Dit alles werd hem echt teveel.

Opeens stond ze op en hij keek haar aan. "Ik moet gaan," TRanen in haar ogen. "De kittens kunnen volgens mijn medicine cat bijna komen," Hij keek naar haar buik en knikte, waarna hij zijn ene poot uit zijn ene oranjekleurige oog haalde. "Ik kom hier gewoon elke dag," Hij knikte nogmaals en nam met een zacht gesnor haar kopje in ontvangst. Trillend kwam hij overeind en likte hij haar nogmaals over haar mooie kopje. "Ik zal het proberen," zei hij zachtjes. Daarna lachte hij zachtjes en keek hij haar met warme ogen aan. Hij had terug een reden om te leven.

DE kattin lacht naar hem en hij lachte terug. De lik nam hij met veel plezier aan. "Weet ik toch gekkie," Hij lachte naar haar en keek nog toe hoe ze wegliep. Hij bleef nog lang zitten, tot ze veilig uit het zicht was verdwenen, voordat hij rondkeek en zich omdraaide om weg te strompelen bij de grens, maar deze keer met de grootste lach die hij ooit had gedragen.