-Rain {open}

Mazepaw liep slaperig het kamp uit. De zon brandde zachtjes op zijn glanzende, bruin-witte vacht. Het was gestopt met regenen, de gestreepte shadowclanner vond het afschuwlijk om geheel doorweekt, druipend van de modder het kamp te betreden. Het zou zo veel makkelijker worden om iets van prooi te vinden. Hij stak zijn gevlekte snuit in de lucht en liet de prooigeuren haar donkerbruine neus binnen. Mazepaw begon te watertanden toen de geur van veldmuis zijn neus binnendrong. Hij zakte soepel in sluiphoudingen volgde de verrukkelijke geur. Toen zijn prooi in zicht kwam, schoot hij vooruit en beet het diertje in de nek.

-feel free to join c:

Dauntpaw rekte haar kaken open in een lange gaap. Ze vond dat StarClan oneerlijk deed. De dagen werden kouder en korten. De zon zakte veel sneller weg en verloor zijn sterkte. Ze zuchtte. Gelukkig rook ze de geur van prooi. Bijna meteen zakte ze in sluiphouding. Haar spieren spande zich op toen ze het diertje zag. Het was maar een paar muizenlengtes van haar. Een plotse vacht ging rakelings langs haar heen. Op dat moment sprong ze. "Mazepaw..." Ze liet haar stem wegsterven toen ze op hem belandde. "Nja, je was sneller." Ze kneep haar ogen dicht en porde, nog op de rug liggend van Maze in de buik. "Veel te snel voor een dikkerd." Haar lach schalde tussen de bomen. Ze bedoelde het goed.

-Flut sawwry-

Hij voelde een een zwaar gewicht op zich landen. "Mazepaw...", De bruin-witte kater herkende vaag de stem van Dauntpaw. "Hallo, Dauntpaw", pufte hij inder haar gewicht. "Nja, je was sneller.", hij voelde haar poot in zijn buik zinken. "Veel te snel voor een dikkerd.", lachte de gevlekte poes. "En dat moet zo'n zwaargewicht als jij juist zeggen", grapte de bruin-witte tabby. "Zou je nu van me af willen gaan?",

Dauntpaw gromde in zijn oor. Daarna schudde ze lachend haar kop. "Okey dan." Ze rolde af de zachte pels en gaf hem een tik tegen zijn oor. "Ik vind dat je een bijnaam moet hebben.... Ik noem jouw vanaf nu Beertje." Haar mondhoeken krulde weer op en er kwam een gniffel los van haar keel.

"Okey dan.", Miauwde de gevlekte poes, waarna ze van hem afrolde. Opgelucht sprong de bruin-witte shadowclan kater overeind. "Ik vind dat je een bijnaam moet hebben.... Ik noem jouw vanaf nu Beertje.", grinnikte Dauntpaw. "Dan noem ik jou...", De gestreepte kater dacht even na. "Varkentje", gniffelde Mazepaw.

"Dan noem ik jou...", De gestreepte kater dacht even na. "Varkentje" Ze legde haar oren glimlachend in haar nek. "Volgens mij zijn varkentjes sterker dan kleine beertjes." De calico poes sprong naar Mazepaw en sloeg haar poot naar hem. Ze raakte vol zijn kop. De kater was een beetje vreemd en ze wist niet goed wat ze van hem moest denken, maar hij hoorde bij "De blauwe ogen benden" dus hij was een even goede vriend voor haar als Roughpaw.

Er groeide een glimlach om Dauntpaws lippen. "Volgens mij zijn varkentjes sterker dan kleine beertjes.", miauwde de gevlekte apprentice waarna ze op Mazepaw sprong. "Dat zullen we nog eens zien", grinnikte de bruin-witte apprentice voordat hij met ingetrokken klauwtjes zijn poten tegen haar gezicht drukte.

Ze gromde tegen de harige poten van Mazepaw. Plots, uit het niets, liet ze zich vallen. Met ogen toegeknepen bleef ze liggen. Ze hield haar adem in zodat het leek alsof ze gestikt was in de harige poten van de apprentice. Vanbinnen proestte ze het uit van het lachen. En daarbij kon ze nog heel goed haar adem inhouden ook.

{ Random >3 }

Mazepaw voelde hoe Dauntpaw opeens helemaal slap werd. Hij porde in haar buik. "Dauntpaw?", Zou ze in slaap gevallen zijn? Niet erg waarschijnlijk. Hij kroop onder haar vandaan. "Dauntpaw?", miauwde de bruin-witte tabby, er was een bezorgde ondertoon vindbaar in zijn stem.

"Dauntpaw?" Ze hoorde zijn vragende stem. Het gewicht ging van hem af. "Dauntpaw?" De stem klonk nu angstig. Ze was verbaasd. 3? Kon het waar zijn? Oh help, ze moest stoppen met katten ontmoeten. Eerst Slenderstep, daarna Riverpaw en nu Mazepaw. Al moest ze eerlijk toegeven dat ze meer kans maakte bij Mask. Maar drie. Drie katten. Ging ze er niet over? Ze drukte haar verwarde gevoelens weg. Nee, ze beeldde haar gevoelens in. Dat was het. De calico poes hapte naar adem en opende haar ogen. "BOE!" Haar grijns verborg de angst eronder.

Dauntpaw antwoorde niet. De bruin-witte apprentice porde met zijn voorpoot in het gezicht van de andere kat. "BOE!", Geschrokken sprong Mazepaw acheruit. "Niet grappig!", miauwde de gestreepte kater verontwaardigd.

Ze zag hoe de apprentice achteruit sprong. "Niet grappig!" Dauntpaw krabbelde recht. Ze proestte het uit. "Sorry.", grinnikte ze waarna ze weer op de grond viel. Haar schaterlach droeg ver tussen de bomen. "Eerlijk, Beertje, dat was toch goed gevonden."

"Sorry", lachte de gevlekte kattin, wat de bruin-witte kater nog neodiger maakte. "Eerlijk, Beertje, dat was toch goed gevonden.", schaterde Dauntpaw, de gestreepte apprentice bromde iets onverstaanbaar. "Nee, het is gewoon gemeen",

Haar lach werd abrupt afgekapt. "Nee, het is gewoon gemeen" Dauntpaws ogen werden groot. Daarna sloeg ze ze neer. Ze bewoog ongemakkelijk met haar poten. "S-sorry. Ik wist niet dat je het z-zo erg zou vinden.", mompelde ze zachtjes.

"S-sorry. Ik wist niet dat je het z-zo erg zou vinden.", mompelde de gevlekte poes. Mazepaw snoof luid. "Zou jij het leuk vinden als ik hier oppeens op de grond zou gaan liggen zonder te bewegen?", miauwde de bruin-witte tabby. Dat was toch niet leuk? Of Dauntpaw had wel een heel vreemde vorm van humor.