[Geboortetopic] The Painful Moment Alone

Ze was moe door het heen en weer slepen met de buik, maar ze hield zich aan haar belofte, de kater zat vast alweer op haar te wachten. De dagen hiervoor hadden ze elkaar elke dag ontmoet, de buik werd met de dag lastiger en minder fijn om te dragen. Lake wist het vast wel maar Crimson hield zich groot. Ze had geen ouders waar ze heen kon, en vrienden evenmin, vandaar dat de poes hier alleen liep en nergens over kon vertellen. Gelukkig had ze altijd nog Lake, en zo ook nu, dat maakte alles een stuk makkelijker en fijner, ze had een doel om heen te lopen. Dat was echt het allebelangrijkste stuk, want anders zou ze het nooit redden, dan zou ze elke dag stilvallen en op een dag gewoon blijven liggen. Nu had ze iets, ofwel iemand, om voor door te zetten en de poes deed het met liefde. Wel voor hem, niet voor anderen, en straks zou ze het ook voor haar kittens doen. Daar dacht de poes aan toen ze doorliep, en het hele territorium moest doorkruisen, de queens waren inmiddels al gestopt met vragen waar ze heenging want ze negeerde ze toch wel. Het maakte allemaal niet meer uit, ze zou straks een gezin hebben, wat gebroken zou lijken maar beter was dan enig ander gezin want het was haar gezin. Deze gedachten dreven de poes voort, en het duurde naar haar gevoel korter dan de dag ervoor om bij de meeting spot aan te komen, sterker nog, ze was te vroeg leek het. Veel te vroeg, maar precies op tijd. De pijn in haar buik maakte de poes dat duidelijk. Een vloek vond zijn weg naar buiten en de ogen werden dichtgeknepen in pijn, waarom wilde ze dit ook alweer? Ze zuchtte diep, en merkte dat het de pijn verlichtte, dus kwam haar adem er in pufjes uit. Was Lake er al bijna? Zou hij zometeen komen? Geen tijd om daar nu over te tobben, ze moest die plant hebben die ze zo vaak gezien had, ze had al geweten dat dit was hoe het zou gebeuren en dus had ze opgelet en wat van de plant gestolen en hier in de buurt verborgen maar waar ook alweer? Het ademen werd wel wat lastig als ze liep, maar de rode poes negeerde het volkomen. Ze zou zich niet laten kennen, die voldoening kreeg de moeder natuur niet. Nooit.
De plant was snel gevonden, en haast nog sneller op. Het eten deed pijn, net als haar buik, en de weeën gingen steeds sneller, dus sleepte de kattin zich naar de afgesproken plek en liet heel zacht even een kreun horen. Dit was echt duivels. Waarom gebeurde dit alles als je kittens wilde? Waarom werden ze niet gewoon door de Ooievaar gebracht, dat zou vast en zeker een stuk minder pijn doen. De pijn bereikte juist op dat moment een hoogtepunt en de stok die de poes gebracht had om op te bijten brak in tweeën. Dat was efficiënt zeg. Niet dus. Maar alle gedachten die ergens ook maar ondankbaar waren verdwenen toen ze het kleine hoopje fur zag liggen. Ze smolt. Haar kop ging naar voren, oren naar achter gelegd van de pijn, en voorzichtig tilde ze het dichterbij. Wat een schatje, het leek nog nergens op vanwege het bloed, dus likte ze voorzichtig hem warm terwijl de weeën doorgingen. Ze waren veel draagbaarder nu de poes wist waarvoor ze dit ook alweer deed. Wat een dotjes.

- Eerst Lakepaw, dan de volgorde die jullie hadden afgesproken
- Zet even onder de post naar welke clan de kit gaat

Iedere dag had hij al zijn kracht verzameld en was hij naar de grens gewandeld, of eerder gestrompeld. Met de dag werd hij sterker, hij at meer en de glans kwam terug in zijn pels. Vanilla lag niet meer elke dag klaar in zijn kop, maar het waren de kits en zij, Crimsoncry. Hij liet iedere keer toch een opgeluchte zucht horen als hij bij de grens kwam. Zijn spieren waren wat weggegaan door de moons heen en als elder werd hij er niet echt beter op. Hij haalde even diep adem en keek naar de lucht, die bedekt was met wolken, deze dag opnieuw, maar hij deed het met plezier... Hij sloot zijn warme oranje ogen en haalde even diep adem. Hij had zich overslapen en had nog een paar apprentices moeten helpen. Zijn lichaam was echter nog in goede vorm aangezien hij de leeftijd had van een jonge warrior. Dus nu hij eindelijk vrij was, vertrok hij naar de grens, later dan anders, maar zeker met dezelfde zin die hij elke dag had.
Met steeds snellere passen stapte hij verder, tot zijn tred een eentonig drafje werd. Hij haalde even diep adem en zuchtte al lachend. Hij voelde hoe zijn kleine spiertjes wat prikten, maar hi negeerde het lichtjes en stapte verder. Toen de geur van bloed echter in zijn neusgaten prikten, verstijfde hij even en bleef hij stilstand. Even draaide de wereld onder zijn poten. Lake zijn oranje ogen staarden even naar de bosjes, nog een paar passen en daar zou ze zitten... Maar de geur was zo onheilspellend en het maakte hem zo bang. Opeens werden zijn ogen groot en zette hij zich af, om stuntelig aan de andere kant van de struik te landen en door zijn poten te zaken. Hij hapte even naar adem en krabbelde traag overeind. Snel keek hij rond en al snel vond hij haar vuurrode pels. Snel hing hij naar haar toe, met grote sprongen, stabieler dan eerst, maar zeker niet sterker. Hij slikte even schor en boog zich over de kat waar hij het meest van hield. Hij keek haar aan, haar lichaam, het bloed en keek toen naar het eerste pluisbolletje dat daar lag. Met grote ogen keek hij ernaar, met stomheid geslagen. Hij slikte even en voelde hoe tranen in zijn ogen prikten. Een waterige lach verscheen op zijn fijne lippen en hij neeg zijn kop over die van de poes, waarna hij zijn kop zachtjes en teder tegen de hare drukte. Een traan rolde over de rug van zijn neus en bevuilde haar kopje, maar hij likte het snel weg door een stevige lik over haar kop te geven. Het geluk dat in zijn hart lag was nu zo groot dat hij zo fragiel was, maar toch zo sterk. Het was een onbeschrijfbaar gevoel.

Wat voor haar een seconde was, was in de buitenwereld een week, en maand, of wat dan ook. Maar ook andersom; wat voor haar een eeuwigheid was, was in de buitenwereld slechts een luttele seconde. Het besef van tijd was nog lang niet aanwezig bij het kleine, ongeboren poesje. Net als het besef van wat dan ook. Ze dobberde enkel rond, zover dat nog mogelijk was, want het was aardig krap hierbinnen. Haar "verblijf" verliep heerlijk rustig en veilig, zonder iets te doen. Althans, niets met bedoelingen. Natuurlijk was haar lichaampje in die korte tijd van een paar celletjes uitgegroeid tot een kitten die bijna klaar was voor de buitenwereld, en dat was niet niets. Daarover gesproken; ze was bijna klaar voor de buitenwereld. Haar geboorte kwam al dichtbij. Haar lichaampje was sterk genoeg om buiten te overleven. En dat zou ze zeer binnenkort ook moeten doen.

Waar de onzichtbare kracht begon met een paar zwakke rukjes, sleurde die nu met volle kracht aan haar arme lijfje. Eerst had de ongeboren kitten zich nog verzet, maar nu was dat hopeloos. Nog steeds een klein beetje onwillig liet ze zich meeslepen, en vrijwel meteen gleed ze weg uit haar veilige haven. De reis leek voor haar een heel kattenleven te duren, maar het moesten een paar seconden zijn of zelfs minder. Maar de reis was het erge niet. Zodra ze haar bestemming bereikt had, gingen overal alarmbelletjes af. Koud! Nat! Gevaar! Weg hier! Haar instant schreeuwde van alle kanten, maar de kitten was pas enkele seconden oud en was niet instaat om ook maar op één van de waarschuwingen te reageren. Zachtjes probeerde ze te piepen om hulp, maar er kwam geen geluid uit haar bekje. En haar dichte oogjes hielpen natuurlijk ook weer niet echt mee. Gelukkig was er redding op komst. Ze voelde hoe ze werd opgetild, en ergens anders werd neergezet. Vervolgens gleed een ruwe tong over haar kleine lijfje, en de alarmbelletjes werden weer rustig. Haar instinct wist dat ze nu veilig was, en zelf werd ze ook weer rustig. Plotseling voelde ze hoe iets nats op haar kopje uiteen spatte, en hoe een andere tong het wee schoon likte. De kans om er over na te denken kreeg ze niet echt, want haar instinct liet haar stuntelig rondkruipen naar de dichtstbijzijnde warmtebron. Maar kennelijk was dat de verkeerde kant, want ze voelde hoe ze weer teder werd opgepakt en de andere kant op werd gedraaid. Weer stuntelig kroop ze deze keer wél de goede kant op, en zodra ze de warme buik van haar moeder voelde sloot ze haar bekje om een tepel. Niemand had haar uitgelegd dat ze dat moest doen, maar het voelde goed en toen een warme vloeistof haar buikje vulde voelde ze hoe uitgeput ze was. En voor het eerst in haar keven viel ze in slaap.

Off: Jep, ik faal in geboorteposts x'd

Al een langere tijd was dit proces aan de gang. De hal of gang of wat het dan ook wel niet was werd steeds kleiner. Ja, of de kitten werd steeds groter. In elk geval, ze was het er niet mee eens. De poes begon wild rondjes te draaien, toen de ruimte steeds kleiner werd. Misschien kon ze het zo wel vergroten. Wist zij veel. Echter was er een harde stroming, die er automatisch al voor zorgde dat de ruimte groter werd. Ze stopte met worstelen en liet zich hangen. Dit was eigenlijk wel fijn. Eindelijk had ze wat meer ruimte, maar niet de ruimte die ze verdiende. Ze verdiende meer ruimte, veel meer! De jonge kitten begon wat met haar pootjes te slaan en te drukken. Het was heel donker, ze kon haar oogjes niet openen, dus ze had werkelijk geen idee waar ze naartoe sloeg. In elk geval was het wel hard. Een harde stroming zorgde ervoor dat de jonge kitten zich instinctief slap liet hangen. Ergens was het een gevoel in haar kop, die aangaf dat ze zich zo moest laten hangen. Ze zorgde ervoor dat ze compleet ontspannen was, zodat het allemaal alleen maar makkelijk ging. Toch, ergens wilde de kitten tegenstribbelen, maar ze hield zichzelf tegen. Daardoor ging het allemaal wel makkelijk. Ze verdween in een kleine, smalle gang. De weg naar buiten verliep niet erg lastig. Ze vond het allemaal niet geweldig, maar wist dat ze er toch wel uit zou komen, dus waarom zou ze tegenstribbelen?
Het duurde niet lang of de kitten was aan het einde van de gang. Het eerste was haar opviel, was het felle licht, wat door haar oogleden scheen. En kou, het was heel koud. Echt heel anders dan haar thuis. Ze vond dit allemaal niet cool hoor. Algauw lag ze in het gras. Een luide, geïrriteerde piep verliet haar bek. NIET COOL! Zou het betekenen, maar ja. Ze wist natuurlijk niet wat dat betekende en kon niet praten, maar als ze dat kon vond ze het niet cool. Eigenlijk waren haar hersenen leeg. Ze kende nog geen enkel woord en de woorden die ze hoorde, snapte ze toch niet. Ze dacht niets. Lekker interessant. Een zoete geur drong de neus van de jonge kitten binnen. Wat was dat? Dat was wel lekker? Ze kroop richting haar moeder en besloot te zoeken waar de geur vandaan kwam. Allemaal heel cool. Haar kleine pootjes raakten de grond, maar het was allemaal iets te vermoeiend – en ze was lui, dus ze ging liggen en keek omhoog, om vervolgens hard te piepen. Ze zou echt niet alles zelf doen, haar moeder kon ook wel wat doen. Ze piepte nog eens luid en wachtte tot haar moeder haar naar de geur zou brengen.

OOC; WindClan kitty (:
& Wat een shit post xD

De eerste was zo mooi al, grotendeels wit en een kleine beetje rood met zwart. Een prachtige combinatie van haar en Lake, en het maakte dit zoveel draagbaarder. Dat was ook wel handig, want de tweede kitten diende zich alweer aan. Nu Lake er ook was kon de poes wel even kort glimlachen, maar toen greep ze de helft van de stok, en beet hard terwijl ook de tweede kitten aan de buitenlucht werd vrijgesteld. Snel pakte de poes het kleine poesje dichterbij, en glimlachte. "Twee schitterende poesjes," Wist ze ademloos uit te brengen, en kneep toen haar ogen weer samen van de pijn. Hoeveel moest ze nog? Maakte het echt uit? Zolang Lake er was, en ze gezond waren, kon de poes het allemaal aan.

Er was niets. Echt niet! Er was helemaal niets. Het zachte geluid van één, twee, drie, vier, vijf bonkende hartjes, en daarbovenuit het gedreun van een ander hart. Verder was er niets. Niet voor de kleine gevlekte kit, die in haar vliesje gewikkeld, met oogjes dichtgeknepen, door het donker dreef. Ze was gegroeid in de laatste paar moons. Van klein naar groot, van een bolletje naar een herkenbaar kattenlichaampje, met pootjes, een kopje, een staart, oortjes, een snuit... Alles wat er hoorde te zijn. Gelukkig maar. Ze was helemaal compleet. Inclusief de plakkerige vacht die alles omhulde. Maar eigenlijk hulde alles haar gewoon in duisternis. Geen probleem, hoor, zij wist niet beter. Ze kende geen ander gevoel dan het drijven, ze kende nog geen licht, en ze kende nog geen ander geluid dan het bonzen van een paar levende hartjes. Hier in haar moeders buik was alles vredig. Voor nu
Dat veranderde. Dat moest. Ze werd te groot voor deze plek. Of de plek werd haar te klein. Ze zat steeds dichter op haar broertjes en zusjes en gelukkig kreeg mama, of mama's lichaam, dat door. De ruimte leek nu samen te trekken. Kleiner en kleiner. Als ze het kon zou ze piepen, maar ze wist nog niet eens wat dat was. Toen de ruimte weer iets minder verkleinde had ze er geen idee van dat één van haar zusjes de ruimte zojuist ontvlucht was. Ze wist nog niet dat daarbuiten ook nog wat was. Toen het voor de tweede keer gebeurde, echter, kreeg ze het door. Instinctief. Ze kreeg meer ruimte. Maar veel tijd om daarvan te genieten had ze niet. De ruimte verkleinde nu om haar heen. De baarmoeder kneep om haar kleine lichaampje, en ze was weg. Weg van het niets wat daarbinnen was geweest. Op de grassige ondergrond lag ze, in de koude buitenlucht. Waar was ze? Het was hier koud! Ze wilde graag terug naar waar ze vandaan gekomen was, maar dat was geen mogelijkheid meer. Het vliesje was doorbroken, ijskoude lucht vulde haar minuscule longetjes. Ze piepte, en herhaalde dat zo'n vier, vijf keer, steeds zachter. Dat kwam door de warme tong die haar hielp. En ook door de geur die tot haar doordrong. De enige belangrijke geur nu. Dat was de warme, zoete geur van mama's melk. Zachtjes maakte ze piepende geluidjes, terwijl iemand haar hielp om bij de melk te komen. Meteen toen ze warmte bij haar voorpootjes voelde begon ze te trappelen om de melk op gang te brengen, maar dat hoefde eigenlijk niet meer. De warme drank gleed door haar keeltje en zachtjes snorde ze terwijl ze met haar pootjes bleef duwen.
OOC;; Shadowclan (; Ik wist niet of ik al mocht posten?

Pandakit
Het kleine, naamloze poesje lag in een balletje opgekropt. Af en toe schopte een van haar pootjes om zich heen, maar verder lag ze compleet stil, enkel het kloppen van haar hartje liet merken dat ze leefde. En eerlijk, ze had hier helemaal geen problemen mee. Het was krap ja, zeker als haar moeder ging zitten, maar er was mee te leven, daartegen was de warmte heerlijk en stelde het kloppen van haar moeders hart haar telkens weer gerust. En toch wist ze uit instinct dat het niet lang meer ging duren, ze had alles wat ze nodig had om een gezonde kitten te zijn en ze was goed volgroeit. Toen de wanden in elkaar kropen en een voor een er meer ruimte en minder siblings waren wist ze wat er ging gebeuren. Ze werd uit deze warme, vertrouwde plek getrokken naar een onbekende plek. Ze had geen idee hoe het was, welke geluiden er zouden zijn of dat het warm of koud zou zijn, ze wist helemaal niets. En ze wou er niet heen, ze wou niet weg van deze vertrouwde plek. Maar ze tribbelde niet tegen toen de kracht haar naar buiten drukte. Eerst door een hele kleine dunne gang waar ze naar haar idee net doorheen paste. En toen kwam het, de kou sloeg tegen haar kopje aan als een zweepslag en meteen begon ze klagend te piepen. Dit wou ze niet, helemaal niet. Waar was haar moeders hartslag die haar moest kalmeren, ze hoorde helemaal niets. Meteen begon ze om zich hen te tasten, een weg terug zoekend. Enkel gaf haar instinct iets andrs aan. Warmte zoeken, warmte en... melk, ja, ze had honger. Snel begon ze om zich heen te klauwen en werkte zichzelf zo naar voren, opzoek naar de melk.
Clan|| Shadowclan

Sushi
Rustig stapte de grote poes langs de grenzen, ze kende de gebieden van de clans steeds beter en beter, ze kon het vrijwel meteen aanwijzen als je vroeg waar iets lag. Dat was goed. Dat konden ze gebruiken als Gravepath eindelijk besloot dat het weer eens tijd was voor een aanval. Dat was veel te lang geleden, laatst was ze een van de apprentices tegen gekomen en die was al warrior geworden. Kort zuchtte ze, ze kon zelf wel wat stratten maar de helft van de groep had een haat aan haar, die zouden haar niet volgen. Maar opzich, ging het op zichzelf wel goed. Ze snoof even om te controleren of er misschien katten in de buurt waren, maar in plaats daarvan kreeg ze een andere geur, iets was haar instinct meteen inkikte. Er was een poes aan het bevallen. De laatste poes die ze zo was tegengekomen had het niet overleefd, enkel de kitten, Rudekit. Rustig zette ze haar passen voort in de richting van het gezeldschap en grijnsde. Er lagen vier kittens bij de rode poes die op de grond lag, ze was nog bezig met een. Een korte grom kwam uit haar bek. Meteen het probleem stoppen waarneer het begon. Ze pakte de laatst geboren kitten met een snelle beweging op tussen haar kaken en stapte een paar stappen weg. Haar ogen glinsterde an plezier terwijl ze naar de twee ouders keek. De rode poes werd kwaad, echt kwaad. Ja, dat is wat ze wou. Grijnzend zette ze kracht op haar kaken waarbij ze voelde dat de rug van de kitten kraakte en hoorde dat die ene harde, pijnlijke piep gaf voor die slap in haar bek bleef hangen. Met licht wat kraacht gooide ze de kitten weg zodat die twee vossenlengtes van het gezeldschap eindige. Kort staarde ze ernaar maar keek toen weer vol plezier naar de moederpoes. Ze was kwaad genoeg maar ze was zwak, daar was geen lol aan. Rustig stapte ze naar de poes toe en zette haar nagels op de schouder van de poes. De poes wou terug vechten dat voelde ze, daarbij sloeg ze kwaad met haar klauwen, om haarzelf en haar kittens te beschermen. Een van haar poten maakte zich weer los en werkte zich naar de keel die ze langszaam openreet. Lachend keek ze naar de vier andere kittens en toen naar dekater die erbij stond. Ze liet de keel van de poes los, die lag genoeg open op dood van te bloeden. Ze draaide zich naar de flank en maakte er snel een T en een C in. Het plezier was in haar hele lichaam te zien. De roguepoes sprong weg en bleef afstandje staan en keek naar de vader, die was al behoorlijk kwaad maar kwader was altijk beter.
OOC|| Dit is allemaal besproken, ik had toestemming op een beetje te powerplayen, en voor de extra kitten

De kater was niet perse in de buurt, maar naar zijn weten was die schreeuw en kreet zo luid geweest dat half Shadowclan het gehoord moest hebben. Ietwat bezorgd boog zijn lijn dus af in de richting van het lawaai, en zijn pas versnelde toen de geur van bloed zich ermee vermengde. Het tafereel was vreselijk om aan te zien, de rogue sloeg de keel van de rode poes, die hij herkende als Crimsoncry, door, en doodde ook de kitten. Het zag ernaar uit dat ze ook nog de andere kittens en de zwakke kater iets aan wilde doen. Halfclan of niet, kittens mochten niet vermoord worden, en hij wist zeker dat ook die Windclan kater een beter lot verdiende dan dit. Vandaar dat Tall niet heel veel nadacht, en dus van achteren de poes aanviel en op haar rug sprong. Hoe groot ze ook was, hij was groter, en haast ongetwijfeld sterker. Vooral aangezien zij al wat wonden had opgelopen van het eerdere gevecht. "Sheer je weg!"

De warmte nam ineens af, en de ruimte leek kleiner te worden,benauwder al was dit niet zo als hij zijn pootjes een beetje uitstrekte en de zachte wand voelde op de plaats waar het al die tijd al vertrouwd had geweest. Maar het trekken dat al eerder was begonnen leek.. slapper en moeizamer. Ging er iets fout? De kleine rosse kitten liet zich gewoon door de strooming meenemen, nieuwsgierig naar waar hij heen ging. Maar sinds hij die druk op zich voelde drukken was hij soms krampachtige bewegingetjes beginnen maken. Ook zijn broertjes of zusjes waren verdwenen waardoor hij zich nu echt heel alleen voelde, net toen het even goed leek te gaan trok er een soort kramp door de plaats waar hij was en alles leek te stoppen. Wacht wat? Hij was er bijna! Hij wou hier weg! Hij wou hier niet blijven! En net toen de nog ongeboren kit in al zijn wanhoop begon te duwen en schoppen leek het trekken weer te beginnen.
Toen was hij buiten, de koude overviel hem zo dat hij een verschrikte kreet uitsloeg en zich hard liet neerploffen op de koude grond. Hopenloos kroop hij verder opzoek naar waar hij ook moest zijn, hij stootte tegen een aantal dingen en probeerde tevergeefs iets te zien. Het was luid hierbuiten, hij leek pootstappen en vanalles en nog wat te horen, maar het overgrote deel registreerde de jonge kitten nog niet. Hij bevond zich nog in schock, voor hem was het hierbuiten doodstil.. pas toen de schreeuw van een vrolijke vos in de verte klonk spitste de kitten aandachtig zijn oren en liet hij even een al even blij kreetje horen, nieuwsgierig voor het geluid kroop hij in de richting vanwaar het vandaan kwam maar stopte al snel van uitputting. Hij voelde iets hard en kouds onder zijn pootjes wat best korrelig en glad tegenlijk aanvoelde (steen), en liet zich erop vallen en begon te likken. Het smaakte best lekker! Het was nat, met een soort best zout vloeistofje dat lekker stroperig in zijn mond was. Maar eenmaal hij een paar lekken ophad vond hij het plots niet meer lekker, het smaakte naar dood! Het smaakte gewoon echt walgelijk! Paniekerig begon hij te piepen zonder te stoppen, waar was hij? In hemelsnaam wat waren al die enge geluiden rondom hem? Waarom kon hij niet kijken? "Scheer je weg!" Verschrikt kromp de kit in elkaar, wat was die stem? Van wie was hij? Was het zijn vader? Instinctief wist hij wat 'vader' en 'moeder' al betekenden, al dobberde hij voor de rest nog in een bijna onmeetbaar groote nietswetendheid rond.

OCC; Fox word geboren midden in het moment dat Crimson op sterven ligt, en de vloeistof die hij van de steen aflikte was haar bloed.

Lachend keek de roguepoes naar de mannelijke warrior. Ze vond dit echt geweldig. En de wonden die ze opgelopen was tijdens het gevecht met Everstar gingen haar daar echt niet tegenhouden van wat ze het liefst deed, andere pijn doen. Helaas had de kater no niet gereageerd voor Sushi al weer nagel in haar rug voelde. Het plotselinge gewicht was zwaar maar de bleef overeind staan. Grommend trok ze zich los en draaide zich meteen naar har aanvaller. Het was die shadowclan apprentice, tegenover hem had ze al eens gestaan. 'Tallpaw' siste ze zacht. De kater was nog groter geworden, en breder, gespierder. Maar dat maakte niet uit, zij was nogsteeds net zo groot als hem, hij was jonger, en hou had zeker weten minder ervaring in een gevecht. Ze zette zich in een aanvalspositie maar ze voelde op een aantal plekken druppels door haar vacht rollen. Kort keek ze om, een aantal wonden waren open gegaan. Great. Ze kon het proberen maar, hoe sterk ze ook was, ze gaf zichzelf weinig kans. geweldig dit, echt geweldig. Ze liet haar ogen nog eens nar de rode pos en langs de kittens gaan. Het was grappig hoe, elke keer als ze er een dode, een ander haar liet lopen. Ze keek weer naar de tabby kater voor haar en siste nog wat naar hem voor ze haar poten snel in beweging zett op de bosjs in te springen weg van hier. Op naar Vinal zodat die, alweer, haar wonden dicht kon maken.

De poes herkende hem, en hij herkende haar. Het was één van die beesten uit die vuile bende die die poes hadden vermoord toen hij nog Apprentice was. Hij nam niet de moeite haar te verbeteren, en rende ook niet achter de kat aan toen ze wegrende. Die was nu in ieder geval van het territorium af, opgeruimt stond netjes. Hierna keerde hij zich dus tot de windclanner, "Wat is dit allemaal?"

Het duurde niet lang of er kwamen al twee kittens. Hij boog zich voorover en begon ze samen met Crimson te likken. Hij snorde even zachtjes toen hij ze zag. "Twee schitterende poesjes," Hij lachte even zachtjes, neeg zijn kop en likte haar even over haar kopje. Hij keek even naar hun twee eerste kits, een kit die op hem leek en een poesje die een perfecte combinatie leek te zijn van hem en Crimson. Hij snorde bij het besef dat deze inderdaad de perfect mengeling kon zijn van beide. Een paar tranen prikten in zijn ogen en hij kon ze niet zo goed ophouden, want al snel drupten ze uit zijn ooghoeken en begon hij trillend adem te halen. Hij lachte voorzichtig en likte nogmaals haar kopje. Een derde kit volgde, ook zijn pels... En ook een vierde... Nog een zwart-wit poesje. Hij snorde verrast bij het zien van zoveel pelzen die op die van hem leken. Hij likte haar kopje even, helemaal in het moment verzonken. Zijn tranen druppelden in haar pels en hij lachte zachtjes. "Ze zijn prachtig," snorde hij stilletjes. Hij was stiekem blij om niet een grijze pels te zien, de kleur die zijn zusje had. Het feit dat de kits ook die kleur konden dragen had hem pijn gedaan en hij was bang geweest dat het zo zou zijn, maar blijkbaar niet. Het waren ook allemaal poezen... maar daar keek hij niet echt naar... Hij keek meer naar het feit dat ze oke was en dat de kits oke waren... Er waren geen gebreken, enkel vrede... Niks kon hun moment verstoren. Hij hapte daarom ook naar adem toen hij een roestkleurige poes zag geboren worden. Hij neeg zijn kop meteen en begon de kattin meteen te likken. Hij grinnikte even zachtjes. "Ze lijkt precies op je," fluisterde hij teder waarna hij haar een kopje gaf en even een zacht likje gaf. Dit maakte het allemaal compleet... Hierop had jij gewacht... Een kit die op haar leek, iets waar hij voor had gewenst. Het mooie moment alleen raakte hem. Het maakte hem zo gelukkig dat hij nog harder begon te huilen, een echte kit was hij soms... maar goed, hij had een zware tijd achter de rug, dus hij vond dat het wel mocht... Hij zuchtte even beverig, zijn mond droog, maar zijn ogen nat. Hij was zo... Zo... Blij. Zijn trillende lippen vormde een nog bredere lach, zijn oortjes wiebelde even. Hij en zij... Zij en hij... Zij hadden dit gemaakt, zij hadden dit veroorzaakt. De geur van bloed werd verdoezeld door haar zoete geur, ookal stonk ze naar Shadowclan... Nee zij stonk niet, zij rook... Ze had er gewoon iets van weg... Maar echt stinken deed ze niet. ze geurde gewoon naar hen... Niks meer... Ze was tenminste een kat van zijn dromen, niet van Shadowclan. Zij was het waard, zij was het die hem zo blij maakte. Even was zijn wereld compleet... Even... Heel even maar.
Opeens werd de kit, de kit waar hij zoveel op had gehoopt, weg gegrepen door iets. Wel meteen draaide hij zijn kop. Zijn ogen traanden nu nog harder bij het zicht dat hij zag. De rogue vermoorde hun kit... Ze brak het kleine katje en smeet deze weg... Alsof het een stuk vuil was. Zijn adem stokte, zijn oranje ogen werden groot. Hij voelde hoe zijn tranen sneller kwamen, maar dat was niet de pijn die hem het meest schade aandeed. Met een sprong, vloog de kattin op Crimson... Zijn Crimson. "Crimson!" Gilde hij wel meteen uit. Hij wilde naar voren springen, haar ervan duwen. Maar toen hij dit deed, voelde hij hoe zijn spieren het niet langer aankonden. Zo zwak was hij. Hij keek toe hoe de kattin traag de keel van zijn kattin open reet. Zijn ogen werden groot bij het zicht. "CRIMSON!" Krijste hij hopeloos. Het rode goedje vloeide snel uit haar mooie keeltje, tranen vloeiden snel, bloed kleurde de grond een tintje roder. Zijn klauwen kwamen uit hun hulsels en hij kroop met kleine pasjes naar voren, niet langer kijkend naar de kattin die zojuist zijn geliefde had vermoord. Hij snikte zachtjes en duwde zijn kopje tegen dat van haar aan, maar het was al te laat. Zwak.... Oh wat was hij zwak. Hij kon Vanilla niet redden, Crimson niet redden... Starclan verdomme! Wie kon hij wel redden. Zijn betraande ogen keken op bij die gedachte en ontmoette die van de rogue. Opeens flitste een beeld van de kits door zijn kop en wel meteen kwam hij overeind, zijn ogen gleden over de grond heen, de kits lagen vooral bij elkaar... Maar er was een, een die er niet bij was. Hij hapte naar adem, even dacht hij dat dit het dode vuurrode poesje was van eerder, maar hij haalde schokkend adem toen hij het rode katje zag likken. Het leefde! Hij zette een stap naar voren en neeg zijn kop, waarbij hij de kit optilde. Met een rustige pas liep hij naar de rest van zijn kits en krulde hij zich rond de piepend kleintjes. Hij legde de rode kat erbij en verschoot lichtjes bij wat hij zag... Hun zesde kit? Een katertje...? Hij voelde opnieuw nieuwe tranen prikken in zijn ogen, maar kneep ze toe en begon de vuurrode kit te likken. Hij sloot zich weer volledig af van de buitenwereld, doof voor alles om zich heen. Hij keek even van kit naar kit, angst vloog door hem heen... maar ook de wilskracht om er voor hen te zijn. Hij snoof even zachtjes en voelde niet langer hoe de zoutige tranen prikten in zijn oranje ogen. Hij knipperde een paar keer en keek op, maar de rogue... Ze was verjaagd door een grote, gespierde tabby... Hij herkende hem niet... maar hij was Shadowclan en dat wist hij tenminste. "Wat is dit allemaal?" Hij knipperde een paar keer met zijn ogen en neeg zijn kop naar zijn kits. Hij voelde opnieuw tranen steken in zijn blik, maar hij wilde niet huilen, nu niet, nooit niet meer. Hij kneep zijn ogen toe en zuchtte zachtjes, beverig. "Crimsoncry... Was mijn partner," zuchtte hij zachtjes. "We hadden kits," zei hij met een beverig stemmetje. "We wilden de clans verlaten en jullie niet tot last zijn... Het spijt me... Nee, ons verschrikkelijk," Hij drukte zijn kop tegen dat van zijn kits. "Oh Crimson..." fluisterde hij zachtjes. "Was ik er maar geweest," Hij voelde de tranen opnieuw steken en kneep daarom zijn ogen toe, om een zacht liedje te gaan neuriën voor zijn kits. Hun vrede mindere zijn leed.

Hij zwaaide ongeduldig met zijn staart, er was een shadowclanner dood en hij wilde weten hoe dat gebeurt had kunnen zijn. "Crimsoncry... Was mijn partner," Tall verborg zijn verbazing en ontzetting, en de woede in zijn ogen maakte plaats voor medelijden. "We wilden de clans verlaten en jullie niet tot last zijn... Het spijt me... Nee, ons verschrikkelijk," De kater knikte eens, zodat de ander door zou gaan met vertellen. "Was ik er maar geweest," Oke, niet echt nuttig maar de ander leek ook wel echt aangeslagen. Tall kon niet toestaan dat hij alle kits mee zou nemen in een staat als deze, en dus wees hij naar de kits. "Neem er een paar mee, de rest zal onderdak krijgen in Shadowclan, de trotse clan van hun moeder," Mauwde hij, en hoopte maar dat hij niet te tactloos klonk.

"Neem er een paar mee, de rest zal onderdak krijgen in Shadowclan, de trotse clan van hun moeder," Hij knikte naar de kater en staarde naar de kits. Hij krulde meteen zijn staart om de enigste kat die op Crimson leek. Die wilde hij het liefst meedoen naar Windclan. Hij liet zijn blik over de kits glijden en zuchtte zachtjes, de tranen gleden over zijn kaken heen. Rustig raakte hij met zijn neus elke kit aan en gaf ze een lik. Toen sloot hij zijn oogjes en pakte een kit, een die op hem leek. Hij plaatste deze tussen zijn poten en likte haar even. "Pandakit," zei hij zachtjes. Toen liet hij zijn blik over de kits gaan, sloot opnieuw zijn ogen en pakte een kit uit de gevlekte exemplaren. Deze plaatste hij ook tussen zijn poten en ook deze likte hij even over haar kopje. "Echokit," zei hij zachtjes op een fluisterende toon. Toen keek hij naar de overgebleven drie. Een kit die op hem en Crimson leek, een die op hem leek en een die op Crimson leek... Die zou hij willen meedoen naar de Clan. Hij zuchtte trillend en keek naar de tabby kater. "Bedankt voor de hulp," zei hij zachtjes met trillend stem waarna hij terug keek naar de twee kits tussen zijn pootjes. Crimson zou het ook zou gewild hebben, dat wist hij zeker.
Deze twee zouden meegaan met Shadowclan. Hij liet zijn blik over de resterende drie gaan en neeg zijn kop om de zwart-witte poes te likken. "Badgerkit," zei hij zachtjes. Toen keek hij naar de gevlekte kattin die een combi was van zoal hij als zijn gedode geliefde. Haar roestkleurige plekjes... Daar zou ze naar vernoemd worden. "Shimmerkit," zei hij met een trillende kit. En toen keek hij naar zijn enige zoon, de enige die op zijn moeder leek. Zijn pels net zo goud als die van een vos. "Foxkit," Toen keek hij terug naar de kater. "Ik zou graag de kits die op de moeder leken houden... Alsjeblieft," zei hij zachtjes. Hij krulde zich meer om de drie kits. De twee die mee zouden lagen tussen zijn poten. Die mogen mee, de rest niet...

Een heleboel namen werden gegeven, en de kater hield zich even afzijdig. Dit was iets aan de vader, hij vroeg zich eerder af hoe hij alles ooit terug in het kamp zou krijgen. Eerst de kittens dan maar. Panda en Echo, mooie namen. Eentje wel typisch Windclan maar whatever, het zou ermee door moeten kunnen. "Oke, dan neem ik deze twee mee, en voor hun eigen bescherming zal ik ze nooit zeggen wie hun vader is, al helemaal niet nu ze naar Shadowclan ruiken," De blik in zijn ogen was een van spijt naar de ander, waarna hij de kits oppakte, en afkoerste op het kamp. Dit kon nog interessant worden.

Onderwerp: Re: [Geboortetopic] The Painful Moment Alone