Wrong direction

Voor een tijdje had ze wakker in haar nest gewoeld. De vorige dag stond nog op haar netvlies gebrand. De rampzalige fouten die ze had gemaakt tijdens de ceremonie waar ze haar eerste apprentice had gekregen en het gedrag dat ze daarna had vertoond. Nee, dat kon niet. Dat kon ze niet maken tegenover haar clan, haar moeder en.. Dawnpaw. Met een zuchtje kwam ze overeind, maar rechtte haar houding direct. Een andere aanpak dan maar.
"Dawnpaw." Haar stem begon nog wat murmelend, maar de strenge toon heerste er doorheen. Ja, zo ging ze het maar aanpakken. "Wakker worden, het is tijd voor je training. Geen smoesjes." Ze vond het nog even moeilijk, maar trok zich snel genoeg terug en wachtte vervolgens buiten de den op haar apprentice.

OOC; Eerste post voor Dawnpaw

Een stem deed hem met zijn ogen knipperen. Langzaam keek hij op naar de kat die zijn naam zei, en het duurde even voor hij haar leek te herkennen. Plots wist hij weer wie ze was toen hij wat wakkerder was. Runningvole. Zijn Mentor. Wakker worden voor de training. Oh. De kater hees zijn op en grijnsde kort om de 'geen smoesjes', maar hij knikte, en rekte zich even uit. Nadat hij de vacht van zijn borst netjes had gelikt, verliet hij de Den. Hij ging naast de Warrior staan, en knipperde tegen het lichte zonlicht. "Goedemorgen, Runningvole." zei hij tegen haar en glimlachte kort.

Voor haar gevoel leek het alsof hij er razendsnel uit de den was gekomen en dus keek ze hem ook voor een paar momenten verstard aan. Bij de woorden die het katertje uitsprak knipperde ze even en werd gewekt uit haar trance. "Goedemorgen." Antwoordde ze wat stijfjes en kwam overeind. "Goed dan vertrekken we nu, anders kunnen we de volle planning niet voltooien." Haar kop was een grote warboel. Wat ze nog gingen doen wisten ze niet eens. Ach, als haar poten niet aan haar lijfje zaten dan was ze die waarschijnlijk ook nog eens vergeten.
"Als we toch naar de grenzen lopen, wil ik dat je nu vertelt wat je allemaal al weet van het warrior zijn." Haast kroop tussen haar woorden en nervositeit deed haar blik af en toe wat panisch op en neer gaan.

Hij probeerde de manier waarop ze hem even aankeek te negeren, en wenste haar een goede morgen. Uiteindelijk kreeg hij het ook toegewenst. "Goedemorgen." antwoorde zijn Mentor hem, en ze stond op. "Goed dan vertrekken we nu, anders kunnen we de volle planning niet voltooien." Dawn knikte, en keek even naar zijn poten tot de poes verder zou spreken. "Als we toch naar de grenzen lopen, wil ik dat je nu vertelt wat je allemaal al weet van het warrior zijn." De kater knikte opnieuw, en deed alsof het hem niet opviel dat ze lichtelijk snel sprak. "Oké." antwoorde hij, en liep een paar passen, waarna hij op haar wachtte.

"Ik weet dat Warriors de Warrior Code moeten volgen. En dat ze voor de Clan moeten jagen, eerst moeten ze de Clan voedden, dan zichzelf .. Ofzoiets, toch?" Hij zwiepte kort zijn staartpuntje heen en weer. "En dat ze natuurlijk nar Shrewstar en Innerghost moeten luisteren." Hij wist niet ontzettend veel over het Warrior-zijn, maar hij deed zijn best om alles wat hij wist te zeggen. Het zou nutteloos zijn om alles op te noemen wat de Warrior Code voorschreef, en dat vroeg zijn Mentor ook niet, dus liep hij een eindje in stilte, terwijl hij nadacht. "En hen Clan moeten ze beschermen." besloot hij, waarna hij een vragende blik naar Runningvole schoot. Had hij gelijk? Dawnpaw hoopte het, zodat hij niet als een idioot overkwam. Dat zou een slecht begin zijn.

De jongeling volgde haar en dat gaf haar een klein gevoel van voldoening. Dan zat ze tenminste nog een beetje in de goede richting, toch? "Ik weet dat Warriors de Warrior Code moeten volgen. En dat ze voor de Clan moeten jagen, eerst moeten ze de Clan voedden, dan zichzelf .. Ofzoiets, toch?" Ze klemde haar kaken op elkaar. ze zou hem geen enkele strobreed toegeven, hij moest het zelf doen. Het werd vervolgens even stil.
"En hun Clan moeten ze beschermen." Ze wierp een zijwaartse blik op Dawnpaw, die haar ook aankeek. Dit nam ze ook aan als een teken dat hij was uitgesproken. Ze knikte kort. "Oké." Begon ze, eigenlijk niet goed wetende wat ze nu moest doen of wat ze nu moest zeggen. "Dat klopt wel ja." Vervolgde ze toen en nam wat gas terug, zodat ze haar apprentice niet volledig zou uitputten.
"De eerste clangrens die we gaan bezoeken is die met Thunderclan." Begon ze, haar blik weer strak voor zich gericht. "ThunderClan katten staan bekend om hun.. hun.." Alles leek even stil te staan in haar kop en plotseling kwam ze tot stilstand en begroef haar voorpoten in de grond. "Hun.. hun.." Paniek ontstond in haar kopje en ze kneep haar oogleden op elkaar. Kom op, dit moest ze weten. Dit moest ze weten. Haar lichaam reageerde echter niet kalm op deze situatie en ze moest zichzelf dwingen om te gaan zitten, aangezien haar borst veels te snel op en neer ging. Opkijken durfde ze niet meer en haar oortjes waren bijna verdwenen in de vacht die zich op haar nek bevond.

Ze had hem gevraagd naar wat Warriors moesten doen. De grijze kat moest eerst even denken voor hij begon te spreken. Ze keken op hetzelfde moment naar elkaar. "Oké." zei de poes, nadat Dawn klaar was. "Dat klopt wel ja." De kater glimlachte kort in zichzelf, en keek naar zijn zwart-witte Mentor, die langzamer leek te gaan lopen. "De eerste clangrens die we gaan bezoeken is die met Thunderclan." Hij knikte, en volgde haar. "ThunderClan katten staan bekend om hun.. hun.." Runningvole stond plots stil, en lichtelijk verbaasd trok de Apprentice zijn wenkbrauw een paar milimeter omhoog. "Hun.. hun.." De grijze tabby zag dat de poes haar ogen dichtkneep, en dat ze ging zitten. Ze zag er niet goed uit, ze ademde veel te snel, plus haar oren lagen in haar nek. De kater keek even in stilte naar zijn Mentor. "Hun .. Moed? Of .. Kracht, misschien?" probeerde hij haar te helpen, maar hij wist dat het ook beledigend aan kon komen, alsof hij het beter wist als haar. Hij wou niet dat ze zich hier slecht over voelde, iets vergeten of iets niet weten was natuurlijk, toch?

Wat rillerig bleef ze op de grond zitten, terwijl haar oogleden langzaam weer opengleden en ze strak naar de grond staarde. Hoe moest ze dit ooit zes moons volhouden? Onmogelijk, toch? "Hun .. Moed? Of .. Kracht, misschien?" Ze keek langzaam op en voelde traantjes in haar ogen prikken toen ze de apprentice haar hoorde helpen. Dat was heel erg lief..
Runningvole slikte de bittere smaak in haar mond weg en kwam overeind, maar wankelde nog even voordat ze echt weer een stap kon verzetten. "Het.. het spijt me. Jij bent mijn eerste apprentice en ik weet niet goed.. hoe ik dit moet doen." Bekende ze schuldbewust. Alle warriors die voor de eerste keer een apprentice kregen voelden altijd zo'n golf van trots, maar zij voelde meer een golf van angst. Wat als ze Dawnpaw niet op de goede manier zou lesgeven?

Het was nog vroeg, maar toch had ze zichzelf uit d'r nest weten te hijsen en was zowaar op pad gegaan. Ze had een muisje weten te vangen en liep er nu mee rond opzoek naar een goede plek om 't te verstoppen, toen ze een paar stemmen hoorde. "Hun .. moed? Of .. kracht, misschien?" De langharige Birmese kattin keek over een leeggevallen struikje heen en merkte een apprentice/mentor koppel. De zwart/witte poes herkende ze als Runningvole, een van de kittens van Shrewstar. De jonge apprentice zou dan Dawnpaw moeten zijn, zoals ze had opgevangen bij de ceremonie. Ze glimlachte toen ze Runningvole wat hoorde stamelde en besloot om te hulp te schieten. "Je moet doen wat jou het beste lijkt, Runningvole," sprak ze kalmpjes, terwijl ze door het bosje tevoorschijn kwam en bij het tweetal ging zitten. "Ik kan moeilijk spreken over hoe het is om mentor te zijn, aangezien ik zelfs nog geen warrior ben. Maar er is geen reden om bang te zijn, iedereen is zenuwachtig in het begin, maar het zal vanzelf wel loslopen en dan komt het allemaal goed," sprak ze daarna vriendelijk. "Zal ik je anders een beetje helpen? Ik heb de meeste theorielessen al gedaan en dan kan ik mijn eigen kennis ook een beetje bijschaven," grinnikte ze zachtjes, terwijl ze de katten vriendelijk aankeek.

De poes keek langzaam op zodra dat hij haar probeerde te helpen. Zijn Mentor kwam overeind, en wankelde kort. "Het.. het spijt me. Jij bent mijn eerste apprentice en ik weet niet goed.. hoe ik dit moet doen." Hij wou zijn mond opendoen om wat te zeggen, dat het niet gaf, maar hoorde plots de stem van een andere Clangenoot. "Je moet doen wat jou het beste lijkt, Runningvole," Dawnpaw herkende Stormpaw, hij had een paar moons met haar in de Nursery doorgebracht. De poes ging bij hen zitten, en sprak verder. "Ik kan moeilijk spreken over hoe het is om mentor te zijn, aangezien ik zelfs nog geen warrior ben. Maar er is geen reden om bang te zijn, iedereen is zenuwachtig in het begin, maar het zal vanzelf wel loslopen en dan komt het allemaal goed," Hij vond het vriendelijk van haar, maar hij bleef een beetje terughoudend kijken, omdat hij niet wist wat hij kon doen, of zeggen. "Zal ik je anders een beetje helpen? Ik heb de meeste theorielessen al gedaan en dan kan ik mijn eigen kennis ook een beetje bijschaven," De nieuwe Apprentice keek naar zijn Mentor. Stormpaw zou haar zeker kunnen helpen, en zelf had hij er geen probleem mee, dus waarom zou Runningvole nee zeggen? Plus, ook al had hij er wat op tegen, veel effect zou het toch niet hebben.

Hopelijk zou Dawnpaw het begrijpen en haar niet voor altijd haten. Dan zou ze zeker haar best blijven doen of tenminste haar moeder vragen om hem een andere mentor te geven. Een plotselinge stem deed haar opschrikken uit haar gestotter en een wat oudere apprentice kwam uit de bosjes gestapt, medelijden tonend. Wat voor schut gezet drukte ze haar zwarte oortjes dicht tegen haar kop aan. "Zal ik je anders een beetje helpen? Ik heb de meeste theorielessen al gedaan en dan kan ik mijn eigen kennis ook een beetje bijschaven," Het was een vriendelijk verzoek en Runningvole glimlachte ook een beetje, maar schudde toen haar kopje. "Sorry ik.. ik wil niet dat je trainingen daardoor in het honderd lopen. Ik moet dit zelf doen, zoals elke warrior." Murmelde ze en wist haar blik nu op Dawnpaw te richten.
"Laten we.. de tour maar voor later bewaren en nu iets.. luchtigers doen, oké?"

OOC; Heb d'r het verzoek maar laten weigeren gezien het feit dat Q gestopt is

Een glimlach kwam op Stormpaw's gezicht toen Runningvole vriendelijk haar verzoek afwees. Ze schudde langzaam haar kopje, maar knikte toen. "Het is niets, je doet 't goed genoeg, Runningvole," sprak ze rustig, waarna ze opstond en haar pluizige vacht uitschudde. "Het gaat je goed, warrior," miauwde ze toen, met een lichte lach in haar stem. Ze knikte naar de oudere warrior en de jongere apprentice, voordat ze haar achterpoten spande en door de bosjes sprong. Tijd om die muis terug te brengen naar het kamp, ze had nog genoeg andere taken om te doen immers.

[Topic uit~]

Stormpaw leek het niet heel erg te vinden dat haar vriendelijk verzoek werd afgewezen en vertrok weer door de weg te nemen waar ze vandaan was gekomen. Toen waren de twee weer alleen op de open plek en keek Runningvole met een schuin oog naar het katertje, dat vriendelijk naar haar glimlachte en haar nog geen enkele seconde uit had gelachen. Misschien had haar moeder wel een goed koppel gemaakt tussen de twee?
Dankbaar wierp ze Dawnpaw een wat gekalmeerdere blik toe. "Dan leer ik je gelijk de basis om te jagen, zodat je morgen er ook aan kan werken." Ze trippelde wat van hem af en plaatste een klein twijgje voor haar poten en schopte er een paar goudgekleurde blaadjes over. "Beeld je in dat dit een muis is en jij wilt deze muis te pakken krijgen. Zoek een manier waarop je stil, maar toch snel kan zijn."

Toen Runningvole Stormpaws verzoek (vriendelijk) afgewezen had, verdween de grijze Apprentice al gauw weer. Zijn mentor leek al wat rustiger, en ze gaf antwoord op zijn vraag. "Dan leer ik je gelijk de basis om te jagen, zodat je morgen er ook aan kan werken." Hij knikte, en keek geiïnteresseerd toe hoe ze een twijg voor haar poten legde, en er vervolgens wat bladeren overheen deed. "Beeld je in dat dit een muis is en jij wilt deze muis te pakken krijgen. Zoek een manier waarop je stil, maar toch snel kan zijn." Dawn beet even op de binnenkant van zijn lip terwijl hij nadacht over hoe hij dat moest aanpakken. Hij boog wat door zijn poten, zoals hij andere apprentices had zien doen, maar met zijn achterwerk een beetje in de lucht. Zijn staart probeerde hij stil te houden, maar dat ging niet helemaal. Toen hij merkte dat op zijn platte zolen lopen ging niet zo snel en geluidloos was als op zijn tenen, keek hij even naar de poes, waarna hij zijn gewicht iets meer op zijn tenen liet steunen. Hij dacht ook nog aan wat Slenderstep hem geleerd had toen hij een kitten was, over jachthoudingen en sluiphoudingen. Het was verrevan perfect, en heel erg stil was het ook niet, maar in zijn ogen kon het er wel net mee door.

Waarschijnlijk had het jonkie al wat inspiratie gehaald uit de tactieken van andere apprentices. Maar dat was klakkeloos overnemen van andermans dingen, zo moest het niet gaan werken. Runningvole stapte voor zijn doel en zorgde dat zij in de weg stond van het hoopje afval. "Een goede start." Sprak ze, vriendelijk, maar niet te zoetsappig. "Leg maar een uit waarom je deze houding hebt gekozen. Wat voor een voordeel heb je eraan?" Hij moest het leren begrijpen, dan zou het langer blijven hangen.

"Een goede start." zei ze tegen hem, en hij glimlachte zachtjes bij zichzelf. Hij was blij dat hij het goed deed. "Leg maar een uit waarom je deze houding hebt gekozen. Wat voor een voordeel heb je eraan?" De apprentice kneep zijn ogen even dicht terwijl hij dacht, en keek daarna zijn mentor weer aan. "Omdat als je op je tenen staat, je gewicht beter verdeeld wordt, en dan maak je minder lawaai terwijl je loopt." Hij dacht opnieuw even na. Hij wist niet zeker of het klopte, maar hij probeerde tenminste. "En als je staart laag is, dan raak je minder struiken aan. Maar natuurlijk mag je starat niet te laag. Want dan raak je uit evenwicht."

"Omdat als je op je tenen staat, je gewicht beter verdeeld wordt, en dan maak je minder lawaai terwijl je loopt." Ze knikte, zonder iets weg te geven en luisterde verder ook aandachtig naar Dawnpaw's volgende antwoord. "Hmm, ja. Op je tenen ben je soms ook sneller, maar inderdaad, het gaat om het verminderde geluid. Een goede hoogte voor je staart is dat hij net de grond niet raakte, want zelfs het geluid van een hangende staart is te horen voor een muis."
"Verder is het nodig je oren ten alle tijden gespitst te houden en je reukorgaan goed te gebruiken." Ze kwam overeind en liep naar de struiken, waar ze een paar geurende bladeren met haar mond van hun takken trok en ze voor Dawnpaw liet vallen. "Probeer hier eens aan te raken. Eerst met je mond dicht, vervolgens met je mond licht open. Is er verschil?" Met een mond open kon een kat meestal een net sterkere geur oppikken, eens zien of Dawnpaw dit merkte.

"Hmm, ja. Op je tenen ben je soms ook sneller, maar inderdaad, het gaat om het verminderde geluid. Een goede hoogte voor je staart is dat hij net de grond niet raakte, want zelfs het geluid van een hangende staart is te horen voor een muis." zei zijn mentor. "Verder is het nodig je oren ten alle tijden gespitst te houden en je reukorgaan goed te gebruiken." Hij zag dat Runningvole naar de struiken liep, en er wat uit haalde. Ze liet het voor hem vallen, en Dawn keek er even verbaasd naar, maar luisterde naar wat de poes zei. "Probeer hier eens aan te raken. Eerst met je mond dicht, vervolgens met je mond licht open. Is er verschil?" Dawn keek even naar de bladeren, en rook er tenslotte aan. Daarna deed hij -zoals de poes gevraagd had- hetzelfde, maar met zijn mond een beetje open. De geur van de bladeren was nu wat beter te ruiken. Hij keek op naar zijn mentor. "Er is een verschil, met mond open rook ik ze wat beter," antwoorde hij haar.

Met een lichte glimlach knikte ze enthousiast en schoof de bladeren opzij, zodat ze niet afgeleid konden raken door de geuren die ze afscheidden. "Goed zo. Probeer deze gave vooral te gebruiken als je op zoek bent naar een prooi. Zodra je die in je vizier hebt, kan je gewoon je neus gebruiken." Sloot ze met een staartzwiep af.
"Goed, probeer weer een jachthouding in elkaar te zetten en als dat goed is, gaan we een eerste poging wagen." Ook al was het leaffall, Runningvole wilde Dawnpaw liever gelijk de praktijk in gooien, dan wist hij tenminste hoe het er aan toe ging.