This happened?

»Haar blik schoot alle kanten op terwijl ze het kamp verliet, het was laat in de avond en ze wilde graag beoefenen wat ze al wist. Ze wilde haar zicht in het donker testen, waarvoor ze het moeras ging bezoeken. Met een snelle pas bewoog de jonge kattin voort. Af en toe ontsnapte er een brede gaap uit haar bek, ze was wel moe, maar toch wilde ze dit doen. Na een aantal passen voelde ze haar poten de zompige ondergrond raakte. Er ging een rilling door haar rug vanwege de plotselinge kou. 'Doorgaan,' zei ze tegen zichzelf en trok haar poot met moeite omhoog. Misschien had ze beter eerst wat kracht moeten oefenen voordat ze dit ging doen. Descentpaw schudde haar hoofd en liep met moeite verder. Ze kon anders net zo goed niks hebben gedaan en haar training verwaarlozen.

& Hiddendance (Daarna open)

»Het bleef goed gaan en ze voelde haar poten sterker worden naarmate ze wat langer rondwandelde. Ze begon wat zekerder te worden van haar kracht en glimlachte, ze had nou eenmaal geen ouders die trots op haar konden zijn, maar dat zei niet dat ze niet trots op haarzelf mocht zijn. Al snel veranderde die trotse gevoelens in schaamte. Haar poot bleef steken in iets, waardoor ze een geweldige faceplant maakte. De laatste tijd leek ze wel vaker ongeluk te hebben, maar dit was niet goed. Alhoewel het voor een toekijkende kat er bijzonder grappig uit kon zien, kon zij niet meer overeind komen en daarbij zat er ook nog troep in haar ogen waardoor ze geen idee had waar ze zich precies bevond. Paniek was er echter nog niet, maar ergens diep in het donkerste hoekje van haar brein bedacht ze dat deze stommiteit wel eens het einde kon zijn van haar korte leven.

»Ze voelde zichzelf weggetrokken worden uit de modder, waarbij haar helper moeite had haar poot los te krijgen. Dat was de reden, ze zat vast. Anders had ze het makkelijk gehaald. Descentpaw zat overeind en fatsoeneerde haar vacht met een snel tempo, waarna ze degene bekeek die haar uit de modder had gehaald. "Niet zo slim om 's nachts door the marshlands te trekken, ma'am." zei Hiddendance. Descentpaw keek schuin naar beneden en knikte. 'Dat weet ik ook wel,' zei ze. 'Kan ik er wat aan doen dat mijn training nog niet vervolgd is.' Zei ze en besefte hoe stom het klonk. Dan kon ze alsnog overdag door the marshlands wandelen... 'Toch bedankt.' voegde ze er uiteindelijk aan toe om haar stommiteiten een beleefdere kant te geven.