We are two of a kind Violent, unsound of mind (Whitelion)

Still we're fated to battle
You pout and I prattle
Don't you ever tire of this game?
But you'll not make it end
'Cause I'm your only friend
We are opposites but we're the same

Met lange likken maakte hij zijn grijze vacht schoon. Zijn groene ogen gesloten genietend van de zachte aanrakingen van zijn tong. Hij gaapte even en keek op het kamp doorkijkend. Hij was gelukkig. Langzaam maar zeker begonnen de andere warriors te begrijpen dat hij niet gezien wou worden als de zoon van Hollystar. Dat hij een kater was die sterk genoeg was op zijn eigen poten. En dat was al wat hij wou. Al waar hij op gehoopt had.

Zacht glimlachte de kater maar keek op toen hij de witte windclan warrior het kamp in zag komen. Langzaam kwam hij overeind zijn blik koud en hard voor hij langzaam knikte richting de senior Warrior. Een halve glimlach rond zijn lippen. "Whitelion." Mompelde hij als begroeting.

De grote kater stapte op zijn gemakje het camp binnen, een uitgemergeld konijn tussen zijn tanden. Hier zou weinig eten aan zijn, dacht hij, maar ook vaar de dieren leek het leven moeilijk. Geen wonder dat prooi schaars was als de prooi zichzelf nog niet gevoed kon houden. Een grijze kater, die hij herkende als de zoon van Hollystar, kwam naar hem toe. Wolverinebite was zijn naam, als hij zich niet vergiste. "Whitelion", zei de grijze kater met een halve glimlach om zijn lippen. Whitelion knikte beleefd terug. "Wolverinebite", begroette hij de -nog jonge- warrior.

Zachtjes grinnikte hij en keek de kater half aan voor hij naar de witte kater toe liep en een klein stuk prooi pakte en naast de witte kater ging zitten. "Prooi schaars..?" Mompelde hij zuchtend en schudde zijn hoofd langzaam. Hij had de hele dag border patrols gelopen en was nog van plan geweest om te gaan jagen maar het zag er naar uit dat dat alleen maar nutteloos zou worden. Hij schudde langzaam zijn kop en likte over zijn grijze tabby borst voor hij begon te eten.