You know I don't care [ Lurkingkit ]

Floodpaw, de kleine grijze tabby kattin die hier langs de grenzen wandelde, was iets aan het doen waar ze heel goed in was. Echt. Ze was er heel bedreven in. Wil je weten wat ze aan het doen was? Niks. Helemaal. Niks. Want ja, daar was ze erg goed in. Haar zus en meteen haar mentor, die had geen tijd, of die was iets gaan doen met Buzzardpaw. Of iets in die richting. Nu in ieder geval, deed ze niks. Mocht er iemand komen, dan zou ze wel zeggen dat ze de grens checkte en opnieuw markeerde ofzo. Was vast wel volgens de regels. Ze begon steeds meer lak aan de regels te krijgen. Het was begonnen toen ze het kamp uit was geglipt als kitten. Stiekeme dingen waren interessant. Het liefst zou ze zo het andere territorium in zijn gelopen, maar zo ver ging ze nog niet. Ze wilde niet dat haar Clan in de problemen raakte door haar. Toch verbaasde het haar helemaal niks toen ze een onbekende vorm aan de andere kant van de grens zag. Dat is natuurlijk ook helemaal niet zo raar, maar deze vorm had meer de grootte van een kitten. Dus misschien toch iets vreemder. Maar het verbaasde haar niets. Ze gaf geen kik. Ze keek hem gewoon aan in zijn gele ogen en zei niets.

Hij stapte verder, rustig, maar zeker snel voor een kit van zijn grote. Hij maakte iedere dag zo'n uitstapje buiten het kamp en blijkbaar miste niemand hem, dus bleef hij het doen. Tja, je moest maar een oogje houden op de kit die slimmer was dan de gemiddelde Tallpaw. Maar goed, terug naar zaken, lopen, stappen, slenteren, ja dat was hij aan het doen. Hij zuchtte even en versnelde nogmaals zijn pas, al voor de derde keer deze keer en deze keer hing hij goed vooruit, heel snel en vlot en vooral zonder dat hij echt tempoverlies had. Opeens liep hij de bossen uit en vloog een nieuwe geur, ander dan dat van Shadowclan, zijn neusgaten in. Hij stapte verder en hing zitten aan de zogenaamde grens. Oh kijk de grens van hun kooi, hun tralies, de grens. Hij snoof en bekeek de grens met zijn alledaagse ongeïnteresseerde blik. Toen hij de lijn afkeek, zag hij opeens een grijze silhouette, maar hij keek enkel droog naar haar terug. Wat wilde ze?

Net als zijzelf keek hij zeer ongeïnteresseerd over de grens heen. Hij leek ook niet echt sociaal, en hij leek ook niet in de mood voor een gesprek. Hij leek nogal chagrijnig. Ze wilde hem uitdagen. Ze wilde de lijn overstappen en afwachten wat hij deed. Ze had weinig, heel weinig vechttraining gehad, maar ze koon vast beter vechten dan hij. Toch? Dat was toch zo? Wel, wist zij veel. Het was niet een clangenoot, en hij was ook niet heel bekend voor haar. Zij was Windclan, hij was Shadowclan. Plots wist ze wat ze ging zeggen. Gewoon om hem te testen. Ze wist immers nog niet of dit wel een kitten was. Misschien was het een héle kleine apprentice. Dus, met een gefakete poging tot respect, liet ze haar neus een eindje naar de grond zakken. "Shadowclan," zei ze, op dezelfde wijze van quasi-beleefdheid. Het was wel grappig. Natuurlijk was deze kater niet heel Shadowclan bij elkaar, maar hij was van Shadowclan, en ze wilde graag weten hoe hij erop zou reageren. Misschien wel heel verward ofzo. Maar ze gaf niks weg. Met een stalen snuit bleef ze naar hem kijken met haar helderblauwe kijkertjes.

Toen de grijze kattin aan de andere kant van hun lijn dichter kwam, gaf hij nog steeds geen kick. Ookal was hij kleiner, hij kon deze kat met gemak inmaken en dat was niet gewoon omdat hij een dikke nek was, want dat was hij niet, hij was gewoon snel en sterk en gespierder dan deze kat. Dat zag hij zo al. Toen deze boog en de woorden; "Shadowclan," zei. Bleef hij haar met diezelfde blik aankijken, geen reactie, niks noppes. Het was al overduidelijk dat Shadowclan dus niet de enigste was die te maken had met gekke, gestoorde katten, oké, goed voor hen.

Hij reageerde, tot haar teleurstelling, niet. Misschien kon hij niet praten. Misschien was hij wel doof! Ze gokte op allebei, en dus begon ze gebaren te maken. Met haar pootje tikte ze een paar keer op zijn schoudertje. Hopen dat hij het begreep, het was een soort hallo. Ze liet zich even op de grond vallen om onder de wind te geraken. Alleen haar staart hing er nog, en deze zwiepte dan ook met de wind mee. Af en toe viel hij op de grond, wiebelend tussen Shadowclan territorium en Windclan territorium. Pff, dit was écht geen apprentice! Hij was Shadowclan, en ze was zelfs groter dan hij! Moest je eens nagaan! Wilde hij er iets aan doen dat ze half op hun territorium zat, dan ging ze gewoon op hem zitten en einde gevecht. Bij zichzelf liet ze een zacht soort gegrinnik horen toen ze die gedachten zat te bedenken en te herhalen. Ze keek hem nu zelfs uitdagend aan.
OOC;; Ze heeft geen idee xD

Toen de achterlijke grijze poes opeens op zijn schouder begon te tikken, keek hij er even met zijn achterdochtige blik naar. Hij snoof even zachtjes, maar reageerde er niet op. Toen ze opeens door haar poten zakte en met haar staart rare dingen begon te doen, knipperde hij een keer, maar hij bleef haar aankijken met een blik van minachting, wetend dat hij beter was dan deze kat. En dat was niet gewoon omdat hij een dikke nek had, want dat hij niet. Het was gewoon een feit dat hij goed was in alles. Toen ze opeens na een paar tellen overeind kwam en hem uitdagend aankeek, sperde hij zijn groene ogen open. Wel meteen sprong hij op. Sneller dan dat de meeste gewoon waren. Hij greep haar kop vast en draaide zijn achterlichaam waardoor hij haar kop naar de Windclan kant draaide. Hij liet zijn nagels in haar kop zakken en toen hij met zijn achterpoten de grond raakte en dus op zijn achterpoten stond, sprong hij op. Nu ze enkel met haar kop gedraaid was, zou ze eerst moeten draaien voordat ze iets kon doen. Hij sprong op en wel meteen vlogen zijn achterpoten tegen haar aan. Hij trok zijn voorpoten naar achter om wondes te maken in haar gezicht. De nagels op zijn achterpoten boorden zich diep in haar vlees toen hij zich afzette. Met een simpele achterwaartse salto lande hij op de grond en keek hij haar met een achterdochtige blik aan. Niemand daagde hem uit.

Nou... Dat was toch wat anders dan ze verwacht had. De kater liet duidelijk niet met sich spotten, dat was te zien. Toen ze hem zo aankeek had hij er echt genoeg van. Hij sprong op haar kop en draaide deze in de richting van haar eigen territorium. Ze had de neiging om te schreeuwen toen ze de kleine klauwtjes in haar kop voelde. Hij had dit allemaal snel gedaan, maar ze liet zich niet kennen tegenover een Shadowclan kitten. Ze draaide, maar dat leek precies waar hij op had gehoopt. Ze kon zijn achterpoten tegen haar vel voelen, maar week snel, zoals Windclankatten snel konden zijn, haar gezichtje weg voor zijn voorpoten. Slechts één enkele van zijn vijf klauwen raakte haar, over haar oor. Uit de snee drupten meteen een aantal druppels bloed. Zijn klauwen aan de achterpoten zorgen voor een aantal krassen in haar rechterflank. Ze gromde terwijl hij zich afzette, maar voor hij echt een stevige houding kon aannemen sloegen haar voorpoten toe. Zijn achterpoten raakten net de grond toen haar voorpoten deze met een snelle beweging onderuit haalden. Ze had goed opgelet als apprentices in haar Clan schijnvochten. Maar nu? Buik. Buik was de zwakke plek. Haar voorpoten reikten uit naar de pluizige witte pels op de tomkit zijn buik. Ze zou hem eens leren! De krassen in haar flanken brandden tegen de wind die erin blies. Haar wenkbrauwen vormden zich tot een frons van woede en concentratie. Ze moest scherp blijven in zo'n gevecht, en de wind hielp daar eigenlijk wel bij.