Curiousity killed the cat, did it?

Voorzichtig keek de zwart-witte poes naar binnen. De geur van kruiden kwam haar tegemoet, en op haar hoede stapte Lostpaw dichter naar binnen. De geur spoelde nu helemaal over haar. Ze keek even om haar heen. het was, afgezien van de geur van ziekte, best gezellig in de den. Licht vloeide door de ingang, maar binnenin was het redelijk schemerig. De kleine poes stapte dieper naar binnen toe, voorzichtig, omdat ze niet wou dat er vragen gesteld zouden worden. Ze werd getraind tot een warrior, ook al wou ze dat eigenlijk niet. Ze had lang geleden al gezien hoe het leven als warrior was, hoe je onschuldige prooien moest doden om te eten en hoe je moest leren vechten om andere katten aan te kunnen. Diep van binnen wist ze dat ze nooit gelukkig zou zijn met dat lot, en ergens hoopte ze dat er een toekomst. van Medicine cat in zat voor haar. Waarschijnlijk niet, ze was onzichtbaar -zoals ze zelf wou trouwens- dus het zou bijna een wonder zijn als de Medicine cat haar zou kiezen als apprentice als Sparrowpaw eenmaal zijn training afgerond heeft en Brindlepool zou aftreden. Lostpaw zuchtte en draaide zich om, om de den uit te gaan, maar verstijfde zodra ze zag dat er een kat achter haar stond.

~Open

De jonge kater had het kleine zwart-witte poesje gevolgd, om haar te vertellen dat Brindlepool en Sparrowpaw er niet waren, maar toen hij zag dat haar niks mankeerde, werd hij nieuwsgierig. Ravenbreeze was haar alsnog achterna gegaan, en schrok toen ze zichzelf omdraaide. "Euh, hallo. De medicine katten zijn er niet, dus euh... Ja." Geschrokken en onvoorbereid, zoals altijd. Hé, dat rijmt! Met wat grote ogen staarde hij naar de ander en hij keek haar aan. "Sorry, ik was je niet aan het volgen, nou ja, niet aan het stalken of zoiets.."

"Euh, hallo. De medicine katten zijn er niet, dus euh... Ja."n zei de zwarte kater in de ingang. Lostpaw knipperde even, nog steeds wat geschrokken, schrikachtig als ze altijd was. Ze knikte snel en richtte haar blauw-grijze blik naar de grond. "Sorry, ik was je niet aan het volgen, nou ja, niet aan het stalken of zoiets.." Het zwart-witte poesje reageerde niet en probeerde langs de kater te komen, maar hij was groter dan haar en belemmerde haar de doorgang. De kleine poes bleef dus maar wachten tot hij -Raven.. Breeze, als ze juist was- aan de kant zou gaan, zodat ze terug kon gaan naar haar den ofzoiets.

De kleine kattin antwoordde niet en wat awkward bleef Ravenbreeze staan. Lostpaw, dat was het, toch? Opeens kwam hij erachter dat hij nog voor de ingang stond en wat beschaamd stapte hij uit de weg. Maar hij hield het poesje nog wel tegen. "Zeg, Lostpaw, wat deed je hier eigenlijk?" Je mag niet uit de voorraden stelen, dat weet je toch?" Hij moest zijn nieuwe rang wel goed vervullen, en nu was het ongeveer de eerste keer dat hij een apprentice moest tegen houden. Goh, wat had hij daar altijd een hekel aan, maar nu snapte hij waarom het moest. Ongeveer.

Met een glimlachje liep ze door het kamp. Haar pootjes hoog optillend zodat haar zwarte vacht niet vies zou worden. Een andere poes liep naar de medicine cat den en onmiddellijk ging ze er achteraan. Nog enthousiaster toen ze ontdekte dat de poes haar zusje was. 'Lostpaw wacht!' riep ze door het kamp en stormde de den in wou. Om meteen tegen een onbekende zwarte kater aan te botsen. Een beetje in de war schudde Dark met haar kopje en keek op. Het was een zwarte kater en ze mocht hem wel. Zijn vacht was bijna net zo mooi als de hare, bijna, de hare was net iets mooier. Met een verontschuldigend glimlachje liep ze naar Lostpaw. 'Je mag geen avonturen beleven zonder mij' mompelde ze. Even keek ze naar beneden om te kijken hoeveel stof er lag. Pas toen ze zeker wist dat haar zwarte vachtje schoon bleef ging ze zitten. 'Dus.....' miauwde ze, het woord zo lang mogelijk uitrekkend.

Ooc: Ik moet nog inkomen^^

Een kleine kitten botste tegen hem op, en even leek het alsof ze in zijn vacht leek op te lossen doordat ze beiden zwart waren. Was het nou Daykit of Darkkit? Ravenbreeze wist het niet meer, dus hij ging maar voor het eerste. 'Je mag geen avonturen beleven zonder mij' Zei Daykit en Ravenbreeze trok zijn wenkbrauwen een klein beetje op. Zijn zwarte staart zwiepte een paar keer heen en weer, terwijl hij vragen naar Lostpaw keek. 'Dus.....' Zei de kleine kitten, die netjes op de grond zat, wat redelijk knap was voor een kitten. "Ik denk niet dat jij al alleen uit de nursery mag?" Begon hij voorzichtig, zo goed mogelijk proberend te herinneren wat de leeftijd was waarmee je uit de nursery mocht. Hij dacht 2 Moons. "Ben je al 2 manen oud?" Vroeg hij dus, hij wilde zeker weten dat hij zijn warrior-taken goed deed. Want wat als Everstar zich bedacht en zijn warriorschap terugtrok? Hij wilde echt niet weer een apprentice zijn! Hij trok een vies gezicht bij de gedachte.

Pff, had de kater geen hersens ofzo? Meteen was al haar sympathie voor hem verdwenen. 'Ik ben al 5 manen!' snauwde ze. Ze probeerde haar vacht zo goed mogelijk op te zetten. Met samen geknepen ogen keek ze naar de zwarte kat. 'De vraag is hoe oud jij bent.' Gromde ze nog steeds beledigd. Haar vacht was haar trots en die mocht je niet beledigen! Ook al was jonger geschat worden dan je bent leuk, 3 manen jonger geschat worden was dat niet! Ze kalmeerde weer en keek weer kalmer naar de kater. Ze had hem al weer vergeven voor zijn fouten. 'Wat is jouw naam?' vroeg ze met een zeurende ondertoon. Meteen daarna draaide Dark zich om naar zus en keek haar aan. Dit was haar vakgebied. 'Zijn jullie verliefd op elkaar?' vroeg ze giechelend bij de gedachte.

"Zeg, Lostpaw, wat deed je hier eigenlijk?" Je mag niet uit de voorraden stelen, dat weet je toch?"n vroeg Ravenbreeze, die aan de kant gegaan was. Lostpaw keek met grote ogen naar hem op. hoe kwam hij daar nou weer bij? "Natuurlijk niet", reageerde ze verlegen, waarna ze haar blik weer naar de grond richtte en probeerde weg te gaan, maar een kleine gestalte blokkeerde haar doorgang. Ze reageerde niet op het gesprek tussen de twee zwarte katten, maar bloosde lichtjes bij de laatste vraag. Ze schudde haar hoofd en probeerde langs Darkkit heen te stappen.

~Voor zover ik weet is Darkkit uit het nestje gehaald xD

De kitten leek erg verontwaardigd en Ravenbreeze ging even na of hij iets beledigend gezegd had, maar hij zou niet weten wat. 'Ik ben al 5 manen!' Oh, oeps, dat was niet echt leuk om zoveel jonger ingeschat te worden, zeker niet voor een kitten die niets liever wilt dan groot worden! De zwarte kater keek verontschuldigend naar Daykit - Wacht. Het was wel Darkkit! 'De vraag is hoe oud jij bent.' Wat zenuwachtig keek Ravenbreeze om zich heen. Hij wilde niet als een newbie overkomen, wat hij wel was. 12 manen," fluisterde hij snel en zachtjes, terwijl zijn blik naar alles behalve de kitten gleed. 'Wat is jouw naam?' Darkkit leek niet boos meer en opgelucht keek Raven haar aan. "Ik heet Ravenbreeze, en jij Darkkit toch?" Toe kwam er wel een heel onverwachte vraag, waardoor Ravenbreeze zijn bruine ogen zich ver opensperden. 'Zijn jullie verliefd op elkaar?' Voordat hij kon antwoorden, zei Lostpaw al van niet. "Nee joh," zei hij ook, stiekem glurend naar de apprentice. Ze was niet lelijk, nu hij erover nadacht zelfs best knap. Maar te jong, en echt aardig vond hij haar tot nu toe ook niet.

Grijzend keek ze naar de twee katten die duidelijk een geheim hadden. Lostpaw en Ravenbreeze, perfect. Enthousiast begon ze te springen en vloog daarbij tegen een hoopje kruiden aan. De paar vreemd lijkende zaadjes vielen op de grond en beschaamd keek ze op. Eentje was in haar vacht blijven hangen en stond niet mooi. Zo snel mogelijk haalde ze het eruit met haar tandjes en gooide het op de grond. 'Blegh, dat is smerig' deelde ze mee. Ze nam weer plaats naast het hoopje zaadjes en keek afwachtend naar haar gezelschap. 'Wel je bent knap' zei ze tegen Ravenbreeze met een grote glimlach.

~Volgensmij wel, maar de moeder is dood dus ik ben teruggekomen^^ Ik gooi haar er later als ze apprentice is wel uit maar nu heeft ze iemand nodig om voor haar te zorgen.

De zwarte kat stelde zich voor aan Darkkit, maar Lostpaw was niet helemaal bij het gesprek. Ze wou naar buiten, weg van deze katten die haar pijn zouden kunnen doen. Ze wou terug naar de bekende omgeving, bij bekende katten. Bij haar zusje, Floodpaw bijvoorbeeld. Zei was één van de weinige katten waarvan ze zeker wist dat die haar niets zou doen. "Blegh, dat is smerig", zei Darkkit opeens. Haar blauw-grijze ogen werden groot als ze naar de zwarte kitten keek, naast een hoopje zaadjes. "Dark!", piepte ze, ietwat bezorgd. "Je bent toch oud genoeg om te weten dat je van onbekende zaadjes af moet blijven?!" Door de verontwaardiging lette ze er niet eens op om haar stem stil te houden, en geschrokken kromp ze ineen, hopend dat er niemand haar zou straffen omdat ze te luid gepraat had.

Toen de kitten enthousiast een hoopje zaadjes omgooide, rolde de kater met zijn bruine ogen en zag hoe de kitten een zaadje uit haar vacht haalde. 'Blegh, dat is smerig' Even keek Raven bezorgd, niet hopend dat het een verkeerd zaadje was geweest, maar hij wist niet zeker wat het nou voor zaadje was. Dat liet hij wel aan de medicine cats over. 'Wel je bent knap' Met een schok besefte de zwarte kater dat het tegen hem was en blozend keek hij de kitten aan. "Euh, dankje.." Mompelde hij en hij was blij toen Lostpaw wat zei. "Dark!", piepte ze, ietwat bezorgd. "Je bent toch oud genoeg om te weten dat je van onbekende zaadjes af moet blijven?!" Toen de poes ineen kromp, nam zijn bezorging toe en snel liep hij op haar af. "Wat is er? Heb je pijn?" Vroeg hij, bang dat er nu twee poezen iets hadden die in zijn buurt geweest waren.

En ja hoor, de zwarte kater liep op haar af. De zwart-witte poes dook nog dieper ineen, haar lichtblauwe ogen nog groter dan normaal. "Doe me geen pijn..", smeekte ze zachtjes. Waar haar angst vandaan kwam was niet echt duidelijk; misschien omdat ze over alles veel te veel piekerde en alles overdacht. "Wat is er?", vroeg de jonge kater. Lostpaw kroop als antwoord nog wat dieper ineen en deens wat achteruit. "Heb je pijn?" Ze gaf geen pijn. Tuurlijk, hij klonk bezorgd, maar dat kon allemaal geacteerd zijn. Als ze nee zei kon hij dat opvatten al een uitnodiging om haar wel pijn te doen, en als ze ja zei kon hij aanbieden om haar te "helpen".. Beide geen opties die ze graag zag gebeuren. Daarom bleef ze maar verstijfd van angst en met grote puppy-oogjes wachten tot de kater weg zou gaan.

Onderwerp: Re: Curiousity killed the cat, did it?