Curiousity killed the cat, did it?

Voorzichtig keek de zwart-witte poes naar binnen. De geur van kruiden kwam haar tegemoet, en op haar hoede stapte Lostpaw dichter naar binnen. De geur spoelde nu helemaal over haar. Ze keek even om haar heen. het was, afgezien van de geur van ziekte, best gezellig in de den. Licht vloeide door de ingang, maar binnenin was het redelijk schemerig. De kleine poes stapte dieper naar binnen toe, voorzichtig, omdat ze niet wou dat er vragen gesteld zouden worden. Ze werd getraind tot een warrior, ook al wou ze dat eigenlijk niet. Ze had lang geleden al gezien hoe het leven als warrior was, hoe je onschuldige prooien moest doden om te eten en hoe je moest leren vechten om andere katten aan te kunnen. Diep van binnen wist ze dat ze nooit gelukkig zou zijn met dat lot, en ergens hoopte ze dat er een toekomst. van Medicine cat in zat voor haar. Waarschijnlijk niet, ze was onzichtbaar -zoals ze zelf wou trouwens- dus het zou bijna een wonder zijn als de Medicine cat haar zou kiezen als apprentice als Sparrowpaw eenmaal zijn training afgerond heeft en Brindlepool zou aftreden. Lostpaw zuchtte en draaide zich om, om de den uit te gaan, maar verstijfde zodra ze zag dat er een kat achter haar stond.

~Open

"Euh, hallo. De medicine katten zijn er niet, dus euh... Ja."n zei de zwarte kater in de ingang. Lostpaw knipperde even, nog steeds wat geschrokken, schrikachtig als ze altijd was. Ze knikte snel en richtte haar blauw-grijze blik naar de grond. "Sorry, ik was je niet aan het volgen, nou ja, niet aan het stalken of zoiets.." Het zwart-witte poesje reageerde niet en probeerde langs de kater te komen, maar hij was groter dan haar en belemmerde haar de doorgang. De kleine poes bleef dus maar wachten tot hij -Raven.. Breeze, als ze juist was- aan de kant zou gaan, zodat ze terug kon gaan naar haar den ofzoiets.

"Zeg, Lostpaw, wat deed je hier eigenlijk?" Je mag niet uit de voorraden stelen, dat weet je toch?"n vroeg Ravenbreeze, die aan de kant gegaan was. Lostpaw keek met grote ogen naar hem op. hoe kwam hij daar nou weer bij? "Natuurlijk niet", reageerde ze verlegen, waarna ze haar blik weer naar de grond richtte en probeerde weg te gaan, maar een kleine gestalte blokkeerde haar doorgang. Ze reageerde niet op het gesprek tussen de twee zwarte katten, maar bloosde lichtjes bij de laatste vraag. Ze schudde haar hoofd en probeerde langs Darkkit heen te stappen.

~Voor zover ik weet is Darkkit uit het nestje gehaald xD

De zwarte kat stelde zich voor aan Darkkit, maar Lostpaw was niet helemaal bij het gesprek. Ze wou naar buiten, weg van deze katten die haar pijn zouden kunnen doen. Ze wou terug naar de bekende omgeving, bij bekende katten. Bij haar zusje, Floodpaw bijvoorbeeld. Zei was één van de weinige katten waarvan ze zeker wist dat die haar niets zou doen. "Blegh, dat is smerig", zei Darkkit opeens. Haar blauw-grijze ogen werden groot als ze naar de zwarte kitten keek, naast een hoopje zaadjes. "Dark!", piepte ze, ietwat bezorgd. "Je bent toch oud genoeg om te weten dat je van onbekende zaadjes af moet blijven?!" Door de verontwaardiging lette ze er niet eens op om haar stem stil te houden, en geschrokken kromp ze ineen, hopend dat er niemand haar zou straffen omdat ze te luid gepraat had.

En ja hoor, de zwarte kater liep op haar af. De zwart-witte poes dook nog dieper ineen, haar lichtblauwe ogen nog groter dan normaal. "Doe me geen pijn..", smeekte ze zachtjes. Waar haar angst vandaan kwam was niet echt duidelijk; misschien omdat ze over alles veel te veel piekerde en alles overdacht. "Wat is er?", vroeg de jonge kater. Lostpaw kroop als antwoord nog wat dieper ineen en deens wat achteruit. "Heb je pijn?" Ze gaf geen pijn. Tuurlijk, hij klonk bezorgd, maar dat kon allemaal geacteerd zijn. Als ze nee zei kon hij dat opvatten al een uitnodiging om haar wel pijn te doen, en als ze ja zei kon hij aanbieden om haar te "helpen".. Beide geen opties die ze graag zag gebeuren. Daarom bleef ze maar verstijfd van angst en met grote puppy-oogjes wachten tot de kater weg zou gaan.