'Cause you know I can't do this on my own

What doesn't kill you
Makes you wish you were dead
Got a hole in my soul growing deeper and deeper
And I can't take
One more moment of this silence
The loneliness is haunting me
And the weight of the world's getting harder to hold up
It comes in waves, I close my eyes
Hold my breath and let it bury me
I'm not OK and it's not all right
Won't you drag the lake and bring me home again

Iedere dag werd hij met dezelfde gedachten wakker, elke dag ging hij met dezelfde gedachte slapen, op ieder vrij moment spookte het door zijn hoofd. De Warrior vond dat hij lang genoeg getreurd had, en had besloten te gaan jagen om het te vergeten. Dat de stemmen in zijn hoofd hem niet gerust lieten, negeerde hij. De pessimistische stemmen die alle slechte dingen zeiden, hadden steeds minder effect op hem. Hij moest zijn ruzie met Softvoice terug goed maken. Dat wist hij, want hij gaf om haar. Maar dan moest hij haar wel zien aan te spreken, en ze leek nog steeds best kwaad op hem. Hij was zo verward, ook zeker nu Firestar overleden was, en Silverfang, die dus Silverstar was, hem opvolgde. De rode vacht van zijn oud Leider zat in zijn geheugen gerifd, en hoofdschuddend liet Lostdream zich tegen een boom vallen, tot hij Softvoice zag. Hij dacht niet meer eens na. "Softvoice!" riep hij zacht, maar luid genoeg.

+Softvoice

Who will fix me now? Dive in when I'm down?
Save me from myself. Don't let me drown
Who will make me fight? Drag me out alive?
Save me from myself. Don't let me drown

Ze hield er niet van als ze haar ogen gesloten waren maar haar geest nog helder, waarnemend en wakker. Het beangstigde haar, omdat ze dan de omgeving niet kon zien. Een deel van haar kwaliteiten en mogelijkheden was als het ware uitgeschakeld, wat haar kansen beperkte. Tevens was ze bang om haar ogen nooit meer open te krijgen, of bang dat als haar ogen wel open gingen, dat ze hun functie niet meer konden uitvoeren. Blind zijn leek haar vreselijk. Doof, niet horend en niet kunnen proeven trouwens ook, maar niet kunnen zien het meest, omdat je die functie kon uitschakelen door je ogen te sluiten. En nu ze aan deze angst dacht, werd hij alleen maar erger. Wat nou als haar angst toch werkelijkheid zou worden?
Haar ogen schoten open waarna haar zicht even wazig was, maar na een paar keer knipperen werd het al weer scherp. Natuurlijk, wat had ze anders gedacht? Vermoeid hees ze zich om hoog, tijd om te gaan, ze werd gek hier in haar eentje zonder andere om haar af te leiden.

Met een tikkeltje haastige pasjes trippelde de rossige poes tussen de bomen door. Haar houding was ontspannen, maar toch oplettend, haar blik stond neutraal. In haar bek bevond zich de staart van een muis, en aan die staart de muis zelf. Eigenlijk was het niet haar bedoeling geweest om te jagen, enkel om een ommetje te maken. Maar toen ze dit diertje was tegengekomen kon ze die kans natuurlijk niet laten schieten. Met de vangst van haar prooi was ook haar humeur verbeterd, het was fijn om even wat voor de clan te kunnen betekenen, hoe weinig het ook was.

Ze rook hem, eerder dan ze hem ook zag. Ze twijfelde, of ze kon zich nu omkeren en dan was er verder niks aan de hand, of ze liep door en ging dus het onbekende tegemoet. Ze koos voor het laatste. Ze moest niet weglopen van haar problemen en ook niet voor Lostdream. Ze mocht zich niet op deze manier door hem laten beïnvloeden. "Softvoice!" Zijn stem brak iets in haar en opeens voelde ze zich heel klein. Ze hield halt en keek hem aan, in haar blik was niets van woede te vinden. "Ja?"

Hij zag dat de poes halt hield. Dat stelde hem kort gerust, maar liet hem ook meteen weer paniekeren. De kater probeerde rustig te worden door kalm adem te halen, maar hij haperde de hele tijd, en het feit dat hij last had van zijn ademnhaling soms, hielp hem niet met rustig ademen. Softvoice keerde zich naar hem, waardoor Lost in haar ogen keek. Ze leek niet kwaad, wat hem verbaasd met zijn ogen deed knipperen. Misschien verborg ze haar woede gewoon, misschien wou ze hem liever vermoorden, misschien .. "Ja?" De stem van de poes haalde hem uit zijn gedachten, en opnieuw knipperde hij, om de vage schijn voor zijn ogen weg te halen. Dat gebeurde altijd als hij staarde, dar werd alles vaag, wazig. Met kalme stappen stapte hij naar de poes toe, maar als ze hem goed genoeg kende zag ze de hapering in zijn passen, dan zou ze merken dat hij verrevan kalm was. Hij liet zijn tond de hele tijd over de binnenkant van zijn tanden glijden, uit angst dat Soft iets zou doen waar ze spijt van zou krijgen. Heel even leek de tijd stil te staan, terwijl hij de koude herfstwind door zijn vacht voelde gaan.

"Ik wou zeggen dat het me spijt", mompelde hij, en wende zijn ogen af. Toen bedacht hij dat ze het misschien aangenamer zou vinden om in zijn ogen af te kunnen lezen of hij de waarheid sprak of niet. Maar hij sprak de waarheid. "Ik deed flauw. Ik was zo erg flauw. Onvolwassen, simpelweg kinderachtig." Zijn mond werd droog, en hij bewoog zijn tong zodat zijn speekselklieren weer begonnen met speeksel aanmaken. Hij hoopte dat de rosse poes hem zou vergeven, want hij kon niet leven in ruzie met haar. "Het spijt me echt heel erg." Zijn stem klonk hees, en het was meer gefluister dan dat het op een normale toon was.

Hij kwam met kalme passen op haar af, al was er af en toe een aarzeling te zien. Ze wist niet waarom hij haar had laten halt houden en ook niet waarom hij nu op haar afliep. Maar hij leek niet zeker van zijn zaak te zijn, en dat stelde haar gerust. Ze keek hem niet recht in de ogen aan, dat durfde ze niet.

"Ik wou zeggen dat het me spijt", verbaasd vielen de bek van Softvoice open, het kwam voor haar dus alleen maar goed uit dat hij zijn ogen even afwenden, zodat ze hem ook weer snel kon sluiten. Ze had echt alles verwacht, maar niet dit. Hoe kon hij haar zomaar vergeven? Was hij vergeten wat ze naar elkaar hadden geschreeuwd? "Ik deed flauw. Ik was zo erg flauw. Onvolwassen, simpelweg kinderachtig." Haar ogen werden nog groter terwijl ze hem ongemakkelijk aankeek. Hij had gelijk, natuurlijk had hij gelijk, hij had altijd gelijk. Ze waren kinderachtig geweest, ze had Lost nooit zo mogen behandelen. "Het spijt me echt heel erg." Nog steeds staarde ze hem aan, niet goed wetend hoe ze moest reageren. Ze stond stijf stil, tot haar onderlip zachtjes begon te trillen. "Het spijt mij ook..." Ze moest moeite doen haar tranen te bedwingen. "Ik had je nooit zo mogen behandelen Lost, nooit!" Ze trilde zachtjes, overspoeld door emoties.

[Flut]

Hij bood zijn verontschuldigingen aan, maar keek haar niet aan. Het bleef stil van Softvoice's kant, wat hem een beetje zorgde baarde. De stilte begon pijnlijk te worden, en de extra pijn van de herinneringen drukte door de stilte heen, en prikte in zijn gedachten. Om de stilte te breken, ging hij verder, en zei hoe kinderachtig hij geweest was. Eén van de stomme stemmen in zijn hoofd schreeuwde dat alles haar fout was, maar hij wist dat die stemmen nooit de waarheid zeiden. Hij had te snel gehandeld, hij had na moeten denken, voordat hij begon te schreeuwen tegen haar. Voor de laatste keer veronschuldigde hij zich, en richtte zijn blik op de rosse poes voor hem. Ze staarde hem aan, wat hem vertelde dat ze dat al een tijdje aan het doen was. Soft stond stil, stijfstil, en bewoog niet. Lost bleef daarom ook stil staan, maar wendde zijn blik niet af. Haar onderlip begon te trillen, en Lost wist niet of hij nu iets moest zeggen, of juist niet. "Het spijt mij ook..." Vanbinnen glimlachte Lost, maar vanbuiten bleef hij serieus, en was hij meer toe aan huilen dan lachen. Want, zou hen vriendschap ooit weer worden zoals die geweest was? De pijnlijke herinnering aan hen ruzie zou voor eeuwig een muurtje tussen hen kunnen gemetst hebben. "Ik had je nooit zo mogen behandelen Lost, nooit!"Ze trilde zacht, en Lost zette een paar passen vooruit, waarna hij haar een kopje gaf. "Hé, het is oké, Soft," zei hij, en probeerde haar te kalmeren. "Het is oké, je moet je niet verontschuldigen, het was ik doe zo flauw deed."

Lost kwam nog dichter bij haar staan, waarna hij haar een kopje gaf. Ze kon zijn haren over haar huid voelen strijken en zijn geur was sterker dan ooit. Niet dat het onprettig was, eerder vertrouwd. "Hé, het is oké, Soft," zei hij. Ze keek hem met betraande ogen aan en knikte zachtjes. "Het is oké, je moet je niet verontschuldigen, het was ik die zo flauw deed." Ze schudde haar kop ontkennend heen en weer terwijl ze zich probeerde te herstellen. "Nee.." Ze keek even naar de grond. "Dat is niet waar." Ze richtte haar ogen weer op de rossige kater en keek hem bijna doordringend aan. "We hebben allebei fouten gemaakt, niet alleen jij." Ze stapte naar voren, een tikkeltje aarzelend, en gaf hem een kopje. Weer voelde ze die vertrouwde aanraking en bleef iets langer met haar kop in zijn vacht hangen. "Weetje Lost, ik hou van je."

- Whooeeps, kon het niet laten (a)

De poes keek hem aan met betraande ogen, waardoor Lost zich even schuldig voelde. Ergens was het ook zijn fout dat ze wou huilen. Toen hij zich verontschuldigde, schudde Soft haar kop. "Nee.." Ze had haar blik op de grond gericht. "Dat is niet waar." Hij keek vragend naar haar, tot ze opkeek. "We hebben allebei fouten gemaakt, niet alleen jij." Hij zag dat de rosse poes aarzelend een stap naar voor deed, en hem een kopje gaf. "Weetje Lost, ik hou van je." Hij had zijn ogen even gesloten gehad, maar toen ze dat zei, schoten ze verbaasd en hoopvol open. Dit kon niet echt zijn, hij moest dit dromen. Maar toen bedacht hij zich dat ze het ook vriendschappelijk kon bedoelen. Zou dat? De Warrior bleef even stil. "Ik .. Ik hou ook van jou," zei hij tenslotte, iets zachter als dat hij normaal sprak. "Maar, Rushleap, dat kan niet, Soft." Hij richtte zijn ogen op haar, met gemengde gevoelens in zijn ogen.

Het was eruit voor ze er erg in had en ze schrok van zichzelf. Wat bezielde haar, waarom kon ze niet haar mond houden..? Maar was het waar..? Hield ze van Lost? Ja, ze hield van Lost, alleen op welke manier was haar nog niet helemaal duidelijk. Verlegen en een tikkeltje beschaamd drukte ze haar oortjes naar achter. Hoe leuk en lief hij ook was, ze had dit nooit mogen zeggen, ze had een partner! Starclanverdomme Soft, nu heb je weer gezellig twee relaties verpest, niet alleen haar partnerschap met Rushleap, maar waarschijnlijk ook haar vriendschap met Lostdream. Ze beet op haar onderlip en keek de rossige kater aan, hij had nog steeds niet geantwoord. "Ik .. Ik hou ook van jou," zijn woorden klonken zachter dan hij normaal sprak. Ze hief haar kop en keek hem recht aan. Op dezelfde manier als ik van jou hou? Vroeg ze zich af, maar durfde de woorden niet hardop uit te spreken. "Maar, Rushleap, dat kan niet, Soft." Hij sprak hardop uit waar ze allebei aan dachten. "Ik.. Ik weet het." Ze sloeg haar ogen neer.

"Ik.. Ik weet het." Hij bleef even stil, en duizenden gedachten schoten door zijn hoofd. Beiden sloegen ze hen ogen neer, en Lost staarde naar zijn tenen. Hij was zo blij toen Soft hem vergaf, nog blijer toen ze zei dat ze van hem hield, maar nu .. Hij voelde zich vreselijk, omdat hij nu iets wist wat haar eigen partner niet eens wist. Ze hield van twee katten. Of ze hield alleen van Rush. Of alleen van hemzelf. Wat maakte het ook uit, in welk opzicht je het zag, hij wist iets wat Rush of niet wist, of hem pijn zou doen. De Warrior opende ene paar keer zijn mond, maar sloot die telkens weer. Wat moest hij zeggen, dan? Hij kon zeggen dat ze over het gevoel heen moest, en gelukkig moest worden met haar kittens, en Rushleap, maar hij betwijfelde of dat ging werken. De rosse kat knabbelde wat op zijn onderlip, terwijl hij af en toe zijn blik op de poes wierp, maar meestal gewoon naar de grond keek.

Het bleef een tijd stil. Tot het pijnlijk was. Met een grimas op zijn gezicht besefte hij dat pijnlijke stiltes deel uitmaakten van hen vriendschap. Of wat er nu nog van over schoot. "Wat ga je ermee doen?" vroeg hij, duidend op de zin die ze uitgesproken had. Zouden ze het kunnen vergeten, of .. ?

Onderwerp: Re: 'Cause you know I can't do this on my own