Don't tell me, Show me[Lucretia]

Verdwaasd zat de zwarte poes voor het meer vol sterren. Haar prachtige zilveren ogen weerkaatsten als twee sterren in het meer, waar ze nog meer sterren zag zweven. Dus hier kwam ze vandaan? Hier hadden haar ouders samen gestaan? Ze staarde verwoed om zich heen. Dood, kapot, alles. Misschien kwamen hier haar boomklim talenten wel vandaan, en had ze daarom zulke sterke achterpoten. Ze stak haar poot in het water, waardoor de sterren en haar zilveren ogen dansten. Het ijskoude water likte aan haar vacht en toen ze haar zwarte, natte poot optilde uit het water druppelden er zilveren druppels vanaf. Ze likte wat van het koude water van haar poot af, waarna ze die naast haar andere zette. Een rilling spookte over haar rug toen het koude maar zachte briesje langs haar vacht stroomde, en ze sloot haar ogen. Ze stelde zich voor hoe al deze katten hier gilden, hoe angst en vuur hen overspoelden. Ze wist zelf maar al te goed hoe het was, angst, vuur, ongeluk. Ze keek naar de wond op haar rug, het was van een tak die dwars door haar hele lichaam heen was gestoken door een boom, het had nét geen fatale organen geraakt. Ze keek weer naar het water, en sloot haar ogen weer. Gedachten spookten door haar hoofd, Vulture, Royal, haar vader, alles. De poes was hier gekomen om alles even op een rijtje te zetten, na te denken. Maar dat werd gruwelijk verstoord door een geur. Bloodclan, maar ook Riverclan. En bij die geur hing een bekende, vertrouwde. Ze snoof diep, en besefte het toen echt. Deze kat kwam hier ook vandaan.

Opnieuw was ze terug op de plek waar ze eens geboren was, hier behoorde haar hart thuis en niet bij de bloeddorstige katten waarmee ze omringt was. Hoewel haar keus, haar nu op een nieuw pad had gezet bleef haar hart schreeuwen om haar thuis. Ze wist ook wel dat ze nooit kon terugkeren naar RiverClan, hoe graag ze het ook wilde. Toch sprong de poes door en bleef even stokstijf stilstaan zodra ze een Bloodclangeur rook. Al haar spieren spanden op en haar oren zakte langzaam op haar kop. Iedereen dacht dat zij alleen van RiverClan kwam, niemand mocht weten dat haar ware wortels lagen bij de nu verdwenen Clan. Behoedzaam besloot ze toch dichterbij te komen, haar oren nog altijd plat op haar kop en haar nagels uitgeslagen. Haar groene ogen vielen op een poes die bij Starlake zat maar er rees woede in haar op. De woorden die Dogdance eens eerst tegen haar had gesproken. Geen Bloodclanner had het recht hier te komen, maar ze zou zich verraden als ze het nu zou verdedigen. ''Wat mot jij hier?' Klonk haar scherpe stem zonder haar ogen van de zwarte poes af te halen. Haar vacht rees langzaam op en er was zelfs iets van lichte haat in haar ogen af te lezen. Ze mocht Bloodclan niet, zoals elke andere Clankat. Ze hadden teveel ellende gedaan aan alle Clans toen ze de kittens stalen en probeerde het bos over te nemen. '

"Mijn oude clan opzoeken." Beet ze meteen terug, en toen ze zich omdraaide keek ze recht in de ogen van een zwartwitte poes, en ze rook heel lichtjes de geur van Skyclan in haar vacht. "Jij bent ook van Skyclan, niet?" Ze kende deze kat niet, dus bood haar niet al te veel vertrouwen. Toen ze haar staart omlaag hield, blijf hij drijven op het water, en koude druppels trokken aan haar zwarte vacht. De zwarte poes rook niet alleen dat de kat voor haar van Skyclan kwam, maar zag het ook aan haar bouw, dezelfde bouw die zij ook had. Waarom was er zoveel haat die van de poes af straalde? Zij was toch ook van de Bloodclan? Of, misschien dachten ze wel hetzelfde, dat Bloodclanners gewoon rotkatten waren. Nee vast niet, anders had ze hen niet gejoind.

Het antwoord dat de poes haar terug toebeet deed haar snuiven. Nee dat was niet waar, ze kende elk oud lid van Skyclan met uiterlijk en ook geur en deze poes haar geur kende ze niet. ''Leuk geprobeerd.'' Siste ze en zwiepte met haar staart voor ze bijna uithaalde bij de vraag. ''Hoe kom je daar nu weer bij, ik weet niet of je het gehoord heb maar ik ben vertrokken uit RiverClan.'' Snoof ze, bijna verdedigend. Nee haar geheim mocht gewoon niet uitkomen nu, dat risico mocht ze niet nemen. Haar groene ogen vernauwde terwijl ze dreigend een stap naar voren zette. Als ze moest zou ze deze poes met haar staart tussen haar poten terug jagen. Geen van de monsters waarmee ze leefden mochten zich hier bevinden van de kleine zwartwitte poes. Ze keek niet eens naar het uiterlijk van de poes, het enige waar ze op gericht was, was het verdedigen van haar oude Clan.

Ze shrok enorm van de vijandigheid van de poes, en biel bijna in het meer toen ze naar achteren deinsde. "Ik ruik het, jij misschien niet omdat ik toen nog niet eens een moon was!" Deze Bloodclanner was wel heel erg agressief, the main reason waarom de zwarte poes ze haat. "Mijn ouders waren Furrytail en Brackenclaw," De laatste naam, die van haar vader spuugde ze uit als gif. "De agressieve." bevestigde ze, haar vader was noet echt bepaald geliefd geweest bij de clan vanwege zijn agressieve gedrag, waardoor hij ook haar familie heeft uitgemoord. "Niet echt geliefd bij de clan volgensmij," mompelde ze terwijl ze haar zwaar gehavende staart voor haar poten sloeg. "En bovendien heb ik exact dezelfde bouw als jij."

Ze merkte op dat de poes schrok en diep van binnen gaf dat haar deels voldoening. Wellicht dat het haar lukte om haar echt weg te jagen zonder haar klauwen uit te slaan. ''Je staat echt onzin aan me te verkopen, ben je nu echt zo dom?'' Siste het poesje terug. Het zou niet mogelijk moeten zijn om aan haar nog de geur van haar geboorteclan te ruiken. Het was te lang geleden dat ze met een van hen was en te lang geleden dat dit gebeurde. ''En jij denkt dat ik dat geloof?'' Kaatste ze koud terug en zwiepte opnieuw met haar staart. ''En een bouw kan iedereen hetzelfde hebben, en je vergeet het trainen.'' Snauwde ze, al wist ze zelf ook wel beter maar de poes bracht haar gewoon in twijfels. Ze durfde gewoonweg niet haar geheim bloot te leggen omdat het haar teveel in de problemen kon brengen, al meer dan dat ze origineel al zat. Bovendien wist ze ook wel dat iedereen nu een oordeel voor haar hadden klaarstaan, het zou haar niet uitmaken wie om haar hulp riep van haar oud clangenoten. Maar deze poes moest weg zodat zij alleen hier kon zijn en kon nadenken over haar tijd hier.

"Jij gelooft me niet?" Sprak de poes, gekwetst maar beheerst. "Hoe zou ik het dan moeten bewijzen?" Met een vriendelijke glimlach ging ze voor de neus van de poes staan, waarna ze ging zitten, en haar schuin aan keek. Diep vanbinnen was de poes toch gekwetst, ze had een oud clangenoot teruggevonden, en het enige wat die deed was haar afsnauwen. Ze keek even naar haar poten, en toen weer terug naar de poes.

Flutje en nogal kort, geen idee wat Sun moest zeggen xD

Haar oren zakte weer iets weg en ze siste voor ze een dreigende stap naar voren zette. ''Waarom zou ik, het enige wat jullie allemaal doen is liegen en bedriegen.'' Snauwde ze terug wetend dat ze het nu ook deels over zichzelf had, maar dat maakte haar nu niet zoveel uit. ''Iedereen kan die namen kennen, buiten de Clans is er genoeg over gesproken.'' Ging ze bot verder, wetend dat dat sowieso waar was. Natuurlijk had ze zelf ook gewoon van de warriors gehoord en ze gezien maar dat hoefde de zwarte poes niet te weten. ''Alsof het mij wat uitmaakt wat je probeerd, geen Bloodclanner is welkom hier.'' siste ze, nog wetend hoe Dogdance op haar had gereageerd voor ze erachter kwam wie ze werkelijk was geweest. Ze trok zich ook niks aan van de vriendelijkheid van de poes, ze wilde gewoon dat alle monsters hier vandaan zouden verdwijnen omdat dit gebied veel te kwetsbaar was om zulke monsters te tolereren.

"Je bent zelf anders ook een Bloodclanner," Sprak de zwarte poes angstaanjagend kalm, en sloeg haar klauwen in de aarde, waarna ze beduusd naar haar poten staarde. "Ik dacht dat ik eindelijk een oud-clanlid had ontmoet," Snikte ze, waarna ze de poes oprecht gekwetst aan staarde. "Kennelijk niet dus." Sprak ze, waarna ze met een grote boog om de kat heen stapte en stil bleef zitten voor een hoge boom. Ik zal het haar bewijzen. Met een angstaanjagend hoge sprong vanuit stilstand, schoot ze recht omhoog, waar ze soepel en volledig in balans landde, en geïrriteerd haar staart om zich heen sloeg toen ze op een dun takje ging zitten. Dit was echt een sprong die alleen Skyclan katten konden maken, dus nu zou de zwartwitte poes haar gegarandeerd geloven.

Kort haalde het kleine zwartwitte poesje haar gespierde schouders op. ''Ja en dus, ik ben niet degene die elk clangebied betreed alsof ik vrij los kan lopen.'' Was haar koele antwoord maar ze staarde de poes genadeloos aan. ''En ja ook ik lieg en bedrieg de boel bij elkaar, heb geleerd van de beste. Nog meer wat je wil horen?'' In haar stem lag bijna een kille uitdaging, ze wilde gewoon dat deze poes verdween van hier. ''Boohoo.'' Snoof ze maar keek niet eens naar de sprong, dat was voor haar nog een makkie. Toch vertoonde haar gezicht absoluut niks. ''Met een beetje oefening kan iedereen dat, en wat denk je daar te kunnen bereiken?'' Sprak ze kalm en draaide haar kop langzaam naar de zwarte poes. Haar hele leven was een bonk van wantrouw geweest en toch trok ze zich er weinig van aan. Als was die poes clangeboren, ze was er niet opgegroeid dus ze zag haar niet als een oud-clanlid.''En zelfs al zou ik je geloven, zal je nooit een waardig lid van een clan kunnen zijn. Want zelfs wanneer je een kans had koos je de Bloodclan boven de rest. Gezien jouw ouders zelf het leven van een rogue hadden gekozen.'' Haar stem veranderde voor geen seconde van toon en ze bleef de poes onbewogen aanstaren.

"Ik heb nooit gekozen om de clan te verlaten!" Blies de poes, voordat ze behendig de boom uit stormde en vlak voor de neus van de poes belandde. "Ik had nooit de Bloodclan moeten kiezen! Ik was een kitten, helemaal alleen en werd gered door een Bloodclanner, die toen vroeg of ik ze wilde joinen. Natuurlijk zei ik ja, ik had geen ouders!" Tijdens het geschreeuw was ze woest grommend vlak voor de neus van de poes gaan staan, en staarde haar woedend aan, terwijl haar staart wild heen en weer vloog. "Ik heb een hekel aan die rot Bloodclan, geloof het of niet!" Ondertussen waren er tranen in haar ogen gesprongen, en zette ze een paar stappen achteruit. "Als je het nog niet wist, Brackenclaw, mijn vader; heeft mijn moeder, mijn broertje vermoord, mij bijna." Ze snoof. "So you know," Siste ze, voordat ze zich snikkend omdraaide.

Ze bleef onbewogen zitten zodra de poes tegen haar inging maar reageerde toch even door haar schouders op te halen. ''Als je een kitten was had je moeten weten war je vandaan kwam en niet moeten meegaan gezien je de geur van je thuis zou moeten herinneren. Als kitten had je gewoon kunnen terugkeren, Duststar had je gerust binnen gelaten.'' Haar stem was koud maar bij de naam van de Skyclan leader kwam er een lichte toon van respect op. Toch ontmoette ze de ogen van de poes zonder weg te schuiven, al haar vroegere angst was verdwenen. ''Dat is dan heel leuk voor je, dan ga je toch leven als een rogue?'' Kaatste ze terug voor ze in de lach schoot. ''Wauw, en wil je nu mijn medelijden? Ik ben aangevallen als apprentice, bijna gedood. Heb erom moeten liegen en heb dagelijks doodsbedreigingen naar mijn kop gekregen. Ik heb moeten liegen tegen een Medicine cat, tegen een leider en zijn deputy, tegen mijn vrienden en zelfs mijn zus. Dankzij hem was ik gedwongen Riverclan te verlaten omdat ik niks kon doen zonder dat de angst mij overnam.'' Sprak ze maar bleef gewoon zitten, eigenlijk niet ingaand op haar emoties. ''Dus nee, van mij krijg je geen medelijden.'' Sprak ze tenslotte en hief haar kop bijna arrogant.

"Ik hoef jouw medelijden ook niet!" Schreeuwde de zwarte poes woedend, ze kon de kat tegenover haar wel kaalplukken van woede, maar dat deed ze niet; puur om de reden dat ze kennelijk ooit van Skyclan was geweest. Hoewel de kat nogal op haar zenuwen werkte, en de zwarte poes haar klauwen al diep in de aarde had laten zakken en grommend met haar oren plat naar haar staarde. "Het is mijn schuld dat Skyclan is vergaan! Ik heb altijd ongeluk, het vermoord iedereen die ik liefheb, behalve mij. Mij doet het alleen maar pijn, verder niet. Door mijn stomme ongeluk is Skyclan eraan gegaan!" Blies ze, zo. Dan was dat er ook weer uit. Met dit schuldgevoel had ze al die tijd gezeten, en dat gevoel had nu plaatsgemaakt voor opgekropte woede, die er al te graag uit wilde. Hevig trillend wankelde ze naar achteren, en keek de zwartwitte kat grommend aan, haar zilveren ogen wijd opengesperd, en in een lichte jachthouding. "En voor de duidelijkheid, Skyclan was al een paar moons afgebrand toen ik de Bloodclan joinde, puur omdat een kat mij had gered en ik hem niet wilde verraden door weg te gaan!" Toen ze haar verhaal hoorde stelde ze zich iets minder agressief op. "D-dat spijt me heel erg voor je," Sprak ze, en ze meende het echt, maar toen de poes arrogant veder begon te zeuren, vloog de poes haar aan, maar stuurde zichzelf expres naast de poes, om geen ruzie te veroorzaken, haar woede was veel te erg geweest, maar dat vond ze geen reden om haar aan te vliegen. Bij de landing raakten haar verbrandde pootkussentjes ruwe steentjes, en sprong ze met een enorme sprong weg. "Als jij dan in een clan hebt gezeten, heb je enig idee waar ik Aloë Vera vandaan kan halen? Ik heb een klein ongelukje gehad.." Sissend liet ze het enorme stuk verbrand vlees zien, en huiverde toen er een koud briesje langs woei.

Het feit dat de poes tegen haar schreeuwde deed haar helemaal niks, het irriteerde haar op zijn hoogst maar dat zou ze niet laten merken aan haar. Ze ging niet in op de woorden maar rolde bijna ongeïnteresseerd met haar ogen voor ze gaapte en de poes weer aankeek. ''Sure sure, wat jij wil joh. Ga vooral een zielig hoopje wezen voor mij. Skyclans ondergang was de wil van Starclan en er is er maar een die het volle gevoel van schuld heeft en dat is Whisperwind. Zij heeft het nooit zien aankomen en Duststar is daar overleden, iets wat ze zichzelf nooit kan vergeven omdat Starclan haar niet gewaarschuwd had. Dus kom nu alsjeblieft niet zo zielig zaniken.'' Antwoordde ze kortaf maar bleef haar strak aanstaren voor ze haar schouders ophaalde. ''Ja en dus? Silverfang of menig lig had de geur van een clanlid kunnen herkennen en je binnen gelaten. Je kraamt alleen maar onzin uit over niet terug kunnen komen.'' Snoof ze maar haar oren schoten plat op haar kop bij de reactie op haar eigen verhaal. ''Wie zegt dat ik dat wil hore?'' Siste ze maar sprong snel uit de weg voor ze haar klauwen uitsloeg en haar vacht opzette. Terwijl ze haar lip optrok kwam er een grauw omhoog uit haar keel en haar staart begon heen en weer te zwiepen. Nee ze was niet meer het angstige katje meer, ze was een vechter door en door. ''Oh werkelijk, ik moet de debiel die op mij afvliegt gaan helpen? Je hebt een paar ogen en een neus gekeken. Kijk eens om je heen waar je bent.'' Snauwde ze kwaad, nog lang niet tot rust gekomen. Maar haar woorden waren eigenlijk wel een goed antwoord, maar dat moest het zwarte poesje zelf maar uitvinden. Haar kon het niks schelen.

Wat een rotkat was het. De zwarte poes was er helemaal klaar mee. Ze snapte het niet! "Geloof jij nog in StarClan dan, nadat ze ons hebben verraden?" boos zwiepte ze met haar staart. "Whisperwind zou mij wel herkennen, die heeft toch nota bene mijn geboorte meegemaakt en geholpen." grommend stak ze haar staart recht omhoog, en kneedde de aarde met haar klauwen. "Ik weet dat Whisper alles op zich neemt, maar het was toch de keuze van Starclan om haar niets te vertellen? Of Starclan heeft ons allemaal verraden,"

Kort & Flutje

De punt van haar staart tikte geïrriteerd tegen de grond voor ze snoof en de zwarte poes strak aanstaarde. ''En wat kan jou het schelen wat ik geloof?'' Kaatste ze snauwend terug, weigerend toe te geven dat ze haar voorouders de rug niet toe kon keren waar ze ook heen zou gaan. ''Ik betwijfel het, wie zou die geur willen herkennen. Bovendien zal Whisperwind alleen maar de geuren van haar werkelijke oud clangenoten herkennen. Je weet wel, van degene die aan haar zijde stonden.'' Siste ze scherp en hief haar kop ver op voor ze bijna uithaalde van woede. ''Doe nu niet alsof je haar eigenlijk kent. Jij weet helemaal niks van haar, zelfs ik weet veel meer. Jij hebt geen benul van Starclan dus ik raad je aan op je woorden te passen.'' Gromde het zwartwitte poesje voor ze opstond en haar klauwen uitsloeg.

Ooc: You just made her angry

Onderwerp: Re: Don't tell me, Show me[Lucretia]