You'll get through this..

De woorden die ze zacht uitsprak weefden een betovering die zelfs de inslag van een atoombom niet had kunnen veranderen. De breekbaarheid van haar stem, het gevoel van haar vacht en warmte, haar hartslag die hem ervan overtuigde dat het waar was.. Het was te mooi om waar te zijn, maar toch zo waar. Hij hield zijn ogen gesloten, niet van plan nog te bewegen, wetend dat dat ooit nodig zou zijn. Het kon hem niet schelen. Zolang de poes tegen hem aan lag kon niets gebeuren, niets. 'Ik ook van jou,' antwoordde hij iets later, de woorden zorgvuldig uitsprekend, alsof hij niet wilde vergeten dat hij ze ooit gezegd had. Hij meende ze dan ook, met iedere vezel van zijn lichaam, met iedere hartslag die bloed en pure liefde door zijn aderen liet stromen. Het was onmogelijk dat iemand van hem hield, dat iemand het bloed aan zijn klauwen niet zag.. Hij verstootte die gedachte. Nu telde het alleen dat zij er was, hier, voor hem alleen. En hij was er voor haar, dat zou hij ook altijd zijn.
Misschien had hij die vraag niet moeten stellen. Emberstorm deed haar oren wat achteruit. Leopardstrike keek bezorgd maar probeerde dat niet te laten merken. Hij wilde zich bijna gaan verontschuldigen toen ze weer rustig keek. 'Starclan begrijpt het vast wel...' Leopardstrike glimlachte en knikte, al werd zijn blik toen ze haar ogen sloot even bitter. Starclan.. die verachtelijke.. Maar voor haar kon hij wil in hen geloven. Voor haar kon hij alles. 'Starclan zal het wel begrijpen..' sprak hij, om zichzelf moed in te spreken, om haar te laten weten dat hij in haar geloofde.. Leopardstrike ging tegen Emberstorm aanliggen, wilde haar aanraking in zich opnemen om niet te vergeten dat het waar was. Zijn hart kon wel uit zijn borstkas kloppen, maar dat maakte niet uit. Het voelde gewoon te goed.
De tijd ging te snel voorbij. Leopardstrike wist niet hoe lang ze al zo lagen, maar het was flink wat tijd geweest. 'Emberstorm?' zei hij zacht, zijn stem tederder dan ooit. 'Misschien wordt het tijd om terug te gaan..' Of hij keek verkeerd en ze konden nog blijven liggen. Wat zou de Clan zeggen als ze zonder prooi terug kwamen? Nou ja, Emberstorm was gewond en hij was de Medicine Cat.. toch kon hij beter maar wat vangen, om niemand wat te laten merken. Ze konden niemand immers wat vertellen. 'Ik denk dat ik vaker met jou op patrouille ga,' glimlachte hij. Hoe kon hij haar anders zien?