We are back together [Dyingblack]

Zijn vacht scheen met honderden sterretjes en hij was weer hetzelfde glanzende zwart als hij ooit geweest was. zijn ogen hadden weer de oude glinstering erin. Het was neit dat hij hier perfect gelukkig was, maar alles was hier zoveel beter dan beneden, op de aarde. hij had Silverkit, weer ontmoet, die eruitzag als een mooie jonge poes. In de fleur van haar leven, ook al was ze daar nooit geweest tijdens haar leven. Silverscream, noemde ze zichzelf, naar de naam die haar broer haar ooit gegeven had. dezelfde broer die hem vermoord had, maar hij was er niet kwaad om. Hij had het lang gewild, om gewoon eindelijk rust te hebben, en vrede. de zwarte kater ging naar een plekje waar hij wel vaker ging, maar was verbaasd toen hij er niet alleen was. Om eerlijk te zijn had hij hier buiten Silverscream nog niet veel andere katten gezien, waardoor het nog vreemder was. Hij stapte dichterbij, en herkende de vacht en het figuur. "Cinderfell?", fluisterde hij, waarna hij het laatste stuk rende. wat deed zei nu hier? Was ze ook gestorven, en waren hun kittens nu helemaal alleen achter gebleven? Zijn ogen waren groot van schok als hij zijn kopje tegen haar wreef ter begroeting.

"Dyingblack?", vroeg de zilveren poes. Hij trok terug en keek haar aan, een blije maar ook verdrietige blik in zijn ogen. Ze begon te huilen, en hij drukte troostend zijn neus in haar vacht. Hij ademde haar vertrouwde geur in en ontspande zich. Uiteindelijk zou hun hele familie zich weer bij hen voegen, maar eerst moesten ze hun levens leven. “Ik heb ze in de steek gelaten,ik heb Deter met ze achter gelaten”, snikte ze. Hij knikte zachtjes. "Ze zullen zich uiteindelijk weer bij ons voegen", zei hij zachtjes, zijn stem gedempt in haar vacht. "Maar nu moeten ze hun leven leven" Hij trok zijn kopje even achteruit en keek in haar groene ogen. ze glinsterden weer, en niet alleen met tranen. het was alsof doodgaan je al je levenskracht weer teruggaf, alles wat je verloren had terugkwam. “B...ben ik dood?”, vroeg de poes aan hem. Haar vacht glinsterde met evenveel sterren als in de zijne, en aarzelend knikte hij.

De tabby kattin was nu al een tijdje in StarClan maar toch voelde het raar voor haar, want nog steeds had Stormy het gevoel dat ze dezelfde behoefden nodig had van in de tijd dat de warrior nog leefde. de warrior had vanuit de Silverpelt verschillende katten bekeken, katten wie ze wel en katten welke ze niet kon. Bij elke stap behield de She-Cat haar sierlijke pas, dood of levend, ze liep altijd zo en bij elke beweging die Stormysoul maakte glinsteren duizenden sterren, al was het alleen maar om te gaan ademen. Verderop waren twee andere katten te zien, al had de gestorven kat niet iedereen in de gaten gehouden - waarom zou ze dat eigenlijk doen? - kwam een van de twee haar wel erg bekend voor maar het was onmogelijk om te zeggen, met al die sterretjes en geheelde verwondingen in StarClan. De tabby versnelde ietwat haar pas en liep richting de twee, waarna ze met een zachte stem sprak, vooral tegen de grijze She-Cat, omdat zij vooral het meest geschokt om iets leek - het feit dat ze dood was misschien? - ”Welkom in StarClan.” haar ogen inspecteerden de zwarte Tom-Cat maar ze kon er niks van maken, misschien later wel.

“We hadden nog twee kits! Aantal dagen na je dood kreeg ik er nog twee! Jij was hun vader!”, zei Cinderfell. De zwarte kater trok zich terug en keek aar met grote ogen aan. Nog.. kittens? Echt? Was hij nog eens vader geworden, zonder het te weten? Die kits zouden hun ouders nooit ontmoeten.. Tot hun eigen tijd gekomen is, wil dat zeggen. “Twee kittens,Dyingkit en een on genaamde kitten,ik had de laatste kitten geen naam kunnen geven!” Ze leek van streek. De kater duwde zijn neus in haar grijze, nu met sterretjes bedekte, vacht. "vanuit hier kunnen we ze zien opgroeien", mompelde hij zachtjes. “Ik ben blij dat ik je terug heb”, zei de voormalige elder. Dyingblack knikte, maar gaf verder geen antwoord. er klonkne pootstappen achter hem, maar daar gaf hij niet om. iedereen mocht zien dat hij van Cinderfell hield, iedereen! ”Welkom in StarClan.", klonk een bekende stem. De zwarte kater deinsde achteruit en keek de poes die er net bij gekomen was aan. Dat kon toch niet..? Maar het was dezelfde geur -vermengt met andere geuren uit Starclan dan- dezelfde tabby grijze vacht, dezelfde amberen ogen. Zijn blauwe ogen keken haar geshockeerd aand, maar Cinderfell wist er natuurlijk niets van. “Ik ben Cinderfell,voormalige elder van de WindClan”,stelde ze zichzelf voor. De jonge kater kon geen woord uitbrengen. “Ik heb mijn leven verloren nadat ik bevallen was van een tweede nest.” Hij keek har even aan vanuit zijn ooghoek, maar hij zette een stapje dichter naar de voormalige Riverclan poes toe. "Stormysoul?", fluisterde de zwarte kater. "Wat doe jij hier?"

Nadat de zwarte kater Stormy had gezien keek de tabby hem verbaast aan en deinsde achteruit, de voormalig Warrior snapte het even niet en haalde - voor zover dat mogelijk was haar haar - een wenkbrauw op, waarom de Tom-Cat zo verward was zou waarschijnlijk wel later komen. “Ik ben Cinderfell,voormalige elder van de WindClan” er was geen reden voor vijandigheid in StarClan maar toch kwam er een pijnlijke steek in haar lijf, ze had Dyingblack al een tijd niet gezien, Stormysoul vond het niet nodig om het te zien. "Stormysoul, warrior van RiverClan." sprak ze met een heldere stem, het was een tijd geleden dat ze eigenlijk had gepraat maar toch vloeiden de woorden uit haar mond als verse prooi erin ging. “Ik heb mijn leven verloren nadat ik bevallen was van een tweede nest.” de ogen van de overleden She-Cat stonden op zorgelijk maar sprak uiteindelijk "Ik hoop voor jullie dat ze een goed leven daarbeneden krijgen." of in welk geval, de tabby dacht dat die kittens van de twee voor haar waren. De zwarte kater kwam weer naar voren en sprak zachtjes, als een fluistering "Stormysoul?" verbaast knipperde Stormy met haar ogen, hoe wist deze kater haar naam? "Wat doe jij hier?" ineens herkende Stormysoul de stem, was dat niet Dying? Het was eigenlijk niet nodig om te vertellen wat ze in StarClan deed, ze was dood, niet meer en niet minder. "Ik ben doodgegaan." sprak ze, de tabby had het niet met beleefdheden en dat soort dingen welke lang duurde, zijn ging gewoon met de deur in huis vallen.

"Ik ben doodgegaan.", antwoordde de tabby. De zwarte kater schudde met zijn kopje. Hij moest nadenken voor hij antwoord kon geven. "Ken jij haar?", vroeg de zilveren poes naast hem. Hij keek haar aan en zette een stap dichterbij. “Waarom heb je er niks over gezegd dat je bevriend was met een RiverClanner?” Hij aarzelde. Hij kon toch moeilijk vertellen dat hij al sinds lang een crush had op de Riverclan poes? "I-Ik..", mompelde hij, zoekend naar een verklaring die logisch zou klinken. "Gewoon een vriend", mompelde hij er achter, amper hoorbaar. Maar hij keerde zich weer naar Stormysoul. "Ik wist niet dat je gestorven was? Hoe..?", vroeg hij, zijn stem iets luider. Het was hem niet helemaal duidelijk waarom ze zo afstandelijk deed. Omdat Cinderfell naast hem stond? ergens deed het hem pijn, en dat was te zien in zijn gepijnigde en trieste blik. Ze verdiende een leven, een partner die haar kittens zou kunnen geven en oud worden terwijl ze haar kits zag opgroeien. Een leven dat hij haar sowieso nooit had kunnen geven, en dat hij ook zelf niet helemaal zou kunnen leiden.

Haar staart zwiepte vermaakt heen en weer waneer Dyingblack nogal ongemakkelijk werd bij de vraag van Cinderfell, "Gewoon een vriend." werd er zachtjes als antwoord gegeven, "Ik wist niet dat je gestorven was? Hoe..?" Stormy haalde haar schouders op, alsof het haar weinig kon uitmaken, in werkelijkheid schoten de herrineringen over haar netvlies, de geuren die de tabby toen rook en die vreselijke pijn. Er was ook pijn in de ogen van de zwarte kater te zien, voelde hij zich schuldig? "Dyingblack, er is geen enkele reden om verdrietig te zijn." eigenlijk maakte het haar weinig uit, maar het was nogal vervelenden om de kater zo te zien. "Ik vind het prima hier en als ik nu nog leefde, zou mijn leven op een dun spinnenweb hangen. Dat is niet leven"