Take a look at me now... [&Lightbringer]

Witte pootjes drentelde over het gras terwijl haar pad de jonge poes door ThunderClan gebied leidde. Het maakte haar niet meer uit, ze had geen angst meer dat haar weerhield hier in de buurt te komen. Ze keek niet eens meer op van een geluidje, wetend dat ze klaar was om aan te vallen mocht er iemand op haar af komen. Het had de kleine zwartwitte poes vele manen en verwondingen gekost om te zijn wie ze nu was geworden. Haar krachtige spieren rolde onder haar lange vacht met elke pas die ze nam en haar kop had ze trots geheven. Ze mocht dan wel de geur van BloodClan dragen, maar ze was een van de betere. Alles wat vroeger een klein weggekropen hoopje was, was verdwenen en verwisseld voor een poes die haar mannetje stond desondanks haar formaat. Maar toch waren er vele dingen onopgelost gebleven, en het was nu tijd dat haar vroegere clans mochten weten dat ze in orde was en zelfs sterker dan ooit tevoren.

Soepel trad ze richting de grens die Thunderclan van Riverclan scheidde maar toch roken de sunningrocks die ze had gepasseerd bekend. Het droeg teveel geur van Riverclan nu. Hadden ze erom gevochten en teruggenomen? Ze schudde haar kop langzaam, daar hoefde zij niet aan te denken. het waren haar zaken allang niet meer. De kleine poes spande haar achterhand op en met een soepele sprong landde ze op de eerste steen voor ze verder ging om precies in het midden te blijven staan. Er zou vanzelf wel een kat in de buurt komen, of wellicht een patrouille. Dat laatste zou haar nog wel eens in de problemen brengen maar daar zou ze wel wat voor vinden. Ze kwam niet om leed te brengen. Nee, ze kwam leed van sommige verzachten. Stilletjes ging de poes zitten en drapeerde haar pluizige staart over haar voorpoten, wachtend op iemand van haar voormalige Clan.

De jonge warrior sprong sierlijk naar voren en voor het muisje wist wat hem overkwam werd het al doorboord door Light's lange nagels. Tevreden spinde ze en dankte Starclan voor het leven. Als een van de weinige warriors die niet mee had gevochten in het gevecht rond de sunningrocks was zij ook een van de weinige zonder verwondingen en dus een van de katten die voor een goede voedsel voorraad moest zorgen wat ook geweldig goed ging met leaffall wat bijna tot een einde kwam en wetend dat een strenge leafbare voor de deur stond. Ze moesten snel de gewonden warriors weer sterk en op hun poten krijgen anders gingen ze een hele zware tijd tegemoet en zouden ze de sunningrocks waarschijnlijk net zo snel weer kwijt raken..

Light snoof even en schudde haar hoofd. Dit soort problemen waren niet aan haar om over te denken. Ze was dankzij Stormwise's training vervroegd warrior geworden dus ze moest al van geluk spreken. Voor nu moest ze gewoon haar mondje dicht houden en braaf de taken doen die Dawnstar haar opgaf. Wat dus betekende.. extra veel jagen. Geweldig gewoon.

Langzaam maar zeker maakte de calico poes haar weg dichter en dichter richting de border. Ze wou het nog een keer met eigen ogen zien. De plek waar de geweldige Firestar gevallen was. De plek waar Thunderclan hun leader was verloren en Riverclan hoop had gevonden. Zonder Sunningrocks zouden ze het niet redden door Leafbare ze hadden het nodig. Zachtjes grinnikte Light bij het idee natuurlijk wist ze dat Thunderclan zich vreselijk voelde over het verlies maar hun winst was toch iets om over te lachen? Waarom zou heel Riverclan zich rot moeten voelen voor het verliezen van een leader van een andere clan.

Ze opende haar mondje om de luchten om haar heen beter in zich op te nemen en schrok bijna op van een ooit wel bekende lucht. Maar er zat meer doorheen. De geur van bloed was pijnlijk aanwezig prikter haar geurklieren terwijl de vertrouwde geur er ook doorheen stook. Haar poten bewogen zich snel richting de geur willen weten wie dit was welke kat er kon ruiken naar bloed en de rivier in een. Met een grote sprong sprong ze op enkele stenen en zonder dat ze het zo snel verwacht had stond ze oog in oog met de zwart witte poes. Haar bekje viel zowat open toen ze haar herkende en deedeen halve stap achteruit. "Dovesong? Je was toch do.. hoe wat doe je hier?"

De wind tilde haar vacht lichtjes op terwijl de kleine poes stilletjes bleef zitten, geen moment ongeduldig rakend. Ze zouden vanzelf wel komen, want als haar vermoeden juist was zouden ze toch echt vaker patrouilleren rond Sunningrocks. Een kleine grijns ontstond op haar snuit terwijl ze er aan dacht. Zoals ze nu was had ze best willen meedoen met dat gevecht, wellicht had ze al kunnen tonen dat ze geen angst meer had. Ze had haar gezelschap al aan horen komen en trok haar gezicht weer tot een rustige, en een heel stuk vriendelijkere uitdrukking. Ze sprong niet eens meer op zodra er plots een kat voor haar neus stond en haar ogen bekeken de poes voor zich. Ze herkende haar als een kat wiens naam ze ook niet wist, maar wie nam haar dat kwalijk? Ze had het altijd te druk gehad met stemmen in haar hoofd en angstvallig rondkruipen om namen te leren kennen. De poes kende haar oude naam wel, maar haar zou ze nu even niet uitspreken. ''Ik was wat?'' Vroeg ze maar haalde kort haar schouders op. ''Wat ik hier doe, ik denk een laatste bezoekje brengen aan de Clan die mij gehuist heeft.'' Antwoordde ze rustig en gaf even een ferme lik over haar schouder voor ze terugkeek. ''En wellicht een bericht doorgeven.'' Vervolgde ze en bleef de gevlekte poes aankijken, een glimlach onderdrukkend.

Haar blauwe ogen stonden niet helemaal zeker. Het was duidelijk dat Dovesong niet langer zich wou houden aan de regels van haar clan. Ze was lang weg geweest. Te lang en bovendien rook ze naar enkele andere katten die ze had ontmoet. Bloodclan schoot door haar hoofd en ze moest een grauw weghouden terwijl ze haar hoofd iets liet zakken en haar aankeek. "Een laatste bezoekje Dovesong?" Mompelde ze zacht en keek haar aan. "Je hebt een plek gevonden waar je je meer thuis voelt dan in Riverclan?" Vroeg ze op een normale toon en glimlachte heel even. "Ik ben blij dat je je thuis voelt op een andere plek. Je leek je niet goed te voelen hier." Grinnikte ze half maar haar oren schoten weer naar voren. "Wat voor bericht doorgeven?" Sprak ze langzaam en keek haar aan. "Als je wil wil ik wel wat doorgeven." Ze glimlachte en likte over haar borst voor haar oogjes weer terug draaide naar die van Dovesong en heel even zuchtte. "De gehele clan dacht dat je dood was.. we hebben voor je gerouwd om je ziel naar Starclan te begeleiden." Mompelde ze iets schuldbewust. Wetend dat de kattin nog leefde vroeg ze zich nu af of ze haar niet eerder hadden kunnen vinden. Waarom hadden ze allemaal aangenomen dat ze dood was terwijl ze nu duidelijk bleek te leven..

Hoewel haart hart nog altijd bij Riverclan en Skyclan lag kon zze nu niet meer terugkeren zonder hen in gevaar te brengen. Ze neeg haar kop langzaam bij de vraag voor ze zuchtte. ''Een laatste bezoek voorlopig. Maar nee, ik zal me nergens echt thuisvoelen. Ik heb alleen de plek gevonden die mij sterk heeft gemaakt zodat ik noraal kan zijn. Antwoordde ze zacht maar schudde opnieuw haar kop bij de woorden van de poes. ''Ik voel me er niet thuis, maar ik kan niet zomaar weer vertrekken en al helemaal niet terugkomen. Ik heb me nooit ergens goed gevoeld en met een reden. Maar het doet er nu niet toe.'' Zuchtte ze maar keek de poes dankbaar aan voor ze slikte. ''Het is niet veel, ik wil alleen vragen of je Whisperwind voor me wil bedanken voor alles wat ze voor me heeft gedaan. Het was nooit haar schuld geweest, maar ik waardeer het feit dat ze als een van de weinige haar best had gedaan om me te helpen. Zelfs om mijn vertrouwen lichtelijk te winnen. Ik wil niet dat Whisper zich schuldig voelt. Ik wil dat ze mij loslaat nu, ik redt me op mezelf na manen van training.'' Zei ze zacht voor ze verrast opkeek en haar oren even heen en weer schoten. ''Als ze goed hadden gezocht hadden ze me gevonden, maar het geeft niet. Ik neem niemand iets kwalijk en deels had iedereen gelijk om te rouwen. De kat die eens Dovesong was is niet meer. Ik ben een geheel ander nu, inclusief naam. Ik kon niet blijven hangen in het verleden en mijn naam bleef het terughalen.'' Zei ze en tikte even met haar staart tegen de steen. Nee, ze vond het prima dat de Clan dacht dat ze dood was. Het was misschien wel het beste.

Pijn gleed door haar hartje bij het horen van de woorden. De poes zag er gezond uit ze had gehoopt dat ze zich eindelijk gelukkig voelde maar zelfs dat bleek niet zo te zijn nu. Ze wou opperen of de poes terug wou komen naar Riverclan maar ze wist hoe Dawnstar daar op zou reageren.. Ze was niet zo vergevingsgezind zoals Light's mentor Stormwise. Dawnstar zou Dovesong afwijzen of ze nou forestborn was of niet. Ze was te lang weggeweest en daarom een bedreiging. Zachtjes zuchtte Lightbringer. "Ik hoop dat je dan tenminste in de toekomst een plek voor jezelf vind Dovesong. Ik hoop dat je de rust vind die jij denkt nodig te heben." Ze glimlachte warm en stapte ietsje naar haar toe half beschermend kijkend. "Als.. je ergens problemen mee hebt of in gevaar bent of wat dan ook. Vertel het me maar en ik help je wel oke." Glimlachte ze en knikte. "Dat zal ik doorgeven geen probleem." Ze glimlachte. "Het gaat volgens mij ook beter met haar dus dit nieuws zal ze zeker goed vinden." Grinnikte ze zachtjes en draaide haar kopje nog even. "Wil je dat ik de rest van de clan nog laat denken dat je niet meer leeft.. of wil je dat hun het ook weten?" Vroeg ze een warme ondertoon in haar stem.

Ze kon niet terug maar wilde dat ook niet meer, ze zouden achter haar aan komen en RiverClan zou ze in gevaar brengen daarmee. Dat kon ze hen niet meer aandoen, als lag haar hart nog altijd bij het Clanleven. ''Dat hoop ik ook, ik ben niet van plan mijn gehele leven op deze plek te blijven. Dan word ik wel zoals hen en dat weiger ik.'' Zei ze zacht voor ze haar kop neeg. ''Geen zorgen, ik ben goed getraind en zal niet zo snel echt in de problemen zitten. Maar ik waardeer je aanbod. Ik ben gelukkig niet meer een nerveus stuk vreten en kan vechten als de duvel. Maar ik kaats nu jouw woorden terug. Als er ooit iemand in de Clan hulp nodig heeft of bescherming. Twijfel niet om mij op te zoeken.'' Sprak ze en knikte dankbaar. Het werd tijd dat ze anderen geen pijn meer bezorgde met haar keuzes. ''Dankje, ik ben blij dat te horen. Hopelijk vind ze haar plek weer. Ze heeft een hoop op haar bord gehad, ze mag nu eens een keer ontspannen.'' Murmelde ze toch even en glimlachte in zichzelf.''Wees lief voor haar wil je?'' Vroeg ze toch even zacht, er wel vertrouwen in hebben dat de voormalige Medicine Cat goed behandeld werd. Ze dacht even na over de laatste vraag van de poes, maar haalde haar schouders op. ''Het maakt voor mij niet al teveel uit. Ik laat die keus aan jou over. Wat je ook kiest, ik sta achter je keus.'' Antwoordde ze en keek even om zich heen voor ze slikte. ''Wat is hier gebeurd eigenlijk?'' Vroeg ze toch even terwijl haar ogen naar de sunningrocks vielen.

Ze snorde zachtjes bij het horen van de woorden en was blij dat ze nu echt duidelijk hoorde dat hoewel de poes nu een Bloodclan kat was ze dat niet zou blijven. Ze niet zo'n monster was als de anderen en dat ze gewoon naar Bloodclan was gegaan om daar de kracht te vinden voor de rest van haar leven. Een leven dat nog vrij voor haar lag. Ze boog haar kopje in een teken van dank. "Ik dank je voor dat aanbod Dovesong. Riverclan dankt je daarvoor. Het is mooi om te zien dat je nog altijd een warrior bent in je hart. Waar je dan ook heen gaat Starclan zal altijd bij je zijn." Glimlachte ze warm en begon zacht te lachen. "Ik zal zeker lief voor haar zijn daar hoef je je geen zorgen om te maken. Net zoals de andere vormalig Skyclan warriors iedereen die zich aangesloten heeft bij Riverclan zal een gelukkig leven hebben bij ons. Maar ik denk dat de andere Skyclan warriors dat ook zullen zeggen over de andere clans." Grinnikte ze zacht en knikte op haar laatste antwoord voor ze met een zuchtje omlaag keek. "Riverclan heeft de Sunningrocks eindelijk weer toegeeigend. Alles ging goed tot.." ZE schudde haar hoofd langzaam. Het was altijd pijnlijk als er een warrior overleed tijdens een border fight of dat nou van hun eigen clan was of van een ander. Ze besefte zich maar wat goed wat voor pijn zijn familie en vrienden hadden zelf haar eigen moeder had het er moeilijk mee.. "Firestar is gestorven. Silverfang is nu Silverstar geworden. Je moet vast trots op hem zijn." Glimlachte ze zacht herinnerend dat de grijze tabby de vroegere skyclan deputy was geweest.

Een kleine glimlach sierde het gezichtje van de zwartwitte poes. Het was misschien vreemd maar BloodClan had haar zachte karakter niet weggenomen van haar, ze had het teruggekregen en veilig weggestopt. Maar op deze momenten trok ze het tevoorschijn zeker nu ze wist dat haar geen kwaad werd gedaan. ''Noem me alsjeblieft geen Dovesong meer,'' Mompelde ze even en slikte voor ze haar kop even neeg. ''Ik hoop het maar. Ik heb de keus niet gemaakt mer verkeerde intenties ik wilde alleen wat worden waar anderen iets aan hadden en niet iemand die anderen constant nodig had.'' Zei ze zacht en glimlachte nu breder. ''Dankje en wellicht komt er ooit een kans dat je haar als Medicine Cat mag meemaken, dan zul je zien waarom de meeste niks tegen haar hebben. Maar ik heb zo via via ontdekt dat de meeste van onze Clan inderdaad op hun plek zijn, ben er blij mee om dat te mogen horen.'' Antwoordde ze maar keek even met een fronsje naar de poes. ''Zoiets dacht ik al, het rook erg naar Riverclan. Tot?'' Antwoordde ze zacht en haar ogen schoten open bij haar woorden. ''Firestar is overleden?'' Mompelde ze lichtelijk verbijsterd maar slikte even moeilijk. ''Ik wou dat ik hem als Silverstar kon meemaken in de oude tijd. Hij heeft het in zich om een goede leider te worden en ik wou dat ik dat kon meemaken.'' Murmelde ze maar tilde haar kop weer langzaam op. ''Ik wens hem het beste toe en hoop dat Starclan genadiger is met hem.'' Vervolgde ze en sloot haar ogen kort, genietend van een briesje dat langs haar vacht bewoog.

Ze keek haar even niet helemaal zeker aan en likte over haar pootje en tussen haar nagels voor ze zacht zuchtte. "Wat is je nieuwe naam dan, dan kan ik je bij die naam noemen." Glimlachte ze zacht maar knikte langzaam. "Ik denk dat ik je begrijp. Je hebt denk ik een goede keuze gemaakt. Je hebt je hart gevolgd en dat is wat een warrior altijd moet doen." Glimlachte ze zacht en keek haar even aan met een zachte glimlach. "Ik weet zeker dat ze een goede Medicine cat is maar ik hoop dat Nightstream nog lang blijft. Het kamp zou leeg zijn zonder mijn tante." Grinnikte ze zacht en keek half weg. "Hij is waarschijnlijk op de rotsen gevallen. Snowkiller mijn oom.. Heeft hem waarschijnlijk verslagen." Mompelde ze een beetje onzeker en zuchtte. "Ik weet niet wat ik er van moet vinden. We hebben sunningrocks nodig en het is van ons. Maar het was nooit de bedoeling geweest om een kat te vermoorden en zeker niet Firestar." Mompelde ze zacht en schudde haar kopje heen en weer voor ze glimlachte. "Zal ik het hem zeggen als ik hem zie op een gathering?" Vroeg ze warm en spinde zachtjes.

Ze merkte de lichte onzekerheid wel op maar zag er de reden niet van in. Ze had absoluut geen kwaad in zin jegens de Clan die juist wel goed voor haar had gezorgd. Ze keek even op en knikte bij de woorden van de jongere poes. ''Lucretia is de naam die ik nu draag.'' Zei ze zacht voor ze licht glimlachte. ''Dankje, je bent de eerste die er zo over denkt. Iedereen denk maar dat ik een monster ben en daarom ben weggerend, maar ik was gewoon bang voor de rest van de wereld.'' Zei ze voor ze grinnikte en opnieuw knikte. ''Dat snap ik, en dat hoop ik ook voor je. Maar misschien als het erge gebeurt en er zoveel gewonden zijn dat je tante meer poten nodig heeft kun je het eens meemaken. Het was het eerste waar ik aan moest wennen. Hoewel ik zodra we bij Riverclan kwamen elke nacht tegen haar aan kon kruipen.'' Zei ze en grinnikte toch even zacht om haar laatste zin voor haar gezicht betrok tot een serieuze lijn en ze knikte. ''Dat is best wel hard aangekomen denk ik, maar je weet het niet zeker?'' Vroeg ze toch voor ze knikte. ''Sunningrocks zijn belangrijk, maar om dat soort bloed ervoor te verspillen is het ook niet waard.'' Mompelde ze lichtelijk afwezig voor ze opschrok van haar laatste vraag. Was het wel een goede optie om het de voormalige deputy te vertellen. Ze wist ook niet of Dogdance hen iets had verteld over haar in leven zijn. Even keek ze bedenkelijk langs de gevlekte poes voor ze toch knikte. ''Als je dat wil doen, ik wil geen vijand van de Clans zijn. Misschien dat hij het kan begrijpen.'' Mompelde ze bedenkelijk voor ze de poes weer aankeek. ''Misschien dat ik hem zelf een keer kan tegenkomen, het lijkt me best wel leuk om hem weer een keer zelf te spreken.'' Vervolgde ze met een lichte glimlach, beseffend hoeveel er veranderd was aan iedereen.

Ze keek haar aan en knikte langzaam. "Lucretia mooie naam." Fluisterde ze glimlachend en likte over haar borstje. Haar woorden deden haar even pijn en schudde haar hoofd. "Je bent geen monster Lucretia je hebt gedaan wat jij dacht dat het beste was." Mompelde ze zacht en knikte langzaam. "Ik weet zeker dat als er iets gebeurd Whisperwind vele levens zal kunnen redden." Glimlachte ze warm en sloot haar ogen. "Ja heel hard." Fluisterde ze en sloot haar ogen. "Nee het is niet zeker.. Alles gebeurde zo snel voor zover ik heb gehoord, ik was zelf niet bij het gevecht waardoor ik nu dus een van de weinige ben die voor alle prooi moet zorgen." Grinnikte ze even en keek omlaag. "Ik weet het niet.. we hebben wel prooischaarste dus.. misschien wel. maar leafbare zal het wel aantonen." Glimlachte ze zacht en likte over haar borst. "Natuurlijk wil ik dat doen Lucretia. Hij maakt zich vast ook zorgen. Er is hem wel heel veel op zijn schouders gevallen. Hij zal blij zijn om te horen dat het jou goed af gaat."

Het poesje keek haar weer aan en ze neeg glimlachend haar kop weer. ''Dankjewel,'' Antwoordde ze al even zacht, niet helemaal wetend hoe ze nu moest reageren. Maar elk woord raakte de jonge poes diep van binnen en het bracht de dankbaarheid in een keer weer omhoog. ''Dat dacht ik inderdaad, en wellicht dat ik als ik als Rogue ga leven dat ik vaker langs kan komen. En toch is het beter als ik wegblijf. Helaas denken anderen maar snel dat je iets bent terwijl ze te weinig hebben gezien.'' Mompelde ze voor ze grinnikte en knikte. ''Pas maar op hoor,'' Plaagde ze zacht voor haar gezicht weer betrok. ''Hmm ik snap het, toch blijft het jammer, maar we kunnen er niks meer aan doen. Dat is nu iets wat tot het verleden behoort.'' Zuchtte ze zacht voor ze even fronste en slikte.''Kun je anders een handje extra gebruiken tijdens het jagen, ik vind het niet erg om buiten territoria te jagen en het desnoods als extra bij Vierboom te leggen.'' Bood ze zacht aan voor ze langzaam knikte. ''Leiderschap is niet zomaar iets, en zeker de manier waarop dit is gegaan. Ik hoop dat hij het zal zijn, ik heb altijd naar hem opgekeken en hij was de mentor van mijn eigen zus. Soms ging ik wel eens mee en hij is echt iemand met een hoop wijsheid.'' Sprak ze met een kleine glans in haar groene ogen. Ja ze zou er niet over liegen dat Silverfang haar diepe respect had en ook hij zou zo kunnen roepen om hulp en ze zou hem helpen. Maar dat was iets wat ze voor al haar oud Clangenoten zou doen.

Ze glimlachte zacht. Het deed haar goed om gewoon normaal met de poes te kunnen spreken. Ze was een lange tijd echt een krengetje geweest. Maar sinds niet iedereen haar meer vergeleek met de overleden Queen Dreamheart begon ze meer en meer open te worden. Het boeide haar niet zo veel dat ze op haar oma leek. Ze was gewoon zichzelf. Lightbringer een Riverclan Warrior en ze wou niets anders zijn. "Vooroordelen zijn vreselijk ja." Mompelde ze zachtjes en schudde haar kopje. "Ik zal Whisperwind en Silverstar vertellen wat je mij verteld hebt Lucretia dat verzeker ik je." Ze glimlachte en likte over haar pootje. Haar vraag liet haar even glimlachen maar ze schudde haar kopje. Ze wist dat het goed bedoeld was. Maar er waren regels en Lucretia's lucht zou sowieso opgemerkt worden. "Je weet dat Riverclan dat niet kan aannemen. Prooi bij fourtrees is buiten ons territorium en gevangen door jou.. Sorry." Fluisterde ze zacht en keek omlaag voor ze zacht glimlachte en weer opkeek. "Je hebt een zuster?" Glimlachte ze vragend.

Ze liet haar groene ogen even afglijden in het rond, voor ze opkeek en knikkend zuchtte. Vooroordelen waren gewoon niet te verhelpen in het leven maar het was gewoon oneerlijk om te oordelen voor je een andere kent. Iedereen die haar pas had leren kennen zodra ze bij RiverClan kwam had haar waarschijnlijk alleen maar gezien als angsthaas zonder dat ze de reden of de aard van haar angst kende. Toch gaf ze geen antwoord op het gemompel van de poes maar zond haar wel een dankbare blik toe. ''Dankjewel, ik waardeer het echt.'' Fluisterde ze zacht en staarde kort neer op haar pootjes voor ze gaapte. Ze had hard getraind maar geen bloed aan haar klauwen, ze had het nog kunnen vermijden. Zodra ze de jongere poes weer hoorde spreken schudde ze haar kop langzaam, ze begreep haar niet helemaal. ''Ik bedoel ook niet bij fourtrees zelf, maar binnen het RiverClan territorium. Het is het minst wat ik kan doen om de manen waarin ik nauwelijks wat heb gedaan goed te maken.'' Zei ze voor ze half op haar ip beet en in het water staarde naar zichzelf. Haar zus, ze had meer familie dan dat en haar broer was ook meegekomen naar RiverClan als wist ze zelf nooit echt waarom. ''Ik heb een zus die ik ben kwijtgeraakt na het hele gedoe. Ik heb haar niet kunnen vinden maar ik heb ook nog een broer, Oddeye, je zal hem denk ik wel kennen.'' Murmelde ze zacht maar staarde ondertussen afwezig in het water.

Een warme glimlach gleed over haar lippen. Ze was oprecht blij dat zij degene was geweest die de poes had gevonden. Het was fijn om even gewoon normaal en vriendelijk te kunnen spreken. Light had de tik om voor haar familie en vrienden zichzelf groter voor te doen. Ze wou iedereen laten zien dat ze een geweldige warrior was en dat ging soms ten koste van vriendschappen en warme banden. Dus normaal kunnen spreken was iets wat ze niet veel deed. Toch schudde ze haar hoofd opnieuw zachtjes. "Ik weet niet Lucretia.." Ze keek even achter zich. Er was geen spoor van andere clanmates.. Het zou geen kwaad kunnen toch? "Well why not, we can always use an extra paw." Glimlachte ze en keek haar aan. "Yes I know Oddeye, I believe he's doing well." Glimlachte ze warm en likte even over haar borst.

Ze merkte de glimlach weer op en kon een klein grijnsje niet onderdrukken terwijl ze de poes aankeek. Nog altijd wist ze haar naam niet, maar dat hoefde ze niet toe te geven. Ze hoefde haar ook niet zo zeker bij haar naam aan te spreken. Toch leek de twijfeling in de poes haar bijna over te nemen. Wat deed ze nu moeilijk, ze wist genoeg plekken om goede prooi te vangen en voor haar achter te laten binnen Riverclan gebied zonder in de problemen te komen. Maar de laatste woorden deden de poes grinniken. ''Well I have two to offer and a good place in mind to take my share of prey for you. Plus het is buiten het gebied van alle Clans dus niemand komt in de problemen.'' Zei ze met een lachje voor deze verstomde en ze slikte. Haar broer was de enige die ze na de ramp nog had gezien van haar familie maar ze had geen woord tegen hem gesproken. ''That's good, I hope he stays like that.''Mompelde ze en liet haar kop iets hangen. ''Het is voor hem beter mij niet meer te zien, ben nu niet echt een model zus geweest. Maar buiten dat, ik heb geen idee hoe hij zou reageren.'' Zuchtte ze langzaam, terwijl het enige wat ze wilde was haar zus vinden. Silentcry was dan wel niet altijd de aardigste en al dacht die altijd dat ze beter was geweest de zwartwitte poes gaf enorm veel om haar omdat ze ook altijd op haar had kunnen rekenen.

Onderwerp: Re: Take a look at me now... [&Lightbringer]