Graystripe and Shadowrose

Shadowrose snorde, terwijl ze haar gekrulde lichaam een beetje meer tegen Graystripe aandrukte. Ze vond het fijn om tegen hem aan te liggen en stoorde zich dan ook volop aan het zonlicht dat in haar gezicht scheen. Met een hoop gemompel draaide ze zich nog een keer om, haar kopje de andere kant op. Ze snorde van de heerlijke zon die fel scheen op haar achterhoofd. Ze keek op naar de katten, die de Den al verlieten en haar rustig aankeken. Grijnzend verhief Shadowrose zich vanaf haar liggende positie op haar achterpoten, wat nog een hele kunst was en kwam soepel neer. Ze keek naar Graystripe en snorde. Ze gaf hem een kopje en boog zich toen naar zijn oor. 'Kom je naar de zonnerotsen, liefje?' vroeg ze, terwijl ze over zijn oor likte. Ze grijnsde en ging er toen gauw vandoor. Onderweg, richting de uitgang van het kamp, stopte ze even bij de stapel met prooi en nam er een lijster vanaf, waarvan ze rook dat die vers gevangen was. Ze snorde. Ze begon hem op te peuzelen tijdens het lopen, wat niet echt ging. Steeds opnieuw moest ze stoppen en zich bukken om de gevallen lijster weer terug op te rapen. Lachend kwam ze even later bij de Zonnerotsen aan. Ze ging liggen en peuzelde daar verder haar lijster op. Het was een dag geleden dat ze de partner van Graystripe was geworden en ze genoot er volop van. Ze vond het fijn om zijn partner te zijn. Ze was erg gelukkig en dat wist Graystripe gelukkig ook. Nu was het maar te hopen dat hij niet te slaperig geweest was om haar verzoek te horen. Ach ja, hij kon nog altijd haar zoete geur ruiken en die volgen. Shadowrose vond dat haar geur erg goed ruikbaar was. Eigenlijk vond ze dat niet zo heel erg, alleen als ze op vijandelijk gebied zou zijn zou het niet goed voor haar zijn. Ze snorde terwijl ze over haar pootje likte. Ze vond het fijn om een DonderClankat te zijn. En dat rijmde! Grijnzend keek Shadowrose op naar de zon. Ze sloot haar ogen. De wind speelde door haar vacht en liet haar geur verschillende kanten opwaaien. Als er nu een vijand zou zijn, zou die haar vast en zeker hebben geroken. Dat zou dan dikke pech geweest zijn als hij juist richting Shadowrose gekomen zou zijn. Shadowrose keek op toen ze een takje hoorde kraken. Ze zag een muis zitten. De verwarmde stralen van de zon lieten haar lui liggen en Shadowrose richtte haar blik de andere kant op, om de geur van de muis niet te dicht in haar hoofd te laten dringen. Ze kon zich herinneren dat Winterstorm ook al eens was gaan jagen en eigenlijk geen jacht gepleegd had, dus waarom zou zij het wel doen? Alleen bij Graystripe had ze een excuus. Als er een andere Clankat zou komen, dan zou ze wel een heel goed excuus moeten hebben. Shadowrose dacht er maar niet aan. Ze liet haar blik vrolijk naar de wolken gaan, die voorbij dreven. Shadowrose kneep haar ogen even dicht en genoot opnieuw intens van de wind die met haar vacht speelde. Het was een zacht, nieuwblads briesje. Shadowrose grijnsde opnieuw, maar deze keer van luiheid. Oh, ze was soms echt verschrikkelijk lui en dit was de tijd dat ze lui was. Bij bladkaal en bladval zou ze hier niet zo rustig liggen. Nee, dan zou ze haar best doen voor de Clan en niet luieren. Maar één keer in nieuwblad mocht toch wel? Trouwens, als ze zo'n spectaculaire jacht als gisteren vandaag kon opbrengen, dan had ze ook helemaal geen excuus nodig. Shadowrose snorde opnieuw. Niks was fijner dan een lekker windje - in de lucht dan, niet uit je kont - en een zonnig zonnetje. Shadowrose keek op, toen ze weer gekraak hoorde. Dit klonk iets harder dan de muis van daarnet. Ze liet haar blik opzij glijden. Het was in elk geval niet Graystripe, die zijn stappen waren veel lichter en hij zou nooit op een takje gaan staan en daarmee het prooi verjagen. In ieder geval niet opzettelijk. Ze zag iets roods voorbij flitsen en haar oren spitsten zich, haar klauwen uitgestoken en heel haar lijf alert voor de aanval. Een vos? Shadowrose blies zachtjes. Ze blies harder toen het rode ding haar kant opkwam. Het schoot meteen een boom in. Shadowrose ontspande zich. Geen vos, maar een eekhoorn. Die durfden tegenwoordig dicht in je buurt te komen. Shadowrose verbaasde zich er lichtelijk over. Ze keek naar de zon en sloot haar ogen. Haar klauwen waren weer ingetrokken, maar haar oren stonden nog alert gespitst. Het zou de beste overkomen dat die midden in nieuwblad aangevallen werd door een vos. Het ging Shadowrose in elk geval niet gebeuren. Ze had nog nooit een ervaring met een vos gehad en had dus werkelijk geen idee hoe die beesten konden reageren. Als ze de verhalen van de oudsten moest geloven, konden die beesten je vacht flink openrijten. Shadowrose schrok op van haar gedachten, toen het bladerdek weer ritselde. Jeetje, vandaag was er veel prooi aanwezig! Shadowrose snorde. De donkere tijden van de Clan waren even de wereld uit en een lichtpunt had zich eindelijk verzameld. Gelukkig maar! Een geur dreef haar neus binnen en Shadowrose kon het luide gesnor uit haar keel maar niet temperen.

Het spreekt voor zich, maar, omdat ik zo veel ervan hou om zijn naam te noemen: Graystripe!

Graystripe lag lekker in het krijgershol te snorren. Graystripe was dankbaar voor Shadowrose's warmte, ze waren lekker tegen elkaar aan gekropen. Het was nu een dag geleden sinds ze partners waren geworden, en Graystripe zou zich geen dagen minder voorstellen! Een zachte vacht drukte tegen zijn wang aan en vervolgens voelde hij een warmte over zijn oor. Shadowrose maakt hem wakker. Ze mauwde zachtjes iets in zijn oor, wat Graystripe nog maar net verstond omdat hij nog zo in slaap was. 'Kom je naar de zonnerotsen, liefje?' zei ze tegen hem. Met gesloten ogen mompelde Graystripe een antwoord. " Naturluk " Graystripe was zo moe dat de woorden nogal dom overkwamen, en hij verpraatte zich. Hij was nog half in slaap toen Shadowrose het hol verliet. Graystripe wilde nog heel even blijven liggen, hij hield van luieren, jammer genoeg kon het niet altijd. Het hol was heerlijk warm geworden door de zon die er volop scheen, en dus was het moeilijk om zijn warme nest uit te komen. Na een paar tien minuten, kwam Graystripe toch het hol uit. Hij wilde Shadowrose niet te lang op hem laten wachten. Toen hij zijn kopje naar buiten stak, kon hij zijn gaap niet inhouden. Zijn bek opende zich om een grote "gaap" te maken. Graystripe was verbaasd van zijn luiheid en strekte zich ook nog eens lang uit. Sloompjes liep hij naar de prooistapel die al goed gevuld was. Hij had niet zo veel trek, dus hij koos een klein veld muisje uit. Hij at rustig en met kleine hapjes zijn muis op, hij was duidelijk nog steeds niet echt wakker. Nadat hij de restjes had opgelikt en zichzelf een snelle wasbeurt had gegeven, liep Graystripe het kamp uit, opweg naar de Zonnerotsen. Hij ving Shadowrose's zoete geur al snel op. De geur van wie hij het meest hield, en dat hem lekker in slaap bracht. Met opgeheven staart volgde Graystripe de geur. Aan de hoopjes aarde die hij tegenkwam was te zien dat Shadowrose al aan het jagen was, en al wat had begraven om mee terug te nemen. Graystripe vond dat hij zichzelf ook maar eens nuttig zou gaan maken vandaag, en dus ging hij opzoek naar wat prooi. Hij had een perfect doelwit, hij zag een eekhoorn, ongestoord op een noot knabbelen. Dat zou ik maar niet doen op Donderclan territorium! dacht Graystripe geniepig. Prooi was niet veilig op Clangebied, en Graystripe vond het altijd weer wonderbaarlijk hoe de beestjes de katten nooit doorhadden. Prooi kan ook ruiken en voelen, toch ? dacht Graystripe. Hij sloop met grote stappen naar de eekhoorn, die nog steeds druk bezig was met zijn noot. Opeens schoot Graystripe uit het lange gras, en wierp zich op de eekhoorn. Door zijn lompe houding was het diertje bijna ontsnapt, maar Graystripe kon het nog net beetpakken bij zijn staart. Muizenbrein! Kun je niet beter dan dit ? Een leerling zou nog beter kunnen! Graystripe vervloekte zichzelf, voor zijn stomme houding. Hij bukte niet laag genoeg, waardoor de eekhoorn hem net gezien had, een seconde voordat hij wilde springen. Graystripe ging ervan uit dat hij nog steeds erg lui was en dus nog wakker moest worden. De zon putte hem ook uit, het was erg heet en je kon je niet verschuilen voor de zon. Zelfs in de schaduw was het nog redelijk warm. Graystripe begroef de eekhoorn, omdat hij al in het kamp gegeten had, en liep toen weer verder. Vlak bij de Zonnerotsen waren meer aardehoopjes, van Shadowrose die weer wat gevangen had. Ze is blijkbaar weer net zo actief als gisteren! Graystripe kon het niet laten om luid te gaan spinnen. Toen hij aangekomen was, werd het spinnen alleen maar luider. Hij zag een rossige poes die lekker aan het zonnen was. Met zijn staart omhoog liep Graystripe naar haar toe, het was Shadowrose. " Hoi liefje, hoe gaat het ?" Graystripe spinde nog steeds, en gaf Shadowrose een likje over haar wang.

Shadowrose genoot werkelijk heel hard van de heerlijke warmte dat zich verspreidde over haar slanke lijf. Ze keek naar haar rossige vacht. In een paar manen waren haar haren al vaak van kleur veranderd, maar hopelijk bleef deze kleur. Shadowrose vond het al minder leuk dat haar vorige vachtkleur verhaard was. Maar deze rossige kleur vond ze ook heel mooi. Tenslotte paste het beter bij haar naam. Gek. Net alsof Bluestar wist dat ze ging verharen. Shadowrose snorde even toen de geur dichterbij haar kwam. Ze genoot dan ook toen Graystripe begon te spreken tegen haar. Shadowrose' kopje draaide zich richting hem. Ze genoot van het zien van het grijze kopje, waar ze zo verliefd op was. Nog steeds. Ze sloot haar ogen genietend en voelde zich loom worden, maar niet van de zon. Eerder van verliefdheid. 'Met mij gaat alles heel goed, vooral nu ik jou zie,' waagde Shadowrose een poging tot charmant te zijn. Ze keek verliefd naar Graystripe en gaf hem een kopje. Ze hield van zijn amberkleurige ogen die nu naar haar keken en die een soort goudachtige schittering in de zon kregen, ze hield van zijn gekke grapjes - ook al waren ze soms niet echt grappig, maar bon - en ze hield van de liefde die Graystripe haar schonk. Ze voelde gewoon dat Graystripe de ideale partner was voor haar. Nu zou ze Swarthyclaw een tijdje moeten ontlopen. Nee, dat zou pas echt oneerlijk zijn. Misschien moest ze Swarthyclaw gewoon vertellen dat ze echt in de war was geweest op die dag. Tenslotte had ze toch helemaal niks liefs tegen Swarthyclaw gedaan? Ze had hem alleen maar raad gegeven omdat hij zijn leven een beetje zat leek te zijn. Meer niet. Dan hoefde zij zich toch nergens schuldig om te voelen? Het was alleen het gevecht in haar hoofd dat haar schuldig verklaard had. Vrolijk bekeek Shadowrose haar partner. Hààr partner. Ze was er nog steeds trots op dat ze hem mocht benoemen, na al die - uh uhm! - jaren. Ze keek hem grijnzend aan en gaf hem een lik over zijn mond terug. Met de nodige kracht zorgde ze ervoor dat Graystripe omviel en ze legde haar kopje op zijn buik neer. Zo was ze vannacht ook in slaap gevallen bij hem en ze was op onverklaarbare wijze weer op zijn rug beland toen ze wakker was geworden. Ze snorde van de zon, van het heerlijke stille geluid, het gefluit van de vogels, het ritselen van de bladeren, de wind die speelde met de bladeren van de bomen, maar vooral van Graystripe, haar partner. Ze grijnsde en voelde haar huid gloeien onder haar vacht. Dadelijk werd ze nog egoïstisch met haar partnerschap! Het idee aan dat moest haar de bek snoeren om niet te lachen. Ze haalde rustig adem en voelde haar hart wild kloppen. Het tikte zelfs tegen haar schouderbladen - raar, maar waar! - en ze genoot er in volle teugen van. Nee, ze zou niemand voor Graystripe willen inruilen. Misschien konden ze samen naar de Grote Vergadering gaan, als Bluestar hun indeelde bij elkaar. Aan wat er nog meer in hun leven zou komen, daar dacht ze maar niet aan. Aan kits, aan de voortplanting, nee bedankt. Ze was jong en wou daar nog graag van genieten. Ze had bij Winterstorm al gezien hoe het kon zijn als je die boelieboelies in je buik had. Het leek haar geen pretje, maar het leek haar prachtig om de eerstgeborene kitten te zien, als je dan niet te veel pijn had. En nu ging ze haar gedachten afsluiten over dat onderwerp, anders beging ze nog eens een beroerte. Ze grijnsde even en keek naar Graystripe. Daar moest ze haar nek wel half voor draaien, maar dat maakte haar niks uit. Shadowrose snorde luid bij het zien van de kater van wie ze zoveel hield. Ze boog een beetje naar zijn kopje toe en gaf hem een stuk of tien likjes over zijn gezicht. Diep en luid gesnor kwam op in haar keel en ze spon met gesloten ogen. Je kon zien dat Shadowrose echt van Graystripe genoot. Ze keek even moeilijk naar Graystripe. 'Wanneer gaan we het de rest vertellen?' vroeg Shadowrose, alhoewel dat haar half overbodig leek, maar ook ergens weer niet. Vroeger lag ze ook vaak op Graystripe's rug of buik, dus veel veranderd was er niet. En Graystripe had er nooit op gereageerd, niet goed en niet slecht, dus kon je daaraan ook niet merken of ze nu partners waren of niet. Alleen de nieuwelingen in de krijgers Den zouden een vermoeden kunnen hebben dat ze partners waren, alleen konden de andere krijgers hun dan weer vertellen dat Shadowrose haar kopje vaker op Graystripe's lichaam legde. Ze dacht weer aan de dag van te voren. Shadowrose had zich nauwelijks kunnen inhouden om het Fireheart te vertellen, die toen bij hun was. Ze had opgemerkt dat Graystripe dat ook niet gekund had en eigenlijk waren ze niet eens zo onopvallend. Shadowrose vond toch van zichzelf dat zij zich zeer goed gedroeg, als een partner dan toch. Shadowrose snorde luid bij het zien van het kopje van Graystripe en gaf hem nog een paar likken, omdat ze het gewoon niet kon laten. 'Ik wil nog even niet gaan jagen,' zei Shadowrose, terwijl ze Graystripe verliefd aankeek. 'Ik wil nog even genieten van dit heilig moment bij elkaar.' Verliefd keek Shadowrose Graystripe aan. Als ze allebei een leerling zouden krijgen dan zou alles pas veranderen en dan waren de momenten samen wel heel erg heilig. Tenslotte kon Shadowrose al aan Graystripe's bek ruiken dat hij een prooi had gevangen, vermoedelijk een eekhoorn, maar het kon ook een muis zijn. Shadowrose hield deze verwarrende vragen ver achter zich en keek weer naar Graystripe. Ze genoot overduidelijk van zijn aandacht, wou voor altijd bij hem blijven. Zijn geur rook naar vers bos, nat van de regen en prooi, maar zijn eigen geur en die van DonderClan overstemde die geuren. Zijn eigen geur was bedwelmd en fijn, voor Shadowrose dan toch. Je rook gewoon dat hij veel in de struiken sloop. En Shadowrose hield van die geur en zou dat ook altijd blijven doen. 'Mijn knap katertje,' zei ze toen ondeugend, waarna ze grijnsde en zijn buik een paar zachte, strelende likken begon te geven. Een romantisch moment tussen Graystripe en Shadowrose was nooit weggelegd, vond Shadowrose. Tenslotte kon ze bij hem alleen in de buurt dingen zeggen die tussen hun tweetjes bleven, zonder dat ze zich ervoor moest schamen. Shadowrose' verleden bleef ver achter haar, haar baas die haar mishandeld had. Alleen Dewstream, Fireheart en Graystripe wisten van haar baasje af die haar mishandeld had. Shadowrose had het Graystripe, toen Graypaw, een keertje verteld toen ze samen in de leerlingen Den zaten. Soms vond ze het moeilijk om haar tranen in te houden als ze weer aan haar verleden dacht, maar eerlijk gezegd begon dat langzaam ook minder pijnlijk te worden. Haar baasje was gewoon een wrak geweest, iets wat ze zelfs de meest arrogante kater van de Clan niet wou toewensen en ze was er dankzij Fireheart en Jake aan ontkomen. Shadowrose schudde haar gedachten helder, omdat ze van zichzelf opmerkte dat ze er een troebele blik van kreeg en dat Graystripe misschien bezorgd kon worden als hij dat zag.

Shadowrose begon ook opeens hard te snorren, en beantwoordde zijn vraag met een lieve stem en een likje op zijn mond. 'Met mij gaat alles heel goed, vooral nu ik jou zie,' zei ze tegen hem. Graystripe kreeg het warm van verliefdheid. Hij wilde niks anders, dan bij haar zijn. Liefde was helaas niet eindeloos, eigenlijk ging de tijd die je had snel voorbij. In een paar uur zouden ze alweer terug moeten. Soms zou ik wel een eenling willen zijn! Dan moest je tenminste niet mee met saaie patrouilles.... dacht Graystripe. Aan de andere kant, wilde hij ook loyaal zijn aan Donderclan, en zou de clan met zijn leven beschermen. Gelukkig was het nu net middag en hadden ze, de hele middag nog om samen te zijn! " Ik ben blij dat het goed met je gaat " spinde Graystripe en hij gaf haar een kopje. " Ik ben nogal lui vandaag!" Graystripe schaamde zich weer een beetje, en likte snel zijn pootje om de schaamte niet te laten merken. Shadowrose gaf hem een kopje, het werd een soort duwtje en Graystripe plofte verrast neer. Shadowrose keek hem lief aan en Graystripe kon zijn ogen niet van haar helder blauwe ogen houden. Graystripe spinde luid toen Shadowrose hem een likje over zijn buik gaf. Het kietelde een beetje, en Graystripe rolde over. Verkeerde kant ! Snel rolde Graystripe weer terug, en er zat een blaadje aan zijn oor geplakt. Hij haalde het eraf met zijn pootje en gooide het weg. Weer een van die kitten momenten van Graystripe. Hij kon het niet laten om zichzelf even te zijn. Hij hield eenmaal van grappen maken, en indruk maken op Shadowrose. Hij wilde wel een goeie partner zijn, en katers sloofden zich meestal erg uit voor hun partners. Shadowrose stelde hem weer een vraag, die hem even aan het nadenken zette. 'Wanneer gaan we het de rest vertellen?' vroeg ze toen. Graystripe was gisteren zo blij geweest dat ze partners waren geworden, dat hij bijna Fireheart er over had verteld, maar nu was het wel tijd om de andere het te vertellen. Je kon niet alles verborgen houden toch ? Een partner hebben was normaal als je een krijger was. Misschien zouden de andere hem ook meer gaan respecteren, omdat hij toch wel met poezen om kon gaan! Graystripe focuste zich op Shadowrose. " Ik vind het ook wel tijd om het de andere te vertellen " begon hij. " We zouden het kunnen vertellen als we terug gaan naar het kamp, tijdens een patrouille of in het krijgershol " snorde Graystripe. Hij had geen rede om andere katers of poezen jaloers te maken, hij wilde het gewoon graag vertellen. Het was eenmaal iets leuks en geen vervelend geheim! Shadowrose zei tegen Graystripe dat ze nog geen zin had om te jagen. Graystripe begreep dat ze eerst wat meer tijd met hem wilde doorbrengen vandaag. Graystripe wilde dat ook, en hij ging weer dicht tegen haar aanliggen onder de warme zon. Graystripe vond het heerlijk om zo samen met Shadowrose te zijn. Zij legde haar kopje op zijn rug, dat deed ze toen ze een leerling was ook al. Graystripe had het toen als een soort teken van vriendschap gezien, maar Shadowrose was toen al echt verliefd op hem. Graystripe legde zijn kopje op Shadowrose's buik. Zo lagen ze even, te dommelen onder de zon. Opeens werd Shadowrose even wakker en gaf Graystripe een paar likken over zijn buik. 'Mijn knap katertje,' zei ze tegen hem. Graystripe bloosde even, en voelde zich warm door deze opmerking. Hij gaf Shadowrose een likje op haar flank en zei met een charmante stem, " Jij bent de knapste en mooiste poes van alle clans! " Graystripe keek naar Shadowrose en gaf haar nog een lik over haar oor. Deze momenten zou hij nooit vergeten die hij met haar had. Hij wilde ook niks liever dan patrouilles met haar delen, samen slapen in het krijgershol, een toekomst samen krijgen, en natuurlijk later samen oud worden. Ze konden samen hun verhalen vertellen tegen de kittens, als zij oudsten zijn. Oudsten worden was nog een lange tijd, eerst zouden ze maar genieten van deze tijd! Graystripe moest even lachen om zijn eigen grap, en legde toen weer zijn kopje op Shadowrose's buik. Dit moment zou eeuwig horen te duren.




(Woo katten kunnen blozen Hoe kan jij zulke lange posts maken ? Ik kan niet meer dan dit...misschien iets meer, maar zeker niet zoveel als jij xD )

Bij Graystripe's opmerking, gloeide de vacht van Shadowrose en snorde ze. Ze was gecharmeerd door Graystripe. Blijkbaar konden katers meer charmant zijn dan poezen, maar dat maakte haar niet uit, des te meer ze kon genieten van zijn opmerkingen. Shadowrose keek naar Graystripe en kon een grijns niet onderdrukken. Ze likte over zijn oren en liet vol liefde haar kopje langs de zijne glijden. Shadowrose snorde luid. Ze hoorde enkele vogels opvliegen en grijnsde even beschaamd. Shadowrose streek haar kopje weer langs die van Graystripe en grijnsde. Hij had zijn kopje tegen haar buikje gelegd en dat vond ze helemaal niet erg, ze vond het juist hartstikke fijn. Voorzichtig wurmde Shadowrose zich van hem weg, zodat Graystripe - misschien verbouwereerd - bleef liggen en zette haar poten toen aan weerszijden van zijn lichaam. Haar kopje hing boven de zijne en Shadowrose begon hem te liefkozen. Ze gaf hem allemaal likjes over zijn gezicht. Ze boog zich door haar schouderbladen en gaf hem een kopje. Ze snorde luid en keek hem aan. Ze zag zijn lieve kopje en moest moeite doen om haar slappe spieren goed te houden. Soms werd ze gewoon slap van verliefdheid, zeker nu ze wist dat Graystripe hetzelfde voelde voor haar. Het was heerlijk om een partner te hebben en om veel met je partner te delen. Vol gesnor keek ze Graystripe aan en gaf hem opnieuw een kopje. Toen zakte ze expres, zodat haar buik op de zijne kwam en haar poten langzaam ergens anders moesten steunen. Plagend keek Shadowrose hem aan. 'Nu kom je niet meer weg,' zei ze vrolijk en ze gaf hem een paar likken in zijn nek, terwijl ze hem vrolijk aankeek. Ze snorde van de geur die in haar neus opsteeg. Bos, DonderClan, Graystripe's geur. Ze ging van hem af en ging naast hem liggen, terwijl ze hem geamuseerd aankeek met haar blauwachtige ogen. Weer nieuw gesnor steeg op uit haar keel en verliefd keek Shadowrose hem aan. Dit had ze zelfs als leerling nooit durven dromen, dat de kater waarop ze al lang verliefd was nu ook op haar was. Was ze dan zo mooi? Ze dacht terug aan Graystripe's opmerking en voelde haar pels gloeien. Ze keek hem aan en sloot haar ogen genietend. Ze opende die na een paar seconden weer, om vervolgens diep in Graystripe's ogen te kijken. Ze legde haar potje tegen zijn flank aan en snorde, terwijl ze een raar geluid maakte, wat half piepend was. Lachend keek ze hem aan. Dat was een gek geluid geweest. Haar kopje keek schreef naar hem en vrolijk lachte ze naar Graystripe. Ze rolde zich op haar rug en stak speels haar pootjes in de lucht. Ze had dit Graystripe eerder zien doen en dat gedrag beviel haar wel. Gelukkig bleef Graystripe zichzelf in haar buurt, net zoals zij bij hem. Haar felle opmerkingen zouden altijd terug blijven komen, ook al had ze nu een gelukkige relatie met Graystripe. Vrolijk bekeek ze de kater even, terwijl ze toen haar blik naar de lucht liet glijden. Ze schatte in dat ze nog heel lang hadden, wat het alleen maar leuker maakte voor haar en misschien ook wel voor Graystripe. Ze schoot toen in de lach. 'Als wij later kits hebben en die zien ons zo, dan zullen ze ons veel te klef vinden,' lachte Shadowrose, terwijl ze Graystripe een kopje gaf en opnieuw grijnsde.

Shadowrose had zich weer terug op Graystripe's buik gelegd en keek naar de zon, met haar pootjes gek opgestoken in de lucht. Grijnzend liet ze die weer zakken, terwijl ze genoot van de heerlijke middag met Graystripe. Ze wou nog even niet denken aan de tijd dat ze straks terug zouden moeten gaan. Het goede nieuws was dan dat ze iedereen duidelijk konden maken dat ze partners waren. Shadowrose wist dat Winterstorm bevallen was en schaamde zich ervoor dat ze nog steeds niet bij de kittens langs was geweest. Dat moest ze misschien maar eens doen. Alleen, ze vond het zeer leuk dat de Clan nieuwe kits gekregen hadden, maar wie zou de vader zijn? Omdat ze het een nogal onbeleefde vraag vond, had ze die nog niet gesteld aan Winterstorm, maar ze vond het wel vreemd dat Winterstorm niks vertelde over de vader. En ook nog geen enkele kater van de Clan had zichzelf bewezen als de vader van Winterstorm's kits. Misschien moest Shadowrose er toch maar eens over praten met Winterstorm. Misschien zat haar vriendin wel ergens mee of zo. Of misschien was het een ongelukje geweest en zeiden de katten er daarom niks over. Shadowrose keek naar Graystripe en hoopte vurig dat die haar niet had zien piekeren. Ze gaf hem expres een paar likjes over zijn buik, om hem te plagen en om hem te kietelen. Lachend begon ze verder te likken over zijn buik naar zijn borst toe. 'Kietelt dat?' vroeg ze toen zo onschuldig mogelijk, terwijl ze lachte naar Graystripe. Ze vond het fijn om hem te zien. Zijn amberkleurige ogen gaven een rustgevende indruk op Shadowrose. Ze keek naar Graystripe en gaf hem opnieuw een lik over zijn snoet. 'Ik hou van jou, liefje,' zei ze, waarna ze haar huid weer stevig onder haar vacht voelde kleuren, maar Shadowrose bleef Graystripe zo lief mogelijk aankijken. Ze meende het tenslotte echt. Ze hield niet meer van een kater dan van deze. Fireheart op de tweede plaats, maar dat dan vriendschappelijk. De vrouwelijke poes van wie ze het meest hield, was toch Winterstorm. Niet alleen omdat die haar mentor was geweest, maar ook omdat ze zo goed kon praten met Winterstorm en omdat haar mening gerespecteerd werd bij haar en zijzelf ook. Winterstorm had nooit echt rottig tegen haar gedaan, als een van de weinige katten van de Clan. En Graystripe was meteen haar beste maatje geworden waar ze eerst al gevoelens voor had en nu was hij haar partner. Shadowrose glunderde. Het was nog steeds tof hem als haar partner te benoemen. Ze keek op naar Graystripe en vroeg zich af waaraan hij dacht. 'Waar denk je aan?' vroeg ze, terwijl ze vanaf zijn buik naar hem keek en haar oortjes lief heen en weer liet gaan, dit eigenlijk meer een poging om Graystripe haar schattig te laten vinden dan iets anders.

- Mijn posten zijn soms inderdaad bommie.
Is het met zo'n alinea overzichtelijker of maakt dat niet uit? -

Graystripe kon geen genoeg krijgen van Shadowrose's liefde. Ze gaven elkaar omste beurt lieve likjes, en mauwden naar elkaar. Graystripe voelde hoe Shadowrose even opstond, om daarna haar kopje over die van Graystripe te leggen. Graystripe spinde van plezier. Hij gaf Shadowrose een paar likjes over haar neus en haar oren. Zo lagen ze weer voor een uur of twee. De warmte verlamde Graystripe bijna helemaal, maar het kwam ook door liefde. Hij had nog nooit zoveel gespind, en was dus weer verrast van zichzelf. Graystripe werd even wakker, toen Shadowrose om hem heen ging liggen, en hem ondeugend aankeek. 'Nu kom je niet meer weg,' zei ze toen. Graystripe keek haar geamuseerd aan. " Moet jij eens opletten! " zei Graystripe speels. Hij gaf Shadowrose een klein duwtje. Door de hitte en de warmte waardoor ze allebei nogal "lam" waren geworden, rolde ze om. Graystripe rolde even over de grond, en keek Shadowrose ondeugend aan, " Zie je ?" zei hij speels, met een luid gespin. Shadowrose begreep hem blijkbaar, en zei lag ook even op haar rug, met haar pootjes in de lucht. Samen lagen ze te lachen en te spinnen op de grond. Het zand en het gras kietelde Graystripe. Graystripe moest ook zo lachen toen Shadowrose op zijn buikje likte. Hij kon namelijk niet tegen kietelen! Toen ze weer opstonden liepen ze weer naar de rots waar ze op lagen. Graystripe liep dicht tegen Shadowrose aan, en hield haar staart vast met de zijne. Graystripe kreeg een kopje van haar terug, en ze lachte even. 'Als wij later kits hebben en die zien ons zo, dan zullen ze ons veel te klef vinden,' zei ze toen. Graystripe kon het ook niet laten om hard te spinnen en te lachen. " Inderdaad! Maar ik weet zeker dat als zij een partner zouden krijgen, dat wij hen er dan mee plagen! " zei Graystripe. Hij kon het niet laten om hier ook een grapje over te maken. Kittens vonden partners namelijk overbodig en het was veel te klef! Graystripe dacht eerst ook zo, maar eigenlijk is het juist heel leuk om een partner te hebben. De liefde die Shadowrose geeft. Graystripe zou er niet zonder mee kunnen, het was een gewone zaak geworden. Partners konden je niet alleen liefde geven, maar steunen was ook fijn als je ergens mee zat. Graystripe keek even naar de zon die nog volop scheen. Hij knipperde even met zijn ogen omdat het pijn deed als je naar de felle zon keek. Sommige zeiden dat je er zelfs blind van kon worden! Diep in gedachte schrok Graystripe van Shadowrose's vraag. 'Waar denk je aan?' vroeg ze hem, waarna ze hem lief aankeek. Graystripe keek recht in haar blauwe ogen. " Aan de zon" zei Graystripe beschaamt. Wie denkt er nou aan de zon! Die scheen altijd al, seizoenen lang. Het bracht planten tot leven en het zorgde voor daglicht. Graystripe strekte zich even languit van het lange luieren. Een gaap kwam er nog even achteraan. Hij hoopte dat Shadowrose hem niet die achterlijke grote gaap zag maken! Toen hij klaar was met zich uitrekken, likte hij snel de grassprietjes, en wat zand van zijn vacht af, en ging toen weer naast Shadowrose liggen. Hij gaf haar een likje over haar oor, " Ik had wat zand in mijn vacht!" zei Graystripe. Hij begon weer lief te spinnen en keek naar Shadowrose.


( Het is nu makkelijker te lezen ja =) )

Shadowrose moest moeite doen om niet in de lach te schieten toen Graystripe haar vertelde waaraan hij dacht. Het was ook gewoon een beetje te grappig voor woorden. Aan de zon. Het was echt zo’n antwoord dat wel van Graystripe kon verwachten. Ze keek naar zijn prachtige amberkleurige ogen, net zo lang, totdat ze erin verzoop. Figuurlijk dan. Ze nestelde zich tegen Graystripe aan en luisterde naar de wind, die met haar vacht speelde. Shadowrose vond dat haar vacht een mooie kleur had gekregen. Precies de kleur die ze mooi vond. Ze wachtte af of Graystripe nog iets zou zeggen, wat inderdaad het geval was. Ze keek hem ondeugend aan en kwam iets omhoog, zodat ze recht in zijn ogen kon kijken. Een ondeugende grijns was verschenen rond haar mond en ondeugende fonkelingen kwamen in haar oor. ‘Is dat een uitnodiging, schatje?’ vroeg ze zwoel in zijn oor, waarna ze die een lieve lik gaf. Langzaam ging ze met haar tong over zijn oor, zodat het gewoon moest tintelen aan zijn oor. Ze sloot haar ogen. ‘Dan zal ik je maar eens van dat zand bevrijden,’ zei ze, terwijl ze ondeugend naar hem lachte en pesterig langzaam met haar tong over zijn flank begon te bewegen. Ze zorgde dat hij ook kon ontspannen onder haar bewegingen, maar dat hij ook genoeg gepest werd zodat hij ook moeite moest doen om van haar af te blijven. Ze keek hem aan terwijl ze omhoog ging vanaf buik naar zijn hals toe. Elegant bewoog ze haar lijf naar hem toe en zette haar poten aan weerszijden van zijn lichaam. ‘Ik denk dat ik jou eens lekker ga verwennen,’ zei ze in zijn oor, heel zachtjes. Als nu een andere kat hun zou zien, dan zou zich toch een grote roddel verspreiden door DonderClan heen. Maar het kon haar niks schelen. Het kon haar niet eens schelen wie het zag, ook al zou dat een of andere roddelaar zijn. Ze zou Winterstorm het liefst over haar grote liefde, Graystripe, willen vertellen. Ze was nu al zo lang verliefd op hem en het was wederzijds. Dat was echt een onderwerp waarover ze lang zou kunnen praten, waarschijnlijk tot ergernis van de anderen. Ze keek naar Graystripe en begon te zachtjes zijn hals te masseren met haar tong. Haar staart kon ze dwingen om zachtjes langs zijn lichaam te glijden en te stoppen bij zijn staart. Ze sloot haar ogen genietend.

Hoe meer ze Graystripe liefkoosde, hoe harder haar ademhaling steeg en hoe meer ze zin had om hem verder te liefkozen. Ze moest moeite doen om zich te bedwingen, kon dit gewoon niet. Ze wou dat dit moment voor eeuwig duurde, maar over een paar uur zouden al terug naar het kamp moeten. Ze keek naar hem, haar ogen tot spleetjes geknepen van het genot. Ze snorde en stak haar kopje in de lucht, zodat de zon scheen op haar pels. Haar geur drong zich alle kanten op, terwijl ze elegant met haar lijf over Graystripe bewoog, om bij alle plekken te komen en hem daar een paar likjes te geven. Ja, Shadowrose kon dus blijkbaar ook erg romantisch zijn. Het schaamrood kwam nu al bij haar wangen als ze eraan dacht dat Fireheart hun zo zou zien. Ach wat? Ze waren gewoon verliefd. Ze sloot haar ogen. Toen ze zeker wist dat ze alles zo’n beetje geliefkoosd had, liet ze zich zakken waar ze nu was. Ze lag nu op Graystripe. Alleen haar achterpoten hielden genoeg kracht om Graystripe niet te bezinken met haar kracht. Ze keek hem aan, met haar ogen vol liefde. Haar ogen leken wel goud, maar eigenlijk waren ze smaragdgroen met een klein beetje blauw. Eerst waren ze felgeel, maar blijkbaar konden je ogen ook een beetje verkleuren tijdens dat je ouder werd. Ze keek naar hem en gaf hem een paar likken in zijn hals. ‘Was dat fijn?’ vroeg ze zwoel, terwijl ze naar hem keek. Tijdens dat ze hem zo verwend had, zo noemde zij het in elk geval, had ze niks anders kunnen doen dan spinnen en haar ogen gesloten hebben, zo fijn vond ze het. Dit wou ze al heel lang. Ze wou Graystripe nooit meer kwijt. Toen als vriend niet en nu als partner niet. Ze keek hem aan en gaf hem een kopje. Een hoop gespin steeg op uit haar keel en Shadowrose wist dat deze een tijdje niet zou stoppen. Ze keek zwoel naar Graystripe. Zijn amberkleurige ogen waren ook goudachtig in de zon, wat haar een fijn gevoel gaf, om in zijn ogen te kijken. Vermoeid zakte ze naast hem neer en legde haar kopje op zijn buik. Ze snorde zachtjes en ze maakte een nogal lief geluidje toen ze haar ogen sloot. Shadowrose voelde haar huid gloeien onder haar vacht en hoopte dat Graystripe dat geluidje niet gehoord had, aangezien dit wel een hele kleine kans was dat dit zo was. Ze krulde zich op tegen hem en snorde zachtjes.

(sorry dat ik laat ben, maar natuurlijk school is weer drukkerig >.<)


Graystripe liet luid gespin horen toen Shadowrose het zand van zijn vachtje af likte. " Dat is beter " spinde hij. Het kietelde een beetje toen Shadowrose over zijn buik likte, en rolde over. " Dat kietelt! " lachtte hij. Graystripe rolde over Shadowrose heen en keek haar speels aan. Vervolgens gaf hij haar een lik over haar oor en rende speels weg. " Pak me als je kan!" spinde hij. Graystripe schaamde zich een beetje en rende wat rond. Door de hitte hield hij het niet zo lang uit en plofte neer naast Shadowrose, die hem nog steeds liefkozend aan zat te kijken. Haar ogen waren helder blauw met een sprankje groen. De mooiste ogen die Graystripe ooit had gezien. Graystripe keek om zich geen om te zien of niemand naar hun aan het kijken was en fluisterde iets in Shadowrose's oor. " Ik hou van je, je bent de mooiste poes van alle clans!" fluisterde hij. Graystripe legde zijn kopje op Shadowrose's zachte buik en snorde. Graystripe vond het fijn dat ze samen waren. Hij kon het niet laten om een beetje in te dutten toen Shadowrose hem zachtjes over zijn kopje likte. Samen lagen ze zo weer onder de zon die al bijna onder was. Graystripe vroeg zich af waar Fireheart was gebleven, hij was eerst bij hun wezen kijken, maar was hij dan tog weer teruggegaan naar het kamp ? Graystripe opende zijn ogen even en gaapte. Shadowrose lag nog te slapen op zijn buik en hij gaf haar een likje. Graystripe's ogen werden groter toen hij de zon zag die bezig was om onder te gaan. Een prachtig beeld vond Graystripe. Een gedachte schoot bij hem binnen. Misschien wil Shadowrose dit ook wel zien! Graystripe maakte haar zachtjes wakker door een klein duwtje met zijn kopje te geven. " Shadowrose, word wakker , je moet dit zien!" fluisterde hij.


(daww niet zo lang als eerst D:)