Strangers. {& Sparrowpaw}

Nadat hij zijn vacht gefatsoeneerd had en zijn keel behoorlijk droog was geworden, was Phantompaw opgestaan om naar het kleine meer in het territorium te gaan. Hij aarzelde nog om iemand mee te nemen, maar besloot niemand tot last te zijn en alleen te gaan. De weg ernaartoe was enorm saai, WindClan territorium bestond nou eenmaal alleen uit gras, graan en af en toe een boompje. Toch was hij trots er geboren te zijn, de Clan was erg close, wat hij niet bij veel Clans zag tegenwoordig. In het kamp was het altijd gezellig, en als je niet van gezelschap hield, zocht je gewoon je welverdiende rust in het territorium. Phantompaw glimlachte bij de warme gedachten en keek om zich heen, blijkbaar had hij zijn tijd weggedacht en was hij al aangekomen bij het meertje. Het was er bijzonder stil, geen vogeltje of muis die hij hoorde. En er stond geen zuchtje wind. Met een snelle tred liep de kater naar de rand van het water en boog zijn hoofd, waarna hij een flinke slok nam van het water. Precies op dat moment hoorde hij een andere kat naderen, een vreemdeling?

& Sparrowpaw

Het was stil in het territorium, het leek wel een stilte voor de storm. Dat gezegde had hij gehoord toen een van de elders bij hem was gekomen en een heel gesprek was begonnen over vroeger. De kater vond het niet erg, immers was het leven als medicine cat apprentice een niet al te sociaal leven. Het leek er vaak op dat de medicine cats hun eigen stijl van leven hadden, en de meeste hadden ook niet echt veel vrienden. Kwam het er misschien door dat andere respect hadden voor hen en daarom niet op hen af durfde te stappen? De kater wist het niet, maar hij wist wel dat hij het jammer vond. De enige vriendin die hij ooit had gehad was Mothpaw, maar die zag hij nu nooit meer. Sparrowpaw had het verzamelen van kruiden gestaakt en was in de richting van het kleine meer gegaan, even een kleine break. Hij had de kruiden laten liggen, die zou hij later wel meenemen naar het kamp. De kater hupte zoals gewoonlijk op drie poten naar het meer, een van zijn verlamde achterpoten achter zich aan slepend. Bij het meer leek nog een andere WindClan kat aanwezig te zijn, een die hij niet kende, maar waarschijnlijk een apprentice was.

Hij had zijn drinksessie beëindigd en keek op, de kat was Sparrowpaw, de huidige leerling van de Medicine Cat. Phantompaw draaide zich om naar de kater en glimlachte vriendelijk. 'Hallo, Sparrowpaw.' zei hij. Het was niet raar als Sparrowpaw hem niet kende, hij had zich lang zat teruggetrokken en was niet al te bekend in de Clan. Elke kat had weleens een dipje, toch? Nu de andere kater er was, hing er een minder dode sfeer, aangezien er weinig geluid om hen heen was. Of hij was gewoon doof geworden op de weg naar het meer toe, maar dat was erg onwaarschijnlijk. 'Ook hier voor een pauze?' Vroeg hij, op een simpele toon. De stilte rond het meer leek wel eng te worden, maar hij probeerde het zo veel mogelijk te negeren, misschien was 'ie wel doof geworden?