Crowpaw staarde naar het konijn terwijl ze het langzaam besloop. In haar hoofd herhaalde ze Lionroars instructies. Ze moest oefenen, oefenen, oefenen. Ze wilde niet dat haar vangsten altijd zo rommelig waren. Ze wilde ook eens iets kunnen in plaats van haar mentor keer op keer teleur te stellen. Toch lukte het haar opnieuw niet het konijn stilletjes te bespringen. Ze wist niet hoe, maar het dier merkte haar vlak voor haar sprong op. Crowpaw had echter geluk: het konijn reageerde niet snel genoeg en ze wist het te pakken te krijgen. Ze beet het in zijn nek en het konijn verslapte. Zonder StarClan voor de prooi te bedanken - waarom zou ze? - begroef ze het konijn. En nu maar hopen dat er niet weer een rogue op afkomt, dacht ze wrang. Ze liep verder, tot ze een eind verderop een bekende pels zag. Was dat niet Tinderpaw? De laatste keer dat ze die had gesproken, was ze nog een kitten geweest. Crowpaw liep naar haar toe. "Hoi, Tinderpaw", miauwde ze met een voorzichtige glimlach.