Watch your ears!

Een woedende blik stond in haar ogen, een blik waarvoor menig andere kat het niet eens in zijn kop haalde om haar aan te spreken. Icyrose had een reputatie waarvan bekend was dat je haar niet moest tegenspreken als ze kwaad was. En kwaad was ze! Woedend zelfs. Haar ijsblauwe ogen leken vuur te spuwen terwijl ze in het rond keek op zoek naar diegene die ze nu het meest nodig had.
Pas toen ze die bekende witte vacht vond maakte ze aanstalte om in beweging te komen. Ze kwam overeind, waarbij de vacht rond haar nek nog steeds overeind stond, en schoot naar de witte kater toe. "Whitelion," gromde ze briesend, terwijl haar blauwe ogen woedend in zijn tweekleurige ogen staarde.

[First Whitelion. Lionroar mag binnenvallen om 't gesprek af te luisteren/per ongeluk op te vangen]

De grote kater was rustig, ontspannen, niet wetend wat voor een gevaar er op hem afgestormd kwam. Hij draaide zich gewoon om om naar buiten te gaan, te jagen, toen hij de kleine gestalte zag die hem recht in de ogen keek. Haar ijzig blauwe ogen spuwden vuur. "Whitelion", gromde ze, blijkbaar woedend. Hij zag hoe haar haren rechtovereind stonden, en meteen rezen ook zijn lange haren de lucht in. "Wat is er?", vroeg hij, de zorgen duidelijk hoorbaar in zijn stem. Wie er ook voor gezorgd had dat ze zo kwaad was, zou moeten boeten.

Sparrowpaw is net langsgekomen", zei Icyrose. Bezorgdheid prijkte in zijn blik als hij wachtte op het vervolg. ze.. Ze zou toch niet ziek zijn? Of gewond? Of.. "Ik ben zwanger", vervolgde de poes. "Van jou" De grote kater knipperde een paar keer geschokt. Waarvan die woede? Hij fronste en knikte zijn hoofd opzij. "Maar dat is toch geweldig?", vroeg hij, amper luider dan een fluistering. Hij slikte even. "Waarom ben je dan zo boos?" Zijn stem klonk iets luider dit keer, ietsje. Zijn ogen werden groot van schrik als hij zich iets realiseerde. Ze zijn toch wel gezond?

De verbazing in zijn stem, hij had duidelijk niet door hoe zij hierover voelde. Ze was immers niet echt van plan geweest om nog een nestje kittens te nemen. Ze snoof kwaad en hief een klauw op, waarbij ze net zijn snorharen miste toen ze uithaalde. "Ik wil geen kittens meer, Whitelion. Ik háát kittens," brieste ze kwaad in zijn richting. "Lionroar had me toentertijd al zo ver gekregen, maar je ziet wat daarvan is gekomen. Mijn kittens weten nu niet meer wie ze moeten vertrouwen, die moordenaar van een vader of de verraadster van een moeder," haar stem begon nu echt giftig te worden en woede borrelde in haar op. De neiging om hem aan te vallen groeide nog een paar graden, voordat ze diep ademhaalde en vervolgde. "Ik wil geen kittens," besloot ze haar verhaal.

"Ik wil geen kittens meer, Whitelion. Ik háát kittens," antwoordde de poes kwaad. Hij zuchtte eventjes in opluchting dat de kittens gezond waren, om daarna weer gepanikeerd te kijken. "Lionroar had me toentertijd al zo ver gekregen, maar je ziet wat daarvan is gekomen. Mijn kittens weten nu niet meer wie ze moeten vertrouwen, die moordenaar van een vader of de verraadster van een moeder" Haar stem leek gemaakt te zijn van puur vergif als ze met elk woord een beetje van zijn hoop doodde. "Ik wil geen kittens", besloot ze uiteindelijk. Whitelion bleef doodstil staan, zijn haren rechtovereind en zijn ogen groot van schok en angst. Hij had de woede niet gemist, en de manier waarop ze zijn klauw naar hem sloeg en net zijn snorhaar miste. Hij wist niet wat te antwoordden, dus zei hij maar niets..

De lafaard! Hij bleef daar gewoon staan, zonder iets te doen. Was dit zijn manier om het op te lossen? Haar opschepen met een buik vol kittens en daarna alles maar laten gaan? Ze snoof kwaad en blies naar de witte kater toen hij stil bleef. "Lafaard," gromde ze hem toe. "Denk maar niet dat je hier zo makkelijk vanaf gaat komen, Whitelion." Ze had de kater vertrouwd, meer dan vertrouwd zelfs. Maar had nooit gepland om kittens met hem te krijgen. Dit bracht haar volledige plan in de war en dat was iets waar ze totaal niet tegen kon. "Ik vertrouwde je, maar dit was nooit de bedoeling geweest," snoof ze hem daarna toe, terwijl haar staart krachtig heen en weer sloeg tegen de grond aan. Het deerde haar momenteel eventjes niet wat andere katten van haar zouden denken als ze dit zouden zien. Whitelion zou merken dat ze niet blij met hem was.

"Lafaard", gromde de poes hem toe. Langzaamaan begon zijn geduld op te raken en begon hij kwaad te worden. "Denk maar niet dat je hier zo makkelijk vanaf gaat komen, Whitelion." Hij keek de tengere poes aan met een kwade blik in zijn ogen. "Ik kan er toch ook niets aan doen?", gromde hij terug. "Ik vertrouwde je, maar dit was nooit de bedoeling geweest," Ze.. Ze vertrouwde hem? Ergens raakte hem dat, heel diep, en ergens vond hij het dom van haar. Iedereen wist dat hij niet te vertrouwen was, zelfs hijzelf had dat door. Maar wat kon hij der aan veranderen? Hij kon zichzelf gewoon niet in de hand houden. "Wat wil je dat ik doe?" zijn volume rees langzaamaan luider, tot iedereen in een redelijk straal hem kon horen. "Ik kan er toch ook niets aan doen dat je zwanger geworden bent? Had je me niet moeten laten doen! Je kent de risisco's!"

De kater kwam net terug van zijn jacht en liep met een redelijk dik konijn langs de wand van het kamp. Het werd tijd dat er meer prooi was, helaas gaf Starclan de natuur niet genoeg tijd om sterker te worden, want de blaadjes in de bomen kleurden al weer rood en oranje en het werd met de dag kouder. Het zou niet lang meer duren voordat het ging sneeuwen, de kans daarvoor was best groot. Een bekende stem viel hem opeens op en hij bleef abrupt staan toen de woorden als een klap bij hem aankwamen. "Ik ben zwanger," Het voelde net alsof hij van de klif was afgevallen en nu met een klap tegen de grond aankwam, alle lucht werd uit hem geslagen. Zijn prooi viel op de grond en verstard bleef hij staan. Hoe kon ze! Ze waren nog niet eens een heel seizoen uit elkaar! Wat moesten ze tegen de kittens zeggen?! Kittens van hem, van die vuile mousedung die alleen maar katten kon bedriegen! Hoe dom was ze wel niet! Woest luisterde hij de rest van het gesprek af, zich lichtelijk schuldig voelend dat hij ze aan het af luisteren was, maar al snel kon hij horen dat de twee ruzie hadden. Icyrose was niet blij met de kittens, maar daar had ze van te voren aan moeten denken - en ergens raakte het hem wel dat ze hem een moordenaar vond. Hij had het voor haar gedaan, niet voor zichzelf. Ze had ook dood kunnen zijn nu, maar dankbaarheid van haar zag hij niet. Zijn ogen gleden weer terug naar de prooi, moest hij nu wachten tot ze weg waren of het kamp al inlopen? Was het dan niet de obvious dat hij een gedeelte van hun gesprek gehoord had? Waarschijnlijk wel. En daarom besloot hij te blijven zitten en deed hij alsof hij even uitrustte, want katten hadden hem alweer raar aangekeken terwijl hij de afgelopen paar minuten als een verbaasd konijn naar de heg gestaard had.

I had to do this.

Een zacht gesis was te horen, toen ze de woorden van Whitelion hoorde met de daarbij horende toon. Wat dacht die kater wel niet van haar? Dat ze zo over zich heen zou laten lopen? Mooi niet, dat nooit meer. "Je had je in kunnen houden, schat," gromde ze naar hem, terwijl haar klauwen zich diep in de grond begroeven. Nee, ze wilde niet weer lief tegen hem gaan doen, daarvoor had hij al genoeg bij haar verpest momenteel. "Wat ik wil dat je doet? Ik wil dat je uit mijn ogen verdwijnt!" Icyrose merkte van zichzelf dat haar stem enkele octaven omhoog schoot, maar daarbij rees het volume ook. "Je was zelf toch al te naïef om te denken dat ik van je hielt," gromde ze toen. Haar oren zakte in d'r nek. "Jij ben pathetic Whitelion, je denkt alleen maar aan jezelf, maar ondertussen ben je gewoon een bang klein katertje dat graag de beste wilt zijn," spuwde ze in zijn gezicht, waarbij ze zachtjes gromde. "Je had niet eens door hoe erg ik je aan een lijntje hielt," snoof ze op het laatst.

"Je had je in kunnen houden, schat," gromde de poes. De grote kater torende boven haar uit als hij woedend op haar neerstaarde, en alleen maar woedender werd bij haar volgende woorden. "Wat ik wil dat je doet? Ik wil dat je uit mijn ogen verdwijnt!" Hij gromde, en zijn klauwen kneedden de grond onder hem. "Je was zelf toch al te naïef om te denken dat ik van je hielt" Haar woorden raakten hem, als messteken. Ja, hij was zo naïef geweest. Hij had gedacht dat ze hem ene kans gaf. Dat hij hoop had op geluk. Maar elk woord dat ze in zijn gezicht spuugde boorde dat idee stukje bij beetje de grond in. Hij legde zijn oren in zijn nek en zijn sneeuwwitte vacht stond rechtovereind. Hij zou het niet lang meer volhouden voor hij iets zou moeten aanvallen, iets zou moeten pijn doen. "Jij ben pathetic Whitelion, je denkt alleen maar aan jezelf, maar ondertussen ben je gewoon een bang klein katertje dat graag de beste wilt zijn" Hij gromde woest, maar probeerde zich in toom te houden. Hij. Mocht. Niet. Moorden. NIET. Maar zijn poten luisterden niet naar zijn hart, en zijn voorpoot was al halverwege naar haar gezicht tijdens haar volgende zin. "Je had niet eens door hoe erg ik je aan een lijntje hielt" Hij keek recht in haar ijsblauwe ogen als hij met een woedende grom zijn klauw over haar gezicht haalde. Bloed droop over de lange wonde vanaf haar linkeroor naar haar rechterkaak als hij haar mooie gezichtje verpest had. Zijn verschillend gekleurde ogen stonden hard, al riep er ergens in zijn achterhoofd een stemmetje dat hij zich in moest houden. Met een woedende zwiep van zijn staart draaide Whitelion zich om, waarna hij furieus het kamp uitstormde, weg van Icyrose. De witte vacht van zijn rechtervoorpoot was bebloed, en er zaten enkele spetters van haar bloed op zijn borstvacht, maar daar besteedde hij geen aandacht aan. Hij had niet eens door dat hij voorbij een bekende liep die zat uit te rusten met een prooi in zijn bek. Hij keek niet op of om, hij stormde gewoon verder, richting the small lake.

Een scherpe pijn sneed door haar gezicht heen toen ze de klauw van de witte kater aan zag komen. In een flits deed ze haar ogen dicht toen deze bedekt werden met bloed, maar ze kon niet voorkomen dat er een nagel over haar linkeroog gleed en deels beschadigde. Direct dook ze in elkaar, terwijl bloed uit de gapende wond over haar gezicht vloeide. Haar bek opende zich een paar keer om furious geblaas te laten horen, haar blauwe ogen nog steeds dicht van de pijn en haar oren in d'r nek van angst. Langzaam stapte ze achteruit, nog steeds blazend naar de witte kater, totdat ze door had dat hij weg was. Ze hielt d'r oren in d'r nek en wist haar rechteroog te openen, al was het moeizaam door het bloed dat erin gelopen was. Een enkele kat waagde het om naar haar toe te komen, maar ze blies enkel zo hard naar 'm dat die weer afdroop. Icyrose ging liggen en rolde haar staart over haar gezicht heen, waarbij ze min mogelijk probeerde te bewegen om de pijn te laten zakken.

De woorden die uit de mond van Icyrose kwamen deden hem ergens wel heel veel pijn. Had ze hem ook gewoonweg misbruikt, of was het alleen Whitelion geweest, zodat ze weer erboven op kwam? Het gevecht escaleerde zich echter zeer snel en voordat hij het wist vloog een witte kater met bloed op zijn poot en borst langs hem dood, zo gehaast dat White hem waarschijnlijk niet eens had gezien. Meteen pakte hij het konijn van de grond af en liep hij het kamp in, terwijl hij even geschrokken bleef staan bij het aanzicht van Icyrose die met haar staart haar gewonde en bebloede gezicht probeerde te verbergen. Hij kon niks anders dan langs haar door te lopen, vlak langs haar door te lopen zelfs, maar hij negeerde haar volkomen. Eigen schuld, hij ging haar niet meer redden, dit keer moest ze het zelf maar oplossen. "Karma is a Fishface," Herhaalde hij nog even, voordat hij het kamp verliet, niet eens erop lettend hoe hard hij het wel niet zei. Zijn poten brachten zich echter naar een andere plek, de geur van de witte kater volgend.

Ze had haar ogen dicht, maar haar andere zintuigen werkten op en top. De pootstappen die ze hoorden waren een geluid dat ze liever niet wilde horen, maar toch ging ze er niet tegen in. De stem die erachter aan kwam deed haar echter opkijken en ze blies de kater achterna. Wat had hij er nou over te spreken? Technisch gezien was het zelfs zijn schuld geweest dat haar dit nu overkomen was. Als hij zich niet als een of andere lafaard had gedragen over die moord op Skymask, had zij zich niet zo hoeven uitsloven voor Whitelion en zou ze nu niet gewond en zwanger zijn geraakt.
Ze snoof zachtjes en nieste daarna zachtjes toen ze merkte dat er bloed in haar neus was gekomen. Het was haar een wonder dat haar neus het eigenlijk nog wel deed en dat Whitelion die ook niet aan reepjes had gescheurd. Icyrose's oren gingen naar voren staan, maar richtte zich al snel weer naar haar nek toe toen ze de kruidige geur van Sparrowpaw rook. Haar apprentice die ze niet had kunnen beschermen tegen een Shadowclan kat, waardoor hij vast was komen te zitten in de Medicine Den. "Icyrose? Mag ik je gezicht behandelen, het kan anders gaan infecteren en dan ben je nog verder van huis." Ze mompelde wat en sloeg haar staart voor haar gezicht, maar een zacht streng stemmetje in haar achterhoofd zorgde ervoor dat ze d'r staart weghaalde en de schade bloot lag. Bloed was opgedroogd en had voor klonten bloed in haar lange vacht gezorgd, terwijl er vers bloed overheen druppelde en het geen fijn gezicht gaf.