I need this breath

De dag begon al zo'n beetje tot zijn einde te lopen en de meeste patrouilles kwamen terug. Zo ook de jachtpatrouille die de zwarte kattin net zelf had geleid. Ze nam afscheid van de twee andere katten die haar hadden vergezeld en nam de gevangen prooien mee naar de prooistapel. Ze pakte een muisje beet die waarschijnlijk rond het ochtenduur was gevangen en draaide zich toen om, zoekend naar iemand die ze wilde spreken. Door haar neusgaten haalde ze een keer diep adem, en stapte vervolgens op de kater af. Ze legde haar prooi bij haar poten neer en keek toen naar de kater. "Ashdrizzle?"

{Ashdrizzle eerste post}

Het leek wel een gewoonte voor hem te zijn geworden om zijn oren naar achteren te draaien als hij haar zag, zoals ook dit keer weer het geval was. Het deed pijn, dat zeker, maar de poes liet niks merken. "Wat?" vroeg hij toen, duidelijke tegenzin in zijn stem. Het was gewoon iets waar de poes al een tijd over had liggen tobben, wel of niet doen? Uiteindelijk had ze ervoor gekozen om het gewoon te doen. Wat had ze te verliezen? Hij haatte haar toch zowat al en het was de moeite waard om het in ieder geval te proberen. "Ashdrizzle, dit moet stoppen. Die eeuwige ruzie tussen ons." Ze was even stil, maar richtte haar ijsblauwe ogen vervolgens weer op de kater. "Ik ben blij voor jou en Nightspark, echt."

Oké, waarschijnlijk had ze de verkeerde woordkeuze genomen, want er leek weer een woede-uitbarsting aan te komen. De kater rees overeind en torende een stukje boven haar uit, Fawnstep was niet een van de grootste van de Clan. Bang was ze niet, in tegenstelling tot andere keren dat zo'n zelfde situatie zich had afgespeeld. "Na hoeveel moons van zelfmedelijden is het je gelukt er doorheen te zien?" grauwde de kater haar toe. "Wat heb je de kittens verteld, hm? Dat hun vader niet normaal is dat ze hem maar moeten mijden? Of ben ik ziek in mijn hoofd volgens jou?" siste hij. "Ik heb deze ruzie nog nooit gekoesterd of iets in die richting," zei ze en keek de kater aan. Nee, op ruzie uit was ze nooit geweest, maar toch was deze er gekomen toen der tijd. "En ik heb de kittens helemaal níks verteld, als dat is wat je denkt." Haar stem klonk kalm en beheerst, maar ze was veranderd. Ze was niet meer dat zielige katje wat ze altijd geweest was, nee. Ze was Fawnstep.

"Denk maar niet dat ik ooit nog normaal met je om zal kunnen gaan, niet na dit alles." De poes nam de moeite niet om haar ogen vol vuur te laten schieten of om haar blik te vernauwen, ze bleef gewoon staan zoals ze al stond. "Dus vertrek weer uit mijn ogen als dit je zielige poging was." De poes was stil en keek de kater recht aan, geen enkele spier in haar lichaam die bewoog. "Nee," zei ze enkel kortaf en keek de kater aan. "Ik bega niet dezelfde fout als eerder, nooit meer. En met dit bedoel ik niet dat ik niks gedaan heb, ik heb juist veel dingen gedaan die waarschijnlijk de oorzaak zijn van dit alles, maar daar heb ik spijt van." De poes had haar ogen nog altijd gericht op de kater, waarom begreep hij haar nu niet gewoon. "Waarom zouden we tot onze verdomde dood zo tegen elkaar blijven doen?"

De kater trok zijn lip op, waarschijnlijk van zowel walging als minachting. "Omdat ik geen onbetrouwbare vrienden wil, dus ga maar weer terug naar waar je vandaan gekomen bent." Echter bleef de poes nog altijd staan. "Wie zegt dat ik onbetrouwbaar ben?" zei ze, een wenkbrauw optrekkend. "Ash, je wéét dat ik jou nooit bij de kittens vandaan wilde hebben, denk je soms dat ik zó harteloos zou zijn?" Ze schudde haar kop en keek hem toen aan. Was ze dan echt zo'n monster geweest? "Ik ben waar ik wil zijn, waar ik vandaan kom." Van plan om op te geven was ze niet, al zou het tot haar dood lijden. Nooit meer zou ze zo'n zelfde fout begaan als toen, nooit meer.

"Waag het niet mij zo aan te spreken." De poes kneep haar ogen een tikkeltje samen, maar liet deze al snel weer ontspannen. "Je hebt je 'lieve' maskertje wel eens afgezet in mijn bijzijn, ja." De kater bleek echt boos te zijn en ze zag hoe zijn nagels uit hun hulzen kwamen. "Heeft die moeder van je je nooit geleerd dat je anderen niet zo moet irriteren? Ik wil dat je uit mijn leven verdwijnt, ik hoef je niet meer te zien. Al helemaal niet als iemand die ik een vriend kan noemen." Dit keer had hij een gevoelig punt geraakt. "Waag het niet om ooit nog een woord over mijn moeder te zeggen," siste ze, haar stem niet meer kalm houdend dit keer. Ze deed echt haar best om het weer goed te krijgen, dit alles. Deels voor hem, deels voor de kittens, deels voor haarzelf. "Alles oké?" klonk een andere stem voordat de zwarte poes haar mond weer open kon trekken. Deze sloot ze dan ook en wendde haar blik even af toen ze haar zusje herkende, niet goed wetend welke kant ze het gesprek het beste op kon brengen. "Dat kan je misschien beter aan hém daar vragen," mompelde ze en wierp een snelle blik op zijn nagels.