Riverside [&'nd Sunset]

Onderwerp: Riverside [&'nd Sunset] zo 2 nov 2014 - 14:12

Het was een zeldzaam moment voor Vulture toen hij zag hoe de warme zon door de wolken kwam en de bont gekleurde bladeren mooi liet schitteren. Een steek van onrust was door hem heen gegaan toen hij gemerkt had hoe snel de bladeren weer hun oranje, rode en gele kleuren gekregen hadden. Leaf-fall was aangebroken, terwijl het nog maar gisteren leek dat de koude leaf-bare voor prooischaarste gezorgd had. Vulture's bezorgde gevoel bleef, want hij wist dat voor rogue's het moeilijk was. Ze waren op zichzelf aangewezen. Maar daar stond tegenover dat ze niet een hele clan moesten voedden maar gewoon voor zichzelf konden zorgen. Vulture zuchtte en sloop door het gebladerde. Ze knisperde luid onder zijn poten en joegen prooi weg. Misschien moest hij maar terugkeren naar de stad waar er geen bladeren onder zijn poten kwamen.

Tegen de tijd dat Vulture weer in de stad was scheen de zon verdwenen te zijn en had hij plaats gemaakt voor de maan omringd door sterren. Hij keek om zich heen en zag overal om hem heen hele hoge twoleg nesten. Niet hoog genoeg om meer dan één nest er in te hebben. Ze hadden allemaal hoge hekken met mooie tuinen die vaak schuil gingen achter hoge heggen. Hij dacht even na hoe hij een kittypet dit had genoemd. Ah ja, herenhuizen. De kittypets die hier leefde waren nooit te dun en hadden altijd hele mooie vachten met glimmende halsbanden. Hier moesten zeker hele rijke twolegs leven, concludeerde Vulture. Hij zou vast enorm uitvallen met zijn onverzorgde vacht en dunne postuur. Nieuwsgierig liep hij naar een tuin en kroop tussen de spijlen van het hek door. Hij wurmde zich door een heg en keek naar een mooi, rond grasveld omringd door de roodgekleurde bladeren van de struiken en vreemd gevormde heggen. In het midden stond een vreemd, rond ding met een pijl er in. Toen Vulture het naderde en zijn voorpoten er tegenaan zette zag hij dat er vreemde inscriptie's inzaten. Hij schudde zijn kop. "Twolegs" Mompelde hij duister. Voorzichtig sloop hij over het gras naar een stenen trap die leidde naar een grote dubbele deur. Vulture keek nieuwsgierig naar binnen door de gigantische glazen. Zijn blik ging naar een soort vensterbank waarop hij kon leunen en zo door het dichte raam naar binnen kon kijken. Zijn nieuwsgierigheid was gewekt toen hij een kat hoorde miauwen binnen in. Hij sprong lenig op het vensterbankje. Binnen zag de woonkamer er heel knus uit. Er knapperde een haardvuurtje waar een groot, rond, rood kleed over lag. Er zat een twoleg kit op die luid geluid aan het maken was en een klein pluizig ding aan een stok heen en weer bewoog. Vulture keek er als gehypnotiseerd naar tot er een kleine Siamees naar sprong en er mee begon te spelen. Met grote ogen keek Vulture hoe de poes heen en weer sprong en toen weer onder de bank verdween om er even later weer onder vandaan te schieten naar het speeltje. Ze leek gelukkig. Warm. En zeker niet ondervoed. De kater voelde zijn maag knorren toen hij dat zag en zuchtte. De poes leek geroepen te worden want ze stormde weg. Vulture sprong ook van de vensterbank af en rende naar het volgende raam aan de andere kant. Ze verscheen in een ruime keuken en liep naar wat een voerbakje leek. Hongerig keek Vulture toe hoe ze de brokken opat. Ook al leken ze niet erg lekker.. op dit punt kon hij wel alles eten. Treurig gleed hij van zijn verhoging af en liep weer het gazon op. Hij zette zich neer in schaduw en begon zijn voorpoot te likken. De sterren fonkelde waakzaam boven hem.

Als een pijl schoot de zwarte poes achter een klein muisje aan, die tussen de bomen door weg sprintte. Sunset was snel, maar het muisje enorm klein, en al snel was het beestje verdwenen in een klein holletje, en stond de poes vloekend aan de rand van het bos, aan een open veldje met grote twolegnesten. Ze wilde net een stap richting de nesten zetten toen ze een bekende, nogal magere gestalte zag. Vulture! Hij was echt veel te mager, en de poes kon het vanaf daar al niet aanzien. Jagen op de grond ging slecht, maar dat kwam ook gewoon omdat ze een bomenkat was. Ze keek omhoog, en maakte haar stevige achterpoten klaar om te springen toen er een eekhoorn voorzichtig op de tak balanceerde. De poes sprong, en voordat het eekhoorntje ook meer weg kon rennen, had de poes hem doorboord met haar scherpe klauw. Aan de ene klauw waar ze aan hing, hees ze zich de brede tak op, en ging boven het eekhoorntje staan, maar wierp weer een blik op de kater verderop, die nieuwsgierig een raam in gluurde. Hij was zo ontzettend mager, dat de poes hem nog een prooi extra wilde geven, dus zakte ze in haar bomenjachthouding, en staarde om zich heen. Een boom verderop zat een dikke specht in een boomstam te pikken, en de poes sprong onvoorzichtig tegen het beest aan, en klampte hem vast tussen haar twee klauwen. Met een enorme vaart donderde ze naar beneden, en de vleugels van de dode specht flapperden irritant in haar gezicht, maar de poes wist toch op vier poten terecht te komen, en met een grijns nam ze de eekhoorn en de specht mee naar de rand van de open plek. De kater moest het zelf maar komen halen, dus duwde ze de dikke specht tegenover haar, en begon zelf de wat magerdere eekhoorn te eten.