Flameleaf liep stilletjes door de struiken. Nu nog maar hopen dat de muis hem niet hoort of ruikt. Langzaam naar gespannen sloop hij dichterbij met zijn ogen strak gericht op de muis. Flameleaf likte zijn lippen af en zette zijn achterpoten klaar om te springen. De wind blies langzaam naar voren. Wat een bof dat de muis hem niet kon ruiken. Met een paar bewerkingen met zijn achterpoten sprong hij als een haas naar voren en belandde recht op de muis, ving hem en beet hem in zijn schouder tot de muis doodstil lag. Hij nam hem mee naar een bosje om hem op te eten en hoorde iets ritselen bij een paar varens. Hij gromde dreigend en stond op met overeind gezette haren en uitgestrekte nagels. Maar aan zijn gezicht kon je zien dat hij bang was en geen zin had om te vechten.