[Leadership Ceremony] The Silver Star Arises II

SILVERFANG

Silverfang geloofde niet eens dat hij droomde, tot hij zijn ogen opende en ontdekte dat zijn neus niet langer tegen de koude maansteen gedrukt was. Hij stond op een veld, met lang groen gras dat op het ritme van de wind leek mee te gaan. Het vreemde was, er was geen wind. Niet eens een briesje. Toch trok er een wazige mistwolk door het landschap, en in de verte zag Silverfang de schim van een grote eik, alsof hij bij Fourtrees was. Was dit de plaats waar hij zijn negen levens zou ontvangen? Hij voelde zich zo licht als een vogel, en vroeg zich af of dat één van de vreemde bijwerkingen was. De zilveren pels in zijn nek rees omhoog, omdat hij zich hier absoluut niet prettig bij voelde. Hij had het gevoel alsof hij hier niet hoorde, wat hij als een goed teken beschouwde want dan was hij in ieder geval niet dood. Silverfang trok zijn lippen even ongemakkelijk samen en keek toen afwachtend om zich heen, op zoek naar iets wat hij zou herkennen. Hij wist niet goed wat van hem verwacht werd. Hij faalde echt met dit hele Starclan gedoe. Moest hij iets zeggen, of doen? Konden ze het niet gewoon wat makkelijker voor hem maken en dit hele spirituele gedoe achterwege laten?

SILVERFANG

Met nog altijd een ongemakkelijke uitdrukking op zijn gezicht, tuurde hij door het landschap. Er was geen waarschuwing. Geen geur. Geen geluid. De plotselinge gedaante die voor hem sprong kwam als een complete verrassing, en uit pure schok liet Silverfang zijn staart en alle haren op zijn huid omhoog schieten, alsof hij plotseling een geest zag (wat feitelijk ook zo was). By Starclan, dit hele bovennatuurlijke gedoe maakte hem veel zenuwachtiger dan nodig was. Silverfang liet zijn staart weer zaken en keek met grote ogen naar de rode kater voor hem. Zijn gezicht lichtte echter op toen hij hem herkende. "Firestar!" riep hij enthousiast. Silverfang had niet durven hopen dat hij in Starclan een aantal bekende gezichten zou tegenkomen. Hij had niet gedacht dat dat de bedoeling was geweest, en hij kon op het moment niet goed uitdrukking hoe blij hij wel niet was zijn vriend weer te zien.
'Bang van een stelletje twinkelsterretjes in de lucht?' plaagde Firestar lachend, alsof er niets aan de hand was. De vertrouwde aanwezigheid van zijn vriend deed hem wat kalmeren, en hij zette even een onnozel lachje op zoals alleen Silverfang dat kon. "Ik ben niet bang," merkte hij op, om zichzelf te verdedigen. Zelfs hier, in Starclan, moest hij zijn trots beschermen. "Het is alleen niet alledaags dat ik met katten spreek die.." De kater liet zijn blik weer door het vredige landschap gaan, en zag toen langzaam de gedaanten van andere katten verschijnen. Hun gestaltes waren nog wazig, als schimmen in de mist. "Dood zijn," voegde hij er zacht aan toe. Silverfang was geen kat die er omheen draaide. De blik die aangaf hoe vreemd hij dit allemaal wel niet vond, verscheen weer in zijn bleekgroene ogen, en hij richtte zich snel weer op Firestar. Dat hij hier was was misschien nog wel het vreemdst van allemaal, maar juist omdat zijn overlijden nog maar zo kort geleden had plaatsgevonden, leek het alsof hij nooit was weggeweest. "Je ziet er anders uit, heb je iets aan je vacht gedaan?" plaagde hij grijnzend. Het sterrenlicht van Starclan schitterde in zijn rode pels, en ondanks dat een pijnlijke confrontatie was van zijn dood, kon Silverfang niet ontkennen dat zijn vriend er goed uit zag. Jong, sterk en - hoe vreemd het ook klonk - levendig. Als dit was wat Starclan met je deed, dan had hij er misschien wel vrede mee.
Vanuit zijn ooghoeken wierp hij weer even een blik op de katten in de verte. Ze leken ergens op te wachten. "Zeg Firestar," mompelde hij zacht. "Wat ben ik geacht te doen?" Silverfang wist nog altijd niet goed wat voor houding hij zich moest geven, en keek de rode kater even verward aan. Zijn leider en vriend had hem altijd gesteund toen hij deputy was, en vanavond hoopte hij die steun nog voor een laatste keer te kunnen ontvangen.

SILVERFANG

De vertrouwde glimlach op Firestar's gezicht leek zo normaal, alsof hij gewoon weer in Thunderclan territorium stond en ze op patrouille waren. Silverfang was zich er echter sterk van bewust dat dat niet het geval was. Weer keek hij even naar het sterrenlicht dat schijnbaar ook onder zijn poten gloeiden, en bracht toen met een vertrokken gezicht zijn kop weer omhoog toen hij hoorde dat dit bij lange na niet zijn laatste bezoekje was aan Starclan. 'Levens verliezen, voorspellingen en waarschuwingen ontvangen,' somde Firestar op. Silverfang kreunde even. "Klinkt gezellig," reageerde hij, met enige sarcasme in zijn stem. Aan de andere kant, als dat betekende dat hij Firestar vaker kon zien, kon hij er wel mee leven. Het was misschien egoïstisch van hem om dat excuus te gebruiken om zijn overleden vriend te spreken, maar hij was nog niet klaar om het allemaal te accepteren. Wat niet betekende dat hij zich hier al op zijn gemak begon te voelen. Hij keek weer even nerveus achter Firestar, maar zijn uitdrukking veranderde toen hij over Icestorm begon. Nieuwschierig volgde hij zijn blik naar de rij met katten. Hij kon haar nog niet zien zoals hij haar waarschijnlijk zag - misschien moesten zijn ogen er nog aan wennen? - maar hij meende al snel een mooie witte kattin tussen de rest te zien zitten. Hij grijnsde even. "Nice job, Firestar," complimenteerde hij, waarna hij even knipoogde. Een opmerking waar Dogdance waarschijnlijk zijn oren voor had afgeklauwd.

Firestar zei hem dat hij met hem mee moest lopen. Hij knikte, en liep zonder twijfel achter hem aan. De angst dat Starclan hem misschien niet zou accepteren, verdween naarmate hij de passen van zijn vriend volgde. Firestar was het levende bewijs dat oorsprong niet uitmaakte. Ze hadden hem geaccepteerd als leider, ondanks zijn kittypet wortels. En Firestar had hem als deputy gekozen. Zwijgend wierp Silverfang een blik op de schimmige gedaantes van de vier bomen, die steeds duidelijk in het zicht kwamen. Het was dus waar, dit was de plek waar hij zijn negen levens zou ontvangen. Silverfang vroeg zich af wat voor ervaring dat zou zijn. Zou hij zich opeens veel sterker voelen? Of juist zwakker omdat zijn geest plotseling verdeeld werd over niet één, maar negen levens? Het leek voor hem nog steeds onwerkelijk, dat een kat over meer dan één leven kon beschikken, was het niet dat hij het in de werkelijkheid had meegemaakt.

SILVERFANG

De sfeer om hen heen werd plotseling weer wat serieuzer toen Firestar vroeg of hij er klaar voor was. Silverfang besefte op dat moment dat het tijd was om zijn negen levens te ontvangen. Een nieuwe soort spanning leek omhoog te komen in zijn borstkas. "Ja," antwoordde hij, ervoor zorgende dat zijn stem niet begon te trillen. "Ik ben klaar." Hij wierp even een snelle, nieuwsgierige blik op Firestar, zich afvragende wat er nu ging komen, tot de kater zijn neus tegen hem aan drukte. Het brandde als één van de heetste vlammen en Silverfang moest de neiging onderdrukken om niet zijn kop weg te trekken. In plaats hiervan sloot hij zijn ogen en probeerde hij zich op zijn woorden te concentreren. 'With this life I give you bravery. Use it well when it's needed, for one who is brave can save many lives.' Eenmaal Firestar was uitgesproken, schoot er een golf van energie door hem heen. Het was als een bliksemschicht, en deed zijn oren suizen. Zijn ogen schoten open en vulde zich voor een moment met complete duisternis, terwijl een chaotische draaikolk van beelden door zijn hoofd flitste. Klauwen die langs zijn zij sloegen, tanden die zich in zijn vlees boorde, en de diepte van een donkere kloof toen hij de afgrond in sprong.

De pijnt ebde net zo snel weer weg als dat het was gekomen, en liet Silverfang trillend achter. Zijn zicht kwam terug en hij vond zichzelf weer op het vredige veld. Bij Starclan, als dat pas één leven was, had hij er nog acht te gaan. Hoe ging hij dat ooit volhouden? Silverfang wierp een ontzette blik op Firestar. "That hurt like a bitch," mompelde hij. In zijn ogen was echter geen teken van zwakte te herkennen. Silverfang was niet van plan zich nu terug te trekken. Het leven had pijn gedaan, maar het had hem ook nieuwe kracht gegeven, en hij zou het doorstaan tot het einde. Hij trok zijn mondhoek omhoog in een scheve glimlach en knikte toen om aan te geven dat hij klaar was voor de volgende.

SILVERFANG

Firestar nam wat afstand van hem en hij besefte dat het tijd was voor zijn vriend om zich weer bij de groep Starclankatten te voegen. Hun gesprek was kort geweest, en hij wilde nog niet dat het nu alweer zou eindigen, maar hij wist dat hij geen keus had. Er waren nog acht levens die hij moest ontvangen. Silverfang glimlachte even flauwtjes naar de rode kater toen die hem veel succes wenste. "Ik zie je wel weer, Firestar," sprak hij bij wijze als afscheid. Het was geen vaarwel. Hij had het idee dat hij hem in de toekomst nog vaker ging tegenkomen, al was het maar alleen in Starclan.
Silverfang keek toe hoe zijn vriend naar de vrijgehouden plaats liep aan Icestorm's zijde, de plek waar hij hoorde. Terwijl hij naar ze keek voelde hij opeens een scherp gemis naar Dogdance. Het was alsof hij op dit moment heel erg ver van haar verwijderd was. De muur die tussen hen was ontstaan sinds wat er met de rogues was gebeurd, leek plotseling in vergelijking niets meer. Hij maakte met zichzelf de belofte dat als hij weer terug was, hij het goed zou maken. Geen vermijding meer, hij zou eerlijk tegen haar zijn.
De prachtige witte poes stapte op hem af en hij gaf haar hetzelfde eerbiedige knikje. 'Welkom, Silverfang van de clan der lucht,' groette ze. Silverfang was blij dat Starclan erkende dat zijn wortels bij Skyclan lagen. Hij was er misschien niet geboren, maar zijn hart zou altijd bij zijn oude clan liggen, ook al was het land met de herinneringen verwoest. Hij zou Thunderclan leiden zoals hij dat bij Skyclan had willen doen. Icestorm strekte haar kop en Silverfang zette zich schrap voor de kwellend steek. Maar, deze keer was er minder pijn. Hij voelde een golf van warmte door zich heen slaan. Silverfang besefte zich dat dit de liefde moest zijn die Icestorm voor haar partner voelde, en voor de kittens waar ze voor was gestorven om ze ter wereld ter brengen. Het was zowel prachtig als overweldigend. Hij bleef weer even trillend op zijn poten staan, waarna hij zijn kop hief om in Icestorm's gouden ogen te kijken. "Bedankt," antwoordde hij warm, waarna hij zijn ogen sloot om zich voor te bereiden op het volgende leven.

SILVERFANG

Silverfang opende zijn ogen toen hij de volgende kat op hem af hoorde komen. Hij herkende de slanke, statige kater als één van de gerespecteerde leiders van Windclan. Tallstar. Silverfang knikte even eerbiedig en keek toen naar hem op met een afwachtende blik in zijn ogen. 'Het is nu tijd om de rol op je te nemen die velen voor je op zich genomen hebben, dat je een helder hoofd mag houden en bij je keuzes mag staan,' sprak de zwart/witte kater kalm. Silverfang wist dat de wijze woorden een advies waren die hij zijn hele leven met zich mee zou brengen. Tallstar gaf hem het leven van onzelfzuchtigheid, om de clan ten alle tijde boven je eigen behoeftes te plaatsen. Toen hij zijn neus aanraakte, vlogen de beelden van het ravijn als bliksemslagen door zijn hoofd. Silverfang klemde zijn kaken op elkaar om niet naar adem te happen, en toen hij weer terug was, hijgde hij alsof hij net zelf van de verdrinkingsdood was ontsnapt. 'Het ga je goed, clanleader van Thunderclan.' En met deze woorden stapte Tallstar weer terug.
Silverfang herkende de vierde kat die zich toen van de groep losmaakte als Chestnutpaw, een apprentice van Skyclan. Ze was komen te overleden in een ongelukkig voorval met een das. Hij wilde zeggen dat het hem speet, maar ze glimlachte stralend naar hem, met een wijsheid in haar ogen die ver boven haar leeftijd ging. Ze raakte zijn neus aan, en het leven dat ze aan hem schonk zorgde voor een steek van angst, zo groot dat hij even dacht dat zijn hart zou stoppen. Het eindigde met een grote schok, en hij besefte dat hij herbeleefde wat Chestnupaw in de laatste momenten van haar leven had ervaren. Toen het weer wegzakte, voelde zijn lichaam zwaar aan. Silverfang hoopte maar dat hij genoeg kracht had om de vijf levens die nog gingen komen te doorstaan. Hij moest wel.

SILVERFANG

Toen de volgende kat naar hem toe kwam lopen, wist hij niet of hij verrast moest zijn, of het had moeten zien aankomen. Timefall, de eerste deputy van Firestar. Ze hadden hem nooit om een verklaring kunnen vragen voor Whiteblossom's dood, maar gezien hij zich nu hier in Starclan bevond moesten ze het hem vergeven hebben. Silverfang was blij de kater hier te zien. De keuzes die hij in de laatste momenten van zijn leven had gemaakt, hadden zijn goede daden niet teniet gedaan. Silverfang knikte vastberaden toen Timefall hem de waarschuwing gaf het vertrouwen van Firestar niet te verspillen. Vervolgens sloot hij zijn ogen om zijn vijfde leven te ontvangen. De trouw die het leven hem gaf was sterk, en Silversfang spande al zijn spieren om zich te verzetten tegen de pijn. De spijt die Timefall had over zijn verraad sloeg als een golf over hem heen. De moord op Whiteblossom, zijn liefde voor de kittypet. Die hij nooit meer zou zien. De kater wist dat hij op het eind niet trouw was geweest aan zijn clan en daar moest hij nu voor boeten. Het was een les voor Silverfang die hij altijd met zich zou meedragen. De steek zakte weer weg, maar de zilvere kater kon Timefall nog niet weg laten lopen nadat hij zijn herinneringen en kwelling had meegekregen. "Timefall.. " sprak hij moeizaam, terwijl hij met zijn bleekgroene ogen naar zijn blik zocht. Hij glimlachte scheefjes. "Je was een goede deputy en je had je redenen, ondanks.." Meer kreeg hij er niet uit, want de vermoeidheid begon over hem heen te slaan. Vandaar dat hij de kater enkel nog een dankbaar knikje wierp en zijn overgebleven energie toen weer spaarde voor het volgende leven.

SILVERFANG

Toen Silentrcy naar voren stapte werd hij even ruw herinnerd aan de heftige brand die haar leven had ontnomen. De brand die het hele Skyclan gebied had verwoest, hun huis had afgenomen, hun leider.. Silverfang drukte de gedachte aan Duststar naar achter. Hij hoopte dat hij zijn oude vriend zou tegenkomen tijdens deze nacht, maar ergens was hij er ook bang voor. Silverfang voelde zich nog altijd schuldig voor wat er in het kamp was gebeurd, ook al was er niets in zijn macht geweest dat hij er aan had kunnen doen.
"Silentcry," groette hij warm terug naar de katin. Hij was blij te zien dat haar vrolijke energie niet had verloren. Ze was veel te vroeg heengegaan. Ze had nog zoveel leuke jaren kunnen hebben in een andere clan, een nieuw thuis, maar ze leek er vrede mee te hebben. Hij sloot zijn ogen toen ze haar neusje tegen de zijne drukte. 'Met het leven wat ik je zal schenken geef ik je mededogen, de kracht om zelfs je ergste vijand het leven te kunnen sparen.' Een scherpe pijnscheut, pijnlijker dan ooit tevoren, trok door hem heen toen de herinneringen aan hem voorbij flitste. Herinneringen niet van Silentcry, maar van hem. Een zwijgende kreet gleed van zijn lippen toen hij het bebloede, dode lichaam van de rogue weer onder zijn voorpoten zag liggen. De kou van het lichaam trok door hem heen en hij staarde vol afschuw in de lege ogen. Hij had toen geen mededogen getoond, en hij was zich er pijnlijk van bewust dat dit een les van Starclan was. Een les die hem waarschijnlijk nog in vele nachten ging najagen. Ook al was het nog zijn ergste vijand, niemand verdiende het op die manier te sterven. Hij mocht die fout niet weer maken. Met nog een pijnscheut werd hij teruggehaald en Silverfang bleef rillend achter, zijn ogen wijd opengesperd.

‘Houd je het nog een beetje vol, kiddo?’ Een plagende stem trok hem weer terug en verrast tilde Silverfang zijn kop op. ”Skyleap!” bracht hij uit. Bij het zien van zijn oude mentor was het even alsof hij weer een apprentice was, en hij werd meteen teruggehaald naar de tijd van regels breken en kattenkwaad uithalen. Hij was niet de meest brave apprentice geweest, maar zijn mentor had altijd in hem geloofd en wist altijd prima hoe hij met de roekeloze puber had moeten omgaan. Silverfang had stiekem enorm tegen hem opgekeken en het was dan ook een hele klap geweest toen hij kwam te overlijden. Hij kwam het dichts bij van wat hij ooit als een vader had kunnen ervaren. Skyleap glimlachte warm naar zijn voormalige apprentice, die onderhand al lang al geen apprentice meer te noemen was. ‘Moet je jou eens zien, helemaal opgegroeid en volwassen, en straks nog leider ook. Heb ik toch nog iets goed gedaan tijdens mijn trainingen,’ grapte Skyleap met een warme ondertoon van trots. Het was wel duidelijk waar Silverfang zijn sarcastische gevoel voor humor had. Hij kon het niet helpen te grijnzen. Skyleap lachte ook even, en boog toen zijn kop naar voren om zijn neus aan te raken. ‘With this life, I give you honesty. Value it, so that it may lead you to an open and peaceful state of mind,’ sprak de kater plechtig, voordat hij het leven in Silverfang liet overvloeien. Het voelde alsof er een hele last van zijn schouder werd gehaald. De leugens in zijn leven leken te verdwijnen als sneeuw voor de zon, maar hij wist dat eerlijkheid altijd met een prijs kwam, en al snel voelde hij die als een bliksemschicht door zijn borst schieten. Hij kromp ineen, en keek toen weer op om zijn mentor nog een laatste dankbare blik te werpen, voordat deze zich weer omdraaide en van hem weg liep.

Silverfang wist dat hij het einde van de ceremonie naderde en probeerde het laatste beetje energie dat hij had te verzamelen om dit te kunnen doorstaan. Dit leek allemaal in het niet te vallen toen hij de volgende kat naar hem toe zag lopen. Hij herkende zijn gestalte meteen en zijn ogen lichtte op. ”Duststar,” zijn stem was zowel vol met emotie, als schuld, toen de kater met een glimlach voor hem stil stond. Hij had de dood van zijn beste vriend niet kunnen tegenhouden. Het was Duststar die eigenlijk in zijn poten had moeten staan, toen de clan uit het verwoeste gebied van Skyclan geleid moesten worden. Hij was hun leider geweest, en had nog zoveel kunnen doen met de levens die hem waren geschonken. Maar ze waren één voor één ruw van hem ontnomen, tot op het punt dat hij zijn laatste leven had moeten opofferen om zijn zoon uit de brand te redden. Duststar keek hem echter aan met zijn wijze, blauwe ogen, die geen greintje spijt leken te vertonen, en dat bracht hem even van zijn plek. ‘Het was jouw schuld niet, Silverfang. Het was zo voorbestemd,’ zei hij. Duststar leek hier zo zeker van te zijn, dat Silverfang hem alleen maar kon aankijken en toen zacht kon knikken. De leider glimlachte en raakte zijn snuit aan. 'With this live, I give you intelligence. I’m sure you will lead the clan with great wisdom. Lead it in the ways of Starclan and the warrior code,’ sprak hij met wijze woorden. De sterke ambitie van het leiderschap vloeide meteen in een krachtige golf door hem heen. Hij kon eindelijk afscheid van zijn vriend nemen, terwijl diens laatste herinneringen een zware plek in zijn hart maakte die hij altijd met zich mee zou dragen. Bedankt Duststar, voor alles, zond hij zwijgend naar zijn vriend. De oude Skyclan leider trok zijn kop weer terug en knikte. ‘Geef Dustkit de groeten van me,’ zei hij toen met een glimlach, al wisten ze allebei dat Silverfang dat niet zou kunnen doen vanwege de geheimhouding. De zilvere kater glimlachte terug, blij om te weten dat Duststar wist hoeveel zijn zoontje opkeek naar de kat naar wie hij vernoemd was.

Het was tijd voor het laatste leven. Silverfang ademde even diep in om zich nog eenmaal voor te bereiden. Vervolgens wierp hij een blik op de kat die zich van de groep losmaakte, en zijn mond viel open van ongeloof. Hij staarde naar de prachtige kattin, haar pels schitterend in het sterrenlicht van de hemel. Tranen vormde zich in zijn bleekgroene ogen toen hij de woorden zocht om haar te begroeten. ”Mam…” kwam er toen alleen maar gebroken uit. Het woord voelde vreemd over zijn lippen, omdat hij het zo lang niet meer gezegd had en ook nooit had gedacht dat hij het ooit nog in zijn leven zou uitspreken. Dat hij ooit nog haar stem zou horen, of zijn gezicht kon begraven in haar warme pels zoals hij dat altijd had verlangd als kitten. Maar, ze was daar toch echt. Ze stond voor hem en groette hem met glanzende ogen, alsof ze nooit was weggeweest. De bekendheid van haar geur sloeg over hem heen in een warme golf. Silverfang kon haar alleen maar verbluft aanstaren. ”Maar, hoe…” bracht hij verslagen uit. Ze was een rogue. Hoe kon ze ooit hier in Starclan terecht zijn gekomen? Zijn moeder glimlachte raadselachtig. ‘Sommige geheimen kunnen beter verborgen blijven, mijn zoon,’ antwoordde ze mysterieus. Silverfang wist het zich allemaal weer voor zich te halen, hoe ze altijd zo vol verwondering over de katten in de sterren had gesproken. Hij had altijd gedacht dat het maar verzinsels waren, sprookjes voor het slapen gaan. Tot hij in de clan werd opgenomen en voor het eerst kennis maakte met Starclan. Het had allemaal zo bekend aangevoeld. Kleine Silverfang had totaal geen problemen gehad om zich aan het leven van de clan aan te passen. Hij hoorde er, daar was hij tot op de dag van vandaag nog altijd zeker van. Nu hij zijn moeder hier zag, begon hij zich af te vragen of dat misschien een reden had gehad. Of ze misschien toch meer met de clans verbonden was dan hij voorheen altijd had gedacht. Zijn moeder zag in zijn blik dat hij het leek te raden en wreef toen langs zijn wang met haar kop. ‘De clans zullen altijd je thuis zijn, Silverfang,’ zei ze. Silverfang sloot zijn ogen om haar warmte voelen, wetende dat dit waarschijnlijk de laatste keer was. Toen hij zijn ogen weer opende, bracht ze haar fijne snuit naar voren. ‘With this live, I give you kindness. Use it well to care for your clan, as a mother cares for her kits.' Silverfang verwachte dat dit leven net zo warm en zacht zou zijn als die van Icestorm, en hij was niet voorbereid op de helse woede. Geschokt herkende Silverfang de wens van een moeder om haar kittens ten alle koste te beschermen. Het was sterker dan elke kracht die hij ooit gekend had en hij besefte zich hoeveel zijn moeder om hem gegeven moest hebben. En hoe veel pijn het haar had gedaan om te weten dat hij een wees zou worden. Silverfang snakte naar adem toen het gevoel weer verdween en keek toen met trillende poten weer op naar zijn moeder. Haar groene ogen vulde zich met tranen. Gelukkige tranen van warmte, niet van verdriet. Ze opende haar mond toen ze zag dat hij zijn laatste leven had ontvangen. ‘Een moeder kan niet trotser zijn. Ik weet dat je het goed zult doen als leider... Silverstar.’ En met die woorden, wist hij met een zwaar gevoel in zijn maag dat het weer tijd was om afscheid te nemen. Hij was uitgeput, maar de kracht van de nieuwe levens maakte hem sterk.