No, I'm fine

Lightleaf... Hij miste haar, hoewel hij haar enkele dagen geleden nog had gezien. Maar hij miste haar lach, de vrolijke twinkeling in haar ogen, haar gevoel voor alle katten, haar zachte vacht. En zo kon hij nog wel een tijdje doorgaan. Slaperig rekte hij zich uit en stond op. Hij nam niet de moeite om voorzichtig over de slapende katten heen te stappen toen hij naar buiten liep, dus hij trapte menig kat op de staart, poot en kop. Buiten was het nog donker, maar de zon kon ieder moment het Camp verlichten. Met een zucht liep hij naar de prooihoop. Hij pakte van onderaf een muis, waardoor de halve stapel instortte. Niet zijn probleem. Hij liep naar de rand en ging zitten. De muis lag onaangeroerd voor zijn voeten, klaar om opgegeten te worden. Maar Hate had geen trek. Hij hoefde geen muis. Waarom hij hem had gepakt was voor hem ook een raadsel. Misschien omdat het een dagelijkse routine was. Of niet. De jonge kater staarde voor zich uit, denkend aan Lightleaf. Lightleaf, die hem had verraden, maar toch van hem hield. En hij van haar. Hij wilde bij haar zijn. Haar knuffelen en alles doen wat alle verliefde katten doen als de liefde te zoetsappig werd. Als het een andere zou overkomen zou hij hebben gezegd dat die op moest houden met het ziekelijke gedoe. Hij zou er spontaan haarballen van uitbraken. Maar nu lag het anders. Nu was er Lightleaf.

{+ Eerste post voor Sunset}

Ineens plofte er iemand naast hem. Hate draaide zijn kop en zag dat het Sunset was. Zijn blik gleed afwezig over de zwarte poes en richtte zich toen weer op een punt voor zijn poten. 'Hoi.' Het duurde een paar seconden voordat Hate door had dat er tegen hem werd gepraat. Hij bromde als antwoord. Op dit moment wilde hij geen goed gesprek. Het enige wat hij wilde was bij Lightleaf zijn. Afwezig speelde hij wat met de dode muis. Tussen zijn klauwen rolde het lichaampje heen en weer en af en toe greep hij het vast, klauwde erin en liet het toen weer los. Met een zucht besloot hij het toch maar op te eten. Hij zou zo wel even gaan jagen, hoewel de kans groot was dat hij niets zou vangen. Langzaam kauwde hij op de muis. Toen schrok hij op, keek opzij en schrok nog eens. Hij siste naar Sunset. Hij was helemaal vergeten dat zij er ook nog was.

Van binnen lachte Hate toen de zwarte poes opsprong. Ze had zijn gesis zeker niet gewaardeerd. Nadat ze haar prooi op had gepakt, ging ze op zijn staart staan. Waarschijnlijk als een ik-doe-dit-per-ongeluk-maar-toch-niet-helemaal-actie. Hate siste nog eens. Niemand moest het wagen om op zijn staart te gaan staan. 'Nou, dan niet,' zei de poes en ze staarde hem aan. In haar ogen zag Hate boosheid met een vleugje gekwetstheid. 'Ga van mijn staart af,' sprak Hate kil. Ze liet duidelijk merken dat ze zijn sissen niet leuk vond. In gedachte haalde de zwarte kater zijn schouders op. Maar ze moest van zijn staart af stappen. Nu kwam ze niet zomaar van hem af. Eindelijk tilde Sunset haar poot van zijn staart toen ze zich verplaatste en een paar passen van hem af weer neerplofte. Langzaam stond de zwarte kater op. Dreigend liep hij naar haar toe. 'Je moet nooit, maar dan ook nóóit op mijn staart gaan staan.' Hij trapte haar maaltijd weg en ging voor haar staan. Hij liet een korte stilte vallen. 'Begrepen?' Zijn bovenlip krulde zich op, zodat zijn witte tanden schitterden in het zonlicht. Dit was een officieel dreigement. 'Katten zoals ik vinden dat... Buitengewoon onprettig.' Hates zwiepte sloeg langzaam heen en weer. Zijn gedachtes aan Lightleaf waren vergeten. Sunset was op dit moment belangrijker.

'Om Mijn God, wat ben ik bang.' Het sarcasme droop van Sunsets stem. Hate wierp haar een woedende blik toe. Hij liet zijn tanden even zien. Dit vond hij absoluut niet acceptabel. De poes sprong op. 'Nou, als sorry mag je ook best op mijn staart springen als je wil,' miauwde ze en haar staart zwiepte voor zijn poten. Dreef ze nu de spot met hem?! Vuile... Hij wierp een vluchtige blik op de staart. Hij zag dat die zwaar gehavend was. 'Bomen en staarten, geen goede combinatie.' Wat was dat nu weer voor rare cryptische opmerking? Wat moest hij ermee? Hij zag haar grijnzen, waarna ze weer aan haar prooi begon. Een seconde of wat overwoog hij of hij echt op de staart zou springen. Toen begon de poes weer te praten. 'En trouwens, het is je eigen schuld, had je niet moeten sissen zonder reden.' Hij had wél een reden. De zwarte kater stond net op het punt die tegen haar te grommen, toen een beweging vanuit zijn ooghoek zijn aandacht trok. Het was Royal, die op hen af kwam. 'Hey mate, ik zou het niet proberen als ik jou was. Je blijft van melady af met die gore poten van je.' Hoe durfde hij! En dan ook nog eens grommen! Hate keek woedend naar de onderbreker. Hij legde zijn oren in zijn nek en siste. De witte kater ontblootte zijn tanden en sloeg zijn nagels uit. De brutaliteit! Dit kon nog wel eens interessant worden. Op dat moment sloeg Sunset haar staart in Royals gezicht en stotterde: 'R-rustig maar, Royal...' Na een paar seconden deed ze een paar passen achteruit en staarde naar haar poten. 'Ja, rustig maar, Royal,' echode Hate de poes met een zeurderig stemmetje. 'Want ja, wie weet maak je haar wel boos. En dat wil je niet, hè?' Goed zo, dit ging de goede kant op.