Wandering [Open]

Langzaam schepte de tabby kater aarde over zijn vers gevangen muis. Het was niet veel, en het beestje was maar schraal, maar hij kwam liever met een muis aan dan met helemaal niets. Er moest voor de Clan gezorgd worden, voor de Queens en de kits. De kittens van nu waren hun toekomst. Hun kits, of misschien deze kits al wel, zouden de prooi moeten vangen als hij straks elder was, om welke reden dan ook. Een zucht rolde over zijn lippen, terwijl hij in de aarde even het tabby-patroon van zijn vader dacht te herkennen. Zijn vader.. Snel krabde hij met beide voorpoten nog wat aarde over de kleine muis, er voor zorgende dat het een herkenbaar hoopje zou blijven en hij de prooi makkelijk kon vinden op zijn weg terug. Langzaam begon hij te lopen. De amber met groene ogen op de grond voor hem gericht. Hij miste ze zo, zijn ouders, zijn broertje. Allemaal te jong gestorven. Well, zijn ouders hadden al een behoorlijke leeftijd bereikt toen StarClan hen naar boven haalde. Echter was zijn broertje nog maar net apprentice geweest, toen een vos zijn tanden in diens nek had gezet. Het was gewoon niet eerlijk. Een oor van de gestreepte kater draaide zich naar achter, bij het horen van pootstappen. Echter bleef zijn blik ongeïnteresseerd op de grond gericht, terwijl hij zijn achterwerk langzaam op de koude grond liet zakken.

- Open -

Met een zekere minachting in zijn ogen snoof de tabby kater de lucht op. Er zat een geur door die van het bos vermengd die hem absoluut niet aanstond en waar de haren in zijn nek van overeind gingen staan. Rogue. Even rolde de kater met zijn groene ogen. Het was toch ook typisch. Hij had een klein moment van rouw voor zichzelf uit gekozen, had al bijgedragen aan de clan, en dan kwam er zo'n mormel opzetten om zijn rustige alleen-moment te verstoren. Dat ene, kleine momentje dat hij niets voor de clan deed en hij zich in egoïsme had toegeëigend. En dan was het nog zo'n mormel dat dacht zijn muis te kunnen stelen ook. 'Zo, geef nu maar aan mij!' Klonk een sissende stem. Dark draaide zich langzaam om. Een woeste blik was naast de bedroefde in zijn ogen komen te liggen. 'Je moet wel een hele goede reden hebben, om te denken dat je ongestraft zowel Shadowclan gebied kunt betreden, en er dan ook nog eens vers gevangen voedsel kunt stelen,' sprak hij op kille toon, terwijl hij zijn ogen even geringschattend over de zwartwitte poes liet glijden.

Darkfoot schudde even kort zijn kop, terwijl zijn blik op de muis viel. Het beest was dan maar schraal, het was iets waar zijn clan dankbaar voor zou zijn. Dit mormel zou hem in haar eentje verorberen, terwijl ze het niet eens nodig had. 'Luister 1. Ik heb geen rede nodig! 2. Jullie verdienen deze muis niet! 3. Jullie moeten niet zeuren jullie hebben de beste plekken en wij Rogue's moeten maar zien te overleven met een kwart van wat hier te vinden valt! Dus je moet er niet zo raar van opkijken als een Rogue haar stuk en haar deel van dit bos komt op eisen!' De tabby kater begon schamper te lachen. 'Jouw deel van het bos? Laat me niet lachen, lelijk Rogue-mormel.' De lange nagels van de kater schoten geruisloos uit hun hulzen, terwijl zijn vacht steeds iets verder omhoog kwam. Langzaam kwam hij steeds dichter bij. 'Het is je eigen schuld dat er in jullie gebied niet genoeg voedsel te vinden is. De Clans hebben dit gebied overgenomen van de katten vroeger, onze voorouders. Denk je niet dat het je eigen schuld is, of beter nog, die van je voorouders, dat jij niet ook gewoon in een Clan leeft, hmm? Of dat je niet tussen die Kittypets woont? Naar mijn mening is er genoeg voedsel te vinden tussen die Twolegs, hmm?'

Darkfoot was helemaal klaar met de poes. Op Shadowclan gebied komen, en nog denken dat je recht hebt op daar gevangen prooi ook. Zijn gestreepte oren lagen in zijn nek, en op de momenten dat hij niets tegen de poes zei, waren zijn tanden dreigend ontbloot. 'Nee, jij bent moeder mooiste!' Een kleine grijns ontstond om de lippen van de kater. Een sinistere grijns. 'Maar natuurlijk ben ik dat.' 'Dus je geeft toe dat je dit land gestolen hebt?' Even keek de kater haar verbaasd aan. Pardon? Gestolen? Puh. Hij wilde haar van repliek dienen, maar kwam er niet tussen. De poes praatte al weer verder. 'Praat niet over míjn voorouders, al onze voorouders zijn rogues geweest! De Twolegs? Waarom gaan jullie daar niet heen? Dat lijk me meer een plek voor liegers en bedriegers.' Dark snoof even. Al het verdriet om zijn ouders was verdwenen. Alles wat zijn kop vulde, was deze verschrikkelijk vervelende poes. 'Gestolen? Dat woord heb ik toch echt niet in mijn bek gehad...' Hij siste even. 'En wat is dan je naam, als je deze blijkbaar op een deel van ons territorium wilt drukken?' gromde hij, lachend bijna.

De gestreepte kater schudde zijn kop. 'Mijn naam mag je wel weten. Darkfoot, wordt ik genoemd.' Echter zette hij zijn voorpoot op de muis, en veegde die met een kleine beweging naar achteren. 'Echter is die muis niet voor jou. Eigenlijk had je sowieso al weer op je weg terug moeten zijn...' klonk zijn stem op lage, dreigende toon. Met een klein grijnsje zakte hij door zijn poten en maakte een sprong om op de rug van de poes te kunnen komen, zijn nagels diep in haar vel slaande.