I should have seen it coming

Het was een waar litteken geworden in zijn hart dat Icyrose hem zo snel had kunnen vergeten, hem zo snel had weten te vervangen. En dan ook nog eens met dat monster van een Whitelion. Nou, hij hoopte maar dat ze goed over haar keuze had nagedacht om met dat monster om te gaan - want hij ging haar niet nog een keer uit de klauwen redden van zo'n agressieveling. Nee, dan had ze pech. Zelfs al zou ze zijn naam roepen, dan nog zou hij haar niet meer te hulp schieten. Ze had het zelf verpest, niet hij, nee, zij had het verpest. Ze hadden nog terug bij elkaar kunnen komen, voor de kittens, maar ze had er niet eens over nagedacht. Nee, ze was in de klauwen gevallen van die oh zo stoere Whitelion. Een kater van niets.

Lionroar had zich snel verplaatst over het Windclan gebied. Zijn poten voelden levenloos aan toen hij tot stilstand kwam en hij liet zich meteen zakken. Hij had haar net nog gesproken, maar hij wilde haar nooit meer zien. Ze was een mormel, een ware mousedung. Hij had haar niet nodig. Nee, nee, hij had haar helemaal niet nodig! Hij kon het heus wel zonder haar aan! Hij had de dood van zijn eerste vriendin overleefd en die van Spottedleaf - waar hij toch stiekem ook een kleine crush op had - en voor hem was Icyrose nu ook dood. Natuurlijk was ze er nog steeds, maar het maakte hem helemaal niets meer uit wat er gebeurde. Ze kon het vergeten, hij wilde haar nooit meer zien.

+ Everstar

Everstar zuchtte. Bladval was intussen alweer in volle gang, naar haar idee veel te vroeg. Ze waren nog nauwelijks bekomen van het vorige koudeseizoen en ook de natuur leek nog helemaal niet hersteld. Er waren weinig jonge dieren geweest dit jaar. De planten hadden gebloeid, maar katten aten geen planten. Bovendien was zelfs de plantengroei minder overvloedig geweest dan de groenblad daarvoor.
Allemaal goede redenen om wat langer op jacht te gaan. Ze had tot nu toe één konijn gevangen en dat moest nog wel meer worden. Voor ze echter een nieuwe prooi had kunnen vinden, zag ze een bekende kat. Everstar liep naar hem toe. Was hij ook op jacht? Zo zag het er niet echt uit. Lionroar was echter zeker geen luie kat, dus Everstar verwachtte dat er meer aan de hand was. Dat betekende dat de jacht eventjes zou moeten wachten. "Lionroar", begroette ze hem en ze ging naast hem zitten. "Alles goed?"

Zijn nagels duwde hij gefrustreerd in de grond, terwijl hij er met zijn ijsblauwe ogen naar staarde. Het was niets voor hem om zo te liggen, midden in het windclan gebied, maar hij had even zijn tijd nodig om op rust te komen. Zijn hart bonkte nog in zijn keel en het ergste was, was het gevoel dat hij iemand iets aan wilde doen. Dat hij haar zo weer de rivier in had gegooid, of dat hij naar het Windclan Camp was gegaan om daar Whitelion aan te vallen. Gewoon waar iedereen bij was. Gewoon waar iedereen kon toekijken hoe zijn frustratie tot zo'n woede had geleid.

Zijn ogen schoten echter meteen op toen hij de bekende stem van Everstar hoorde en hij bewoog even ongemakkelijk met zijn oren, terwijl hij zich weer omhoog duwde en recht ging staan. "Uhm.." Hij wist niet wat hij erover moest zeggen. Het was niet echt iets voor hem om hierover te spreken en sinds het gesprek in de leader den had hij haar een beetje ontweken - hij schaamde zich voor het hele moord gebeuren. "Niet veel, ik moest even.." Hij keek haar niet meer aan, zijn blik op het gras gericht dat door de wind in beweging kwam. "Ik moest even liggen," Hij wilde niet dat ze wist dat hij nog steeds moeite ermee had dat het zo slecht was uitgelopen met Icyrose. Het was tenslotte zijn bloedeigen schuld, maar waarom deed ze hem dit dan aan? Omgaan met de éne kater waar hij zo'n hekel aan had, terwijl hij 100% zeker wist dat Whitelion niet oké was. Dat hij een moordenaar was, een vuile leugenaar. Maar Icyrose zou toch niet naar hem luisteren over dat, ze zou hem voor gek uitmaken als hij dat zou zeggen.

"Uhm.. Niet veel, ik moest even.." begon Lionroar. Zijn blik was gericht op het gras voor zijn poten. "Ik moest even liggen." Everstar keek hem zwijgend aan. Als de kater haar aangekeken had, had hij in haar blik kunnen zien dat ze wel wist dat dat niet de volledige waarheid was, maar waarschijnlijk kon hij het uit haar stilte ook al wel afleiden. "Even liggen", herhaalde ze sceptisch. "Maar goed, hij zijn mijn zaken zeker niet." Ze ging Lionroar niet dwingen te praten. Ze had om eerlijk te zijn weinig zin in weer zo'n discussie als die van een tijd geleden. Het was behoorlijk vermoeiend wanneer iemand weigerde te luisteren naar rede. Ze keek naar de kater. Hij was veranderd, sinds Skymasks dood, en niet op een goede manier. Hij voerde zijn taken netjes uit, dus wat dat betreft kon Everstar niet klagen, maar hij leek er weinig plezier aan te beleven. Was het nog steeds die gebeurtenis die hem dwarszat? Everstar wist dat de relatie tussen haar deputy en Icyrose nogal bekoeld was, maar ze had de recente ontwikkelingen wat betreft de lapjespoes en Whitelion niet helemaal meegekregen, dus ze was zich onbewust van deze nieuwe slag voor Lionroar.

De lange stilte maakte hem ongemakkelijk, hij wist dat hij moeilijk tegen haar kon liegen. Ze leek bijna een soort detector te hebben voor leugens - al was zijn leugen wel een zwakjes. Hij had niet eens de tijd genomen om een goede smoes te verzinnen, want eigenlijk was die er niet. Zijn helderblauwe ogen werden gericht op de poes en na haar woorden was het weer heel stil. Hij hield zijn blik voor een tijd op haar gericht en eigenlijk wilde hij iets zeggen - maar zelfs toen hij zijn mond opende om iets tegen haar te zeggen, sloeg hij hem weer dicht omdat het niet juist was wat hij wilde zeggen. Hij wilde het niet over Icyrose hebben. Ze bestond niet meer voor hem. "Het spijt me van de vorige keer." Hij wierp zijn blik weer van haar af en keek nu naar de lucht. "Hoe is je dag?" Hij wist een glimlach op zijn gezicht te toveren, praten over zichzelf heeft hij nooit leuk gevonden.

Lionroar leek iets te willen zeggen, maar er kwam toch niets. Daarna opende hij zijn mond weer. "Het spijt me van de vorige keer", zei hij. "Hoe is je dag?" Zijn glimlach zag er overtuigend uit, maar Everstar wist wel beter. Overgaan op een ander onderwerp, hm? Nu, het waren zijn zaken, niet de hare. Ze maakte zich wel enige zorgen over hem, maar ze was ervan overtuigd dat hij er zelf wel weer bovenop zou komen. Aan haar bemoeienis zou hij toch niets hebben. Everstar haalde haar schouders op. "Het wordt kouder, de prooistapel blijft laag, de andere clans veroorzaken al een tijd problemen en de rogues worden steeds brutaler", zei ze. "Maar verder wel goed. Ik heb wat weten te vangen, dus dat is iets." Ze keek in de richting van de RiverClan grens, al kon ze die vanaf hier niet zien. "Ik maak me enige zorgen om RiverClan. Dawnstar is tot nu toe nog niet tot actie overgegaan, in tegenstelling tot Firestar en Shrewstar, maar misschien voert ze iets in haar schild. Stormstar was een vredebewaker. Ik weet niet wat ik van zijn opvolger moet verwachten." Het nieuws van het RiverClan/ThunderClan-gevecht had WindClan nog niet bereikt, dat zou waarschijnlijk bij de volgende Gathering wel bekend worden, tenzij een kat uit een van die clans zijn mond voorbij zou praten.

Hij had stil geluisterd naar de woorden die Everstar uitsprak en even keek hij vanuit zijn ooghoeken naar haar. Ze was een perfecte Clanleader en zou zo'n goede vriendin voor hem kunnen zijn, maar er was iets aan haar waardoor hij haar niet gemakkelijk binnen kon laten. Ze leek zoveel op Angelpaw. Die groene ogen en die prachtige rode vacht, daar was hij vroeger als een baksteen voor gevallen bij Angelpaw en iedere keer dat ze in zijn buurt was dacht hij weer terug naar de poes die misschien nog op hem zat te wachten in Starclan. Misschien, als hij geluk had. "Ik begrijp het," Zei hij. "Ik krijg zelf ook weinig uit Wolfgaze, Riverclan's positie is een echt mysterie voor ons." Hij keek haar weer aan en bekeek haar weer even. Waarom had hij altijd iemand nodig om bij hem te zijn? Zijn hele leven lang had hij zich miserabel gevoeld, behalve toen hij bij zijn zusje was, bij Angelpaw, Spottedleaf en Icyrose. En nu? Nu was hij weer alleen. "De reden waarom ik hier lang was omdat ik zojuist Icyrose ben tegengekomen en ze mij verteld heeft hoe het zat tussen haar en Whitelion." Hij bleef haar aankijken en wachtte op een antwoord van de poes. Hij moest het toch aan iemand kwijt.

"Ik begrijp het," antwoordde Lionroar. "Ik krijg zelf ook weinig uit Wolfgaze, Riverclan's positie is een echt mysterie voor ons." "Ik houd niet van mysteries", mompelde Everstar. Ze wilde weten waar ze aan toe was, zodat ze rekening kon houden met dingen, plannen kon maken. Ze zag dat Lionroar naar haar keek en ze keek terug. Ze kreeg het idee dat hij opnieuw iets wilde zeggen en dit keer zei hij het ook daadwerkelijk. "De reden waarom ik hier lang was omdat ik zojuist Icyrose ben tegengekomen en ze mij verteld heeft hoe het zat tussen haar en Whitelion." Wacht, wat? Bedoelde hij wat ze dacht dat hij bedoelde? "Icyrose... en Whitelion", herhaalde ze. Dat had ze niet aan zien komen.

Er kwam een stilte tussen de twee en terwijl hij rustig bleef zitten en zijn blik allang weer op het bewegende gras naast zijn poten had gericht, luisterde hij naar de rustige ademhaling van Everstar, de vogels ergens verderop en de wind die door het gras ging. "Icyrose... en Whitelion" Herhaalde de poes en als bevestiging knikte hij. Het was waar. Ze waren een koppel. "Icyrose en Whitelion, ja." Weerklonk zijn stem stug, waarna hij naar haar opkeek. "Van alle katers in de clan, kiest zij juist diegene die het minst te vertrouwen is, waarom doet ze dat?" Hij schudde zacht met zijn hoofd. Als ze maar niet dacht dat die vuile kater bij zijn kittens kwam.

"Icyrose en Whitelion, ja", bevestigde Lionroar. "Van alle katers in de clan, kiest zij juist diegene die het minst te vertrouwen is, waarom doet ze dat?" Everstar kon zich zijn frustratie voorstellen. Zelf mocht ze Whitelion ook niet erg. "Misschien ziet Icyrose iets wat anderen niet zien", miauwde Everstar. Ze vond de witte kater niet erg aardig, maar sommige katten waren bij de katten die ze liefhadden een heel ander persoon dan bij anderen. "Of ze kiest hem omdat ze weet dat jij hem niet vertrouwt", opperde Everstar daarna een andere mogelijkheid, al leek het haar een beetje vreemd. Ze keek haar deputy even aan. "Jij kent haar beter dan ik. Ik weet het niet. In ieder geval kun je er weinig aan veranderen. Als het de eerste mogelijkheid is, worden zij misschien gelukkig samen. Als het de tweede is, laat ze hem vanzelf weer vallen." Meer dan dat kon ze er niet over zeggen. Liefde was niet echt iets waar ze heel veel verstand van had. Ze had het zelf wel gevoeld, maar omdat het onderwerp van haar verlangen haar eigen mentor was geweest, had ze het gevoel zo veel mogelijk onderdrukt. Misschien zou de situatie van toen veranderd zijn zodra ze warrior was geworden, maar voor het zover was, was Whiskermask vermoord, dus ze zou het nooit weten.

Onderwerp: Re: I should have seen it coming