[Ontmoetingstopic Omen] Don’t worry dear

Met een kalme houding en een emotieloze blik in haar gifgele ogen liep ze haar tuin in. Even keek ze naar de schutting aan de rechterkant, waar de tuin van Birdy zich bevond. De jonge kitten die er pas was komen wonen, daarna trippelde ze de tuin uit. Ze zou Birdy niet meenemen, omdat ze vandaag naar het territorium van Dice wilde en daar mocht Birdy niet komen. Ze vroeg zich af of de kater er zou zijn, maar hij had haar toestemming gegeven om op zijn territorium te jagen en daar maakte ze graag gebruik van. Ze mocht Dice graag en misschien kwam hij zelfs wel wat in de buurt van een vriend, maar echt toelaten in haar hart kon ze niet. Dat had ze zich lang geleden al afgeleerd, maar hij kwam er wel heel dicht bij in de buurt. Ze verliet Twoleg place en begon haar tocht naar Rogue gebied. Het was best een stukje lopen, maar dat was voor haar geen probleem. Ze had een prima uithoudingsvermogen. Soms gleed haar blik naar een beweging die haar aandacht nodig was, zoals een monster van de Twolegs of een ander kat. Verder liep ze ongestoord over het pad die naar Dice zijn territorium leidde. De beste manier om geen aandacht te trekken was om rustig door te lopen en geen interesse in je omgeving te tonen. Er waren hier meer Rogue katten, ook katten die haar liever niet op hun territorium zagen, daarom probeerde ze die zo veel mogelijk te ontlopen en als het moest liep ze een stukje over andermans territorium met een kalme blik in haar ogen alsof ze er hoorde. Ze grijnsde toen ze het territorium van Dice inliep. Ze deed haar bek een stukje open om de geuren te proeven, daardoor kon ze concluderen dat de geuren die ze opving niet heel erg vers waren, dus dat Dice op pad was. Ze liep naar zijn schuur en had niet veel moeite om een muis te vangen. Ze ging in de schuur liggen en at de muis met een gelukzaligheid op. Toen ze de muis op had likte ze haar vel schoon en liep de schuur weer uit. De geur van Dice was inmiddels al iets vermengd met die van haar, waardoor andere katten wisten dat ze daar ook soms rondhing. Dice was er nog steeds niet, dus besloot ze om weer naar het Twoleg hol terug te lopen. Ze verliet zijn territorium en liep terug, weer door andere territoriums heen.

[Omen]

De naaktkat was al eerder door haar territorium heen gelopen, toen had ze het nog daarbij gelaten. Maar toen de poes er voor de tweede keer kwam, werd Omen haar zat. Dit was niet haar plek! De rode poes liep op de ander af en ging straight to the point. "Wat doe je, nu al voor de tweede keer, op mijn territorium?" Er was al minder prooi op haar kleine gebied door de Leaf-fal, ze kon het zich niet veroorloven om nog meer prooi kwijt te raken aan een onbekende. De andere kattin droeg een sterke Kittypet geur bij zich, maar ook een klein beetje Rogue, wat verklaarde waarom ze over Omens gebied zwierf. Ze was niet onbekend met het Rogue gebied. En, heel ver onder alle geuren, zat ook een beetje Clangeur. Deze naaktkat had veel verschillende leefstijlen achter de rug.

Ergens had ze het wel verwacht dat op een gegeven moment een Rogue haar aan zou gaan spreken. Zeker nou ze meerdere keren in een moon naar Dice zijn territorium ging. Ze keek naar de jonge poes, een wit/rode langharige poes, die haar kant op kwam. Ze stopte met lopen en wachtte totdat de poes bij haar was. Skinny Love straalde een kalmte en beheersing uit, wat altijd over haar houding heen lag. Het gaf aan dat ze al lang op de wereld rondliep en niet snel van haar stuk te brengen was. Ze was alert toen de poes naar haar toe kwam, dat wel. Ze ging er altijd vanuit dat ze aangevallen zou worden, dan kon het alleen maar meevallen en was ze er op voorbereid."Wat doe je, nu al voor de tweede keer, op mijn territorium?" Ze nam de poes op toen ze bij haar kwam staan, een peilende blik in haar gifgele ogen. Skinny Love zou Skinny Love niet zijn als ze niet meteen de zwakke punten van een andere kat probeerde te vinden. Toen ze klaar was boorde haar blik zich in die van de andere poes. “Ook goedendag.” Zei ze kalm terwijl ze de poes strak aanstaarde. Ze was er zeker niet van gediend hoe de poes tegen haar sprak. Ze irriteerde haar nou al mateloos met haar brutaliteit. “Ik heb geen vleugels dame, dus ik zou niet weten hoe ik anders terug bij mijn eigen territorium kom. Soms moet je dan die van iemand anders oversteken. Zeker in dit deel van het gebied, hier wonen nou eenmaal veel katten.” Ze bewoog rustig met haar staart heen en weer terwijl ze met haar snorharen trok. “En mijn excuses als je je daar aan irriteert, maar ik steek andermans territorium alleen maar over. Ik ben oud en wijs genoeg om te weten dat je niet op iemands territorium moet gaan jagen, dat zou niet eens in mij opkomen.” Ze staarde de andere poes nog steeds aan. Zonder ook maar een greintje spanning, ze had alle tijd.

De gele ogen van de andere kat leken wel keurend over haar vacht te gaan, en Omen's gezicht vertrok een beetje. Wat dacht ze wel niet? Dit was niet dat ding haar land, maar Omen's land! Vluchtig keek ook Omen de ander kritiserend aan. De kat had maar een dunne, zeg gerust geen, vacht dus daar zou ze makkelijk doorheen kunnen komen. Maar ze leek ook heel snel, terwijl zijzelf niet heel snel was door haar grote en gespierd bouw. “Ook goedendag.” Begon de andere kattin en Omen's ogen versmalden. De ander had zeker ervaring met vechten, anders zou ze niet zo zelfverzekerd zijn. Iedere normale Kittypet was allang weggerend. Haar achtergrond was vast niet een heel fijn verhaal. “Ik heb geen vleugels dame, dus ik zou niet weten hoe ik anders terug bij mijn eigen territorium kom. Soms moet je dan die van iemand anders oversteken. Zeker in dit deel van het gebied, hier wonen nou eenmaal veel katten.” De roodharige poes knikte kort. Voordat ze een vraag kon stellen, ging de kattin verder. “En mijn excuses als je je daar aan irriteert, maar ik steek andermans territorium alleen maar over. Ik ben oud en wijs genoeg om te weten dat je niet op iemands territorium moet gaan jagen, dat zou niet eens in mij opkomen.” Omen knikte eventjes en keek terug in de starende ogen. De poes leek de waarheid te spreken, maar het bleek maar al te vaak dat schijn bedriegt. Maar de poes had natuurlijk wel haar Kittypetvoer, dus jagen zou niet nodig zijn. "Oké, ik geloof wat je zegt. Maar mag ik dan wel je naam weten?"

Ze zag dat de andere poes haar ook opnam, heel goed. Het was dus een Rogue met hersenen, dat was al heel wat. Ze zag haar denken en ze hoopte dat ze in zou zien met wie ze te maken had. Het zou geen aangenaam gesprek worden als de poes haar opnieuw op de zenuwen werkte, maar eigenlijk had ze het idee dat de poes haar lesje wel geleerd had. Het leek in ieder geval dat ze haar begreep. Misschien viel de poes dan toch wel meer mee dan ze in eerste instantie gedacht had. Ze ging zitten, haar spieren nog steeds wat aangespannen zodat ze kon reageren als dat nodig bleek te zijn. Met haar staart tikte ze zachtjes op de grond terwijl ze afwachtte totdat de poes iets ging zeggen. Ze was benieuwd welke kant dit gesprek op zou gaan. Wanneer de kat geen ruzie wilde zou ze haar fout van net recht moeten zetten. Ze was nog altijd ouder als de andere poes en daarom wilde ze respect. Als ze met respect behandeld werd kon je heel veel van haar leren, maar irriteerde je haar dan liet ze niets los. Ze had haar oren iets naar achter gericht, een teken dat de poes haar geërgerd had. Ze negeerde de versmalling van de ogen van de Rogue compleet, dat deed haar niets. Ze zou pas haar bek weer open doen als de poes iets zou zeggen. "Oké, ik geloof wat je zegt. Maar mag ik dan wel je naam weten?" Er viel even een korte stilte waarin ze keek of de poes het meende, waarschijnlijk wel dus kon ze wel iets over zichzelf prijsgeven. “Mooi.” Ze hield opnieuw even haar bek terwijl haar oren weer wat naar voren kwamen. “Ik heb vele namen gedragen, maar ik hou het meest van de naam Skinny Love. Zo noemen mijn Twolegs mij nu, dus noem mij maar Skinny Love. En jou naam is?” Vroeg ze toen kalm.

“Ik heb vele namen gedragen, maar ik hou het meest van de naam Skinny Love. Zo noemen mijn Twolegs mij nu, dus noem mij maar Skinny Love. En jou naam is?” Dus Omen had inderdaad gelijk gehad, de kattin had veel levensstijlen achter de rug. Skinny Love, hoe toepasselijk. Het had duidelijk een dubbele betekenis verborgen, omdat de poes nou eenmaal dun was en omdat ze waarschijnlijk te weinig liefde kende in haar leven. "Ik heet Omen, aangenaam." Terwijl ze haar naam zei, ging ze rechtop zitten, staart om de poten en borst vooruit. Skinny Love mocht nog steeds zien wie zijn gebied dit was!

Ze knikte toen de poes zichzelf voorstelde als Omen, of het aangenaam was wist ze nog niet, maar dat zei ze niet hardop. “Hallo Omen, heb je jouw naam zelf bedacht? Het is een leuke naam.” Zei ze rustig. Toen Omen weer haar borst vooruit drukte schudde ze even droogjes met haar kop. “Dat is echt niet nodig. Ik weet dat dit jou territorium is, daar hoef je niet zo’n show van te maken er kijkt toch verder niemand toe.” Ze staarde de andere poes strak aan. “Het enige wat je er mee bereikt is dat het voor jou een veel onaangenamere houding is.” Vervolgde ze kalm terwijl ze weer met haar staart over de grond veegde. “Dus ik zou als ik jou was ermee ophouden.” Sloot ze af, de blik in haar gifgele ogen staarde nog steeds in die van Omen. Ze had iets autoritairs over zich wat de meeste katten niet konden negeren. Ze was benieuwd wat Omen er mee ging doen. Tot nu toe was ze nog niet bepaald onder de indruk.

“Hallo Omen, heb je jouw naam zelf bedacht? Het is een leuke naam.” Omen keek verbaasd op naar de naaktkat. Kreeg ze niet eens haar naam te weten? "Ik heb mijn naam van mijn ouders gekregen, Cora en Tay. Dat het een leuke naam is is puur toeval, mijn ouders hebben me namelijk achtergelaten bij Rechtlopers - hoe noemen jullie ze? Twolegs? Gelukkig kon ik snel ontsnappen, zo'n halsband is niks voor mij. Ik ben een rogue, zoals je doorhad." Toen Omen rechter op ging zitten, schudde de ander haar kop. “Dat is echt niet nodig. Ik weet dat dit jou territorium is, daar hoef je niet zo’n show van te maken er kijkt toch verder niemand toe. Het enige wat je er mee bereikt is dat het voor jou een veel onaangenamere houding is. Dus ik zou als ik jou was ermee ophouden.” De rode kattin keek verbaasd naar de poes. Ze had gelijk, het zat niet heel comfortabel, maar het joeg de meeste katten wel ook maar iets van angst aan. Bewondering kwam er niet al te vaak aan toe bij Omen, maar nu was het één van die bijzondere keren dat ze respect voor iemand had. Ze ontspande zich en keek onderzoekend naar de poes. "Zou ik je naam moen weten? En ik ben ook best benieuwd naar je achtergrond, je hebt vele geuren."

Ze luisterde naar de uitleg van Omen hoe ze aan haar naam gekomen was. “Klinkt logisch.” Zei ze toen. “En inderdaad ze worden hier Twolegs genoemd. Ik draag ook geen halsband gelukkig. Die dingen zijn behoorlijk irritant als je probeert te jagen. Nadat ik de vijfde halsband had gemold hebben mijn Twolegs het opgegeven.” Er verscheen een klein grijnsje om haar lippen, maar daarna keek ze weer serieus. Ze knikte goedkeurend toen Omen zich weer ontspande na haar repliek, heel goed deze poes dacht na. “Veel beter toch?” Vervolgde ze kalm. Toen Omen om haar andere namen vroeg keek ze haar weer strak aan. “Mijn oude namen zeg ik liever niet hardop. Die doen er niet meer toe, aan één naam heb ik genoeg.” Ze dacht even na voordat ze verder ging. “Net als mijn achtergrond, die doet er ook niet meer toe. Ik heb het er liever niet over, dat brengt herinneringen naar boven waar ik toch niets meer aan heb.” Ze trok kort met haar snorharen, licht geïrriteerd. “Dat ik vele geuren meedraag klopt, maar wat wil je ook op mijn leeftijd.” Ze liep nou eenmaal al behoorlijk wat moons rond.

Toen Skinny Love haar de uitleg gaf, dat toch niet helemaal het gewenste antwoord was, keek ze geïnteresseerd toe. De poes was inderdaad niet heel jong meer, en had zeker al wat manen achter de rug, zoals ze zelf ook al zei. "Well then, dan niet." Misschien kwam het een beetje bot over, dat was niet haar bedoeling! "Oh, sorry, zo bedoelde ik het niet!"

- whoeps, even vergeten dat ze haar naam al gezegd had xD. Beetje inspiloos..

Ze nam de andere poes kalm op, benieuwd wat ze op haar opmerkingen ging zeggen. Ze wilde al een sneer terug geven toen Omen haar excuses aanbood. “Excuses aanvaard, het geeft niet. Ik begrijp dat je nieuwsgierig bent, maar soms zijn er dingen die je beter achterwegen kunt laten.” Zei ze toen rustig. “Heb jij het wel graag over je verleden?” Vroeg ze terwijl ze haar staart over de grond veegde. “Is dit al lang jouw territorium?” Ze keek Omen weer aan, met een emotieloze blik in haar gifgele ogen. Haar oren stonden naar voren, een teken dat de irritatie verdwenen was. Misschien viel deze poes toch wel wat mee.

“Excuses aanvaard, het geeft niet. Ik begrijp dat je nieuwsgierig bent, maar soms zijn er dingen die je beter achterwegen kunt laten.” De rode poes knikte nadenkelijk. Jazeker, dat was waar. “Heb jij het wel graag over je verleden?” Omen haalde haar schouders op. Wat voor verleden had ze? Niet echt een fijne, maar ja, zo ging het nou eenmaal in het leven en ze was zeker niet de enige die achtergelaten werd door haar ouders. Toch hoopte ze zelf ooit een goede ouder te worden. Ze had alleen de ware, eigenlijk nog niemand, gevonden. “Is dit al lang jouw territorium?” Omen knikte, haar lange haren dansten mee met de beweging. "Jep, eigenlijk al zo lang als ik me kan herinneren. Is er eigenlijk een reden dat je mijn territorium overkwam? Je zei dat je ergens heen was geweest en daardoor terug moest naar je eigen territorium, mag ik weten waarheen?"

De blik van de oude poes gleed een kort moment naar haar poot, omdat ze er iets overheen voelde kriebelen. Een miertje liep brutaal over haar poot heen en ze fronste, daarna schudde ze met haar poot om het dier er af te krijgen. Voordat ze haar poot weer neerzette en Omen aankeek. Toen Omen weer begon te praten luisterde ze aandachtig. “Je hebt een mooi territorium hier, wees er zuinig op.” Zei ze toen, daarna zwaaide ze met haar staart in de richting van waar ze vandaan gekomen was. “Een goede vriend van mij heeft zijn territorium een eindje verderop. We delen het sinds kort, dus ik ga er soms heen om hem op te zoeken of om iets lekkers te kunnen vangen.” Ze mocht Dice graag, eigenlijk was hij de enige kat die een beetje in de buurt van vriendschap kwam. Hij had respect voor haar en behandelde haar ook zo. Ze had haar verleden aan hem durven vertellen en dat was de eerste keer in haar leven dat ze het aan iemand verteld had. Ja, Dice zag ze ergens wel als vriend. Al zou ze nooit iemand helemaal toelaten in haar hart, bang om daar spijt van te krijgen. “Nu ben ik weer op weg naar mijn Twolegs.” Ze wees met haar staart in de richting van Twoleg place. “Leef je hier alleen Omen?” Vroeg ze aan de andere poes.

“Je hebt een mooi territorium hier, wees er zuinig op.” De rode poes keek even bedenkelijk om zich heen. Zo mooi was het nou ook weer niet, al had ze wel een goed jaag-territorium met veel prooi. Er stonden her en der wat bomen, maar niet veel. Toch was er een stuk in haar territorium waar er wat bosjes stonden, daar was ook haar slaap-plaats. Verder bestond haar territorium uit wat gras en er liep een beekje doorheen, dat was het. “Een goede vriend van mij heeft zijn territorium een eindje verderop. We delen het sinds kort, dus ik ga er soms heen om hem op te zoeken of om iets lekkers te kunnen vangen.” Omen knikte bedenkelijk. Ze keek Skinny Love even aan, de poes leek na te denken over iets. “Nu ben ik weer op weg naar mijn Twolegs.” De kattin wees met haar staart een richting op, waar waarschijnlijk haar 'twolegs' leefden. “Leef je hier alleen Omen?” Omen keek wat beschaamd naar beneden en speelde met een stukje rots. "Ja, al heel lang." Was haar simpele antwoord en ze ging verder met het steentje.

Ze keek naar hoe Omen begon te spelen met een stukje steen. Ze keek er even naar voordat ze antwoord gaf. “Vind je het prettig om alleen te zijn?” Eigenlijk kon ze het bijna wel raden, zeker nou de poes opeens met een stukje rots begon te spelen. Waarschijnlijk deed ze dat omdat ze zich schaamde. “Je hoeft je er niet voor te schamen, dat je alleen bent. Er zijn heel veel katten die alleen leven, daar is niets mis mee. Zolang je je daar zelf prettig bij voelt.” Ze wachtte totdat de kattin haar weer aan zou kijken. Ze hoopte dat ze dat zou doen, want dan kon ze Omen beter peilen en raden wat er in de andere poes omging.

“Vind je het prettig om alleen te zijn?” Omen keek vluchtig omhoog, in een automatisme, maar keek daarna weer naar het steentje. “Je hoeft je er niet voor te schamen, dat je alleen bent. Er zijn heel veel katten die alleen leven, daar is niets mis mee. Zolang je je daar zelf prettig bij voelt.” Nu keek Omen helemaal omhoog, in de felgele ogen van de andere poes. "Nee, ik verveel me best vaak en ik heb niet veel mensen die ik aardig vind, of die mij aardig vinden.." Ze vond het moeilijk om zo over haar gevoelens te praten en begon met haar nagel langs het steentje te gaan.

Ze knikte even begrijpelijk en sloeg haar staart om haar middel. “Wanneer je ergens moeite voor doet dan lukt het wel, als je maar genoeg je best doet.” Zei ze toen kalm. “Als jij met meerdere katten om wilt gaan dan moet je daar de tijd voor nemen en dan zul je zien dat er katten zijn die je aandacht verdienen.” Ze keek even naar hoe Omen met haar nagels over het steentje schraapte. “Omen.” Haar stem klonk licht geïrriteerd. “Kun je misschien stoppen met dat rot geluid?” Ze wiebelde met haar oren om het geluid die ze maakte doordat ze met haar nagels schraapte zo veel mogelijk buiten haar oren te houden. “Het is dus de vraag of je er moeite voor wilt doen, wil je dat?” Ging ze toen weer op haar normale kalme toon verder.

Onderwerp: Re: [Ontmoetingstopic Omen] Don’t worry dear