Be careful making wishes in the dark

Met ruime pootstappen baande de gespierde bruine kater zich een weg richting de pinewoods toe. Zijn lange, dikke bruine pels golfde lichtelijk toen een ijskoude wind langs hem heen gleed. Slechts een enkele zucht verliet zijn mond toen hij zijn blauwe blik op de hemel richtte en de enkele zichtbare sterren opmerkte. Starclan hield zich vast gedeisd nu met de spanningen tussen de Clans, niet willende dat ze er zelf bij betrokken zouden geraken.
Zijn enorme gestalte nam plaats aan de rand van het Shadowclan bos, zijn cyaanblauwe blik naar de overkant richtende. Met een neutrale uitdrukking op zijn brede gelaat bleef hij voor zich uit staren, wetende, of op z'n minst hopende, dat er niemand zijn rust zou komen verstoren.

{Open voor iemand die Wolf kent}

Hij stapte door, door het bos met lange bomen en naalden op de grond. Hier was hij nog nooit geweest en daarom was hij hier dus, daarom. Hij zuchtte even en liet een blik over de bomen gaan, nergens leek er leven te zijn, een dode boel dus. Hij zuchtte nogmaals. Nergens was er iets of iemand, waarom? Hij hing zitten en keek even rond. Het bos had iets dat hem fascineerde, maar hij kon er niet opkomen. Toen hij opeens een zacht geritsel hoorde, of tenminste toch iets hoorde, keek hij op, zijn oortjes wiebelden wat, maar zijn blik was nog steeds neutraal. Hij wandelde naar voren en zag al snel een grote kater zitten. Zijn gestreepte pels liet hem denken aan iemand, maar hij wist niet goed wie... Dus bleef hij naar de rug van de grote warrior kijken, geen enkele emotie op zijn snuit, niks... Echt niks.

Algauw hoorde Wolftail geritsel in de struiken en verplaatste hij zijn blik in een fractie van een seconde in de richting waar het geluid vandaan kwam. Het duurde niet lang of hij zag al wie zijn rust verstoord had. Met imposante passen bewoog hij zich naar de kitten toe en nam hij het dier beet bij zijn nekvel, zoals moederkatten dat deden, en trok hij het schepsel uit de struiken. Vervolgens liet hij weer los en keek hij recht naar het emotieloze gezichtje van Lurkingkit. Fijn, dat ding was nog niets veranderd. Hij vroeg zich eigenlijk af of de kitten ooit in staat zou zijn om te lachen, aangezien een leven zonder emotie gelijk was als een leven zonder plezier. "Wat doe jij in de nacht zo ver uit het kamp?" Gromde hij, zijn cyaanblauwe blik in die van de kitten priemende.

Het duurde niet lang of de grote kater had hem opgemerkt. Hij knipperde met zijn ogen en keek toe hoe de kater hem vastgreep en hem uit de struiken trok om hem op de grond zette. Hij keek even naar de grote kater en herkende de cyaanblauwe ogen die ook Emberkit had. Hij keek even naar de kat en opeens vloog een naam door zijn hoofd, Wolftail. Vader van zijn vader, dus zijn opa? yeah, kon zijn, maar serieus, daar gaf hij niks om. "Wat doe jij in de nacht zo ver uit het kamp?" Ze hij. De gevlekte kater haalde zijn schouders op. "In de nacht kan je beter weglopen dan overdag," wow, wat was hij rechtuit.

'In de nacht kan je beter weglopen dan overdag,' Hij moest toegeven, de kitten was eerlijk. Vaak kreeg hij smoesjes te horen, maar deze keer was dat niet zo. Maar alsnog spendeerde hij daar weinig aandacht aan en richtte hij in plaats daarvan zijn felle blauwe blik op Lurkingkit. "Wat een zonde dat je mij dan bent tegen gekomen. Als ik een vos was geweest dan wist je gelijk waarom het verboden is voor kittens om het kamp te verlaten." Een zucht verliet zijn bekje. Waarom waren al die jonge katten zo onverantwoord? Gaven ze dan niets om hun eigen leven? En blijkbaar ook niet al te veel om hun Clan, aangezien ze niet alleen zichzelf dan in gevaar brachten maar ook de levens van de krijgers die hen dan moesten komen redden. Hij gaf de kleine kater een stevige duw met zijn neus en wees vervolgens in de richting van het kamp. "Lopen jij."

De felgekleurde ogen werden op hem gericht, geen emotie in zijn groene kijkers. Hij bleef hem strak aankijken. "Wat een zonde dat je mij dan bent tegen gekomen. Als ik een vos was geweest dan wist je gelijk waarom het verboden is voor kittens om het kamp te verlaten." Hij zweipete even met zijn staart toen hij zuchtte. "Een vos kan niet klimmen," zei hij. "Ik zou waarschijnlijk in een boom klimmen of een verhoog vinden, zou ik vast ook doen bij een das," zei hij. "Plus als het fout loopt zie ik niet echt wat het probleem is," zei hij vervolgens. "Het is alsof er dan iets gaat missen in clan, wees eens eerlijk, dat zal zo niet zijn," zei hij met een kille stem die helemaal niet bij een kit paste. Toen de forse kat hem vooruit duwde, viel hij naar voren maar herstelde hij zijn houding door op te springen en vooruit te gaan. "Lopen jij." Hij keek even naar zijn opa en bekeek hem, maar gaf geen antwoord en zette zich waarna hij begon te sprinten en begon te lopen. Goed, hij zou luisteren, lopen was het. Met snelle passen haastte de kit zich in het bos. Met een scherpe bocht naar links vloog hij in een dichtbegroeide braamstruik. De stekels schraapten langs zijn pels, maar omdat hij zo klein was, deerde het hem niet. Hij kwam tot stilstand en keek rond. De stekels zouden hem wel beschermen.

De tegenspraak van de kleine kitten deed even een grijns op zijn gelaat zetten. "Jij bent niet eens groot genoeg om in een boom te klimmen, laat staan dat je sneller bent dan een vos. En hetgeen wat niet fout kan lopen? Misschien het feit dat je vermoord zult worden nog voordat je een apprentice bent." Klonk zijn stem, nog steeds even zwaar. Toen de kleine kitten plots wegsprinte en uit zijn zicht verdween, zuchtte hij nogmaals. Wie dacht Lurkingkit wel niet dat hij was? Wolftail was ervaren, meer ervaren dan de meeste krijgers van zijn leeftijd dat waren. Het duurde dan ook niet lang of hij zag zijn zwart witte lijfje verborgen zitten tussen enkele doornstruiken. "Als je nu nog één keer wegloopt zorg ik ervoor dat je verlangt kitten zult zijn." Deze keer klonk hij noch vriendelijk, nog neutraal. Maar bloedserieus. Hij kon er namelijk niet tegen dan een kitten met hem aan het sollen was, en al helemaal niet dat het kleine ding gelijk probeerde te krijgen terwijl 'ie dat niet was. Opnieuw nam hij zijn nekvel beet en sleurde hij hem de struiken uit. "En deze keer naar het kamp." Gromde hij opnieuw.

"Jij bent niet eens groot genoeg om in een boom te klimmen, laat staan dat je sneller bent dan een vos. En hetgeen wat niet fout kan lopen? Misschien het feit dat je vermoord zult worden nog voordat je een apprentice bent." Hij keek de oudere kat aan. "Denk je serieus dat ik daar iets om geef?" Had hij nog gezegd voordat hij weg was gesprint en onderdak had gevonden in de doornstruik. Hij gaf om niet veel en dat wisten de meeste katten wel, maar blijkbaar niet deze kater, die hem helemaal niet leek te kennen, echt goed hoor. "Als je nu nog één keer wegloopt zorg ik ervoor dat je verlangt kitten zult zijn." Hij rolde met zijn ogen en zuchtte. "Wow, wat een straf," zei hij terwijl hij hing zitten. Zijn stem had zo grof en neutraal geklonken, rangen konden hem niet veel schelen. De kater wist uiteindelijk wel Lurk uit de doornstruiken te halen en voor hem te zetten. "En deze keer naar het kamp." Zei deze. Hij keek hem even sceptisch aan met zijn halfopen ogen en knipperde toen. Daarna draaide hij zich om en begon hij te trippelen, niet echt wetend waar naartoe.

Hij negeerde de groffe opmerkingen van de kitten en haalde slechts zijn schouders op, niet veel gevende om de mening van Lurkingkit. "Goed voor jou dan." Miauwde hij slechts, waarna hij de kitten een duw in de rug gaf toen deze niet wist waar hij naartoe moest gaan. Ergens had hij medelijden met het kleine ding. Wie wou zo nu zijn? Wolftail wist dat hij zelf ook niet bepaald de leukste kater was, maar eens hij openbloeide leerde je iemand geheel anders kennen. Alleen Foxstream en Shrewstar wisten dit, deels omdat Shrewstar zijn partner was en Foxstream hem nog had gekend van zijn apprentice tijd. Maar alle gebeurtenissen hadden hem verzuurd. Zijn vroegere knipper relatie met Shrewstar, de ruzies met Timesong en het verraad aan zijn Clan toen Rushspirit nog geleefd had.

De kater had enkel zijn schouders opgehaald toen hij de opmerking had uitgebracht en dit leidde tot de woorden "Goed voor jou dan." Waarbij hij nog een duwtje kreeg in de juiste richting. Wat een zachtaardig ding. Hij keek even naar hem vanuit zijn ooghoek maar reageerde niet en liet zijn kop wat zakken zodat deze bijna de grond raakte, waar naaldjes de grond bedekte. Starclan please, shut up en laat me gaan, bekijk het als ik dood ben en leg het maar uit aan je zoon waar je overduidelijk niks om geeft. Hij kneep even zijn ogen toe toen dat zijn kop in schoot. Ergens had hij het willen zeggen, maar ergens hing dat ook weer te ver, of bepaalde stukken toch. Toch gleden een paar woorden uit zijn mond. "Waarom?" fluisterde hij. "Is het omdat je je zoon dan moet teleurstellen en zeggen dat je je zijn zoon dood hebt teruggevonden," vervolgde hij zachtjes waarna zijn ogen even naar de bosjes flitsten, waar een zacht geritsel hoorbaar was.

Er heerste eindelijk een stilte. Zalig, rust. Echter kwamen aan alle mooie momenten een einde, en ook aan deze. 'Waarom?' Vroeg de kitten plots. Wolftail keek Lurkingkit wat verward aan en wachtte dan ook even af op verdere uitleg toen hij zag dat de kleine kater nog niet uitgesproken was. 'Is het omdat je je zoon dan moet teleurstellen en zeggen dat je je zijn zoon dood hebt teruggevonden,' Vervolgde de kitten zachtjes. Wolftail haalde zijn schouders op. "Misschien." Miauwde hij, niets vrijgevende. De reden waarom hij dit deed? Gewoonweg omdat het hen opgedragen werd dat als een kitten ontsnapt was, zij hen moesten terug escorteren. Dit had niets te maken met het feit dat Lurkingkit zijn kleinzoon was. En dan nog, de zwart witte kat had eerst zo droog tegen hem gedaan. Waarom zou hij nu nog de moeite nemen om diens vragen te beantwoorden? Echter spitsten zijn oortjes zich wel vliegensvlug overeind toen hij geritsel hoorde in de struiken. Ook al zag hij geen gevaar door de bosjes luren, alsnog alarmeerde de dassengeur die zijn neus bereikte hem wel. "Doorlopen," Miauwde hij dus, al minder geduldig als tevoren.