When did all this happen.. (Starlingpaw)

Hij wist niet meer wat er precies gebeurt was. Alles was gewoon een blur geworden een waas die aan hem voorbij leek te gaan.. Hij was verloren. Dood van binnen.. Zijn enige rede om te leven was gestorven samen met de dood van Firestar. Hoe erg hij de kater dan ook gehaat had.. het was zijn rede geweest om door te gaan. De belofte op ooit wraak nemen had hem op de been gehouden en nu.. nu was er niets meer helemaal niets meer. Hij kon niets meer en hij wou niets meer. Het was over.

Zacht zuchtte de kater. Na de ruzie met Arrowpaw was hij niet meer terug gekomen in het kamp en hij was van plan om nog maar enkele prooien te vangen en die naar het kamp te brengen voor hij voor altijd verdween. Hij was geen apprentice en al helemaal geen warrior. Hij was zelfs nog lager dan een kittypet en dat moest hij zien.. Arrow haatte hem en dat was a genoeg om te vertrekken. Genoeg om voor altijd te verdwijnen..

Met een licht hopeloze blik had ze de den rondgekeken en in zijn nest rondgesnuffeld, maar de geur leek oud en verloren te zijn. Waar hing die broer van haar toch uit? Voorzichtig had ze rondgevraagd, niet opmerkende dat hij al even niet meer in het kamp had geslapen, maar niemand wist haar een echt goed antwoord te geven. Alles wat de warriors uitkraamden waren vage aanwijzingen, die haar met de lettergreep kwader en kwader maakten. Woest briesend was ze het kamp uitgestapt en zomaar ergens naartoe gelopen.
Al even had ze gelopen en haar poot, die net was hersteld van de egelaanval, begon vervelend te prikken. Ze had hem ook moeten laten rusten, maar nee, de plicht riep. Met een zucht plofte ze neer in het lange gras en keek stug naar beneden. Tot ze plots.. een bekende geur rook. Met een ruk keek ze op en zag de bekende grijze vacht. "Rowan!" Zonder zich ook maar iets aan te trekken van haar pijnlijke poot rende ze op haar broer af en drukte zomaar haar snuit tegen zijn wang. "Waar was je? Ik was doodongerust, doodongerust zeg ik je!"

Verslagen staarde hij voor zich uit niet wetend waar hij nou eigenlijk heen moest en wat hij moest doen. Hij ging Thunderclan missen en zeker de pijn voelend dat hij zijn moeders wens in de steek zou laten. Maar hij kon het niet meer aan. Hij kon niet zo doorleven. Hij kon niet elke dag naar Arrow kijken en de pijn voelen die hij voelde. Hij had hem verlaten hij had in haat geleefd dus waarom zou hij nu veranderen.. Waarom zou hij het nog proberen..

De plotse stem van zijn zus liet hem opschrikken en met wijd opengesperde ogen keek hij haar aan toen ze haar neusje in zijn vacht drukte. "Starlingpaw wat doe je hier.. Je poot was toch gewond je zou moeten rusten." Mompelde hij beschermend en gaf haar een lik over haar kopje en keek haar aan met warme ogen het verdriet achter zich houden. Hij zou haar missen als hij ging..

Ze snorde zachtjes toen Rowanpaw haar een lik over haar kop gaf. "Starlingpaw wat doe je hier.. Je poot was toch gewond je zou moeten rusten." Met felle ogen keek ze op en deed een pasje naar achteren, licht in elkaar krimpende toen ze op haar verkeerde poot gewicht zette. "Hoe.. hoe durf je dat te zeggen!?" Jammerde ze luid, kwaad en verdrietig tegelijkertijd. "Jij verdwijnt dagen en dan.. dan vraag je waarom ik hier ben?" Hysterisch begon haar stem te klinken en ze legde haar grijze oortjes in haar nek. "Kan het je dan niets schelen hoe ik me voel?"

Zachtjes zuchtte de kater en keek half gepijnigd weg voor hij haar oor zachtjes likte. "Zusje lief zusje het spijt me ik wil alleen maar dat jij jezelf geen pijn doet." Fluisterde hij schuldig en duwde zijn neusje tegen haar kopje. "Ik had een ruzie met Arrowpaw en.. ik moet gewoon nog nadenken oer mezelf.." Fluisterde hij zachtjes. "Ik denk er aan om weg te gaan.. ik ben toch niet wat mam altijd gewild heeft als Warrior.." Fluisterde hij zacht en schuldbewust terwijl hij omlaag keek.

Ze negeerde de blik in zijn ogen, nee, dat wilde ze niet weten. "Ik had een ruzie met Arrowpaw en.. ik moet gewoon nog nadenken oer mezelf.." Ze vernauwde haar groene kijkers. Een van die kittens van Firestar, toch? Wat deden die twee dan zo met elkaar? Was dat de hele reden dat hij verdween uit het kamp? "Ik denk er aan om weg te gaan.. ik ben toch niet wat mam altijd gewild heeft als Warrior.." Haar nekharen kwamen met een schok overeind. "Het interesseert mij geen haarbal wat mama wil." Spuugde ze. "Ga je om haar weg? Laat me niet lachen!" Siste ze in zijn gezicht. "Je laat mij achter, om mama?"

Ze richtte een der felste blikken op hem toen hij een zwak excuus uitte. "Ik ga omdat ik mezelf niet meer ben. Ik ga omdat ik mezelf niet als een warrior kan zien" Bijna had ze haar walging op de grond voor zijn poten uitgespuugd, maar ze hield zich in. "Ga dan!" Riep ze hysterisch uit en deed een stap naar achteren, een heel klein beetje in elkaar krimpende toen ze hard op haar verkeerde poot terecht kwam. "Als jij je familie met die smoes achterlaat verdien je dit leven ook niet!" Siste ze kwaad.

Langzaam maar zeker begon hij te trillen en stapte naar achteren. "S..starlingpaw alsjeblieft spreek niet zo je weet hoe belangrijk je bent voor mij. Jij bent het meest belangrijke voor me dat er ooit is geweest zusje." Fluisterde hij verdrietig en stapte naar haar toe zijn kopje tegen haar aandrukkend. "Ik hou van je zusje echt.." Fluisterde hij trillend. Hij wou niet dat zij zich zo zou voelen. Hij wou niet dat zij hem zou haten.

Met een felle blik bleef ze hem aankeken, zeker toen hij als een waar watje naar achteren stapte. "S..starlingpaw alsjeblieft spreek niet zo je weet hoe belangrijk je bent voor mij. Jij bent het meest belangrijke voor me dat er ooit is geweest zusje." Ze keek hem ongelovig aan en toen hij een kopje tegen haar aandrukte bleef ze stug staan, geen enkel beetje liefde teruggevend. "Blijf dan!" Beet ze hem toe.

Hij trilde en staarde haar met grote flammende ogen aan. "Ik.. Ik.. IK KAN GEWOON NIET BLIJVEN!" Schreeuwde hij met tranen in zijn ogen. "I told Arrow I loved him I can't go on lying now.." Fluisterde hij en schudde zijn kop achteruit lopend tot zijn kont de grote boom raakte en trilde. "I'm sorry Starling.. I'm sorry.."

Haar broer verhief zijn stem en woest drukte Starlingpaw haar grijze oortjes tegen haar kop, terwijl ze naar hem toe liep, hellevuur in haar ogen glinsterend. "Hoe.." Haar stem klonk als een fluistering, maar al haar woedende gevoelens waren in die fluistering gestopt. "..hoe kan het dat Firestar's kittens geen groot drama leven hebben, maar wij wel?!" Grauwde ze. "Maar ga maar als je jezelf zo zielig vindt!" Paniek en woede galmden in haar stem. "Ik zoek mijn leven wel weer uit, zoals ik altijd doe..!"