Pride in my veins

Vreselijk trots was ze. Ze gloeide van trots. Het stroomde door haar hele lichaam. Wel, zo groot was haar 'hele,' lichaam ook weer niet, maar het was positief. Haar konijn was ontzettend groot! Ze had de queens er superblij mee gemaakt. Dat deed haar goed. Maar wat haar vooral erg goed deed voelen was dat ze nu mocht eten. Ze zat naast de warrior's den, een beetje uit de wind. Terwijl ze onrustig met haar staart bewoog nam ze een grote hap van haar konijn. Hij was magerder, schraler dan het hare, maar het deerde haar niet. Het was leaffall! Ze kon niet altijd krijgen wat ze wilde, duh, dat besefte zij ook wel. Het smaakte haar heerlijk, vooral door de triomf die haar gezelschap hield. Maar stiekem hoopte ze op nog wat gezelschap. Dat zou dit moment zeker compleet maken!

Een zachte, bekende geur drong haar neusgaten binnen, over de warme geur van het verse vlees in haar bekje. Haar kop draaide zich naar de geur toe. Haar zusje, Lostpaw, de she-kitten uit haar nest waar ze het meeste contact mee had, stond voor haar. Mager lichaam had ze, het viel de tabby meteen op. "Hi Flood," zei de kattin zacht. Flood glimlachte als begroeting naar haar. Gezien ze haar zusje, welke nogal bang was, maar al te graag hielp, scheurde ze meteen een stukje van haar konijn af. Ze wenkte haar gevlekte littermate met een beweging van haar gestreepte staartje. "Delen?" Het klonk als een vraag, maar ze schoof het grootste afgescheurde deel naar Lostpaw, en die zou het opeten, of ze wilde of niet. Ze was veel te mager naar Floodpaws smaak. "Je bent zo dun!" De silver tabby gaf zichzelf toestemming om zich zorgen te maken om haar zusje. Deze was oud genoeg, maar liet zo over zich heen lopen, dat ze graag een beetje hielp met voor haar zorgen. Als een moeder, die ze toch beide niet meer hadden.

Haar zusje glimlachte naar haar ter begroeting. Ietwat aarzelend ging Lostpaw naast haar liggen. Ze wist wel dat ze niets te vrezen had van Flood, maar gewoontes zaten ingebakken en waren niet zo makkelijk te vergeten. "Delen?", vroeg de grijze tabby, die een stuk van haar konijn afgescheurd had. De zwart-witte poes keek haar aan, verscheurd. Tussen schaamte, honger en het gevoel dat ze het niet waard was. Ze schudde langzaam haar hoofd, ook al knorde haar maag zo hard. "Je bent zo dun!" ze kromp wat ineen bij het horen van de bezorgde stem van haar zusje. ja, ze was dun, maar er was een reden voor. "Ik breng niets mee om te eten, dus ik heb geen recht om te eten", fluisterde ze zachtjes, beschaamd.

Ze zag het wel, ze zag wel hoe haar zusje lichtjes ineen kromp. Waarom? Waarom deed ze dat? "Ik breng niets mee om te eten, dus ik heb geen recht om te eten," fluisterde ze. Ze was beschaamd en ze zei het zó zacht. Haar helblauwe ogen verwijdden zich ietwat. Ze stond op en drapeerde haar slanke gestreepte staart om het magere lichaampje van haar zusje. "Ik heb vandaag voor het eerst iets gevangen. Maar denk jij dat ik daarvoor niets gegeten heb? Denk je dat?" Ze leidde haar naar het plekje naast haar, waar het stuk prooi nog lag. Ze gaf haar een kopje tegen haar zwart-wit gevlekte flank. "Neem het. Als je niet iets extra's wil nemen omdat je zelf niks meeneemt, neem dan mijn deel maar. Ik heb toch niet meer zo'n honger." Flood kom prima liegen, als dat nodig was. Ze wilde niet liegen tegen haar zusje, maar dat deze zou sterven van een hongerdood wilde ze ook niet. Dat zou echt belachelijk zijn, als ze dat zou laten gebeuren. Het was leafbare!

"Ik heb vandaag voor het eerst iets gevangen. Maar denk jij dat ik daarvoor niets gegeten heb? Denk je dat?", zei haar zusje, die haar staartje om haar zwart-witte lichaam geslagen had. Langzaam knikte Lostpaw. Ja, dat dacht ze. Dat zou alleen maar zo eerlijk zijn. "Neem het. Als je niet iets extra's wil nemen omdat je zelf niks meeneemt, neem dan mijn deel maar. Ik heb toch niet meer zo'n honger." Maar Lostpaw was niet dom, en ze hoorde wel hoe haar zusje loog om haar te helpen. Ze schudde haar hoofdje, iets meer vastberaden nu. "Nee.", zei ze met haar hoge stem, luider dan normaal. "Jij hebt ervoor gewerkt. Ik kan niets, dus ik heb geen recht op iets", klonk haar stem, en er schemerde verdriet in door, en schaamte. Ze kon niets. Ze was nutteloos. Alles wat ze deed was tijd nemen van haar mentor, en van tijd tot tijd -omdat haar koppigheid niet op kon tegen de honger, af en toe- het nemen van prooi waar ze volgens haar zelf geen recht op had.