Hard to life with no heart or other stuff

Numbpaw was pas net wakker geworden, hij had een vermoeide tijd gehad. Hij keek om zich heen, hij vond alles geweldig wat er gebeurden maar zelf zei hij er niks van. Jagen was leuk, vechten was leuk. Hij voelde zich steeds meer alleen, hij schudde zijn kop. Clan betekende alles voor hem, hij was daar zijn hele leven opgegroeit. Hij voelde het dauw tussen zijn poten en zag dat er al veel meer bladeren waren gevallen dan vorige week, hij staarde omhoog. Hij sloop naar de vierboom en staarde naar een blad wat langzaam viel, misschien kon hij erachter aan jagen. Dat zou echt een geweldig idee zijn, of hoopte hij. Misschien was het beter om hier niet te zijn, hij ontbloten zijn klauwen en sprong achter het blad aan waardoor er meerdere bladeren van de grond omhoog vlogen. Na een tijd vong hij het blad en beet het, hij legde weer langzaam het blad terug. Het was geen tijd om te spelen, hij was hier om even rust te vinden. Talkpaw had hem gevraagt of zelf apprentices ook tegen Starclan konen praten, natuurlijk zou dat nooit kunnen alleen maar medicine katten. Stiekem was hij bang voor de Starclan, het was iets wat niemand wist. Hoe kon je er in geloven zonder dat je weet dat het bestaad, hoe kon je zo nodig de medicine cats geloven die van alles zeiden. Numbpaw rilden, dit gevoel gaf hem al iets slechts. Hij was juist bang voor alles wat de dood kon zijn, straks kwam je nergens alleen hoe zou dat eruit zien. Hij kroop in een en zei wat woorden tegen zichzelf, hij schudde zijn kop. Waarom zou hij daar aan denken, het was een stom idee.

~Littlestream

L I T T L E S T R E A M

'When you leave, my colors turn to g r e y'

Voor het eerst in tijden had de poes zich weer in de buurt van de grenslijnen gewaagd. Ze wist nog goed wat er de laatste keer was gebeurd toen ze dit had gedaan.. Whitelion, de gevreesde Windclan krijger had haar toen aangevallen en haar bijna van het leven ontroofd.. Maar gelukkig was haar moeder, Innerghost, er op tijd bij geweest en had de Shadowclan deputy haar nog net kunnen redden. Maar de poes wou voorkomen dat ze een argwaan voor de grenslijnen zou krijgen, en dus had ze vandaag besloten om er opnieuw heen te gaan. Ze wou niet dat ze er later nooit meer heen durfde te gaan, en om dat te voorkomen hadden haar poten haar opnieuw uit het vertrouwde Shadowclan territorium gedragen, richting de vierboom.
Zodra de poes hier was aangekomen merkte ze algauw een Thunderclan apprentice op. De kater leek nog jong te zijn, en dus ongevaarlijk. De kans was klein dat ze nu in even groot gevaar zou zitten als bij Whitelion.. Misschien was dit wel hetgeen wat ze nodig had, het bewijs dat er nog goede katten zaten in de andere Clans. Littlestream opende haar mond om iets te zeggen, echter voelde haar keel kurkdroog aan en verliet geen enkel geluid haar bekje. Haar groene blik staarde slechts verhard voor zich uit. Terwijl de grijze poes een doodsangst uitstraalde legde ze haar oortjes even plat in haar nek en maakte ze aanstalten om zich opnieuw om te draaien en terug richting Shadowclan gebied te rennen. Maar ze wist ergens dat de kater haar vast al had opgemerkt, en dat als hij echt gevaarlijk zou zijn het allang te laat was geweest om te vluchten..

Numbpaw bleef rustig zitten, de bladeren bewogen rustig mee met de wind. Deze bladeren rolden over de grond, zelf draaide hij zijn kop en zag in de verte een zwarte gestalte staan. Zelf schudde hij zijn kop, hij had het net over de Starclan waarom komt er dan precies nu een kat hem lastig vallen. Zelf staarde hij ernaar, het duurde maar kort of het leek al weg te zijn. Hij draaide weer zijn kop naar waar het zat, hij was nog alleen op dee wereld. Niemand had hij omzich heen alleen zichzelf en zijn vreemde gevoel vor alles, hij durfde weinig te zeggen tegen andere katten en helemaal van zijn eigen clan. Hij spitste zijn oren en hoorde dat er een geluid dichter naar hem toe kwam, hij draaide zich vlug om en zag een zwarte poes staan met haar oren plat op haar nek en haar strenge groene blik. Numbpaw schrok gelijk en viel vlak daarna op de grond neer, zijn oren waren nu ook plat gelegt tegen zijn nek en zijn klauwen waren uitgestrekt. Alleen bleef hij rustig staren naar de poes, hij moest rustig blijven. Dit was geen moment om je angstig over te maken, alleen was zijn staart uit angst tussen zijn achter poten gekomen. 'Grrrrrr?' klonk zijn grom, hij schudde zijn kop en stond gelijk op. Zelf trilde hij even en zag dat de poes wegliep, zijn poten trilde enorm. 'Het is toch netter om hier te blijven en niet je om te draaien, toch?' sprak hij en probeerde zo min mogelijk angst in te stoppen. Numbpaw keek naar haar rug en sprong gelijk naast haar, hij staarde haar aan. Nog steeds was hij angstig, als ze maar een poot zou uitsteken zal hij naar achter springen.

Onderwerp: Re: Hard to life with no heart or other stuff