[Dawn patrol II » Grens Shadowclan - Twoleg place] Let's go.

De kater verbaasde zich over de patrouille leider van de andere clan, wat hij vroeg was niet eens heel vreemd en kon simpel uitgevoerd worden als ze een paar stappen naar achteren gingen. Blijkbaar voelden ze zich hier te goed voor, en weigerden ze er ook maar iets bij te doen. De kater, die de grootste was samen met de rode van de andere kant, rolde eens met zijn ogen, maar keek afkeurend toen Dauntpaw de kittypet wegschoof naar het andere gebied. "Laat de kittypet erbuiten," Mauwde hij haar streng toe, en keek toen naar het beest wat duidelijk op het verkeerde moment op de verkeerde plaats was. Wat een scharminkel.

'Laat de kittypet erbuiten,'miauwde de grootste kater streng. Muzzle knikte snel, hij wou niks te maken hebben met deze katten...Met een slikje schudde hij de huiveringen uit zijn vacht en keek de kater aan die dat daarnet gezegd had, aan. De grijze kat kon zijn ogen lezen: Scharminkel. Zwakkeling.
Meteen grabbelde Muzzle overeind, zijn kloppende poot pijnlijk omhooghoudend. Foute boel. Foute boel, dat zeker, dacht hij snel. Waarom had hem dan ook zover gewaagd vanzijn veilige pant? Even schoten zijn klauwen in en uit.

De poes van de ander Clan kwam een kat in hen Territory leggen, nadat ze haar oren plat in haar nek gelegd had. "Hou je apprentices bij", Lostdream's haren rezen, want dit was bijlange geen ThunderClan Apprentic,e het ws een Kittypet, ééntje die niets met hen te maken had. De smalende toon in haar stem beviel hem niet, en hij wierp een dodelijke blik op de calico poes. "Apprentice's?" Hoorde hij van de Kittypet komen, en de rosse Warrior legde zijn oren in zijn nek, waarna hij naar de kat keek. "Nee, jij niet," siste hij, en daarna negeerde hij de kat, die wel gewond leek. "Laat de kittypet erbuiten," Als hij de ShadowClan gemogen had, had hij een dankbare blik naar de kater gezonden, maar vermits hij net zo dom was als zijn Clan, deed hij niets.

De Kittypet kroop overeind, en hield zijn poot in de lucht. Lostdream keerde zich naar de kat. "Wat heb jij nou weer gedaan," gromde hij, duidend op diens poot. "Laat je Twolegs dat verzorgen ofzo," Verder maakte hij geen woorden vuil aan de kat, en hij richtte zich op de twee katten aan de overkant van de grens. Hij wou dit gedoe wel eindigen, maar hij wou zich niet laten kennen, want dan gingen de Apprentices van de overkant toch gewoon tegen hen Clan vertellen over hoe 'makkelijk die ThunderClanners zijn'. Hij bleef kijken naar de katten tegenover hem. Lostdream vroeg zich af waar dit op uit ging draaien.

_{"Apprentice's?" Ze grijnsde naar de kittypet. "Nee, jij niet," siste de kater voor hen. "Laat de kittypet erbuiten," Ze perste haar lippen op elkaar. Dauntpaw moest haar ergernis onder controle houden. "Wat heb jij nou weer gedaan," Ze draaide haar kop en liet haar blik langs de kittypet glijden. "Laat je Twolegs dat verzorgen ofzo," Haar oren wiebelden. "Er is niets mis mee, gewoon een kras.", verduidelijkte ze. Tegelijkertijd ging ze tegen het woord van de ThunderClankat in. Het hoefde niet verzorgd te worden.}

Tallpaw merkte wel dat de ander, die duidelijk de andere patrol leidde, het ergens met hem eens was toen hij Dauntpaw streng toesprak. Tall was nog altijd ouder, en mocht dit dus gewoon doen. Vandaar dat hij de geërgerde blik van de poes negeerde en even naar de kittypet keek die gepijnigd zat te hinken. "Laat je Twolegs dat verzorgen ofzo," Hij knikte eens, en keek toen met een opgetrokken wenkbrauw naar Dauntpaw. "Er is niets mis mee, gewoon een kras." Ze waren dan wel Shadowclan, maar dat betekende niet dat dat haar het recht gaf zo te doen. "Gedraag je Dauntpaw, er is geen reden om boos te doen tegen de kittypet," Mauwde hij dus ferm tegen haar, met de waas van autoriteit in zijn stem. Hij was eerlijk tegenover haar, al zou ze het vast anders zien.
Na de woorden keek hij weer naar de andere kater van de patrol tegenover hen. "Als jullie nou iets naar achter gaan, kunnen wij hier ook weg," Zijn stem was zakelijk, niet geïrriteerd of boos. Juist rustig en berekenend. De kater hoefde hier heus niet over te vechten, hij wilde gewoon een compromis.

Er was een hele woordenwisseling op gang toen Lightleaf al haar aandacht aan het silhouet in de verte richtte. Eerst dacht ze dat het nog een Shadowclankat was. Haar aandacht werd weer getrokken naar de discussie. Brokenpaw vroeg of ze niet konden weggaan. Ze keek hem aan met gemengde gevoelens, in principe had hij wel gelijk, maar als ze nu weggingen deden ze het de volgende keer misschien ook, en dan net ietsje verder. Voor ze het wisten was hun territory stukken verkleint. Lostdream had al geantwoord. Ondertussen onderstreepte hij nog eens waarom ze bleven staan tegen de Shadowclanners. "Waarom doen jullie zo moeilijk, dear StarClan, ik sta in mijn eigen Terretory." rondde hij het af. De vreemde poes was nu al stukken dichterbij. Ze hinkte en zag er niet te best uit."Hou je apprentices bij' snauwde een Shadowclan apprentice. Een iets ouder uitziende ging er tegen in. Lightleaf haar wenkbrauwen schoten omhoog. Dit kon nog wel eens interessant worden. Als de oudste apprentice zo zou kleinerend tegen de andere zou blijven doen ging er iets losbarsten. Na wat heen en weer gebabbel over de kittypet hervatte de bruine kater het gesprek weer. 'Als jullie nou iets naar achter gaan, kunnen wij hier ook weg,' zei ze. De warrior kon een lachje niet onderdrukken. Ze wierp een blik om Lostdream, hij had immers de leiding over de patrouille. 'Jullie kunnen eigenlijk nu ook al weg hoor,' merkte de bruine poes op. Lightleaf schoof ongemerkte wat dichter naar de kittypet. 'Ik zou maar weggaan als ik jou was. Je hebt hier niets mee te maken, oke? Wees er blij om,' zei ze zachtjes tegen haar

Muzzle bekeek het poesje dat iets dichterbij wat nerveus toen tot bij hem schuifelde. Ze was klein, maar zeker ouder dan hem. Zijn oren wiebelden even ongemakkelijk naar het verwijt dat hij daarnet had gekregen, maar hij werd gerustgesteld toen het kleine poes bij hem sprak: 'Ik zou maar weg gaan als ik jou was. Je hebt hier niks mee te maken, oké? Wees er blij om,' miauwde ze zacht.
Muzzle slikte zijn angst door. 'I-ik denk dat ik beter ga, ja,' prevelde de grijze kater trillend.
Hij schraapte al zijn moed bijeen en slaagde erin overeind te grabbelen, met zijn bonkende poot die nu langzaamaan blauw-achtig kleurde, opgeheffen.
Muzzle hinkte mankend tot bij het hek, keek van de ene kant naar de andere kant, en plots drong het hem door. Ik ben de weg kwijt, dacht hij paniekerig. De kater voelde zijn keel brandden en kurkdroog zijn, en enkele tellen bleef hij staan. Toen Muzzle omkeek, glimlachtte hij schaapachtig naar het poesje, maar toen hij weer vooruit staarde, vertrok zijn gezicht angstig.
Heel even ijsbeerde hij heen en weer langs het hek, zuchtte toen en plofte toen neer op zijn achterwerk. 'Eh-' stamelde hij naar de ruige katten wat verderop, maar hij wist niet zeker of ze hem hoorden, 'Ik-ik blijf hier wel een tijdje,' sprak hij toen met een trilling in zijn stem, want hij wou niet toegeven dat hij de weg niet meer wist.

"Er is niets mis mee, gewoon een kras.", hij wierp haar een lelijke blik toe. "Gedraag je Dauntpaw, er is geen reden om boos te doen tegen de kittypet," sprak de vervelenste kat de ander toe, en Lost kroonde hem even als de Leader van het groepje ShadowClanners. "Als jullie nou iets naar achter gaan, kunnen wij hier ook weg," De kater klonk zakelijk, maar Lost vond hem nog steeds kinderachtig. Waarom zou een ThunderClanner zelfs naar het Territory van die Clan gaan? Ew, nee. Hij niet, in ieder geval. 'Jullie kunnen eigenlijk nu ook al weg hoor,' Hoorde hij van achter zich, en hij keek Lightleaf dankbaar aan. 'Ik zou maar weggaan als ik jou was. Je hebt hier niets mee te maken, oke? Wees er blij om,' zei ze tegen de Kittypet, en Lostdream knikte instemmend. 'I-ik denk dat ik beter ga, ja,' stotterde de kat. "Het is wat Lightleaf zegt, jullie kunnen nu al weg. Dankzij die lieve poes van jullie zitten wij met deze Kittypet." Lieve klonk sarcastisch, maar dat was de bedoeling.
'Ik-ik blijf hier wel een tijdje,' De rosse kat keek om. "Weg kwijt?" De trilling in de kat zijn stem, en de twijfeling wees er wel op. "Zie je, we zitten met een Kittypet opgescheept.

Tall luisterde aandachtig, en dacht er toen ook even serieus over na. Hij schoot in de lach toen de kittypet als een teleurgestelde kitten weer terug kwam lopen en vol schaamte meldde dat hij toch maar even bleef. Er was niets wat hij kon doen om de stelling van de ander te ontkrachten. Het was waar, en de kater had nou niet echt zin om de zorg voor een kittypet op zich te nemen, en dus glimlachte hij eens geamuseerd. "True that," Beaamde hij, "Als jullie dan voor de kittypet zorgen, zal ik er verder geen punt meer van maken, maar dan blijft er hier wel een Shadowclanner achter voor de zekerheid," Het was niet minder dan normaal in zijn ogen om op zijn minst een kat achter te laten om te zorgen dat alles goed liep, en dus leek het de kater een heel reëel aanbod.

De jonge apprentice liet zijn blik over de andere twee patrouilleleden gaan alsof hij van één van hen goedkeuring verwachtte. Maar helaas maakte Lostdream geen aanstalten om weg te gaan. De jonge kater kijk droevig naar Lightleaf. Hij liet zijn kop hangen en zette een paar stappen terug, om zich wat van de groep af te zonderen. Het maakte hem nu niets meer uit als de Shadowclanners hem een lafaard vonden, nou wisten ze wel dat hij weg wilde. Zijn ogen bleven deels het tafereel volgen tussen de Shadowclanners en hen. Toen opeens één van hun apprentices er een Kittypet bij haalde en die over hun grens zette. Broken keek de kat met een schuin kopje aan en stapte terug op de groep af. Er klonken veel heen-en weergesprekken over de Kittypet. Toen deze weer weg liep, maar uiteindelijk weer terug kwam keek Broken de poes aan. 'Weg kwijt?' Even keek Broken op naar Lostdream en toen naar de Kittypet. "Kom mee," Hij begeleidde de Kittypet tot aan de grens waar hij stopte. "Gewoon rechtdoor lopen, totdat je vanzelf bij je nest komt." Hij zei maar even wat, om de Kittypet weg te helpen. Dat pad moest toch ergens eindigen? Broken haalde zijn schouders op en liep weer terug naar de groep.

Auw bad ><

'Het is wat Lightleaf zegt, jullie kunnen nu al weg. Dankzij die lieve poes van jullie zitten wij met deze Kittypet,' zei Lotsdream. Lightleaf kon het niet laten om te glimlachen door zijn goedkeuring. Zelf die shadowclanner gaf haar gelijk. Ze had wel medelijden met de kittypet. Op de koop toe was ze blijkbaar nog de weg kwijt ook. 'Kom mee,' zei Brokenpaw, Lightleaf keek verrast op. Zo te zien ontfermde hij zich over haar. Ook goed, iemand moest iets doen. Hij gaf haar instructies en liep weer terug. De bruine warrior glimlachte naar hem, dan was ook weer afgehandeld. Er was waarschijnlijk veel meer gedoe rond gemaakt als Brokenpaw dat niet gedaan had. Ze keerde zich weer naar de groep aan de andere kant van de grens en haalde haar wenkbrauwen op. Was dat genoeg ontfermd over de kittypet? Ze sprak de woorden niet letterlijk uit, maar bedoelde het wel met dat gebaar. Als de poes de weg terugvond naar zijn nest, zou het wel goed moeten kopen, hoopte ze. Heel misschien konden ze nog eens naar zijn poot kijken als die anderen weg waren. Het was al een stuk later geworden, normaal waren ze al een heel eind. Ze wipte van haar ene op haar andere poot om zichzelf te verwarmen. Na een hele tijd stilstaan kroop de kou wel in je pels.

Bright was het camp uit gegaan om nog wat te oefenen,maar toen de geur van een paar mede apprentice's in haar neus drong volde ze dat spoor grijnzend. Ze kwam bij een groepje ShadowClanners en de patrouille van de ThunderClan. Toen ze haar zus zag verstrakte ze,maar dat liet ze al snel voorbij gaan. Ze had achter de boom het gesprek kunnen horen en kwam dichter,met een spottende glimlachje keek ze de ThunderClan katten aan. "Zozo,blijkbaar kan de ThunderClan niet zonder kittypets",zei ze grijnzend,en het woord kittypet spuugend. Ze keek even naar haar Clanleden en zag Tallpaw,Bluepaw,Dauntpaw,allemaal gemengd in de discussie van de ThunderClan katten. Even gleed haar blik naar haar zus die ze woedend aankeek. Hoe durfde ze haar Clan. "Ben je niet snik? Geven jullie gelijk aan die ThunderClan mormels?" Vroeg ze spugend aan,ze begreep de kater niet. Het ene moment zou hij zo de koppen van de ThunderClan katten rukken en nu gaf ze die mormels gelijk? Ze schudde even met haar kopje. "Je ziet toch wat ze met die kittypet doen? Ze kunnen het niet laten aardig voor dat mormel te zijn,de hele Clan zit onder de kittypet's." Zei ze spottend en ging met een zelfgenoegzame glimlachje zitten.

~Ik hoop dat ik mag komen joinen :') ~

De kater vond het zo wel eigenlijk een prima overeenkomst, de katten in de patrol waar hij mee was zagen er niet uit alsof ze zin hadden in een hard gevecht, en evenmin deden de katten van de andere kant. Bovendien wilde hij het zijn clan besparen om er ook mee geassocieerd te worden kittypets een warm hart toe te dragen. Al met al allemaal prima zo, tot zijn eigen clangenoot het er blijkbaar niet eens mee was. "Ben je niet snik? Geven jullie gelijk aan die ThunderClan mormels?" Het feit dat de poes, die jonger was dan hij, en ook minder ervaren in deze dingen, hem de les probeerde te lezen was natuurlijk erg irritant maar meer dan haar wegwuiven met zijn staart en even zijn ogen rollen deed Tall niet. Hij zou zometeen wel een hartig woordje met die kat spreken. "Je ziet toch wat ze met die kittypet doen? Ze kunnen het niet laten aardig voor dat mormel te zijn,de hele Clan zit onder de kittypet's." Hij fronste eens, en wilde niet dat de Shadowclan, die trots, fierce en eeuwig waren, bekend zou staan als de clan zonder manieren. Vandaar dat hij even een verontschuldigende blik wierp naar de rode kater van de andere patrol en toen met een dodelijke blik naar Brightpaw staarde. Waar was haar loyaliteit? Zelfs als een van hun clan een niet zo slimme beslissing maakte, al was dit naar zijn idee juist een goede, moest de clan de kat steunen. Zo bleef je één.

Al die tijd was de jonge warrior stil blijven staan, maar had wel elk woord van het gesprek gevolgd en genoteerd in haar hoofd. Het voorval van de verdwaalde Kittypet kwam er ook nog bij. Toen het beest nog eens meldde dat het zijn huis kwijt was zuchtte de poes kort. De vlam van de discussie leek gedoofd te zijn, maar toen kwam er een jongere apprentice in het gezelschap die weer extra hout op het vuur begon te gooien. Tallpaw wierp de tabby al een boze blik toe, maar de warrior was bang dat het jongere dier zich niet goed zou kunnen inhouden. "Brightpaw, heeft je mentor je niet geleerd om respect te hebben voor anderen?" mauwde ze en keek het jongere katje even kort aan, vervolgens weer in de richting kijkend van de groep ThunderClan katten en de Kittypet. "Ik denk dat het slimmer is als iedereen nu terug keert naar zijn kamp of huis, het wordt al laat." De zwart met witte poes keek even kort naar de Kittypet, ThunderClanners en haar eigen Clangenoten.

_{Er werden boze woorden heen en weer gegooid. Haar blik richtte zich echter tot Brightpaw. Ze voelde de woede die de poes ook moest voelen. Bijna meteen had ze respect voor haar, maar ze zag overal boze blikken. "Brightpaw, heeft je mentor je niet geleerd om respect te hebben voor anderen?" Dauntpaw pakte het half op zichzelf omdat ze ook zo had gereageerd. "Ik denk dat het slimmer is als iedereen nu terug keert naar zijn kamp of huis, het wordt al laat." Haar staart zwiepte nog steeds boos heen en weer. Maar ze moest Acranewish gelijk geven. Ze wist dat wat ze ook ging zeggen fout werd opgepakt dus knikte ze kort en kordaat.}

Eerst was ze dolenthousiast toen ze haar zag. Ze wou naar haar zusje toe rennen - al was dat een dom plan geweest- maar toen ze er woorden uit haar mond kwamen verging dat idee al snel. Met een verbaasde uitdrukking staarde ze haar aan. Die kende ze niet. Voor één keer was ze blij met de boze blik van de kater. Tot haar opluchting kwam er iemand tussen. 'Brightpaw, heeft je mentor je niet geleerd om respect te hebben voor anderen?' klonk er. Om het nog eens helemaal af te handelen stelde de poes voor om naar hun kamp te gaan. Het echt conflict was eigenlijk nog niet helemaal opgelost, toch had de Shadowclanner een soort gezag dat dat wel goed zou komen. Lightleaf keek even vlug naar de leider van haar patrouille. Daarna staarde ze naar het mos onder haar pootjes. Ze voelde tranen prikken om haar zusje, of wie ze nu ook was of speelde. De bruine poes camoufleerde het door quasi nonchalant haar vacht te likken. Ze hoopte dat ze even kon verdwijnen, of in een steen te veranderen, dat zou ook mooi zijn.