Amnesia completa [ Abysspaw ]

Voor een keertje was ze in een vrijwel helemaal rustige bui. De hele dag had ze pogingen gedaan tot jagen. Whispervoice had haar daarover nog niets geleerd, en was vandaag bezig met Buzzardpaw. Zij was dus alleen gelaten. Niet dat het heel erg was. Er was meer te beleven. Ze volgde graag warriors, alsof ze nog een nieuwsgierige kit was, en vroeg wat ze deden, of ze keek gewoon aandachtig toe. Ze rende het territorium over en jaagde konijnen na, in een poging ze in een hoek te kunnen drijven en ze te vangen. Ze was ook naar haar tunnel geweest en had daar even rondgescharreld, maar was er weer uitgegaan om naar het kamp terug te vertrekken. Haar blauwe oogjes scanden 360 graden rond. Het kamp en de apprentice den in. Ze zag de jongen van de queens in en om de nursery, en ze zag warriors samen praten in de schemering. In het schemerduister achter haar lagen apprentices. Samen, alleen. Sommigen praatten, anderen waren stil. Zoals zij, en haar zusje Cattle- eh, Abysspaw. De andere jonge apprentice zat niet ver van haar vandaan. Het verbaasde haar waarom ze zichzelf Abyss had genoemd. Ze vond Cattle veel mooier en origineler. Ze stond op om haar grijsbruine zusje gezelschap te bieden en dingen te vragen. De tabby ging naast haar zitten. "Hi, Abyss." miauwde ze. Het klonk niet eens zo enthousiast als normaal. Floodpaw wist inmiddels om voorzichtig te zijn met haar siblings.

Abysspaw had haar nieuwe vrijheid tot nu toe straal genegeerd, nope, ze deed er niet aan. Alleen de gedachte van de afgrond tegenkomen maakte haar al gek. Al was daar de laatste tijd niet veel meer voor nodig. Ze had hoofdpijn en voelde zich futloos. Zowat alles gaf haar een deja vu gevoel. Dat ze het allemaal al eens gezien of gehoord had. Dat was het ergste, dat je alles nog wel wist maar het zo diep verstopt is dat je er zelf niet meer uit komt. Toch had dit ook wat goeds; ze kon opnieuw beginnen. Andere hadden tegen haar gezegd dat ze heel dromerig en angstig was geweest. Deze eigenschappen was ze compleet verloren, ze was zelfs heel nuchter geworden en brutaler. Maar ze was toch verlegen gebleven, gewoon omdat ze niet meer wist wie te vertrouwen en wie niet. Wie weet wie zou vertrouwen. Iedereen mocht dan een clanlid zijn, Abysspaw had allang door dat het een Windclanner was die haar uit het kamp had genomen. Als ze echt de kitten was geweest die andere hadden omschreven kon er toch niks anders waar zijn? Toen ze een ‘bekent’ gestalte zag lopen keek ze deze wantrouwig als altijd aan. Floodpaw, een van haar zogenoemde siblings. Wat wanhopig zuchtte ze en legde haar kopje op haar pootjes. ‘Hallo Floodpaw,’ begroette ze terug. Ze klonk altijd wantrouwig, altijd op haar hoede. Het was gewoon zo moeilijk om een vreemde in te schatten..

In plaats van meteen terug te groeten zuchtte de andere poes eerst en legde haar kop op haar poten. "Hallo, Floodpaw." groette ze toen terug. Waarom? Waarom was ze zo wantrouwig tegenover haar? Dat was niet nodig... Ze... Ze was gewoon haar zusje! "Weet je echt niets meer, Abyss?" vroeg ze, zelfs zonder er maar bij na te denken. Ze wilde het weten. Ze wilde weten wat er veranderd was. Abyss, of toen Cattle, was ooit een lief iemand. Dromerig. Dat was hoe de tabby haar zusje kende. "Ook niet van hoe je was? Weet je niet eens meer dat je familie hebt die van je houdt?" Ze duidde op zichzelf, op Lostpaw, Lovepaw, Buzzardpaw. Whispervoice natuurlijk ook, en Pearleaf. Ze hielden van Abysspaw... Maar op de één op andere wijze kon ze die liefde niet teruggeven, en de silver tabby wilde uitzoeken waarom niet. Wat was er veranderd aan haar na de val?

Vanuit een hoekje keek de stille poes naar haar twee siblings, Abysspaw en Floodpaw. floodpaw was de sibling waarmee ze het closeste was. Abysspaw was vroeger Cattlekit, maar ze had ene ongeluk en ze herinnerde zich niets meer van hun.. het maakte Lostpaw verdrietig om de te moeten horen. De zwart-witte poes stapte uit de schaduwen, waar ze zich de laatste tijd veel te vaak bevond, en liep naar haar twee zusjes toe. Floodpaw had net een vraag gesteld en wachtte tot Abysspaw zou antwoordden. "Hallo, Floodpaw, Abysspaw", begroette ze hen mompelend.

~Heb toestemming van Evy (a)

Hieraan wende je niet, aan het gevoel dat je iedereen kende maar dat ze tegelijk vreemde voor je waren. Dat je jezelf niet meer kon vertrouwen. En ook andere niet. Want als het allemaal zo belangrijk was, waarom wist ze het dan niet meer? Als haar familie zoveel van haar had gehouden waarom was ze dan alles van hun liefde kwijt? Bij de vraag van de ander gaf ze geen krimp. Ze was verlegen, ja, maar ze was vastberaden. Zo keken haar felblauwe ogen in die van Floodpaw. ‘Het enige dat ik van mezelf weet is dat ik niet ben hoe júllie mij omschreven. Ik droom niet. En nee, ik herken jullie als vreemde, meer niet.. En ik voel ook geen liefde meer..’ Hierbij gooide ze haar oortjes onzeker in haar nek en wierp haar blik naar haar pootjes. Ze had het gezegd, nu wou ze wel weer weg.. Ineens doemde een van haar andere zo genoemde siblings op; Lostpaw. Bij haar begroeting mompelde ze iets terug, haar blik op haar pootjes gericht terwijl haar staart zich oprolde langs haar lichaam.

Er was geen teken van zwakte in de helderblauwe kijkers. Niet van Floodpaw noch van Abysspaw. Ze waren duidelijk in hun vragen en antwoorden. "Het enige wat ik van mezelf weet is dat ik niet ben hoe júllie mij omschreven. Ik droom niet. En nee, ik herken jullie als vreemden, meer niet. En ik voel ook geen liefde meer." Dat was haar antwoord. Haar stem was vastberaden, maar haar oortjes lagen in haar nek als een zenuwachtig gebaar. Na het antwoord kwam een iets bekendere gestalte hen tegemoet. "Hallo, Floodpaw, Abysspaw," groette Lostpaw, het zusje van de tabby en de vlakke poes. Deze had ondertussen haar staart om zichzelf heen geslagen, en mompelde iets terug op de groet van haar 'zusje,' die ze dus blijkbaar niet herkende als wat ze was. "Hi Lost," glimlachte de silver tabby. Toen wendde ze zich weer terug tot aan haar eerder geboren littermate. "Abyss," zuchtte ze. Ze klonk licht wanhopig. Ze wilde haar zusje eigenlijk gewoon terug. "Ik heb nooit gezegd dat je droomde, je was dromerig. Je dwaalde gewoon snel af. En misschien ben je veranderd, oké! Daar kan ik ook niets aan doen! Maar we hebben altijd van je gehouden, en daar is niets aan veranderd!" Ze wist niet dat ze hier zo getriggerd door kon raken. Het was gewoon deel van Floodpaw. Ze wilde vrolijkheid om zich heen en kon er best kwaad van worden als dat niet zo bleef, wat natuurlijk niet erg handig paste.

Onderwerp: Re: Amnesia completa [ Abysspaw ]