Exploring

Gapend stond de kitten recht. Haar blauwgrijze oogjes keken om zich heen als ze opstond bij de kat die ze hun moeder noemden, maar ze wist intuïtief dat het niet hun moeder was. Maar ze gaf melk, warmte en veiligheid, dus wie was zei om eraan te twijfelen. Ze schudde haar hoofdje om de gedachte weg te vegen en trippelde naar buiten. Haar pootjes maakten amper lawaai op de stoffige grond. Buiten scheen de zon fel, en zodra ze uit de beschutting van de nursery stapte voelde ze de warmte van de zon die haar zwart-witte vachtjes opwarmde. Nieuwsgierig als altijd keek ze om zich heen. Aarzelend stapte ze verder naar buiten, niet willend om grote risico's te nemen. verwonderd keek te om zich heen, naar de grootte van het camp en de hoeveelheid katten erin. Natuurlijk had ze het al eerder gezien, maar het bleef indrukwekkend.

~Eerste post Floodkit

Al voor een tijdje lag ze verveeld buiten de nursery. De zon maakte haar pootjes loom. Ze was zo nieuwsgierig. Vooral nu ze zich zo verveelde, en ze er al vijf moons op wachtte. Het apprentice-schap. Ze verheugde zich er enorm op. Een bekend zwart-wit pelsje, echter, ving haar ijsblauwe blik op. Lostkit. Bijna Lostpaw, haar stillere nestgenootje. Ze leek haar tabby zus niet opgemerkt te hebben, en stond te kijken naar het kamp. Dus liet Flood zich een eindje van het heuveltje rollen, tot ze precies naast haar neerkwam. Ze bleef liggen en keek op naar Lostkit. Haar oogjes stonden tevreden. "Hi Lostie." groette ze lief, zoals zussen die van elkaar houden dat doen. Want ja, ze hield van haar zusjes en broers. En zelfs van haar oudere halfsiblings. Ookal hielden ze haar eerst voor de gek door te vertellen dat Whisper haar moeder was.

"Hi Lostie", klonk er opeens een stem van opzij. Lostkit schrok op uit haar gedachten, maar van buiten was ze net zo kalm als altijd. Rustig, maar angstig. Haar oogjes keken schrikachtig opzij, maar de schrik ging al snel weg uit de blik. De angst bleef er altijd in, dat was altijd zo geweest. bang voor alles wat er in het leven gebeurde. Ook haar houding was helemaal ineengedrukt, alsof ze probeerde op te gaan in de omgeving. dat probeerde ze altijd, om niet gezien te hoeven worden, om niet te moeten praten. Ze knikte zachtjes naar haar zusje, die op de grond lag, en ging langzaam, voorzichtig, naast haar liggen. Ze zei bijna nooit iets, en alleen haar siblings hadden haar zachte, hese stemmetje al eens gehoord. ze praatte dan ook nooit als het niet absoluut noodzakelijk was. Meestal liet ze gewoon over zich heen lopen, bang voor wat er kon gebeuren als ze zich kenbaar maakte, als ze liet zien dat ze er ook was.

Even verscheen er een schrikachtige blik in haar grijzige oogjes. Maar die verdween. Lost leek zenuwachtig, angstig, verward. En Floodkit kon niet ontdekken waarom. Haar zusje kwam naast haar liggen. De tabby wilde haar helpen. Ze wilde niet dat ze bang was. Voorzichtig legde ze haar kleine kopje op de kop van haar zusje. "Wat is er aan de hand, Lost?" vroeg ze zacht. Want zelfs zij kon zien dat er iets niet goed was. Zelfs zij, als het enthousiaste en vrolijke zusje van deze angstige zwart-witte kitten. "Waar ben je bang voor?" Zachtjes wreef ze haar wangetje tegen het donker gekleurde oortje van haar jongere zusje.
OOC: Beetje kort

"Wat is er aan de hand, Lost?", vroeg haar anders altijd zo enthousiaste zusje bezorgd. Ze voelde hoe ze haar kopje op de hare legde, maar schudde haar hoofdje zachtjes. Haar blauwgrijze oogjes keken naar haar zusje, de blik die erin lag onleesbaar. "Waar ben je bang voor?" Opnieuw schudde ze haar hoofdje, en ze forceerde een kleine glimlach om haar lippen. Ze wou het wel zeggen, maar wist niet zeker hoe ze zou reageren, en of ze haar stem onder controle kon houden.

Ze wist niet wat de blik van haar zusje zou zeggen. Er was geen pijn, ook geen angst, maar ook geen vrolijkheid oof geruststelling. Wat was er? Ze wist het; Lost was altijd minder vrolijk en enthousiast geweest als zij, maar ze wilde ook niet dat ze zo bang was voor de wereld, want hij was niet eng. Dat wist zij beter dan iedereen uit hun hele nest. Want zij was als enige pas uit het kamp geslopen. Hm! "Hey, Lost?" vroeg ze, terwijl een kleine glimlach zich op haar gezichtje vormde. "Je bent niet alleen, okay? Als er iets is... Zeg het me dan... Want ik ben er voor je." Ze glimlachte en wreef haar wangetje nogmaals zachtjes tegen haar zusjes pelsje aan.
Toen brak ze een ander onderwerp aan. "Ben jij al eens buiten geweest?" De glimlach veranderde langzaam in een ondeugender grijns. Ze zou een poging doen om haar zusje op te vrolijken! Zeker weten dat het zou lukken!

"Hey lost?", vroeg haar zusje. Ze knikte als teken dat ze verder mocht gaan. "Je bent niet alleen, okay? Als er iets is... Zeg het me dan... Want ik ben er voor je." Lostkit knikte halfslachtig, wetend dat Flood het toch niet zou begrijpen. "Ben jij al eens buiten geweest?" Blij dat ze het onderwerp veranderde schudde de zwart-witte kitten haar kopje, toch ietwat bang. Waarom zou ze naar buiten willen? Ze waren veilig hier, in het camp, en ze zouden wel buiten mogen, onder begeleiding, als ze er klaar voor waren.

Haar zacht zwart en witte kopje werd geschud van nee. Ze was nog nooit buiten het kamp geweest. De kleine tabby wist niet of dat in haar voordeel was of niet, maar ze besloot toch te vertellen wat zij had beleefd. Ze lichtte haar kop op en liet haar blauwe lichtjes eventjes over het kamp glijden. Kwam er een warrior aan? Was er een apprentice aan het luisteren? Had een queen hun gesprek gehoord? Hadden ze een elder gewekt? Maar nee, niemand was er die luisterde. Niemand anders dan haar zusje Lostkit, welke ze nu weer aankeek, met sprankels in haar helderblauwe oogjes. "Ik wel," fluisterde ze, niet willende om aandacht te wekken. Het viel haar niet eens meer op dat het haar zusje alleen maar eng leek. "Zo gaaf! Ik zag een levend konijn, en toen viel ik in een gat. En toen liep ik en liep ik en... Ik was echt niet bang! En toen kwam ik bij een gleuf in de grond en toen..." Nogmaals spiedden haar kijkertjes om zich heen. Toen, met een brede glimlach, keek ze terug. "Toen heb ik een RiverClankat ontmoet! Is dat niet gaaf?" Ze was helemaal vervuld van haar belevenissen. "Lijkt je het niet fijn om andere katten te ontmoeten? Om vrij uit het kamp te kunnen?" Apprentice... Ze zouden het bijna zijn.

Met een bang hart luisterde ze naar het verhaal van haar zusje. Ze was buiten geweest? En in een gat gevallen? En een gevaarlijk konijnenbeest tegengekomen?! De zwart-witte kitten keek angstig naar haar zusje, en zuchtte ietwat opgelucht, alsof ze blij was dat het grijze poesje er nog steeds zat. "Flood!", piepte ze verontwaardigd met haar stille stemmetje. "Je mag nog niet naar buiten! Da's gevaarlijk!" De angst schemerde door haar redelijk lage, fluwelen stemmetje.