Strayed into the shades of love [ Shademind ]

Heel zenuwachtig verborg ze zich in de schaduw van de grote boom. De zon hing laag en haar schaduw was lang. En werd langer naarmate ze wachtte. Wachtte op hem. Shadepaw, de enige kat waarbij ze zich veilig voelde. Waarmee ze zichzelf was op een andere manier. En ze zat er al een tijdje, hopende op zijn aanwezigheid. Dat ze hem snel weer zou zien. Want dat had ze al een tijd niet meer gedaan. S'nachts had ze haar snuit een paar keer in het mos moeten drukken, om geen piepend geluid uit te stoten, zo graag had ze zijn stem weer willen horen. Haar hoofd, al zo vol met gedachten, was dagenlang afgedwaald naar de lichtgrijze tabby. Ze had gedroomd van zijn staart die haar omringde. Zijn warme lichaam tegen het hare gevoeld. En ze wist niet waarom. Er was gewoon een nieuwe gedachte ontstaan over hem. Ze wilde hem meer vragen dan ze had gedaan. Ze wilde meer weten dan ze al deed. Ze wilde meer van hem voelen.

Bij elke stap die de gestreepte warrior richting de fourtrees zette, voelde hij een vreemd, warm gevoel in zijn borstkas oplaaien. Hij wilde dichtbij haar zijn. Hij wilde haar vacht tegen de zijne voelen. Ergens voelde Shademind zich schuldig om de gevoelens die hij voor de witte kattin ontwikkeld had. De kersverse warrior schudde zijn kop. Wat als Lucent niet hetzelfde voor Shade voelde als de grijze kater voor haar voelde? De gestreepte windclanner haalde diep adem. Hij was er bijna. Shademind had zich op voorhand al bedacht wat hij tegen haar zou zeggen, maar wanneer zijn ogen de hare ontmoeten, leken de woorden niet over zijn lippen te kunnen geraken. "Hallo",

Daar waren ze. De ogen waar ze naar had verlangd. Lichtgroen, en altijd schitterend als ze haar nachtblauwe kijkers ontmoetten. Ze rende op hem af, iets te enthousiast. Voor hem stopte ze. De afstand die hen scheidde deed haar pijn. Dichterbij wilde ze. Maar ze durfde niet. "Hallo," sprak hij, dit keer zonder stotteren. Haar hart gloeide op. "Hoi Shadepaw." knikte ze hem toe, met een glimlach. Een glimlach die zijzelf niet kon bedwingen. Alle woorden van de hele wereld lagen voor het oprapen, en vlak voor haar neus. Ze koos de minst gepaste. Tenminste, meest beschamend voor haar. Dacht ze. Maar ze rolden haar uit de mond. "Ik heb je gemist." sprak ze. Haar blauwe ogen waren groot en sprankelden. Maar onder haar vel werd ze rood toen ze besefte wat ze zei. "Ik... Ik bedoel... Gewoon... Fijn je weer te zien." Ze glimlachte hem toe en hoopte dat hij geen vragen zou stellen. Of juist wel?

Er groeide een glimlach op zijn lippen wanneer hij Lucentstray in zijn richting zag lopen. "Hoi Shadepaw." Miauwde de witte poes vrolijk. Shademind kon zijn ogen niet van de hare losmaken. Zo mooi waren ze. "Ik heb je gemist." De gestreepte windclanner begon te stralen. Lucenstray had hem gemist. Hém, Shademind. Nog nooit had er een poes tegen hem gezegd dat ze hem gemist had. "Ik... Ik bedoel... Gewoon... Fijn je weer te zien." Glimlachte de riverclan poes vlak voor de grijze warrior hetzelfde kon zeggen. "H-het is o-ook l-l-leuk om j-jouw w-weer t-t-te z-zien", stotterde de gestreepte kater. "E-en vanaf n-nu m-m-mag je m-me S-shadem-mind noemen", vervolegde hij vriendelijk.

Er was zoveel vrolijkheid aan hem te merken, en het deed haar goed. Al stotterend - wat hij weer oppakte - zei hij in oprechtheid dat hij het ook fijn vond om haar weer te zien. Bij die woorden moest ze glimlachen. En daarna voegde hij eraan toe dat zijn naam nu Shademind luidde. Nog mooier. Shademind... Zo'n perfecte naam voor hem. "Gefeliciteerd. Mooie naam," zei ze hartelijk tegen hem. Weer had ze keuze uit zoveel woorden die ze tegen hem kon zeggen, maar in plaats daar van viel er een oongemakkelijke stilte, waarin ze hem bleef aankijken, met alleen een vrolijke glimlach. Een glimlach die enkel en alleen voortkwam uit het aanzicht van hem, gewoon, een kat die ze als een vriend zag. En gelijk ook de enige die ze als een vriend zag. Ze wist niet wat te zeggen. Maar woorden schoten niet te kort. Nog niet. Voor haar, Lucentstray, de witte RiverClan warrior, nog niet. "Ik vroeg me iets af... Shademind..." Ze wilde het hem al de hele tijd vragen. "Kan ik je vertrouwen? Kan dat?" Ja, er waren genoeg katten die haar hadden teleurgesteld, en ze wilde niet dat het weer moest gebeuren. "Ik... Ik wil je iets vertellen, maar ik heb je vertrouwen nodig." Ze hoopte erop dat hij ja zou zeggen. Dat hij zou luisteren. Want ze wilde hem iets belangrijks vertellen, maar ze moest zijn vertrouwen hebben.

"Gefeliciteerd. Mooie naam," De gestreepte kater voelde de glimlach om zijn lippen nog verder groeien. "B-bedankt, L-lucentstray is ook mooi", miauwde Shademind, de woorden kwamen trillend over zijn lippen, maar vreemd genoeg, leek dat niet meer zo erg te zijn. "Ik vroeg me iets af... Shademind..." De gestreepte warrior keek Lucentstray nieuwsgierig aan. "Kan ik je vertrouwen? Kan dat?" Shademind knikte. "N-natuurlijk", Stotterde hij. "Ik... Ik wil je iets vertellen, maar ik heb je vertrouwen nodig." vervolegde de witte riverclanner. Het was vreemd hoe ze hem steds nieuwsgieriger wist te maken. "M-mij k-kan je v-v-vertrouwen",

Ze was blij met zijn reactie. Ze kon hem vertrouwen. Ze wilde hem vertrouwen. Ze zou hem vertrouwen. Maar om te beginnen, dat was moeilijk. Ze wist niet waar. "Ik vind je erg aardig... Dat... Dat zei ik voorheen..." hakkelde ze zenuwachtig. Het was moeilijk om dit uit te leggen! Maar ze moest het doen! Ze kon niet voor altijd stil blijven zotten in haar gevoelens! "En... Je zei hetzelfde tegen mij, en ik hoop zo dat je dat meende, Shade." Ze keek hem aan in zijn bleekgroene kijkers. "Ik wil niet meer alleen zijn, en jij bent de enige die ooit aardig tegen me is geweest. Ik... Ik wilde je vragen of... Of ik je vaker kan ontmoeten. Of je mijn vriend wil zijn..." besloot ze, steeds meer zelfvertrouwen bij elkaar rapende. Nu wachtte ze enkel op zijn response, want zij had haar vraag gesteld. Ze vond hem leuk, echt... Leuk leuk. Leuker dan vrienden... Maar dit was genoeg, voor nu. Hij gaf de grens aan.

"Ik vind je erg aardig... Dat... Dat zei ik voorheen...", Shademind knikte haar bemoedigend aan. "En... Je zei hetzelfde tegen mij, en ik hoop zo dat je dat meende, Shade.", Haar blauwe ogen zochten de zijne, hij glimlachte. Natuurlijk meende hij dat. Anders zou hij het niet zeggen. Hij voelde zijn hart steeds sneller kloppen. "Ik wil niet meer alleen zijn, en jij bent de enige die ooit aardig tegen me is geweest. Ik... Ik wilde je vragen of... Of ik je vaker kan[/b] ontmoeten. Of je mijn vriend wil zijn...", Miauwde ze vervolgens. Ergens was Shademind wel teleurgesteld in zijn antwoord. Tuurlijk wou hij vrienden zijn. Maar, het voelde alsof gewoon vrienden zijn niet genoeg was. "Z-zijn we n-niet al v-vrienden?",

Hij leek niet tevreden, en zij wist niet of dat positief was. "Z-zijn we n-niet al v-vrienden?" Toen hij dat zij sprong haar hart een gat in de lucht. Dat kon niet negatief zijn. Dat kon niet, toch? "Echt... Echt waar?" Het was geen vraag uit ongelovigheid; meer uit oprechte verbaasdheid. "Wel," ging ze door, zenuwachtiger dan ooit. "Dan... Dan zal ik het je gewoon vertellen... Denk ik..." Oh, ze moest het hem zeggen. Ze wilde niet wachten tot hij iets zou zeggen. Ze wilde hem kennen als haar mate. Verboden mate. Oh, ze wilde hem in de puntjes leren kennen, van top tot teen. "Shade, ik denk niet... Ik vind niet... Vrienden zijn... Is geweldig, met jou... Maar ik wil zo graag... Ik weet gewoon niet hoe het komt, maar ik wil niet alleen vrienden zijn met je..." Ze zuchtte. Nu had ze het gezegd. Het was eruit, en het kon er niet terug in. Ze had haar vraag gesteeld, en weer was er wachten op zijn antwoord. En ze hoopte zo vurig dat ze het goed gedaan had! Wat als... Wat als hij nee zei? Had ze dan alles verpest?

"Echt... Echt waar?" Er groeide een glimlach om Shademinds lippen. "Wel," vervolegde ze. Zenuwachtiger dan de griize kater haar ooit gezien had. "Dan... Dan zal ik het je gewoon vertellen... Denk ik..." Ze stond op het punt om iets erg belangrijk te zeggen, dat kon de gestreepte warrior gewooon voelen. Zou ze gemerkt hebben wat hij voor aar voelde? Lanks de ene kant wou hij dat er grasg en lanks de andere weer niet. "Shade, ik denk niet... Ik vind niet... Vrienden zijn... Is geweldig, met jou... Maar ik wil zo graag... Ik weet gewoon niet hoe het komt, maar ik wil niet alleen vrienden zijn met je..." Shademind voelde dat zijn hart sneller ging kloppen. Meer dan alleen vrienden. Wat bedoelde ze daar precies mee? Beste vrienden? Waarschijnlijk niet. Maar het zou toch wel grote blunder zijn wanneer dat wel was wat ze bedoelde. "W-wat b-bedoel je precies?",

-sorry voor de late post, ik was nogal druk met school enz.

Hij leek ietwat verward door haar woorden. Ze twijfelde even, maar kon niet meer terug. Dat wist ze toen hij verder vroeg. "W-wat b-bedoel je precies?" Ze sloot haar nachtblauwe ogen even. Doen. Niet doen. Doen. Niet doen. Ze liet een stilte vallen terwijl ze nadacht met gesloten ogen. Maar toen ze ze opende stonden ze vol vuur en sprankels. "Ik... Moet het vertellen. Mijn leven is te kort om te wachten. Shade, mijn hart klopt sneller, telkens als ik je zie. Er is meer dan vriendschap. Er is liefde," Ze slikte. Het was zo. Het was de waarheid. Ze had het eindelijk verteld, na wat voor haar zes moons lang had geleken, wat in werkelijkheid minder was dan een halve moon. Ze had gezegd tegen hem wat ze de afgelopen dagen op haar hart had gehad. "Ik hou van je..."

"Ik... Moet het vertellen. Mijn leven is te kort om te wachten. Shade, mijn hart klopt sneller, telkens als ik je zie. Er is meer dan vriendschap. Er is liefde," Lucentstray slikte. Zijn groene ogen keken haar onderzoekend aan. Zijn hart leek sneller te kloppen. Voor het eerst in zijn leven kon het hem niet schelen wat zijn hersenen hem vertelden. Voor het eerst in zijn leven leek voelen belangrijker dan denken. "Ik hou van je..." De grijze kater had zich nooit zo gelukkig gevoeld, maar vergat ook bijna met zijn ogen te knipperen van verbazing. Ze hield van hem. Dat was waar hij op gehoopt had, maar wanneer het zo bleek te zijn wist hij niet wat hij moest zeggen. "I-i-ik", zijn lippen hadden nog nooit zo hard getrild. "I-ik hou ook v-van jou", De woorden verlieten verlieten zijn mond vooralleer hij het zelf besefte. Hij had het gezegd.

Ze keek hem weer in zijn mooie bleekgroene ogen toen hij reageerde. Wat ging hij zeggen? Zij had het hem verteld, maar wat had hij te zeggen? Zijn lippen trilden en hij stotterde nog erger dan normaal. Was dat positief? "I-i-ik," begon hij. De witte kattin hield haar adem in. "I-ik hou ook v-van jou." Wacht, wat? Zei hij dat nou echt? Een brede glimlach was op haar snuit te zien en een hele spontane actie die ze echt niet kon tegenhouden. Ze kroop iets dichter naar hem toe en liet haar staart eenmaal langs zijn ruggengraat glijden. Hij hield van haar! Iets deed haar lichaam schokken. Het was een gedachte die haar opeens tebinnen schoot. Ze schrok ervan. Het was de geur. Hij was WindClan, ze was het helemaal vergeten. Shademind en zij... Ze... Ze mochten niet eens van elkaar houden! Maar toch... Ze had iets geriskeerd om het te vertellen. En hij, hij ook. Ze hielden van elkaar. Maar wat was dat waard? Meer dan haar Clan? Een zucht verliet haar mond. Ze mocht er van zichzelf nu van genieten.

De witte kattin kwam dichter tegen Shademind. Hij voelde haar staart over haar ruggengraat glijden. Normaal gezien zou hij zich ogemakkelijk voelen deze situatie, maar niet bij Lucenstray. Hij begroef zijn neus in haar lichte vacht en ademde haar geur in. Ze rook zoet en geruststellend, naar honing, naar bloesems. Veel beter dan zijneigen lichaamsgeur, vond de gesteepte warrior. Er kroop een rilling over zijn ruggengraad wanneer hij besefte dat zijn gevoelens eigenlijk verboden waren. Dat hij de regels overtrad, normaal gezien kon de grijze tabby zich met gemak aan de regels houden. Nee, zolang niemand het wist, of ze er niemand mee lastig vielen, zou niemand het ooit hoeven weten.

Ze voelde zijn zachte neus in haar pels drukken. Hij was zo warm, zo lief, hij rook zo fijn. Gewoon naar een geur die haar nergens bekend voorkwam. Gewoon die geur van... Shademind. En het rook zo heerlijk! Zachtjes wreef ze haar kop tegen zijn kin. Haar pluizige en langharige staart drapeerde ze om zijn gladde, grijze exemplaar. Heel voorzichtig en gewaagd deed ze een poging. Ze likte zijn kin eenmaal. Met een glimlach keek ze naar hem. Ze wist niet wat ze moest doen. Ze had nooit zo'n relatie gehad. Maar hij leidde haar bewegingen op de één of andere manier. Hij maakte dat ze de dingen deed die ze deed. Het waren niet meer alleen de toppen van hun haren die elkaar raakte. Ze kon zijn warme lichaam nu ook voelen. Het was verkeerd, het was tegen de regels, maar veel te fijn om op te geven. Een zacht gespin vormde zich diep in haar keel, tot in het diepst van zijn vacht toen het eruit kwam.
OOC;; Misschien nog één post en dan stoppen? Ik denk dat iedereen wel weet wat er nu gebeurt xd