[Open] Scars

Een zwarte lucht omgaf haar witte lichaam. Ze keek naar beneden en stond in het niks. Waar ben ik? Haar stem galmde door de eindeloze ruimte. Het was koud, maar waarvan? Er was niks hier. Een wind waaide op vanaf beneden. Ze rook een ijzeren geur in de ruimte hangen, maar kon verder geen hoogte krijgen van haar situatie. Ineens voelde ze de grond onder haar poten verdwijnen. Haar stembanden leken niet te luisteren, ze probeerde te gillen, maar er gebeurde niks. Niks en niemand kon haar horen. Niemand zou haar kunnen helpen. Ze viel in een diep zwart gat en keerde niet terug. Het zwarte gat onder haar poten eindigde maar niet. Voor uren viel ze en viel ze. Zo hard als ze kon probeerde ze te gillen, maar tevergeefs, niemand kon haar horen.

Wretchedpaw schrok overeind en voelde meteen een pijn door haar borstkas boren. De pijn dwong haar weer naar beneden. ''Auww!'' een gil ontsnapte van haar mond. Gelukkig, ze kon nog praten. Haar ogen vlogen de ruimte door en onderzochten de omgeving. Ze voelde de zachte mos in haar oren prikken, en ontdekte een paar meter van haar vandaan een paar andere mosbedden met katten erin. Ze keek naar de uitgang en besefte waar ze was. Het uitzicht was de openplek van het Riverclan kamp. De rust keerde terug en haar ademhaling werd kalmer. Het was alsof ze tegen een boom was aangerend, alles deed pijn. Vooral haar schouder en borstkas. Wretchedpaw kreeg weer vage vlagen terug van de aanval. Een kat die haar verkeerd beschuldigde voor het jagen van prooi op haar territorium. Wretched zou haar voor eens en altijd aanpakken en dat was bij deze. Shadowclan was de geur geloofde ze, maar zeker weten deed ze het niet. De nachtmerrie maakte haar angstig tegen deze aanvaller. Haar droom verergerde de angst alleen, iets wat Wretchedpaw nu echt niet nodig had. Een stroom van vermoeidheid vloog over haar heen. De wonden waren diep en hadden tijd en energie nodig om te genezen. Het bloedde was nog niet gestopt en het drupte nog steeds van haar poot. Een ding wist ze heel zeker, ze had een hoop bloed verloren. De pijn was ondraaglijk. Wretchedpaw moest dan ook haar best doen om haar bekje dicht te houden. Het laatste wat ze nu wilde was een voorstelling maken. De tranen vulde haar oogkassen. Haar enige gedachte gingen uit naar de poes. Ze wist nog  hoe het voelde wanneer de nagels van de poes haar vlees en vacht open reet. Hoe zag ze er toch ook alweer uit? Wretched deed haar best om een goede herinnering te krijgen, maar het meeste was ze vergeten. Alleen wazige beelden tolde in haar hoofd. Lichte voetstappen brachten Wretchedpaw uit haar gedachten.

Notes: Vervolg van dit topic. Eerst moet eerst een Medicine Cat/ Medicine Cat Apprentice reageren om het bloeden te stoppen, dan gooi ik dit topic open.

Het leek de laatste tijd nogal druk te zijn met patiënten, zou door het weer kunnen komen natuurlijk. Ook nu weer had ze iemand om over te moeten waken, waardoor haar eigen nachtrust nogal achteruit was gegaan. Haar blauwe ogen vielen telkens dicht, terwijl ze de laatste hand legde op het uit sorteren van de kruiden in de Medicine Den. Ze geeuwde eventjes en schudde haar kop om wakker te blijven. Misschien dat ze zo eventjes tegen Nightstream zou zeggen dat ze naar de rivier toe ging om zichzelf een kop ijswater te geven, zodat ze wakker zou worden. Maar nog voordat ze zich wat kon permitteren, klonk er een gil over het terrein heen en direct was ze weer klaar wakker. Snel racete ze zich naar de herkomst van de gil en zag daar haar even oude witte patiënt liggen. "Wretchedpaw, kom mee," miauwde ze direct en al snel schoof ze haar eigen kleine lichaam onder die van de apprentice, zodat ze haar mee kon nemen naar de Medicine Den.
Eenmaal in de Den, legde ze de apprentice naar op een vers nest van zacht mos en inspecteerde de wonden. "Wretched, blijf bij me," mompelde ze zachtjes, met de angst dat de apprentice straks buiten westen raakte. Ze snoof aan de wonden, ze waren niet ontstoken, dat was al goed. Wel pakte ze wat Marigold, waarbij ze een deel uitkneep over de wonden en de rest verkauwde tot een pulp om over de wonden te smeren. De wonden waren die, dus alleen spinrag zou waarschijnlijk niet eens gaan helpen.

Tussen de pijn door zag Wretchedpaw de witte pootjes van de Medicine Cat Apprentice druk over de grond heen bewegen. Honeypaw was haar te hulp geschoten en was druk bezig met, voor Wretched, onbekende plantjes.. De Apprentice was niet zoveel groter dan Wretched, en had ook een witte vacht. "Wretched, blijf bij me," De pijn was te groot om een weer woord te geven. Honeypaw kauwde op een plantje waarvan de naam Wretched even niet te binnen schoot. De pijn blokkeerde haar gedachten om goed waar te nemen wat er rondom haar gebeurde. Het enige wat nu in haar hersenpan te binnenschoot was het verwerken van deze verschrikkelijke pijn. Haar lichaam werd beheerst door het gevoel, het was vreselijk. Zonder de hulp van Honeypaw kon ze haar kans op genezen wel vergeten, dus ze vertrouwde op haar vaardigheden. Ze smeerde een soort papje van vermaalde plant op de wond. Het prikte in de diepe wond. Wretchedpaw beet haar tanden stevig op elkaar en piepte zich door de pijn heen. ''Verrek-k, wat een p-pijn.'' Zei ze met een stuiptrekkend lachje. Vermannen moest ze zich, en niet zoals bij de rivier. Verstijfd van angst, Wretched walgde van haarzelf. Niemand mocht ooit weer een kans krijgen haar zo te zien. Dit was met zekerheid de laatste keer geweest, dat beloofde Wretchedpaw.

Notes: Ik bedoelde het eigenlijk anders, maar dit vind ik veel beter ^^