Chasing Stars

Met zijn blauwe ogen nog steeds wijd open lag hij in zijn mosnest te wroeten. Het was al zeker bijna middernacht, maar alsnog kon de kater geen slaap vatten. Het beeld van zijn vader die zich bij Starclan voegde bleef zich maar herhalen voor zijn ogen. Iedere keer dat hij diens woorden afspeelde in zijn hoofd moest hij zijn best doen om niet spontaan in huilen uit te barsten. Uiteindelijk verliet een zucht zijn bekje en hees hij zich geluidloos overeind, wetende dat als hij nu de den niet verliet hij morgen ochtend reclamaties op zijn dak zou krijgen.
Eenmaal de kater buiten de apprentice den stond schudde hij zijn vacht uit en liep hij richting de kamp uitgang. Echter hield hij weer halt zodra hij de katten zag staan die aan het waken waren. De kater vloekte even binnensmonds en draaide zich vervolgens om, zodat hij algauw richting de nursery kon lopen. Hij wist dat er een doorgat was achter de nursery, en dat niemand hem daar het kamp zou zien verlaten. Zodra hij hier was aangekomen keek hij nog één keer achterom, om vervolgens zich door het doorgat te wringen.
Een kleine zucht verliet zijn mond toen zijn zooltjes de koude grond van het woud voelden. Hoe koud dit ook mocht aanvoelen, binnen in zijn hart was het nog veel kouder. Hij miste zijn vader en wou hem doodgraag nog een keer zien. Ze hadden niet fatsoenlijk afscheid kunnen nemen.. Zealpaw klemde zijn kaken op elkaar en sloot zijn ogen, proberende om het eenzame gevoel dat nu rondzweefde in zijn lichaam te negeren. Maar het was ter vergeefs, aangezien er niets veranderde. Het bekropte gevoel bleef maar keer na keer opdagen. Algauw begon de kater te rennen, niet precies wetende waar naar toe. Zolang het maar weg was van hier.. Zolang het maar naar ergens toe was waar hij zich zou kunnen kalmeren.
Zodra de kater zijn ogen weer opende en de omgeving in zich opnam viel het hem op dat hij regelrecht naar de Steppingstones was gelopen. Was dit niet de grens met Riverclan? Zijn ogen wijdde zich nog iets meer toen hij dit bevestigde en net toen hij zich wou omdraaien hoorde hij beweging aan de overkant van de rivier. "Wie is daar?" Klonk zijn stem welke lichtjes echode in de stilte van de nacht.

{Eerste post Creamypaw!}

Zijn hart begon sneller te kloppen tot hij zelfs lichtelijk duizelig werd van verdriet. Wat als er echt een Riverclan kat aan de overkant van de rivier stond? Moest hij het dan niet op een rennen zetten? Want het was hem ondertussen al wel duidelijk geworden dat die visseneters niet echt veel gaven om de levens van anderen. Zij waren moordenaars, nog erger dan Shadowclan of Bloodclan! Hij wist niet of dit slechts een wraakgevoel was of dat hij deze gedachte voor eeuwig zou hebben. Maar voor nu kon hij er gewoon niets aan doen. De gedachte aan zijn stervende vader was nog te vers, er was nog niet eens een korst op de bloedende wonde in zijn hart gekomen. Was het niet de normaalste zaak van de wereld dat hij nu haat voelde jegens de Riverclan?
'Creamypaw.' Hoorde hij plots. In een fractie van een seconde was Zealpaw weer helemaal op zijn hoede en flitste zijn blauwe ogen schichtig van links naar rechts. "Wat doe je zo dicht bij Thunderclan territorium? Jullie zijn toch niet weer een aanval aan het plannen?" Miauwde hij cynisch, niet eens de moeite nemende om het bittere gevoel in zijn blik te verschuilen. Hij had kunnen horen aan de naam van de kater dat hij nog een leerling was, en een apprentice kon hij nog wel aan.. Als de Riverclanner besloot hem aan te vallen, dan zou Zealpaw hem prima van zich kunnen afbijten.

Hij luisterde aandachtig naar de storm van woorden die uit Creamypaw's mond stroomden, niet goed wetende wat hij er eigenlijk van moest denken. Het was allemaal te snel gebeurd.. Hij kon niet zomaar de Clan die zijn vader had vermoord vergeven, zelfs niet wanneer ze hem hun oprechte excuses kwamen aanbieden. Hij wist dat Silverfang en Snowdrop het geweldig zouden doen, maar ergens klopte het plaatje gewoon niet meer. Hij was het zó gewoon om zijn vader op de Highrock te zien, in plaats van Silverfang. En nog steeds dacht hij dat Firestar straks gewoon in zijn nest lag te slapen en dat er niets aan de hand was. Hij miste hem, harder dan dragelijk zou zijn. Zealpaw schudde zijn kopje en keek de Riverclan kater nog steeds met een mengeling van haat en verdriet aan. "Ik kan jou Clan niet vergeven.. en dat zal ik ook nooit doen." Miauwde hij zachtjes, de koude wind die over zijn rug rolde negerende. "Jullie hebben hem vermoord. Wat wil je dan dat ik doe? Je zomaar vergeven om woorden die iedereen kan uitspreken?" Hij schudde zijn kopje en kneep zijn ogen dicht. "Nee, dat nooit."

Zijn blauwe blik had zich ondertussen alweer gevestigd op zijn witte tenen. Het gezelschap van de jonge Riverclan kater deed zijn nekharen overeind zetten. Nog steeds luisterde hij naar de woorden die de apprentice uitsprak, al wist hij niet goed hoe hij erop moest reageren. Zealpaw wist ergens maar al te goed dat Creamypaw dit alles meende, maar alsnog voorkwam de haat die als een vuur in zijn hart loeide dat hij hem vergaf.
Zodra de andere kater uitgesproken was en zacht zuchtte als afsluiter, legde Zealpaw even zijn oortjes plat in zijn nek. "Oké.." Was het enige dat hij kon uitbrengen, niet bepaald vriendelijk maar ook niet vijandelijk. Het klonk eerder bitter, net zoals hij zich nu ook voelde. Hij probeerde te voorkomen dat hij Creamypaw zou uitschelden, aangezien het ook weer niet zijn fout was. Het was gewoon moeilijk, aangezien hij in de Riverclan zat. En dat was de Clan die zonet een gebied dat toebehoorde aan Thunderclan had afgepakt, plus zijn vader had vermoord. Het was gewoon zo goed als onmogelijk om vriendelijk te doen tegen zo'n iemand..

Er viel even een korte stilte, maar om eerlijk te zijn vond Zealpaw dit niet al te erg. Stilte.. Rust.. Dat was hetgeen waar hij nu naar streefde, tot zijn gedachten wat meer geordend waren en dat hij zich terug normaal kon focussen. 'Misschien kan ik dan beter gaan.' Zei de kater aan de overkant van de rivier zacht. Zealpaw zei niets terug, aangezien het hem eigenlijk niet echt meer veel uitmaakte of de Riverclan kater nu bleef of wegging. Het zou zijn gevoelens niet veranderen. Uiteindelijk keek de roodwitte kater even op en priemde hij zijn blauwe blik op de crémekleurige apprentice. "Ik ben niet kwaad op jou, maar op degene die m'n vader heeft vermoord." Sprak hij stilletjes, deels liegende. Hij was inderdaad niet kwaad op Creamypaw, maar op de katten die hadden gevochten voor iets wat niet van hen was, plus degene die zijn vader had vermoord. Hij wist nu dat er toch nog enkele Riverclanners waren met een gezond verstand, of dat dacht hij toch..

De cremekleurige kater leek even met zijn blik afgedwaald te zijn, maar zodra zijn stem over de vlakte echode ontmoette hij algauw alweer diens blauwe ogen. Een dankbare emotie stond in zijn blauwe poelen te lezen, wat Zealpaw aangaf dat hij toch de juist keuze had gemaakt om Creamypaw niet de schuld te geven. 'Dankjewel.' Zei de kater zacht, waardoor de roodwitte apprentice even met z'n oren wiebelde. 'Dat betekend heel veel voor mij.' Zealpaw haalde even zijn schouders op en opende zijn mond om response te geven. "Ik kan alleen maar de waarheid vertellen, ik zou niet willen dat er nog een kat is die met een slecht gevoel rondloopt. Er is al genoeg geleden de laatste dagen." Miauwde hij, oprecht eerlijk. Hoe verbitterd hij zich ook mocht voelen, anderen onterecht pijn doen, fysiek of mentaal, dat was niets voor hem. 'Dat begrijp ik.' Sprak de kater nog. Even schoot er hem iets te binnen. Wie had zijn vader eigenlijk vermoord? Hij wist dat het een Riverclan kater was, maar niet wie. Hij was net te laat gearriveerd bij het strijdveld dat hij alleen maar zijn stervende vader had zien liggen. "Weet jij eigenlijk wie het had gedaan?" Zijn ogen vernauwden zich even, hopende dat Creamypaw de waarheid zou zeggen. Ergens verwachtte hij van wel. De Riverclan apprentice had hem daarnet nog liggen zeggen hoe erg hij het vond, het laatste wat 'ie nu kon doen was zeggen wie de dader was.

Afwachtend keek hij de Riverclan apprentice aan, hopende dat deze de waarheid zou zeggen en hem meldde wie de moordenaar van zijn vader was. Hij vond dat hij daar het recht op had, aangezien Firestar zijn familie was geweest. Als dit bij iemand anders was gebeurd, had hij hetzelfde gedaan. 'Snowkiller.' Antwoordde Creamypaw uiteindelijk. Zealpaw's blauwe blik richtte zich in een fractie van een seconde op de andere apprentice, even lichtelijk met zijn oren wiebelende. 'Maar wil je alsjeblieft niet doorvertellen dat ik het jou verteld heb?' Zijn mondhoeken rezen even omhoog, in een bijna sarcastische lach. "Als ze weten dat ik vredig met een Riverclan kat heb gepraat zouden ze me al voor gek verklaren." Merkte hij droogjes op, waarna de glimlach alweer verdween en slechts een gemeende serieusheid overbleef. "Bedankt." Klonk zijn stem dankbaar, nu wetende op wie hij later wraak zou moeten nemen. Wanneer hij warrior was en alle vechttechnieken onder de knie had, dan was het Snowkillers beurt om naar de Starclan te vertrekken. Al wist hij niet eens meer of dat mormel daar nu nog wel thuishoorde.

Ondertussen bleef het maar steeds kouder worden en moest de kater zijn korte vacht opzetten om te voorkomen dat hij straks nog zou doodvriezen. Hij wist dat het tijdens Leafbare er nog heftiger aan toe zou zijn, maar Zealpaw was nou eenmaal iemand die niet goed tegen de koude kon. 'Daar zit wat in.' Beaamde de kater, waardoor hij even zijn blik weer op hem richtte. 'Graag gedaan.' Vervolgde hij, als reactie op Zealpaw's dankbare antwoord. Even glimlachte hij, waarna hij omhoog keek en zijn ogen wat wijder openzette toen een felle flits door de hemel heen schoot. Een teken van Starclan? Betekende dit dat zijn vader werkelijk over hem aan het waken was? Algauw deed de kater zijn ogen dicht en wenste hij met heel zijn hart, dat waar Firestar zich nu ook mocht bevinden, hij op die plek geluk en vrede vond. Vervolgens opende hij weer zijn ogen en bleef hij nog even naar boven staren. 'Zou ik misschien jou naam mogen weten?' Hij spitste één van zijn oortjes in de richting van Creamypaw, maar keek de Riverclan kater zelf niet aan. "Zealpaw," Klonk zijn stem rustig, beheerster dan daarnet. "Zou hij echt in Starclan zitten nu?" Vroeg hij vervolgens stilletjes. Hij geloofde sterk in het rijk van hun overleden krijgers, maar net zoals alle anderen had hij ook soms zijn twijfels.

'Mooie naam.' Complimenteerde de kater hem, waarop Zealpaw reageerde met een dankbaar knikje. 'Ja, net als mijn ouders en Stormwise en Smoketear.' Vervolgde hij. De roodwitte kater sloeg zijn lange staart rond zijn lichaam en richtte ondertussen zijn blauwe blik weer op Creamypaw. Hij had al gehoord dat Stormwise, vroeger Stormstar, was heengegaan. Wat best spijtig was, aangezien de kater een grootste leider was geweest. Maar wie Smoketear was, wist hij niet precies. Vast ook een uitstekende krijger van Riverclan. 'Hij zal over jou waken in Starclan Zealpaw.' Miauwde de apprentice aan de overkant van de rivier vastberaden. Even glimlachte hij, niet bepaald vrolijk. "Net zoals mijn moeder dan." Miauwde hij zachtjes. Icestorm was doodgegaan bij de geboorte van hem en zijn siblings. Daardoor had hij de poes nooit leren kennen. Maar uit verhalen wist hij dat ze een fantastisch iemand was, en dat was om eerlijk te zijn al genoeg voor Zealpaw. Wetende dat zijn moeder gemist werd door de Clan omdat ze een uitstekende krijger en Queen was geweest.

Terwijl hij de kater aankeek begon het hem op te vallen dat de donkere nachtkleur aan het afnemen was, en dan het stilletjes aan steeds lichter werd. Het werd tijd dat hij terug zou keren naar het kamp, en dit gold waarschijnlijk ook voor Creamtpaw. 'Ja, samen met alle andere Starclan katten. Ik weet zeker dat ze ons  goed in de gaten houden.' Merkte hij op. Zealpaw knikte even en wierp nogmaals even een blik op de nog steeds met sterren belichte hemel. 'Ik denk dat ik maar eens terug  ga.' Miauwde de kater vervolgens, blijkbaar dus hetzelfde denkende als Zealpaw. 'Misschien zie ik je wel op de volgende gathering.' De roodwitte kater knikte even en wierp hem nog voor een laatste keer een neutrale blik toe, welke al iets meer naar de vriendelijke kant toe schommelde. "Het ga je goed. En nog eens bedankt om te zeggen wie het had gedaan." Miauwde hij dankbaar, waarna hij zich eveneens als de cremekleurige kater omdraaide en terug richting het kamp begon te struinen. Misschien was het toch wel een goed idee geweest om naar hier te komen.. Nu wist hij tenminste dat er nog goede katten waren in Riverclan, en dat hij niet iedere Riverclan kat zomaar kon beschuldigen van de dood van zijn vader. Nee, Snowkiller was de enige echte, en hij had zijn zinnen gezet op wraak.

{Topic uit}