{SPT - OPEN} Blood Horizon

De zon begon weg te zinken achter de horizon en zorgde ervoor dat de met vorst gevulde lucht in diverse roodtinten gekleurd werd. Slatepaw zette haar voorpoten voorzichtig neer op de vochtige aarde. Het zou haar niet verbazen als het pasgeleden nog geregend had. De aardachtige lucht drong haar neusvleugels binnen en leidde haar af van de vale muizenlucht die ze voorheen had geroken. Met een lichte zucht plofte Slatepaw neer. De muis was hem toch allang al gesmeerd. Ze was nog niet zo handig met jagen, maar ze durfde niet meer naar haar vader, of nee wacht, mentor, toe om te vragen voor extra trainingen... Ze staarde eventjes voor zich uit, weggezonken in gedachten.

De zwarte kattin was voorzichtig op haar prooi afgeslopen, een nog redelijk jonge muis die waarschijnlijk afgelopen nieuwblad ter wereld was gekomen. En dat was goed, want de clan had prooi nodig. De poes kwam dichterbij, maar zag dat de muis toen plots vluchtte. Verbaast kwam ze overeind en zag haar dochter, Slatepaw, iets verderop staan. "Slatepaw?" mauwde ze toen, om er zeker van te zijn dat deze haar ook had gezien. De poes kwam uit de struiken en liep met een kalme pas naar het grijze katje toe.

Een lichte huivering ging door Slatepaw's lichaam heen toen ze haar moeder zag verschijnen, maar ze wist het goed te maskeren. De poes plakte een glimlach op haar gelaat terwijl ze wachtte tot haar moeder zou spreken. "Ja, moeder?" vroeg ze, haar stem rustig houdend. Ze was maar een ongeluk immers. Waarom zou ze dan het leven van anderen compliceren? Ze bleef dan ook dezelfde rustige glimlach op haar gezicht houden.

"Ja, moeder?" mauwde de grijze kattin toen. Het was een toon die niet bij haar paste, op de een of andere manier. Fawnstep keek haar dochter enkel aan, er was iets met haar. Er was iets wat het instinct van een moeder wakker deed worden. "Gaat alles wel goed?" mauwde ze toen, waarna ze rustig ging zitten en haar kopje een beetje kantelde. Slatepaw was veranderd, heel erg veranderd, sinds ze apprentice was geworden en de zwarte kattin had het gevoel dat dat kwam vanwege alles tussen Ashdrizzle en zijzelf.

Het zou ook niet, haar moeder was bezorgd. Diep van binnen knaagde het aan Slatepaw, maar het poesje was vastbesloten om dit niet te gaan delen. Sinds het laatste gesprek wat ze met haar vader had gehad had ze deze beslissing gemaakt en ze was vastbesloten om zich eraan te houden. Het waren immers allebei leugenaren. Slatepaw knipperde dan ook wat verrast met haar ogen en hield haar kop wat scheef. "Ja hoor, prima, waarom zou het niet goed gaan?" Nu was zij degene die in een leugenaar was veranderd.

"Ja hoor, prima, waarom zou het niet goed gaan?" mauwde haar dochter. Fawnstep kneep haar ogen wat samen, ze geloofde haar niet. De poes hield even een korte pauze en dacht na. Had het iets met haar te maken, of met Ashdrizzle misschien, of had ze ruzie met iemand.. was ze boos op haar? de poes keek haar dochter aan met haar indringende, ijsblauwe ogen. "Omdat ik je niet geloof." De poes was verbaasd van de lichte bitterheid die in haar stem te vinden was, maar dat was vooral een teken van eigenwijsheid. Een eigenschap waarmee ze vaak bij anderen het bloed onder de nagels vandaan haalde, maar zelf kon ze er niks aan doen. Dat was gewoon haar persoonlijkheid. Rustig keek ze haar dochter aan, er klopte gewoon iets niet.

Slatepaw's oren trokken eventjes heel erg lichtjes, eventjes draaiden ze lichtjes naar achter toen ze de bittere toon in haar moeder's stem hoorde. Maar haar masker brak niet. "Weet je zeker dat alles wel goed met jou gaat, moeder?" Reageerde de poes, een bezorgde toon aannemend, "Je lijkt me een beetje gestrest." Ze kaatste de vraag terug. Nee, ze ging het niet delen. Ze ging het absoluut niet delen. Alleen al de schaamte dat ze blijkbaar een ongelukje was, was te erg. En ze had al helemaal geen zin om erover te praten. Met haar vader niet, met haar moeder niet, met helemaal niemand.

"Weet je zeker dat alles wel goed met jou gaat, moeder?" reageerde Slatepaw toen, een totaal andere toon aannemend die Fawnstep totaal niet bij haar vond passen. "Je lijkt me een beetje gestrest." De kattin antwoordde niet, ze wist niet wat er met haar dochter was, maar ergens had ze het gevoel dat haar gezelschap niet langer meer op prijs werd gesteld. Dat gevoel had ze wel bij meerdere katten: Hailpaw, Thrushdive, Ashdrizzle, Snowynight, Nightspark en nog een hele hand vol andere ShadowClanners die niks van haar moesten hebben. Misschien Shrewstar ook wel omdat ze vroeger zo'n ondankbaar mormel was. "Er is niks." Haar stem klonk bitter en kil, zo had ze nog nooit tegen haar dochter gepraat.

De stem die haar moeder aannam kende Slatepaw niet van haar moeder, net zoals dat ze de stem van haar vader niet kende op het moment dat hij begon te spreken toen ze hem gevraagd had waarom. Wat werkte dan? Hoe maakte ze haar ouders niet van slag? Eventjes verscheen een gepijnigde glans over Slatepaw's ogen, maar al snel genoeg stopte ze deze ook weer weg. Ze forceerde opnieuw een rustige uitdrukking met een lichte glimlach. Ze zou verdriet hebben als ze alleen was. Ze zou niemand storen met haar aanwezigheid.. Ze wendde zich ook af van haar moeder. "Als je het zegt.." mompelde het poesje, waarna ze zich wegdraaide. "Ik ga nog even verder als je het niet erg vindt, ik wilde nog wat oefenen met jagen." Dit deed ze de laatste tijd wel vaker, alleen oefenen. Ze vond het prettig...

Als je het zegt.." mompelde haar dochter toen, waarna deze zich weer van haar afdraaide. "Ik ga nog even verder als je het niet erg vindt, ik wilde nog wat oefenen met jagen." Fawnstep besloot dat ze beter niks meer kon zeggen, en dus draaide ze zich om en deed een paar stappen naar voren. "Dag, Slatepaw," mauwde ze toen op een koele toon en verdween in de struiken. Ze wist niet wat Ashdrizzle tegen haar had gezegd, maar erg positief was het zeker niet geweest. Nee, het was haar wel duidelijk hoe haar dochter nu over hen dacht.