[Halloween event groepje 3] You think I’m crazy?

Ooh please kitty kitties, shall we play together? Prepare yourself then, because otherwise I will let you run away.

Haar oren toeterde letterlijk van dat keiharde geluid wat Beware aangezet had. Er zat nou een ruis in haar oren, een irritante piep. Het had het geluid weer weggedaan, waardoor het doodstil was in het spookhuis. Ze wist dat schijn bedroog, want hij hield haar in de gaten. Ze hoefde niet bijster slim te zijn om dat zeker te weten. Plots klonk er een klink en klonk er een uil door het hol. Ze wist dat het geen echte was, daar klonk het geluid te krakerig voor. Vlak daarna klonken er kraaien en ze wiebelde spottend met haar oren. Toen veranderde het geluid opnieuw en klonk het zachte ruizen van de wind en daar leek Beware het blijkbaar eerst bij te houden, want ze bleef nog een tijdje stil staan luisteren, maar hij veranderde het geluid niet meer. Ze kon zich niet helemaal oriënteren, omdat de piep nog steeds in haar oren zat. Ze hoopte niet voor hem dat hij haar gehoor voor altijd beschadigd had, want dat zou ze hem zeker niet in dank afnemen. Ze begon te lopen en begaf zich in het donker. Ze liep van het gangetje vandaan en zigzagde tussen de poppen door die de Twolegs daar neer gezet hadden. Ze was heel wat gewend, dus liep ze met een kalme tred. Toch wist Beware haar soms de stuipen op het lijf te jagen, maar dat was vooral wanneer hij iets onverwachts deed. Als ze er niet op bedacht was. Haar gifgele ogen leken bijna op te lichten in het donker en toen zag ze hem. Het was maar een flits waarin hij van de ene ruimte, naar de andere sprong. Snel glipte ze er achteraan. Beware zat voor een soort plateau met allemaal knopjes erop. “Dus zo doe je dat.” Siste ze kwaad. Meteen draaide hij zich met een ruk om een vrolijk grijnsje om zijn lippen. “Ooh Skinny dit maakt mij zo vrolijk, zo vrolijk.” Ze schudde langzaam haar kop terwijl ze hem aankeek. “Hoe heb jij in vredesnaam zo’n zieke geest gekregen Beware?” Hij begon te giechelen, steeds hoger en hoger. Toen opeens viel er een kleed naar beneden over hem heen. Ze dook er op, maar hij was verdwenen. Ze trok het kleed aan de kant, onder het kleed zat een luik. Zachts sissend liep ze er bij vandaan, hij kon nou overal weer vandaan komen. Ze zigzagde terug naar het pad terwijl ze zo scherp mogelijk luisterde.

Toen begon het trillen, de vloer trillende zacht onder haar poten. Het was maar een kleine vibratie, maar genoeg om een kat gek te maken.“Play with me.” Ze kreeg een gevaarlijke blik in haar ogen. Hij begon haar flink op haar zenuwen te werken. Nou was hij echt te ver gegaan. De hele vloer van het spookhuis bewoog en ze sprong op een steunbalk, waar was die vervloekte kat gebleven? “Play with me.” Hij klonk zo vlakbij.

[Het derde topic voor het derde groepje; Mary, Mistpaw, Petalpaw, Duskpaw & Otterflight]

Ook meedoen? Meldt je dan hier aan.

Waarom ze zichzelf eigenlijk hier begaf wist ze niet zo heel goed, alhoewel ze het langs de andere kant donders goed wist. Ze had drie Apprentices het Camp zien verlaten en had besloten hen te volgen en te zien wat ze gingen doen. Het was midden in de nacht en een dunne maansikkel stond aan de hemel. Door het magere licht viel haar verschijning amper op boven op de gevallen bladeren. Poot voor poot bleef ze bij de stappen die de Apprentices namen. Uiteindelijk zag ze hen verdwijnen in een Twoleg Den verdwijnen. Het was enkel geen doorsnee Twoleg Den, Deze was donker en rook vies. Voorzichtig volgde ze de Apprentices naar binnen waar het nog viezer rook maar ook naar Kittypet. Haar haren kwamen overeind en ze keek of ze de drie kon vinden. Net toen ze een stap wilde zetten begon de grond onder haar poten te trillen waardoor ze verschrikt opsprong. Wat was dit in StarClan's naam? Met grote ogen tapte ze eens op de houten planken waarna het weer ging trillen en er een stem in haar kop weerklonk. Play with me... Verschrikt keek ze rond. Waar was die stem vandaan gekomen? En nog belangrijker, van wie was die? Een Dark Forest kat?

Na een lange tijd struinen door onbekend gebied was ze op een nieuwe plek uitgekomen. Ze hield van rondzwerven, ze was immers een rogue, maar dit gebied was nieuw. Een tikkeltje achterdochtig stapte Mary verder. Een twoleg nest verscheen, maar anders dan de anderen. Het zag er kapot uit, en leek onbewoond. Nieuwsgierig liep de poes dichterbij. Verschillende geuren dreven binnen, van andere katten. Andere katten? Wat deden die hier? Ze kon de geur van kittypet en Shadowclan onderscheiden. Mary krulde haar lip. Ze walgde van beide. Zou Slender hier zijn...? Nadat ze een tijdje weifelend voor het ding had gestaan, stapte ze naar binnen. Misschien vond ze iets leuks hier. Misschien kon ze familie vinden. Ah Hell, ze deed het gewoon. In het twoleg ding rook het vies, en het was er donker. Gelukkig kon ze nog wel alles onderscheiden. Wat was dit? Plots zag ze een schim van een andere kat. Shadowclan, zo te ruiken. "Wat moet da-" Ineens begon de grond te trillen. Wat? Een aardbeving? Een beetje paniekerig keek Mary om haar heen. Nee, nu kalm blijven. De rest van het huis trilde niet. Het was geen aardbeving. Dit was iets anders. “Play with me.” Oke, welke klojo zat hietr achter? Boos keek ze om zich heen, maar zag niks. “Play with me.” Woest draaide de poes haar kop van links naar rechts. Ondertussen probeerde ze niet om te vallen, maar er was niks waar ze haar nagels in kon zetten. De rogue versmalde haar ogen. "What the hell?!" Siste ze boos. Deze kat kwam beter hierheen, dan zouden ze vechten!

Ooh please kitty kitties, shall we play together? Prepare yourself then, because otherwise I will let you run away.

Dubbel van het lachen rolde hij over een steunbalk, waardoor hij er bijna van af kukelde. Ooh het was zo grappig allemaal, zo grappig. Zagen die andere katten dan niet hoe grappig het was? Hij zag het wel, zeer zeker wel. Hij stopte met rollen en ging weer op de balk zitten, zijn blik even kort op de vloer beneden hem die zacht bewoog. Twolegs waren zo handig en het leuke was dat hij er gebruik van kon maken, dat was zijn favoriete bezigheid, gebruik maken van anderen voor zijn eigen plezier. Hij stopte ook met lachen toen er meerdere katten binnen wandelden. Zo veel katten die wilden spelen, die bang gemaakt wilde worden? Misschien moest hij maar vaker hier komen, de katten waren zo leuk hier. Zo veel die wilden spelen, zo veel. Hij sprong giechelend van de balk af. Het trillen was wel vervelend, maar het was te doen. Toen was hij op slag stil en kneedde zijn nagels in de vloer. Hij keek naar de katten die in het gangetje waren gaan staan. Het waren er twee in zijn blikveld, waarvan eentje stil was en de andere stond te schelden. Interessant, interessant dit kon nog wel eens heel boeiend worden. “Ach poesje toch.” Zei hij zacht tegen de poes die haar bek steeds weer open trok. Hij liet zich niet zien, sprong op de steunbalk en liep via de steunbalk naar de andere kant dan waar zijn stem vandaan gekomen was. Toen sprong hij opeens pal naast haar naar beneden en mepte zijn staart in haar gezicht, maar daarna was hij ook alweer verdwenen. Hij had een grote sprong gemaakt om weer op de steunbalk terecht te komen en naar de andere kat te kunnen lopen. Ook naast de clanpoes liet hij zich vallen om vervolgens zijn staart in haar gezicht te meppen. Toen schoot hij weg achter witte lakens. “Welkom welkom allemaal, wat leuk wat leuk.” Hij giechelde opnieuw terwijl hij met zijn poot op een knopje drukte. Een bol boven hun kop begon te draaien en er ontstonden allemaal kleuren licht in het spookhuis. “Zullen we tikkertje spelen? Zullen we dat?” Het licht en de trilling in de vloer maakte het moeilijk om te oriënteren.

Hij drukte op het volgende knopje en delen vloer begonnen langs elkaar te schuiven. Het hele spookhuis kon draaien waarbij verschillende platen vloer langs elkaar draaien, dat was zo geinig, echt heel geinig. “Kom dan poesjes, kom dan.” Giechelend verplaatste hij zich over de verschillende platen, waarin hij soms te zien was in een flits licht, maar voor de rest gebruikte hij de schaduwen om zo goed mogelijk verborgen te blijven. “Want jullie zijn grappig en ik heb zo’n zin in een spelletje.” Toen was hij weer doodstil, zachtjes zichzelf verplaatsend.

[Tag: Otterflight & Mary]

De maan stond al hoog in de lucht, Duskpaw was de hele tijd opgebleven zodat hij wat kon onderzoeken. Eerder die dag had hij bij de borders bij de twolegs waren een raar huis gezien. De nachtzwarte kater had er niet eerder durven kijken maar hij was er zeker van dat niemand hem zou volgen als hij zo laat op pad ging, aangezien de katten dan in hun warme nesten zouden liggen. Omdat de kater het niet helemaal alleen op onderzoek wou gaan besloot de kater twee andere Apprentice's wakker te maken, of in iedergeval, hij dacht dat ze aan het slapen waren. Waneer hij de twee wakker porde met zijn poot mauwde de kater met een gedempte stem "Komen jullie mee? Ik heb iets intressants gevonden." of ze met hem meegingen was de vraag, ze konden hem natuurlijk ook nog gaan verlinken aan een van de wakende Warriors die zich in het kap bevonden maar dat lag aan hun. Zonder op een antwoord te wachten sloop Dusk de den uit, keek om zich heen om te checken dat niemand iets verwachtte te gebeuren. De kust leek veilig. Met zijn staart wenkte hij de twee apprentice's welke hij later pas herkende als Mistpaw en Petalpaw, terwijl de zwarte kater richting de kampuitgang sloop wierp hij zo nu en dan een blik achterom, soms om te kijken of de twee hem nog volgden en eventueel andere volgers.
Met de route in zijn geheugen geprint naar die rare Twoleg Den liep hij door het territorium, Duskpaw had de plek alleen maar van heel wat vossenlengtes bekeken maar op dat moment kwam hij veel meer dichterbij dan eerst. Door zijn nachtzwarte vacht was de kater niet te zien, het enige wat hem zou verraden zouden zijn ogen zijn of de zachte geluiden van zijn poten en zijn ademhaling, elk zintuig stond voor het geval dat op strak, als er namelijkiets ging gebeuren wou de Apprentice er klaar voor zijn. Langzaam werd de plek zichtbaar en Dusk keek naar achter, het leek er op dat Mistpaw en Petalpaw hem bog steeds volgden,dat was mooi. Na het huis te hebben bereikt was al vanaf een staartlengte af die vreselijke twoleg geur te ruiken en even wou de kater de geur van zijn neus afspoelen, wat natuurlijk niet kon op dat moment. Nadat hij binnenstapte klonk er een stem door de gehele plek, wat deze zei was nog onduidelijk voor de jonge kater maar dat werd al snel duidelijk. "Play with me." klonk er spookachtig, het gaf de zwartharige maar de kriebels en dat werd zelf nog erger toen de grond begon te trillen, wat het in StarClan's naam ook kon zijn, de kater vond het helemaal niet tof.

Ooh please kitty kitties, shall we play together? Prepare yourself then, because otherwise I will let you run away.

Terwijl hij zichzelf behendig over de verschillende platen bewoog, wachtte hij totdat er iemand achter hem aan zou komen. Zo grappig joh die draaiende schijven. Het waren allemaal schijven, allemaal rondjes, die in tegengestelde richting van elkaar bewogen. Daardoor kon je eerst de ene kant op bewegen en daarna weer de andere kant op. Waardoor je heel snel moest zijn wilde je op dezelfde plek blijven. Hij bracht zijn gewicht naar zijn achterpoten en sprong omhoog, boven op een steunpilaar om zijn slachtoffer beneden eens te kunnen inspecteren. Hij zag er op het moment drie, maar hij wist dat er nog meer waren. Die vond hij straks vast wel, eerst zou hij die ene die hij nog niet gezien had even gaan plagen. Het was een zwarte kater, een stuk kleiner dan hem, waarschijnlijk nog jong. Hij wachtte totdat een draaide plaat waarop de kater stond vlakbij de steunpilaar was en sprong toen naar beneden vlak naast de kater. “Hallotjes!” Riep hij vrolijk. Hij mepte hard met zijn poot tegen de apprentice, bedoeld om hem omver te krijgen. “Jij bent hem nu, jij bent hem!” vervolgde hij hysterisch. “Nou moet jij iemand tikken.” Hij verliet de draaide platen in het gangetje en begaf zich tussen de verschillende instrumenten door. Die andere katten, die andere katten moesten ook mee blijven doen. “Hij is hem, hij is hem!” Riep hij om ze er op te attenderen dat iemand anders getikt was.

Hij verborg zich langzaam in de schaduw en keek naar de katen. Zo leuk hè dat iedereen wilde spelen en plezier met hem wilde hebben, want het was zo leuk toch, zo leuk. Hij drukte op het knopje waardoor de vloer stopte met bewegen. Ooh het zou geweldig zijn als iedereen zich nou zou ontspannen, want daarna drukte hij snel weer op het knopje, waardoor de vloer opnieuw begon te bewegen. Meteen giechelde hij het weer uit. “Grapje! Grapje toch.” Vervolgde hij lachend terwijl hij zich weer op de platen begaf tussen de andere katten.

[Tag: Duskpaw and then all the cats]

Rustig lag Petalpaw te slapen in de apprentice den. Plotseling voel de ze een por in haar zij waardoor ze wakker werd. Uit reactie sloeg ze met haar poot richting de kant waar de por vandaan kwam. Deze raakte niets. Voorzichtig opende de kattin haar ogen, met wat moeite zag ze de zwarte kater voor haar staan. "Komen jullie mee? Ik heb iets intressants gevonden." Zei hij waarna hij naar buiten liep. Uit nieuwsgierigheid volgde de sealpoint hem naar buiten. Ze merkte dat Mistpaw, naast wie ze lag, ook mee liep. Eenmaal buiten herkende ze de kater als Duskpaw. Stilletjes volgde ze hem het kamp uit, richting kittypet gebied. Ze waren een heel eind door Shadowclan gebied gelopen en uiteindelijk hun eigen gebied verlaten. De geur van kittypet drong langzaam haar neus binnen, waarop ze een vies gezicht trok. Vlak voor een huis stopte ze, het stonk er vreselijk. "Wat doen we hi-" Petalpaw werd afgebroken door Duskpaw die het huis binnen liep. Zij en Mistpaw bleven buiten achter. Na het horen van allerlei stemmen besloot de kattin toch het huis binnen te gaan. Zodra ze ook maar een paar stappen binnen had gezet begon de grond onder haar poten te bewegen. Eerst wankelde ze een beetje, uiteindelijk vond ze toch haar balans. Onderweg werd hun pad verlicht door de maan, maar hier was niet veel te zien. Petalpaw zag een paar katten staan. "Wat is hier aan de hand?!"

"Komen jullie mee? Ik heb iets interessants gevonden" Een stem ontwaakte de jonge Apprentice en deed voorzichtig haar ogen open. Toen ze naar de kat keek, herkende ze hem niet meteen. "Wa-waarom?" vroeg ze slaperig. Eigenlijk had Mistypaw wel zin in een avontuur, maar waarom moest ze dan wakker gemaakt worden? Het was nog vroeg! Nu de grijze poes toch wakker was, liep ze naar buiten waar ze Petalpaw en Duskpaw zag zitten; een van de oudere apprentices. Ze liepen the camp uit en staken het Shadowclan territory helemaal over, totdat ze een rare geur rook. Kittypets? Ze gingen toch niet naar zo'n Twolegplace? Al gauw zag ze een gebouw, van Twolegs. Toen Duskpaw naar binnen liep, trok ze verrast met haar oren. Wat is daar? Snel liep Mistypaw achter Duskpaw aan en liep een ruimte binnen. Ze kon het niet beschrijven. Toen Petalpaw ook binnen kwam, begonnen opeens de vloeren bewegen. "Wat is dit? Waarom beweegt dit hier?" vroeg Mistypaw geschrokken.

Ooh please kitty kitties, shall we play together? Prepare yourself then, because otherwise I will let you run away.

Ooh waarom waren die poesjes zo dom en begonnen ze allemaal vragen te stellen. Ze zagen toch wat er aan de hand was, of waren ze beide stekeblind? Dat kon hij zich niet voorstellen. Hij snoof geïrriteerd terwijl hij zich over de draaide platen bewoog. Hadden ze dan niet gezien dat hij hun vriendje net getikt had? Dat hadden ze toch wel gezien. Ze roken naar de zelfde geur als die andere katten, behalve die ene poes dan. Die poes die meteen was gaan schelden, die rook niet zoals hun. Die rook naar vrijheid en deze katten niet. Gelukkig had hij zijn eigen geur verdoezeld, want anders had hij ook naar vrijheid geroken, naar Rogue. Hij moest het ze maar even uitleggen, dus sjouwde hij naar ze toe. Opeens sprong hij uit de schaduw en doemde de grote zwarte kater voor hen op. “Zeg sukkeltjes.” Riep hij kwaad. “Jullie moeten echt eens leren opletten.” Hij snoof en zijn amberkleurige ogen keken ze beide strak aan. “Ik heb jullie vriend hier.” Met zijn staart wees hij naar Duskpaw. “Net getikt, dus nu moet hij één van ons tikken. Zo werkt dat spelletje, zo werkt dat nou eenmaal.” Hij wierp nog een kwade blik op ze allebei en verdween toen weer in de schaduwen. “Dus niet zo piepen als een bange muis, maar gewoon meespelen, want het is zo leuk, zo leuk!” Hij begon weer te giechelen, een hard geluid die steeds ergens anders klonk, omdat hij zich razendsnel verplaatste tussen de verschillende platen en de steunbalken. “Pak ons dan kleine kater, toe dan.” Giechelde hij uitdagend.

[Tag: Petalpaw & Mistypaw]

Blijkbaar hadden ze hier met iets niet normaals te maken. Ze had altijd al geweten dat die Kittypets te veel met hun kop in de wolken zaten maar dit sloeg alles. Haar oren lagen plat in haar nek gevouwen en wat boos gromde ze. Wat hadden ze nu weer op hun dak? En alsof dat nog niet genoeg was rende er ook nog een Rogue binnen waar ze kwaad naar blies. Die katten moest ze echt niet hebben. In haar ooghoek zag ze Petalpaw, Duskpaw en Mistpaw lopen. Net toen ze naar hen toe wilde gaan lopen begon de grond te verschuiven en gleed ze pal langs de Rogue heen. Met een harde afzet sprong ze omhoog op een van de balken waar zojuist nog de schim had gezeten. Hijgend bleef ze even staren naar de grond en zag dat alle drie de apprentices binnen waren gekomen. "Jullie stomme mousebrains! Jullie horen in jullie Den te liggen! Niet in het holst van de nacht eropuit te trekken" zei ze grauwend. Toen viel haar oog op de zwarte schim die met een van de ShadowClan appenrices in zijn bek uitdagend stond de zwaaien. Haar oren gingen naar achter en met een grom sprong ze naar beneden op de rug van de kater. "Let. Him. Go" sprak ze ijskoud terwijl ze haar nagels in zijn schouders sloeg. Hier ging die kat nog lang herinneringen aan over houden, ver nadat ze hier was vertrokken met de drie imbecielen van Apprentices. Zomaar in de nacht her camp uitgaan. Wat dachten ze wel niet dat ze aan het doen waren. Maar voor nu was er een andere prioriteit. Deze was de Apprentices hier weghalen en deze kat voor dood achter laten. Hij bedreigde het voortbestaan van de ShadowClan en dat schoot haar ongelooflijk in het verkeerde keelgat.

“Ach poesje toch.” Woest keek ze rond. Plots werd er een zwarte staart in haar gezicht gemept. "HE!" “Welkom welkom allemaal, wat leuk wat leuk.” Vond deze zieke dit grappig?“Zullen we tikkertje spelen? Zullen we dat?” Hij fluisterde nog wat andere dingen, maar Mary luisterde allang niet meer. Ze had een doel. Deze kat vinden, en vermoorden. Andere katten waren erbij gekomen, jonge katten, apprentices. Shadowclan. Maar de rogue had nu geen tijd om zich daar boos over te maken. “Zeg sukkeltjes.” Eindelijk. Een zwarte kater met ambere ogen kwam naar voren. “Jullie moeten echt eens leren opletten.Net getikt, dus nu moet hij één van ons tikken. Zo werkt dat spelletje, zo werkt dat nou eenmaal.” Met drie grote passen was Mary bij hem. Maar voordat ze iets kon doen, was hij alweer verdwenen. Rotkat! “Dus niet zo piepen als een bange muis, maar gewoon meespelen, want het is zo leuk, zo leuk!” "Als ik je vind ben je morsdood." Mary sprak kalm, ze wist zeker dat de kater haar kon horen. “Pak ons dan kleine kater, toe dan.” Mary begon vooruit te lopen. Maar een calico poes, shadowclan, was blijkbaar ook laaiend geworden. Ze sprong naar de schim van de kater, en wierp zich op zijn rug. "Let. Him. Go" Een gevecht? Interessant. De poes liep er naartoe. Zou ze helpen? Ze was sterk genoeg, maar waarom? Waarom zou ze shadowclan helpen? Maar ze haatte de kater ook. Hm. Na even aarzelen nam ze een aanloopje, en beukte de kater omver met een schouderstoot. Haar ervaring: Een kat op de grond was zwak. Makkelijker winnen.

Ineens kwam er een andere kat vanaf boven en mepte Duskpaw vrij hard, door de plotselinge klap verloor de kater zijn evenwicht even plofte hij neer. Wat had hij nou gedacht wat hij in de Twoleg Den zou gaan aantreffen? een stelletje twolegs die hun vriendelijk gingen begroeten en verwennen? Nee, natuurlijk niet maar wat er toen gebeurde was verre van wat de Apprentice had gedacht te zien. “Jij bent hem nu, jij bent hem!” hoorde Dusk iemand zeggen “Nou moet jij iemand tikken.” wat in StarClans naam was er allemaal aan de hand? De jonge kater kromp ineen toen hij de stem van iemand hoorde, was dat niet Otterflight? "Jullie stomme mousebrains! Jullie horen in jullie Den te liggen! Niet in het holst van de nacht eropuit te trekken" kort daarna hoorde Duskpaw iets boven hem “Pak ons dan kleine kater, toe dan.” vervolgd door een ijskoude stem van Otterflight. Waar Duskpaw bang voor was? dDat was niet de kat die dat deed, hij was vooral bang voor Otterflight die hem later straf zou geven. "Het spijt me Otterflight! Ik had Mistpaw en Petalpaw hierheen genomen." nam de jonge kat de schuld op hem, wat ook de waarheid was.

Ooh please kitty kitties, shall we play together? Prepare yourself then, because otherwise I will let you run away.

Ze waren kwaad, echt kwaad. Ooh heerlijk hoe snel hij ze op stang kon jagen en nou hielpen die katten daar zelf ook nog eens bij. Mooier kon toch niet, nee echt niet. Hij hield van ruzies en nou maakten ze ook nog onderling ruzie. Dit maakte het spelletje alleen nog maar leuker. Plots voelde hij iemand op zijn rug springen, dat was dan ook het enige wat hij voelde. Dat ze haar nagels in haar schouder sloeg dat merkte hij niet. Hij wilde zich net op zijn rug werpen om haar te pletten toen de andere poes tegen hem aanknalde. Giechelend liet hij zich vallen en rolde zich meteen op zijn rug om als de poes nog op zijn rug zat die te kunnen pletten. Daarna sprong hij verbazingwekkend snel weer overeind. Hij keek de beide poesen met een brede grijns aan. “jullie moeten mij niet tikken, maar hem.” Hij wees met zijn staart naar de kat die een beetje angstig keek. Opeens kreeg hij allemaal namen voorgeschoteld, die hij meteen in zijn bek proefde. “Dus jij heet Otterflight.” Hij keek naar de poes die eerst op zijn rug was gesprongen. Zijn schouder bloedde door haar, maar hij schonk er totaal geen aandacht aan. Hij voelde het niet, dus waarom zou hij er op letten? “En dat zijn Mistpaw en Petalpaw.” Hij keek even naar de andere twee jonge katten, voordat hij de twee poesen voor hem weer aankeek. “Ooh jullie zijn geweldig.” Gierde hij opeens weer. Toen ontweek hij de poesen en rende naar de jonge kat die hij ook als eerst getikt had. Hij greep de apprentice in zijn bek en smeet hem daarna in de richting van Otterflight. “Tik haar dan kleintje, tik haar dan!” Hij begon rondjes om het groepje heen te rennen met een geamuseerde blik in zijn amberkleurige ogen. Hij giechelde weer terwijl hij dat deed.

[Tag: Otterflight, Mary & Duskpaw]