And the room is too quiet {Patrouille Thunderclan-roguegebied}

[Darkmoon en Heartbroken. Anderen met toestemming]

Het was een koele nacht zoals ze zo vaak gewoon was. Slenderstep stak haar snuit de lucht in en snoof de heerlijke geur van de nacht in zich op. Ze moest weldra beginnen met de patrouille. De laatste keer was geweest toen ze nog een apprentice was. Toen had ze Ravenheart voor het eerst ontmoet. Toen nog Ravenpaw als ze zich goed herinnerde. Slender stapte het kamp uit en bleef net buiten de kampingang wachten op de twee warriors. Ze vond het vreemd dat zij als jongste warrior de patrouille mocht leidden. Maar het was ook een hele eer voor haar. Ze zou ervoor zorgen dat de grenzen met Thunderclan en het roguegebied vannacht niet betreden zouden worden.

Stilletjes zat de magere rode kater in een schaduw rond het kamp te kijken, meer te wachten. Hij was opgedragen mee te gaan op een patrouille tijdens moonhigh. Tot zijn geluk moesten ze langs het Thunderpath en het roguegebied dus het risico dat ze BloodClankatten tegenkwamen was dan al kleiner. Niet dat hij zich daarom veiliger zou voelen. Als hij de keus had bleef hij voor de rest van zijn leven jagen, zo ver mogelijk weg bij het gebied dat hem als kitten compleet veranderd had. Op een afstandje zag hij Slenderstep in beweging komen, zij had het op zich de patrouille te leiden. Hij zou zelf niet opstappen voor die positie gezien leiden hem niet was opgeschreven. Zonder een woord te zeggen liep hij naar haar toe en ookal was hij ouder, de angst die hij voelde deed hem willen opkrullen in de nursery. Buiten het kamp keek hij om zich heen en liet zich langzaam zakken om naar zijn poten te staren, geen woord sprekend.

Ergens uit de schaduwen van het territorium zag ze het eerste lid in beweging komen. Ze knipperde enkele keren met haar ogen om hem of haar beter te kunnen herkennen, maar wist van deze afstand al dat het om Heartbroken ging. De poes knikte vriendelijk naar de kater. "Goede avond Heartbroken." Ze wist dat hij niet veel sprak dus ging ze ook geen onnodig e saaie vragen stellen.
Haar blik ging over het kamp heen. Waar bleef Darkmoon nou.

Het liefst wilde hij dat dit allemaal zo snel mogelijk over was en hij kon gaan slapen, ergens in een uiterste hoek van de den. Maar niet veel zouden begrijpen waarom hij zich gedroeg ookal was alles al manen geleden voor de rest afgerond. Hij zat met dingen die hij nooit normaal achter zich kon laten. De woorden die Slenderstep tegen hem zei drongen maar half tot hem door terwijl hij zijn vacht iets opzette om zijn ribben te verbergen. ''Hmm.'' Was zijn gemompelde antwoord maar hij keek niet meer op van zijn poten. Als hij nooit met Sandstorm toen was meegegaan dan had hij nu een grootse warrior geweest zonder angst. Dan had hij niet nog steeds dromen vol met de bloederige dingen die hij door kiertjes had kunnen zien. Hij had meer gezien dan dat hij ooit had gewild maar de tijd terug draaien was onmogelijk. Innerghost was dan een goede warrior maar voor hem was ze nooit echt de perfecte mentor geweest. Hij had alles geleerd wat hij moest leren maar een band had hij nooit echt kunnen vormen waardoor hij op haar had kunnen steunen met zijn angst.

Darkmoon trok zichzelf met wat moeite recht uit haar nest en liet haar blik even vluchtig over haar mede warriors gaan die nog lagen te slapen. Ze kon duidelijk hun ribben zien, doordat de prooi de laatste tijd wat minder was. Bij haar was geen enkele rib te zien. Integendeel zelfs. Haar buikje stond wat meer bol. Ze legde automatisch haar oren even in haar nek en probeerde haar buik wat in te trekken. Ze mocht hier niets van laten zien en nog belangrijker, ze mochten de oorzaak niet weten. Dark had geen partner in Shadowclan, daar had ze gewoon geen tijd en zin in. Maar toch had ze zich bij een ander laten ompraten. Dark schudde die gedachten van haar of en richtte haar oortjes naar voren. Ze moest op patrouille. Ze sprong de warrior den uit en liep naar de ingang, waar ze al twee donkerdere gestaltes zag staan. Bijna automatisch trok ze haar buikje wat in en knikte kort naar de twee warriors. 'Sorry dat het zo lang duurde.' zei ze met een knikje en draaide zich zijdelings om, als teken dat ze er klaar voor was.

Ze bleef nog even wachten totdat Darkmoon kwam opdagen. Zij had de leiding gekregen deze nacht om de nachtpatrouille te organiseren. Het viel haar op dat er alleen maar warriors aanwezig waren bij deze patrouille. Maar het was ook begrijpelijk voor haar. De leerlingen moesten nu rusten. Behalve diegene die nachttrainingen kregen. Daar was ze ook nog het meest fan van. Geen irriterend daglicht, en zo leerde je de gevaren tijdens de nacht ook nog kennen. 'Sorry dat het zo lang duurde.' Slender keek op vanuit haar gedachten en knikte naar Darkmoon. "Laten we misschien eerst Thunderclan doen. Het lijkt me best als we zo stil mogelijk zijn. Als er gevaar dreigt mag je uiteraard wel praten." Ze knikte en liep alvast vooruit. Af en toe wachtend totdat iedereen mee was.

Hij keek even kort op zodra er een ander gestalte bewoog in zijn ooghoek. De gestreepte poes was net zoals Slenderstep jonger dan dat hij was maar voor hem maakte het niet meer zoveel uit. Hij wilde dat dit snel afgehandeld werd zodat hij kon wegkruipen. De verontschuldigingen van de poes hoorde hij wel maar een antwoord kwam niet van de rode kater. Hij draaide zijn oor naar Slenderstep terwijl ze sprak en hees zichzelf langzaam overeind. Hij begreep niet waarom hij mee moest gezien hij er al helemaal niet uitzag als een gevaarlijke warrior. Het idee van stilte beviel hem wel, hij wilde niet praten, bang dat iedereen echt door zou hebben dat hij een echte angsthaas was. Hij wachtte tot Darkmoon achter Slenderstep aanging voor hij in beweging kwam, zelf de achterhoede creërend. Zijn oren schoten nerveus heen en weer en al zag hij wel nog er zou zo iemand uit de duisternis kunnen springen. Zouden zij eigenlijk nog wel herinneren wat er was gebeurd toen zij nog jong waren, wat alle clans was aangedaan. Zou hij eigenlijk ooit nog de andere kittens eens ontmoeten om te zien wat er van hen was geworden?

"Laten we misschien eerst Thunderclan doen. Het lijkt me best als we zo stil mogelijk zijn. Als er gevaar dreigt mag je uiteraard wel praten." De young warrior richtte haar blik op de poes en knikte kort bij haar woorden. Dat was misschien wel het beste, aangezien ze niet direct gezien wilden worden. Ze duwde zich af van de grond en liep achter Slenderstep aan. Het was vreemd om samen met deze katten weg te gaan. Beide waren niet veel ouder als haar, beide waren samen met haar apprentice geweest. Zij was altijd iemand die zich meer in het duistere had gehouden, weg van de andere, sociale katten. Die tijd lag nu al even achter haar en ze was de laatste tijd meer bezig met haar sociale kant, al had ze niet lang geleden in een kleine dip gezeten. Ze liet haar blik even vluchtig naar Heartbroken gaan, die vlak achter haar liep. Hij leek nerveus. Haar oren richtte zich nieuwsgierig naar voor en ze draaide zich terug om naar Slender. Waarschijnlijk zou het wel een gewone patrouille worden. Sinds Leaffall was aangebroken hadden ze niet veel gehoord van de andere clans, dus het zou allemaal wel rustig verlopen.

Het was haar al eerder opgevallen dat beide katten vannacht nogal zwijgzaam waren. Slender richtte zich tot de twee, wachtend totdat iemand iets zou zeggen, maar blijkbaar was een knikje het enige wat ze kon verwachten. Slender knikte terug en vertrok toen.
Het zou vast een saaie patrouille worden zonder spanning. Sinds ze enige tijd niets meer van de andere clans vernomen had, gingen haar gedachten daar maar onmiddellijk naar uit. "We houden even een korte stop voor we verder gaan. Wie iets wil eten of drinken, doe dit nu want straks gaan we verder." Zelf bleef ze nog even aan de grens van het rogue territorium wachten. De kans dat ze Mary of Jeff nu tegen kwam was groter, maar dat boeide haar niet zo. Tot slot waren ze met z'n drietjes, dus als die twee maniakken een aanval op haar durfden te plegen, hadden ze geen schijn van kans tegen drie vechtlustende katten.

Doelloos liep de grote kater in het roguegebied. Hij was vanochtend vertrokken met het idee te gaan jagen, maar uiteindelijk zo ver afgedwaald dat er alleen maar roguegeuren te ruiken waren, en hij had niet echt behoefte om terug te gaan. Ze zouden hem toch niet missen. De geur van Shadowclan drong zijn neus binnen door de talloze andere kattengeuren, en verbaasd keek hij op. Was hij echt al zo dichtbij het bos? En tuurlijk hoor, er kwam meteen een patrouille bij. Hij ging vlak voor de grens staan en wachtte tot ze hem zouden bereiken. Ze konden niets zeggen; hij stond nog in roguegebied. "Shadowclan", gromde hij ter begroeting, even de katten afgaand. Hij herkende de zwarte poes die hij nog nei tzo lang geleden ook tegengekomen was op Wind territorium, een of andere domme poes die hij redelijk recent nog had kunnen verleiden en een rosse, onbekende kater.

~Ik heb toestemming (a) &Sorry, flut x3

De patrouille was stil maar dat maakte de rode kater niet rustiger van binnen. Hij wilde hier absoluut niet zijn maar kon er niet tegen en al zeker niet in het donken. Natuurlijk hadden zij een voordeel omdat ze wisten hoe ze moesten bewegen door het donken maar het maakte hem er niet minder nerveus op. Hij schrok even op zodra Slenderstep sprak maar ging alleen even zitten zonder te bewegen. Hij was al moe en had het niet in zich ook nog extra te gaan jagen. Zijn ogen schoten doelloos heen en weer, alsof ze elk moment besprongen konden worden. De geur van een andere kat drong al door tot in zijn neusgaten voor er een stem bij klonk. Zijn vacht kroop langzaam overeind en hij liet zijn oren vallen. Het was een WindClan kat, dat wist hij te herkennen zelfs met de geuren van alle rogues die daar vandaan kwamen. Maar zijn vacht ging snel weer liggen, wat dacht hij wel niet? Hij zou geen schijn van kans maken tegen de witte kater. ''Ga terug naar je eigen Clan.'' Sprak hij alleen maar op zijn eeuwig zachte toon. Het liefst rende hij nu weg en kwam niet meer naar buiten maar dat kon hij niet maken. Zijn doffe ogen bekeken de kater langzaam voor hij naar de rest van zijn patrouille keek, zijn blik hangend op Slenderstep.

De zwarte poes bleef sterk op haar hoede. Elke mogelijke aanslag op hen probeerde ze te beletten. Maar natuurlijk bleef het niet zo stil. Een witte kater die ze laatst nog gezien had toen ze Tall en Ace achtervolgde kwam opdagen. Haar haren rezen onmiddellijk de lucht in en ze trok waarschuwend haar poot op en wees ermee naar de kater. "Waag het niet, om één poot over de grens te zetten." Snauwde ze hem toe. Ze keek dreigend op in zijn blauw- en groene oog. Ze zou er niet aan twijfelen om deze keer één van zijn poten er af te bijten. Ze had genoeg van die kater. Eerst het probleem met Jeff, Mary en Forest, en nou zorgde hij ook voor problemen. Ze had er zo genoeg van.

"We houden even een korte stop voor we verder gaan. Wie iets wil eten of drinken, doe dit nu want straks gaan we verder." Darkmoon werd uit haar gedachten gehaald bij de woorden van Slender. Even schudde ze zachtjes haar kopje maar uiteindelijk draaide ze zich toch maar om, klaar om toch even iets te gaan jagen. Misschien was dat wel het beste. "Shadowclan" De donkere poes draaide zich zijdelings om naar de bron van het woord. De wind gaf al de geur mee, wat wilde zeggen dat de kat niet z'n best had gedaan om ongezien naar hen toe te komen. Dark legde direct haar oren in haar nek bij het zien van de witte kater. ''Ga terug naar je eigen Clan.'' De rustige stem van Heartbroken was als eerst te horen, maar maakte niet direct veel indruk tegenover de krachtige woorden van Slenderstep. De jonge warrior zette enkele stappen naar hen toe, zodat ze hun groepje netjes afsloot. Normaal zou ze direct vooraan staan, maar deze keer hield ze zich toch op de achtergrond. Ze haalde haar lip dreigend op, maar zei verder niets.

Hij negeerde de zachte woorden van de onbekende kater of de hardere woorden van de zwarte poes. In plaats daarvan ging hij op zijn gemakje zitten aan de andere kant van de grens. "Wel, wel. Wat hebben we hier. Een poes die ik onlangs nog gezien heb op Windterritorium, een andere poes die voor zover ik kan zien zwanger is.. En ik denk dat ik ook weet van wie" Hij greens even naar de donkere poes. "En een andere kater", eindigde hij zijn 'begroetingen', waarna hij even kort aan zijn voorpoot likte. Hij deed niets verkeerds, ze konden hem niets maken.

Hij trok zich niks meer aan van de rest van de patrouille, zijn angst lag niet bij de Clankatten. Hij keek naar Slenderstep die de kater toesnauwde maar zei geen woord meer. Het had toch geen nut meer om te spreken, bovendien had hij hier helemaal geen zin in. Zijn gehele houding toonde ook niks van een dreigement zoals dat van de rest, maar het was ook niet nodig. Natuurlijk wist hij dat de kater hem zou negeren maar, het deerde hem niet. ''Wat doet het er toe wie hier is.'' Mompelde hij zuchtend maar krulde zijn staart over zijn voorpoten, zijn vacht wel iets opzettend om te voorkomen dat de kater te duidelijk kon zien hoe mager hij was. Het enige wat hij wilde was slapen, hij was doodop na zoveel dagen non-stop werken om prooi te vinden. Bovendien kreeg hij nooit veel slaap want er was altijd wel iemand wiens klauwen in zijn kop eindigden omdat hij een nachtmerrie had.

De Windclanner deed niet bepaald moeite om hun te sparen. 'Wel, wel. Wat hebben we hier. Een poes die ik onlangs nog gezien heb op Windterritorium, een andere poes die voor zover ik kan zien zwanger is.. En ik denk dat ik ook weet van wie.' Haar haren rezen al overeind bij het eerste woord die hij sprak. 'Wat doet het er toe wie hier is.' Haar ogen schoen vurig naar Heartbroken. Maar ze gaf hem wel gelijk. Hij leek hier de meeste kalmte in de situatie te bewaren. "Wat doet het er ook toe. We vertrekken weer. En wat jou betreft," Ze wierp haar vurige blik die nu al wat gekalmeerd was, op de witte Windclanner. "Ik weet je te vinden! Want het zou niet de eerste keer zijn dat Windclan onder vuur ligt." Ze wenkte naar haar twee Clangenoten en liep alvast een stuk vooruit. Men moest niet denken dat ze het hierbij zou laten.

Dark's oortjes zakte nog meer in haar nek bij de woorden van de witte Windclan warrior. Haar blik ging bijna automatisch naar Slenderstep, die blijkbaar niet door had dat het over haar ging. Had ze het niet door, of was ze gewoon even afgeleid doordat de kater zo dicht bij de grens was? De young warrior knipperde kort met haar ogen en herpakte zich al snel. Ze zette een klein stapje achteruit toen Slender met haar staart wenkte. Ze haalde even vluchtig haar tong over haar borst, om haar vacht terug plat te krijgen. Ze richtte haar priemende bli, terug op Whitelion. Oh, hier zou hij nog voor boeten. Daar mocht hij van uitgaan.

Ze wierp haar blik op de rosse kater en knikte dat ze zouden vertrekken. Vervolgens keek ze de zwarte kattin aan. Het boeide haar niet zoveel dat ook zij zwanger was van de Windclanner. Vroeg of laat kwam de clan er toch achter. Ze keek weer voor haar uit waar het eind van de grens eindigde. Ze mocht vandaag dan wel Mary of Jeff niet tegen het lijf gelopen hebben, toch was ze weer behoorlijk pissed off. Ze gaf de Windclanner een laatste, dodelijke blik, waarna ze een eind verder liep. Ze keek de twee patrouilleleden één per één aan. "Laten we hier stoppen. Als die Windclanner alsnog de grens overtreedt, zijn we er vlug bij. Wie nu naar het kamp wilt, mag vertrekken. Het is een lange nacht geweest," Ze keek de twee katten aan. Ze begreep het volkomen als één van hen terug naar het kamp wilde.

Zo slecht ><

De kater sprak geen woord meer in het gehele gesprek, hij had er gewoon geen zin meer in. Bovendien werd hij alleen maar nerveuzer hoe langer ze hier zaten. Zijn amberen ogen schoten rusteloos heen en weer over de omgeving voor hij een blik wierp op Slenderstep en hees zich langzaam overeind voor hij haar stilletjes volgde. Hij keek niet eens naar de rest van de patrouille terwijl hij zijn poten bijna vooruit sleepte. Hij was uitgeput maar wist dat hij door moest gaan om zijn zwakke toestand niet te tonen aan iemand. Hij ontmoette de blik van Slenderstep maar kort voor hij stil bleef staan en naar een punt in de verte begon te staren. ''En mijn oren afgeklauwd zien worden? Nee dankje.'' Antwoordde hij op dezelfde toon als dat hij al manen sprak. En dat zouden wel de enige woorden zijn die hij weer zou spreken voor een tijd hier. Zijn staart tikte nerveus op en neer tegen de grond maar zijn ogen gleden niet weg van waar hij naar zat te staren. Hij hield zijn vacht iets opgezet zodat zijn ribben niet meer zo goed zichtbaar waren, maar het nog wel leek alsof hij klaar was om aan te vallen.