Want something to eat? Well like I've got to ask you

Na een lange dag van jagen keerde een grote, gespierde bruingestreepte kater terug in het kamp. Hij had net het laatste deel van zijn prooi opgehaald en legde de laatste resten op de prooistapel. Bij elke stap die de kater nam zag je zijn krachtige spieren samenbundelen. Desondanks zijn brute uiterlijk had hij een hart van goud en toch veel geheimen. Hij was trouw aan zijn Clan en je kon hem alles toevertrouwen en hij zei er nooit iets over tegen anderen. Langzaam gleden de diepgroene ogen van de kater het kamp door. Alle Elders waren vast al gevoed door de apprentices, maar hij kende een kat met een voorliefde voor eten. Zijn moeder, Mindweaver. Ja, die had een ontembare eetlust. Hij had dat zelf ook, maar hij kon het soms nog onderdrukken. Maar na zijn lange zware dag vol hard werk had hij toch honger gekregen, en de prooi rook zeer aantrekkelijk. En hij wist wel wat zijn moeder lekker vond. Even liep hij de stapel rond en sleurde er twee waterratten uit en een dikke muis. Met die prooi in zijn bek liep hij langzaam naar de Elders Den. Hij wist zeker dat zijn moeder dit wel kon waarderen. Stilletjes stak hij zijn massieve kop door de ingang en keek even rond. Zijn blik vond al gauw het bekende gestalte van zijn moeder. Zachtjes stapte hij naar binnen en legde de prooi voor haar neer. ''Heb je honger?'' Vroeg de kater grinnikend. ''Alsof ik dat nu zou moeten vragen,'' sprak hij er meteen achteraan. Een grijns ontstond op zijn gezicht en sierde daarmee zijn snuit. Zonder op een antwoord te wachten ging hij liggen en greep een van de waterratten. Hij keek afwachtend naar Mindweaver, hij zou pas gaan eten als zij dat ook deed.

-Mindweaver Only!

Mindweaver hoorde de overbekende voetstappen van een kater die ze goed kon. Mindweaver kon alleen niet goed bevatten wat de Thunderstrike hier kwam doen. Hij had toch vast wel betere dingen te doen dan met zo'n oude sacherijn als haar rond hangen. Ze wou opstaan maar haar botten deden teveel pijn dus bleef ze liggen. De kater liep op haar af met iets bengelend uit zijn mond. Het rook als waterrat. Mindweaver likte haar lippen af. Al wat ze die dag had gegeten was een karig muisje geweest. En dat was nog een tijdje terug ook. ''Heb je honger? Alsof ik dat nu zou moeten vragen,'' Sprak haar zoon met een grijns op zijn gezicht. Mindweaver schonk hem een van haar uitzonderlijke en uitstervende lachjes. Hoe ouder ze werd hoe eenzijdiger haar gedrag werd. Dat was eigenlijk iets waar ze tegen wou vechten. "Dat is een hele goede vraag van je jonge kater. Helaas weet je het antwoord al. Of zal ik jou toch doen verassen met mijn antwoord." Sprak Mindweaver wijs. Daarna geeuwde ze en keek Thunderstrike nogmaals aan die was gaan liggen en een van de waterratten had gepakt. "Als je je avondeten wil doorbrengen met zo'n oude sacherijn als ik ben, kan ik niet anders als vereerd zijn." Haar ogen schitterde even bij het zien van de sterke kater. Ze stak haar poot uit naar de waterrat en haalde hem naar haar toe. "Jij weet nog steeds wat ik het liefst eet jonge Thunderstrike." Sprak de oude poes lachend terwijl ze een stuk vlees van het dier afscheurde.

Hij wist ook wel dat iedereen zijn moeder een oude chagrijn vond maar hem kon het helemaal niks schelen. Hij kon nog altijd verder kijken dan haar buitenkant. Hij keek eens goed naar zijn moeder, ze was al behoorlijk oud aan het worden. Ze werd krakkemikkig en hij wist dat bewegen haar soms pijn deed. En dus zou hij alles doen om haar een beetje te helpen. Zodra hij zijn vraag had gesteld schonk zijn moeder hem een van haar lachjes. Het was hem al eerder opgevallen dat, dat niet zo vaak meer gebeurde. "Dat is een hele goede vraag van je jonge kater. Helaas weet je het antwoord al. Of zal ik jou toch doen verassen met mijn antwoord." Sprak zijn moede wijs en even grinnikte de grote kater even. ''Ik ken je toch?'' Mauwde hij vriendelijk en keek haar aan. "Als je je avondeten wil doorbrengen met zo'n oude chagrijn als ik ben, kan ik niet anders als vereerd zijn." Het enige wat hij kon doen was grijnzen. Hij was blij dat hij haar nog als familie had, en zelfs nu hij zelf ook ouder en wijzer was, kon hij nog een hoop van haar leren. "Jij weet nog steeds wat ik het liefst eet jonge Thunderstrike." Sprak zijn oude moeder lachend en scheurde een stuk vlees af. ''Dacht je nou echt dat ik dat zou vergeten?'' Was zijn wederkerende vraag. Hij zou het nooit vergeten, zelfs niet zodra hij zelf Elder werd. Pas nu begon ook Thunderstrike te eten. Hij had het altijd onbeleefd gevonden om niet te wachten op anderen. Hij grijnsde even terwijl hij lag te kauwen en keek zijn moeder aan. ''Is er nog veel gebeurd in de tijd dat ik hier niet was?'' Vroeg hij kalm en kauwde alweer op een hap. Hij was altijd razend benieuwd naar de nieuwtjes uit de Elders den.

''Dacht je nou echt dat ik dat zou vergeten? Is er nog veel gebeurd in de tijd dat ik hier niet was?'' Sprak Thunderstrike door zijn kauwen heen. Mindweaver zuchtte licht. "De rust die hier blijft irriteert mij vreselijk. Maar goed. Jij wil natuurlijk wat roddels weten." De poes lachte naar haar zoon en scheurde weer en stuk vlees af waar ze langzaam op kauwde en daarna doorslok. Maizetail heeft weer een aanval gehad. Het gaat echt slecht met die arme poes. Ze heeft soms lichtte puntjes maar vandaag was het weer in en in slecht. Ik vrees voor haar toestand, dat is zeker." Mindweaver keek serieus naar haar zoon en kreeg toen een zachte glimlach over haar gezicht. "Maar goed, hoe gaat het met mijn zoon de grote krijgen." Ze hielt haar kop een beetje schuin en nam nog een hap waarna ze al kauwend naar Thunderstrike keek.

Hij hoorde hoe zijn moeder licht zuchtte en hij keek haar rustig aan. De aanwezigheid van zijn moeder had hem altijd kalm kunnen krijgen, hij wist nog steeds niet waarom maar het was gewoon zo. "De rust die hier blijft irriteert mij vreselijk. Maar goed. Jij wil natuurlijk wat roddels weten." Zijn moeder lachte, ze kende hem echt goed. Hij wilde altijd alle roddels weten. Hij keek hoe ze een hap nam en het doorslok. ''Maizetail heeft weer een aanval gehad. Het gaat echt slecht met die arme poes. Ze heeft soms lichtte puntjes maar vandaag was het weer in en in slecht. Ik vrees voor haar toestand, dat is zeker." Even fronste hij. Hij wist dat Maizetail niet altijd helemaal goed in haar hoofd was. Van wat hij had gehoord, zag ze vaak dingen die er totaal niet waren. Hij had best medelijden met de poes, ze was een paar manen jonger dan dat hij was. Maar toch voelde hij medelijden, hoe kon ze ermee leven? Even schudde hij zijn kop. ''De arme stakker,'' mompelde hij meer tegen zichzelf maar toch nog hoorbaar. Hij keek op naar zijn moeder en zuchtte heel even. De blik van zijn moeder was de hele tijd serieus geweest maar nu kwam er toch weer een zachte glimlach op haar gezicht. "Maar goed, hoe gaat het met mijn zoon de grote krijger." Mindweaver hild haar kop schuin en hij grinnikte even. ''Tja, het gaat net zoals altijd. Hetzelfde riedeltje van jagen, patrouilles lopen en etc.'' Hij grinnikte even en dacht toen even na. Er was natuurlijk meer gebeurd. ''En toen ik laatst het kamp verliet trof ik Hollypaw alleen aan en heb haar wat vechttechnieke laten zien, want ze wilde erg graag leren.'' In zijn stem klonk wel wat van waardering voor jongere katten. ''Ze deed het zeer goed, en misschien ga ik vragen of ik vaker met haar eropuit mag gaan.'' Hij keek zijn moeder even aan, wachtend op haar reactie.

''Tja, het gaat net zoals altijd. Hetzelfde riedeltje van jagen, patrouilles lopen en etc. En toen ik laatst het kamp verliet trof ik Hollypaw alleen aan en heb haar wat vechttechnieke laten zien, want ze wilde erg graag leren. Ze deed het zeer goed, en misschien ga ik vragen of ik vaker met haar eropuit mag gaan.'' Sprak Thunderstrike zacht. Mindweaver had aandachtig geluisterd naar haar zoon's verhaal. Ze knikte begrijpend. "Jouw wijsheid zou overgegeven moeten worden ja. Als ik jou was zou ik het aan Bluestar vragen. Ik zal natuurlijk een goed woordje voor je doen." Sprak Mindweaver met fonkelende ogen. "Volgens mij zou de jonge Hollypaw een zeer goede leerling zijn voor jou. " Mindweaver knikte goedkeurend naar de jonge kater en zuchtte half gelukkig. Van de dagelijkse pijn afgezien voelde ze zich nu best goed. Ze staarde licht langs haar zoon heen het kamp in. De dagelijkse routine speelde zich af. Voor een keer maakte het har niet uit. Ze bleef richting het kamp kijken terwijl ze rustig wachtte op het antwoord van haar zoon.

Zijn moeder zat aandachtig naar zijn verhaal te luisteren, het gaf hem een warm gevoel van binnen. Toen hij klaar was knikte ze begrijpend. "Jouw wijsheid zou overgegeven moeten worden ja. Als ik jou was zou ik het aan Bluestar vragen. Ik zal natuurlijk een goed woordje voor je doen." Hij keek even grinnikend naar zijn moeder. Hij wist dat ze hem altijd zou steunen, daar was ze dan wel zijn moeder voor maar toch… Terwijl zijn moeder sprak zag hij toch echt een fonkeling in haar ogen. ''Volgens mij zou de jonge Hollypaw een zeer goede leerling zijn voor jou. " Zijn moede knikte goedkeurend en even glimlachte hij. De zucht die uit haar loskwam was niet ellendig. Nee, beter zelfs. Er klonk geluk in. Opnieuw ontstond er een glimlach rond zijn snuit en hij keek haar aan. Haar blik was echter langs hem heen het kamp in gericht. Even liet hij zijn kop iets zakken. ''Het is dan wel alleen maar met toestemming van zowel Honeyfeather als Bluestar. En zelfs dan is het tot Honeyfeather haar trainingen weer over kan nemen.'' Hij keek zijn moeder even aan. ''Althans, dat was mijn idee een beetje.'' Hij grijnsde even en nam een hap van zijn eigen maaltijd. Langzaam kauwde hij erop en dacht na. Wat als het nou niet mocht? Wat zou hij dan moeten doen?

''Het is dan wel alleen maar met toestemming van zowel Honeyfeather als Bluestar. En zelfs dan is het tot Honeyfeather haar trainingen weer over kan nemen. Althans, dat was mijn idee een beetje.'' Sprak hij zacht. Hij grijnsde maar Mindweaver wist haast zeker dat die grijns niet geheel oprecht was. Mindweaver strekte zich moeizaam uit en drukte haar neus in zijn vacht. Ze liet een zacht gesnor horen en kwam daarna weer overeind. Ze keek haar zoon zacht aan en glimlachte. "Wie niet waagt, wie niet deert. Als ik jou was zou ik er gewoon voor gaan en het vragen jonge krijger. " Ze keek haar zoon recht aan in zijn diep groene ogen. Hij had de zelfde wijsheid in zijn ogen als Darkfawn. Mindweaver voelde zich opeens leeg worden denkend aan haar grote liefde. Haar gezichtsuitdrukking werd leeg en ze staarde naar het niets. Darfawn, ze miste hem nogsteeds zo veel. Zijn gezicht bleef in haar geheugen gegrift. De gezichten en de namen van haar ouders en haar broertje waren verdwenen. Maar die van hem bleef staan. Ze zuchtte verdrietig en schudde haar hoofd verdrietig. Ze richtte zich weer op Thunderstrike en keek semi gelukkig naar haar zoon terwijl ze wachtte op zijn antwoord.

Hij keek toe hoe zijn moeder zich moeizaam uitstrekte en hij voelde haar neus tegen zijn pels. Hij hoorde haar snorren en begon zelf ook te snorren. Dit was het leven, dit was het leven dat hij wilde. Langzaam keek hij haar weer aan en zag dat ze glimlachte. Hij glimlachte terug en luisterde weer. "Wie niet waagt, wie niet deert. Als ik jou was zou ik er gewoon voor gaan en het vragen jonge krijger. " Hij knikte langzaam en zuchtte even. Hij merkte dat zijn moeder recht in zijn ogen keek en even knipperde hij. In stilte bestudeerde hij het gezicht van zijn moeder, ze was blijkbaar in gedachtes. En hij kon al raden over wie, hij had zijn vader nooit echt geweldig gekend maar zijn moeder natuurlijk wel. Ze had vast veel van hem gehouden. Hij hoorde haar verdrietig zuchten en keek naar haar zodra ze haar kop verdrietig schudde. Hij mocht niet laten merken dat hij precies wist was ze voelde, dan zou hij zichzelf weer eens verraden. Even wist hij niks te zeggen en keek naar zijn poten. Hij wist dat zijn moeder, zijn vader heel erg miste. Dat was onmiskenbaar aan haar te zien. Even ademde hij diep in en knikte toen. ''Je hebt gelijk, maar nu nog niet. Bluestar heeft al genoeg aan haar hoofd dezer dagen.'' Hij moest gewoon een goede timing vinden hiervoor.

''Je hebt gelijk, maar nu nog niet. Bluestar heeft al genoeg aan haar hoofd dezer dagen.'' Zei haar zoon terwijl hij knikte. Er verscheen een lichte glimlach op haar gezicht. Ze kon de Clanleader al lang ook al sprak ze nooit echt veel met haar. Mindweaver had haar geboren zien worden, haar leerling zien worden, Warrior, en daarna was ze er bij geweest met Bluestar's benoeming als Deputy. Bluestar was degene geweest die haar had verteld dat ze voortaan een Elder zou zijn. Verdriet streek even over haar gezicht bij de herrinering daaraan. Ze likte even over haar stramme poot en keek Thunderstrike aan. "Als ik Bluestar goed ken, en dat ken ik wel aardig. Zal ze er blij mee zijn als je het haar verteld." Ze wist dat Bluestar de laatste tijd veel aan haar hoofd had, maar het maakte haar vaak wel gelukkig als ze zoiets als dit hoorde. Mindweaver stond op en haar oude botten kraakte een beetje. Ze keek Thunderstrike aan met een lichte twinkeling in haar ogen. "Kom mee, ik ben het zat om met die oudjes hier te zitten. Mijn botten mogen dan stijf zijn, maar er is niets mis met mijn gevoel voor avontuur." Haar snorharen trilde van het plezier en de haar herrineringen, spelend als kitten in het kamp. Ze dramde voor zichzelf door en sprong met lichte moeite de Eldersden uit en het midden van het kamp op. Ze snoof de frisse lucht op en keek het kamp rond.

Hij zag dat er een lichte glimlach op het gezicht van zijn moeder ontstond. Hij keek even om zich heen en keek naar de katten die door het kamp liepen. Hij zag hoe een aantal kittens over de grond rolden met als doel de anderen te verslaan in hun stoeipartij. Hij glimlachte even en keek toen weer terug naar zijn moeder. "Als ik Bluestar goed ken, en dat ken ik wel aardig. Zal ze er blij mee zijn als je het haar verteld." Hij keek haar even nadenkend aan en haalde toen zijn schouders op. Het zou best wel zo zijn, maar wie weet kreeg hij binnenkort al zijn eigen apprentice. Dan had hij geen tijd meer om nog een kat te trainen. Hij zuchtte even en rekte zich uit. Hij zag dat zijn moeder opstond en hem aankeek met een lichte twinkeling in haar ogen. "Kom mee, ik ben het zat om met die oudjes hier te zitten. Mijn botten mogen dan stijf zijn, maar er is niets mis met mijn gevoel voor avontuur." Even keek hij haar vragend aan, maar toen hij zag hoe haar snorharen trilden van plezier. Hij stapte opzij zodra ze naar voren liep en hij grinnikte even. Stilletjes trippelde hij achter haar aan en keek het kamp rond. Hij hield Mindweaver vanuit zijn ooghoeken in de gaten, klaar om haar te helpen zodra ze hem nodig had.

De zon straalde op haar huid terwijl ze zacht snorrend ging zitten in een volle lichtstraal. Ze keek even naar de doorntunnel en vroeg zich af hoe haar zoon zou reageren op haar als ze in die richting liep. Ze wist dat haar zoon bezorgt om haar was maar ze wou gewoon even uit het kamp. Ze was al lang niet meer uit het kamp geweest. Mindweaver stond op, rekte zich uit en liep in een rustig tempo richting de Doorntunnel die het Thunderclankamp verbond met de rest van het territorium. Ze stopte voor de ingang van de tunnel en keek nog even haar zoon aan. Hij dacht zeker dat dit een grap was. Daarna draaide ze zich om naar de tunnel, zwiepte nog even met haar staart en verdween door de tunnel. Ze voelde de doorns door haar vacht gaan maar lette er niet op. Aan de andere kant van de tunnel sprong ze als een kitten rond. Ze kneedde even de grond onder haar poten en probeerde daarna een stukje te rennen. Hoewel haar botten kraakte ging het toch goed. Ze bleef zo in een groot rondje rennen tot er opeens een onopvallend hoogteverschil kwam. Het was niet veel maar genoeg om Mindweaver te doen struikelen met haar oude botten. Ze lande pijnlijk op de grond en mauwde geschokt. Mindweaver probeerde overeind te komen maar haar poot deed ongelofelijk veel zeer. Mindweaver gromde woest van die pijn en keek naar haar poot.

(omg dr poot is gekneusd ik loop
wel weer naar buiten hoor xD )

Thunderstrike hield zijn blik op zijn moeder, je wist maar nooit wat er kon gebeuren. Hij hoorde haar snorren en glimlachte even. Hij volgde haar blik naar de Doorntunnel en keek haar even vragend aan. Wat was ze nu weer van plan met dat oude lijf van haar? Hij merkte dat ze zich uitrekte en al richting de doorntunnel liep. Zwijgend trippelde hij achter haar aan, hij weigerde haar alleen te laten. Hij sprak niet wat hij dacht, maar wat hij dacht was wel waar. Ze was gek geworden, hij begreep wel dat ze het kamp uitwilde maar ze was veel te broos. ''Je meent dit toch niet serieus hé?'' Vroeg hij scherp en keek haar aan. Hij bleef even staan en keek naar haar. Hij zag haar voor de doorntunnel achteromkijken naar hem en toen verdween ze het kamp uit. Even legde hij zijn oren in zijn nek en rende achter haar aan. Vanuit de tunnel zag hij haar springen als een klein kitten en fronste even. Zodra hij zag dat ze ging rennen schoot hij achter haar aan. Hij zag haar struikelen en schrok. Was ze in orde? Die vraag schoot door zijn hoofd terwijl hij zijn tempo verhoogde. Hij hoorde een geschokt gemauw en schoot met een reuse sprong naar haar toe. Hij zag dat ze probeerde overeind te komen, maar dat lukte haar niet. Geschrokken duwde hij zijn neus tegen haar wang. ''Gaat het?'' Vroeg hij geschrokken. ''Moet ik Doveheart halen?'' De vragen stroomden uit zijn mond. Het zag er best belachelijk uit, hij leek net een overbezorgde moeder. Hij hoorde Mindweaver woest grommen en keek om zich heen, een beetje in paniek rakend.

-fail xD-

''Gaat het?'' hoorde Mindweaver de bezorgde stem van haar zoon geschrokken zeggen. ''Moet ik Doveheart halen?'' Vroeg hij nogmaals en Mindweaver liet een grom horen. "Ik mag dan wel oud zijn, maar ik ben niet zwak." Kreunend probeerde de oude poes op te staan en op haar drie wat betere poten te leunen. Ze trilde over haar hele lijf maar het lukte, in ieder geval tot aan de Elders den. Ze glimlachte naar Thunderstrike en lette even niet op haar poot zo min mogelijk belasten. Vol zette ze haar gewicht er op en zakte er gewoon doorheen. Mindweavers ogen vlogen open bij het horen van een duidelijke krak. Mindweaver schreeuwde schel van de pijn en keek pijnlijk naar haar poot. Hij stond op een vreemde manier en Mindweaver mauwde verrukt. Dit kon niet waar zijn! "Thunder..Thunderstrike, haal Doveheart alsjeblieft, ik heb geloof ik mijn poot gebroken..." Haar stem sloeg over en ze keek nietsziend haar zoon aan. In haar hoofd schold Mindweaver haarzelf uit. Hoe kon ze zo onverantwoordelijk zijn. Mindweaver lette niet eens op de vreselijke pijn die door haar poot gonsde. Als wat ze nu kon doen was boos op haarzelf zijn.

(wait did I just do this O.O
inspi loos I Hate youuuu!!)